Kaagad naramdaman ni Jeremy ang paggising ni Madeline. Pero, ng ibinaba niya ang kanyang tingin, nakita niya na puno ng takot at pagkalito ang mga mata ni Madeline. Tumingin siya sa kisame at napatulala, at pagkalipas ng ilang segundo, mukhang napagtanto ni Madeline na merong tao sa kanyang tabi. Nang makita niya na masyadong malapit si Jeremy sa kanya, hinablot niya ang kumot at kaagad na tumalon palayo. “Lumayo ka sa akin!” Nalungkot si Jeremy. At sa sandaling yun, pakiramdam niya ay nahulog siya sa ilalim ng isang malamig na lawa. Ganun pa man, nangyari na ang kanyang kinatatakutan. “Linnie, ako si Jeremy.” Paliwanag ni Jeremy. Pero, mukhang hindi siya pinapansin ni Madeline. Nagtago siya sa sulok ng kama na may natatarantang ekspresyon. Ang kanyang malaki, matalino, at magandang mga mata ay nakatingin lang at naguguluhan. Wala ito sa pokus. "Linnie, anong problema, Linnie? Si Jeremy to. Huwag kang matakot." Dahan dahang lumapit si Jeremy habang matiyagang nagpapal
Naramdaman niya na kinakabahan siya. "Linnie, wag kang magtakot. Hindi na ko mawawala sa paningin mo. Wag kang matakot, okay?" Saglit na napahinto si Madeline. Pagkatapos, tinaas na niya ang mukha niya at sinalubong ang malalambing na mga mata ni Jeremy na kasing malumanay ng simoy ng tagsibol. Mukhang mayroong lumitaw na kalinawan sa mga mata niya at bigla na lang, malinaw niyang nakilala ang lalaki sa kanyang harapan. "Jeremy? Ikaw ba si Jeremy?" "Oo, ako si Jeremy. Ako ang asawa mo, Eveline Montgomery." Positibong sumagot si Jeremy. Bahagyang kumunot ang noo ni Madeline na para bang nahihirapan siya. "Jeremy, hindi kita makilala, pero naaalala ko na si Jeremy ang pinakamamahal ko." Pakiramdam ni Jeremy ay parang tinusok ng karayom ang kanyang puso nang marinig niya ito. "Linnie…" "Bakit di ko makilala ang lalaking pinakamamahal ko? Jeremy, sisisihin mo ba ko rito?" "Ikaw talaga, bakit kita sisisihin?" Hinaplos ni Jeremy ang nag-aalalang mukha ni Madeline bago yumuko p
Napansin ni Jeremy na mayroong kakaiba kaya pinigilan niya ang kanyang sarili at lumingon sa kanyang likuran. Nakita niya si Madeline na nakatayo hindi malayo sa kanyang likuran nang may nagdududa ng tingin. Hindi niya alam kung kailan siya sumunod sa kanya. At saka, may posibilidad na narinig niya ang lahat ng tanong na sinabi ng mga mamamahayag na ito. Naipapaliwanag niyo kung bakit medyo kakaiba ang ekspresyon ni Madeline. “Linnie.”Lumiko si Jeremy at naglakad papunta sa kanya, pero sa sandaling ito, nilipat ng grupo ng mga mamamahayag ang kanilang kamera kay Madeline at nagsimulang magtanong. "Ms. Eveline, kasama mo ba si Ryan nang mabaril siya kagabi?" "Mrs. Whitman, ano ang relasyon sa pagitan ninyo ni Ryan?" "Ang dahilan kung bakit binaril ni Mr. Whitman sh Ryan ay dahil nagseselos siya na kasama mo si Ryan, tama?" Nagalit si Jeremy nang magtanong ang mga mamamahayag ng mga kalokohang tanong. Lumingon siya at tinignan sila nang may mga matang kasing talim ng kuts
"Linnie." "Ah!" Bigla na lang, hinawakan ni Madeline ang ulo niya at kakaibang nagtanong, "Bakit nangyayari to? Bakit?" "Linnie!" Kinakabahang hinawakan ni Jeremy ang kanyang balikat at tinignan ang kanyang nasasaktan na itsura. Pakiramdam niya ay sumasakit ang kanyang puso kasama niya. "Linnie, wag mong pahirapan ang sarili mo. Wag mo na tong isipan. Pumasok na tayo sa bahay." Hinawakan niya ang kamay ni Madeline bago lumingon at pinaalalahan si Karen. "Tumawag ka ng pulis. Sabihin mo may nanggugulo sa tapat ng bahay natin." Tumango si Karen at tinitigan nang masama ang natatarantang mga mamamahayag. "Tatawag na ko ngayon na!" Pagkasabi niya nito, isa-isang nagsialisan ang mga mamamahayag. Kung ibang lugar lang ito, hindi sila aalis kahit na masangkot ang pulis. Pero ito ang gates ng Whitman Manor at hindi magandang ideya na galitin si Jeremy. Pero base sa reaksyon ni Madeline ngayon lang, karamihan sa kanila ay nakaisip na ng susunod nilang ilalabas na balita. Ang m
