Habang nakatingin kay Jeremy na puno nang pag-aalala ang mga mata, tumawa si Ryan at nagtanong, "Sa tingin mo ba kaya ko siyang bitawan ngayon?" Kumpara sa kaba ni Jeremy, mas kalmado si Madeline. "Ryan, isa ka ring agent ng Interpol, kaya alam mo dapat na mapaparusahan ka ng batas kapag gumawa ka ng krimen." Nagpakita nang kaunting pagpapahalaga ang mga mata ni Ryan bang makita niya na hindi natatakot si Madeline. "Alam ko, kaya hindi kita pwedeng bitawan ngayon." Ngumisi siya, pero wala na ang ngiti sa kanyang elegante at gwapong mukha na kasing malumanay ng hangin sa tagsibol. Sa sandaling ito, ang natitira na lang ay isang masamang ngisi. Hindi na kailangan ng pagtatanong dahil mula sa kinikilos ni Ryan, malinaw na nakikita ng lahat ang katotohanan ngayon. Pumatay siya ng tao at binalak na pagbintangan si Jeremy, pero sa huli, hindi mananalo ang kasamaan laban sa hustisya. Tuluyang nabasag ni Madeline ang kanyang malumanay at eleganteng maskara at ngayon ay nababalot siya
Pagkatapos marinig ang paliwanag ni Madeline, hindi mapigilang tumawa ni Ryan. "Eveline, nagkamali ako ng tingin sa'yo." Mukhang umaamin siya ng pagkatalo, pero parang may bakas ng saya sa kanyang mukha. "Tama ako. Isa ka ngang babae na nararapat na kong sundan nang maligaya." "Hindi ako ganoon kagaling. Ryan, natalo ka dahil masyado kang arogante." Walang awa siyang pinuna ni Madeline at sinabi kay Ryan ang maliliit na detalye. "Sa totoo lang, alam ko na may camera sa study mo. Alam ko na baka nakita mo kong pumasok sa study mo at sinubukang buksan ang safe mo. Kaya sinadya kong sabihin sa'yo na gusto kong nakawin ang mga gamot." Nang marinig ito, bahagyang nagbago ang mukha ni Ryan. Noong nangyari ito, inisip niya na nagiging tapat lang si Madeline sa kanya, pero hindi niya inasahan na ginawa niya lang iyon para makuha ang tiwala niya!"Ryan, masasabi ko rin sa'yo na walang nakatira sa tapat ng Glendale Hotel na nakunan ng video ang eksena ng pagpatay mo kay Lana sa
Nang makita niyang tumatakbo papunta sa kanya si Jeremy, tinutok ni Ryan ang kanyang baril kay Madeline. Pagkatapos, isang ngiti na parehong makatarungan at masama ang lumitaw sa kanyang gwapong mukha. "Sumama ka sa'kin." Sinabi niya ito kay Madeline bago hinawakan ang kanyang kamay at naglakad papunta sa pantalan. Mayroong isang maliit na yate sa pier. Pagkatapos, tinulak ni Ryan si Madeline papunta sa yate at pinaandar ito. Lumingon sa likuran si Madeline at nakita niya si Jeremy na tumatakbo papunta sa dulo ng pantalan, ngunit wala siyang magawa kundi manood habang kinuha siya ni Ryan. "Linnie." Mukhang nagaalala si Jeremy. Habang nakatingin sa anyo na unti-unting lumalabo, kaagad niyang binuksan ang app sa kanyang phone at hinanap ang lokasyon ni Madeline. Habang nakatingin sa maliit na pulang puso na tumitibok sa screen, naramdaman niya rin bumilis ang tibok ng kanyang puso. 'Linnie, ililigtas kita. 'Pagkatapos, magsasama na tayong muli bilang pamilya.' Dahil din
"Saan mo ko dadalhin?" Huminto si Madeline. Hindi niya talaga gustong magpatuloy na maglakad kasama niya. Lumingon sa kanya si Ryan. "May magagawa ka pa ba maliban sa sundan ako?""Ryan, kung gusto mong tumakas, magiging pabigat lang ako sa'yo kapag sinama mo ako." Ngumiti si Ryan nang marinig niya ito at mabagal na naglakad papunta kay Madeline. "Sa tingin mo ba pakakawalan kita kapag sinabi mo yan? Wala man akong kahit na ano ngayon, pero ikaw na lang ang natitira sa'kin." “...”"Ano ngayon kung nanalo si Jeremy? Mas masakit sa kanya na mawala ka kaysa sa mawalan siya ng katanyagan, yaman, at katayuan." Nakita na itong lahat ni Ryan. Imposible para kay Jeremy na isuko ang babaeng ito para sa katanyagan, yaman, at pamilya. 'Nagpanggap lang siyang pinagsisihan raw niya ang sobra niyang pagmamahal para kay Madeline noon, pero isa lang itong pagpapanggap. ‘Heh.'Hindi ko talaga inaasahan na napakatalentado nila sa pag-arte.' Tinitigan ni Ryan si Madeline nang ilang sanda
Malakas na nanlaban si Madeline, pero para bang sinapian ni Satanas si Ryan. Ang kanyang mapupulang mga mata na nabasa ng ulan ay direktang nakatingin sa mga mata ni Madeline. Pinunit niya ang puting chiffon shirt ni Madeline. Pagkatapos, hahalikan niya ang katawan ni Madeline habang hindi pinapansin ang pagpupumiglas ni Madeline. Pakiramdam ni Madeline ay baliw na talaga si Ryan, pero hindi siya susuko. Pagkatapos ng isang malakas na tunog ng pagpunit, pinunit rin ni Ryan ang mga manggas ni Madeline. Tinaas niya ang kanyang paa para sipain si Ryan palayo, pero wala siyang laban sa lakas niya. Habang nararamdaman niya ang bigat ni Ryan sa kanyang katawan, alam ni Madeline na kapag hindi niya siya napaalis ngayon, baka matuluyan siyang pagsamantalahan ni Ryan. Mabilis siyang tumingin sa paligid nang bigla na lang, nakita niya ang isang maliit na kutsilyo sa mesa. Nagngitngit ang mga ngipin ni Madeline at ginawa niya ang lahat para igalaw ang kanyang katawan sa gilid ng sofa.
Kinuha ni Madeline ang pamalit na damit sa sofa bago tumalikod at tumakbo paakyat ng hagdan. Nakahanap siya ng isang kwarto na walang tao at nagmadaling nagpalit ng kanyang pang-itaas. Pagkatapos nito, sinara niya ang pinto at inobserbahan ang kanyang paligid. Hindi siya pamilyar sa lugar na ito at hindi niya rin alam kung mahahanap ito ni Jeremy. Habang lalo siyang magtatagal rito at mas lalong lalaki ang problema niya. Ang kasalukuyang Ryan ay hindi ang elegante, malalim, mapagkumbaba, at magalang na maginoo mula sa simula. Isa na siya ngayong demonyo. Isa siyang bayolente, walang konsensya, at nakakasamang demonyo. …Alas otso na ng gabi. Nasa Whitman Manor ang pulisya at ang Interpol para pag-usapan ang plano para iligtas si Madeline. Nasa mga braso pa rin ni Jeremy si Lilian sa sandaling ito. Siguro, dahil ito sa hindi pa siya nakakatanggap ng totoong pagmamahal mula sa kanyang ama. Nakakapagsalita na siya ngayon, pero ang tanging salita lang na alam niyang sabih
Nang tignan ang syringe na unti-unting lumalapit sa kanya, buong-lakas na nagpumiglas si Madeline. Itinaas niya ang kanyang binti at sinipa ang lalaki na nakahawak sa kanya. Nabigla ang lalaki at nasipa siya palayo ni Madeline. Sinamantala ito ni Madeline at tumakbo patungo sa pinto. Nagdilim ang mata ni Ryan nang maglakad siya para hawakan sa baywang si Madeline. "Ryan, baliw ka! Bitiwan mo ako!" "Kapag pinakawalan kita, ibig-sabihin nun panalo na si Jeremy. Tingin mo ba pakakawalan pa kita?" Narinig ang boses ni Ryan sa likod ng tainga ni Madeline. Itinaas niya ang kanyang matalim ngunit magandang mata. "Ryan, sinasabi ko sa'yo ngayon na kapag binigay mo sa akin ang injection at makontrol ako, magiging sunud-sunuran lang ako. Di ako maaantig ng isang lalaking tulad mo. Ang tanging lalaking mamahalin ni Eveline Montgomery sa buong buhay niya ay si Jerrmy Whitman!" Habang nakiking sa nagmamatigas at malakas na salita, sumimangot si Ryan. Di na siya nagsalita pa at hina
"Gising ka na." Narinig niya ang mababang boses ni Ryan na parang isang bangungot. Tumingin si Madeline at nakita si Ryan na nakaupo sa tabi niya habang umiinom ng kape. Nakatingin ito sa kanya nang masaya. Hindi siya mukhang isang kriminal ngayon. Mukha siyang napakasaya sa kanyang postura. Nang gagalaw na si Madeline, napansin niya na nakatali ang kamay niya sa gilid ng upuan. Tumingin siya sa gilid at naaininag ang asul na langit at ang puting ulap sa labas. Nasa himpapawid ba sila? Nasa eroplano siya! Nagngitngitan ang ngipin ni Madeline at tinignan niya ang lalaking walang bahala nang may pagkamuhi. "Saan mo ako dadalhin Ryan?" "Sa bahay natin," Sumagot si Ryan nang hindi itinataas ang ulo nito. Tumingin nang masama sa kanya si Madeline. "Wag ka nang umasa. Di kita kailanman nagustuhan." "Di mo maaalis ang katotohanan na asawa kita sa marriage certificate kahit gusto mo man ako o hindi." Itinaas ni Ryan ang kanyang tingin at ngumiti. "Kasal tayo kahit saan pa