Kinabahan si Jeremy habang papalapit siya sa banyo sa kung anong dahilan. Sigurado siya na nasa loob ng banyo si Madeline, pero base sa kakaibang tunog na ito, hindi niya alam kung anong ginagawa ni Madeline. Tumakbo si Jeremy papunta sa banyo at tinulak ang pinto pabukas. Sumilip siya sa loob pero hindi niya nakita si Madeline. Narinig niya lang ang tunog ng tubig mula sa lugar kung nasaan ang bathtub. "Linnie?" Tinawag ni Jeremy ang pangalan ni Madeline at mabilis na pumasok nang hindi nagdadalawang-isip. Sa sandaling makita niya ang eksena sa kanyang harapan, pakiramdam ni Jeremy ay mayroong humihila sa kanyang puso habang nasasaktan ang buo niyang katawan. “Linnie!”Tumakbo si Jeremy para hawakan si Madeline na desperadong binubuhusan ng malamig na tubig ang kanyang sarili. Basang-basa ang buo niyang katawan pati ang kanyang maikling buhok. Ang kanyang maputlang mukha ay nababalot rin ng patak ng tubig. "Linnie, anong ginagawa mo?" Inagaw ni Jeremy ang showerhead a
Isang matibay na kinang ang lumitaw sa mga malalalim na mata ni Jeremy. Hinawakan niya ang mapapayat na balikat ni Madeline at gusto siyang dalhin sa kwarto para magbihis. Pero hindi sumunod di Madeline. Desperado siyang kumawala nang may aroganteng tingin sa kanyang mga mata. "Sinabi ko na sa'yo na iwan mo ko. Hindi mo ba naiintindihan?" "Kaya kong hindi pansinin ang kahit na sino sa buhay ko, pero hindi kita kayang matiis." Mas malakas ang aura ni Jeremy kumpara kay Madeline sa sandaling iyon. Hindi na niya ito hahayaang magpatuloy pa. Ngunit, nang hinawakan niya ang braso ni Madeline at humakbang paharap, bigla siyang nakatanggap ng isang malakas na sampal sa kanyang mukha. Sa isang sampal, mabigat na lumapag ang palad ni Madeline sa mukha ni Jeremy. Sandaling nabigla si Jeremy habang lumingon sa gilid ang kanyang gwapong mukha. Hindi niya maramdaman ang sakit sa kanyang pisngi pero napakasakit ng kanyang puso. Hindi niya alam kung anong pwede niyang gawin para kay Madel
Nang makita niya ang eksenang ito ay napahinto si Madeline. Lumitaw na naman sa kanyang mga mata ang pagbaril kay Ryan at ang pagtumba niya sa kanyang harapan. Ang init ng dugong tumalsik sa kanyang mukha ay para bang nakakapaso sa kanyang pisngi. Naramdaman ni Jeremy ang biglaang pagbaba ng temperatura sa kamay na nasa kanyang palad. Naging napakalamig nito. "Linnie, ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni Jeremy. Nahimasmasan si Madeline pagkatapos niyang marinig ang kanyang boses. Marahan siyang umiling. "Ayos lang ako. Bigla ko lang naaalala ang gabing yun. Sabi niya ay kailangan niya kong dalhin sa malayo, pero gusto ko lang bumalik sa'yo tapos––" “Eveline Montgomery!”Bago makatapos si Madeline, biglang sumugod si Mrs. Jones sa kanya nang may namumulang mga mata at sinubukang kaladkarin si Madeline. Hinila ni Jeremy si Madeline sa kanyang yakap para protektahan siya. Mayroong matalim na kinang sa kanyang mga mata. Hindi nahablot ni Mrs. Jones si Madeline at naga
Pagkatapos niya itong sabihin, lahat ay napatingin kay Madeline. Kasabay nito ay nabigla rin si Madeline. Pinunasan ni Mrs. Jones ang mga luha sa kanyang mukha at nagmadaling nagtanong, "Nurse, kumusta na ang anak ko? Magigising pa ba siya?" "Masyadong seryoso ang mga sugat niya at delikado pa rin ang buhay niya sa ngayon. At saka mukhang wala siyang kagustuhang mabuhay. Binabanggit niya lang ang pangalang Eveline paminsan-minsan."Tumingin ang nars kay Madeline habang sinabi niya ito. "Siya ba ang Eveline na binabanggit ng pasyente?" Tumango si Madeline. "Ako nga." "Kaibigan ka ba ng pasyente? Napakahina ng kagustuhan niyang mabuhay, pero mukhang hindi ka niya mapakawalan. Hindi ko alam kung gusto mong pumasok at tulungan siya––" "Nagkakamali ba kayo? Nagkaganito ang anak ko nang dahil sa babaeng to. Bakit gusto pa rin niya siyang makita?" Hindi matanggap ni Mrs. Jones ang katotohanang ito. Nang marinig ito ng nars, tinignan niya si Mrs. Jones sa gulat. "Madam, tungkol