Nang makita niya ang seryosong itsura ni Madeline, binaba ni Ryan ang tasa ng kape at malambing na tinignan si Madeline. "Anong gusto mong pag-usapan natin?" Bahagyang yumuko si Madeline bago tumalikod at maglakad papunta sa bintana. "Kagabi, bigong-bigo ako at mahirap para sa'kin na tanggapin ang kalamigan niya. Baka tama ka at kailangan ko nang bumitaw. Baka sa umpisa pa lang, hindi talaga tugma ang kasal namin ni Jeremy."Nag-aalalang tumingin si Ryan sa likod ni Madeline. "Kung ganon, ang balak mong pag-usapan natin ay…" "Hindi ko alam kung ano ang susunod na haharapin niyang parusa. Umaasa lang ako kung talagang kailangan niyang mamatay, sana kahit papaano ay hindi siya magdusa sa sakit ilang araw bago ang bitay." Unti-unting naintindihan ni Ryan ang ibig sabihin ni Madeline. "Gusto kong ibigay ko kay Jeremy ang anti-toxoid reagent?" "Oo. Kahit ano pa ang maging hatol, umaasa ako na ibibigay mo sa kanya ang reagent." Tumalikod si Madeline. Mukhang may kapangyarihan an
"Eveline, anong ginagawa mo?" Mukhang naguguluhan si Jeremy. "Mag-asawa tayo. Ayaw kitang mamatay nang nasa katawan mo pa ang lason na to." Diretsong tinignan ni Madeline ang lalaki at tinurok ang gamot sa braso ni Jeremy nang walang pag-aalinlangan. Tinignan niya ang lalaki na hindi tumanggi. Namula ang gilid ng kanyang mga mata. "Pupunta ka sa korte bukas at umaasa ako na hindi ito ang huling pagkikita natin." Mukhang natulala si Jeremy nang marinig niya ang sinabi ni Madeline. Nasalamin sa kanyang mga mata ang malungkot na mukha ni Madeline. Bago siya makapagsalita ay umalis na siya. Sa sandaling makalabas ng pinto si Madeline, nakita niya si Ryan na naghihintay sa kanya. Lumapit siya sa kanya, nagpasalamat, at sumakay sa kotse. Alam ni Ryan na nalulungkot ngayon si Madeline kaya hindi niya siya ginulo. Pagkatapos niyang ihatid si Madeline pauwi, maalaga siyang nagtimpla ng isang tasang kape para sa kanya. "Wag mo tong masyadong isipin. Sasamahan kita sa hearing buk
Bahagyang ngumiti ang mapupulang labi ni Madeline. Ang matangkad at gwapong anyo na iyon ay malinaw na nasalamin sa kanyang magagandang mga mata. Nakasuot si Jeremy ng isang pinasadyang suit, itim na polo, at pulang kurbata. Nakatayo siya sa panig ng nasasakdal na mukhang kalmado at elegante. Kumpara sa kung gaano siya kapagod at kasakiting tignan nitong nakaraang dalawang araw, maganda na ang kanyang kalagayan pati ang kanyang timpla. Elegante ang kanyang tindig at ang buo niyang katawan ay nagpapakita ng isang kalmadong karisma. Parang hindi siya isang kriminal na naghihintay ng sentensya, sa halip ay isang dominanteng husgado na gustong manubok ng iba. Walang pakialam na tinignan ni Ryan si Jeremy. Hindi importante kung gaano kaganda ang imahe ni Jeremy o kung gaano kalakas ang kanyang aura ngayon. Hindi siya makakatakas sa bintang sa kanya na pagpatay ngayong mayroong silang matibay na ebidensya. Nginitian ni Ryan ang hindi natitinag na tingin ni Jeremy. Mukhang pin
Tahimik niya siyang tinignan ng kanyang malalalim na mga mata bago nagsabing, "Wala akong masasabi." Lumitaw ang napakaraming spekulasyon mula sa sagot ni Jeremy. "Walang masabi si Jeremy. Pag-amin ba yun?" "May mga testigo at pisikal na ebidensya rin tayo. Hindi talaga siya makakalaban sa simula pa lang." "Hindi ko talaga inaasahan na makakapatay siya ng tao." "Aw, hinahangaan ko pa naman siya dati!" Kinumpirma ng mga bulung-bulungan ng mga tao sa korte ang mga bintang kay Jeremy. Ganoon rin ang mga diskusyon sa internet. Tinignan ni Madeline sina Karen at Winston sa kabilang panig. Nakakunot ang kanilang mga noo habang mukhang sobrang nag-aalala. "Bakit hindi ipinagtatanggol ni Jeremy ang sarili niya? Paano siya makakapatay ng tao? Hindi siya papatay!" Bulong ni Karen. Kumunot rin ang noo ni Winston. "Wag kang masyadong mataranta. Kapag hindi to ginawa ni Jeremy, hindi niya hahayaan ang sarili niya na mapagbintangan ng ganitong krimen." "Manahimik." Pinukpok ng hu
Nanigas ang ngiti sa mukha ni Ryan nang biglang magsabi ng ganito si Madeline. Lumingon siya para tingnan si Madeline na nakangiti at kalmado. Pagkatapos, nagsimulang mabuo ang pagdududa sa kanyang puso. 'Bagong ebidensya? 'Anong bagong ebidensya ang ibibigay niya?' Maingat na tinignan ng hukom si Madeline. "Sino ka?" Magalang na yumuko si Madeline. "Ako ang asawa ni Jeremy Whitman, at ang pangalan ko ay Eveline Montgomery." Kumunot ang noo ni Ryan nang marinig niya ang pagpapakilala ni Madeline. Kakaiba ang tingin ng mga taong nanonood sa live broadcast at ng mga nasa korte kay Madeline habang sinasabihan siya ng mga masasamang komento. Baliw ba ang babaeng ito? Noong una, sinabi niya na si Jeremy ang asawa niya. Sa sumunod na segundo, nakita siya kasama ni Ryan. Ngayon, sinasabi niya na siya ang asawa ni Jeremy sa korte? Anong nangyayari?Kaagad na nagsalita ang abogado, "Your Honor, hindi pwedeng ipakita sa korte ang mga hindi pa nasusuring ebidensya. Hindi ito m
Parehong nagulat sina Karen at Winston. Pagkatapos, tinginan nila si Madeline na kalmado pa rin habang naguguluhan sila. "Eveline, wag mo nang ulitin ang pagkakamali mo. Nasa korte tayo." Mukhang pinapakiusapan siya ni Ryan sa isang mahinahon at mabuting paraan. Makahulugang ngumiti si Madeline. "Ryan, hindi ko na kayang ituloy ang pagpapanggap ko at hindi mo na rin kailangang ituloy to." "..." Nabigla si Ryan. Habang nakatingin kay Madeline na arogante at mapagmataas ngayon, hindi niya maisip na siya rin ang babaeng naglasing sa kasawian kagabi. Pagpapanggap lang ang lahat ng iyon? Ang kanyang kahinaan, kalungkutan, at kasawian sa gabing iyon ay isa lamang pagpapanggap? "Ryan, alam ko na sasabihin mo na gumawa ako ng pekeng ebidensya para kay Jeremy, pero ang kasinungalingan ay isa pa ring kasinungalingan. Hindi magtatagal ang kasinungalingan sa harap ng katotohanan." Nanlulumong tinignan ni Ryan si Madeline na nakatayo hindi malayo sa kanya. Pagkatapos, nakita niya siya
Nakabalot ng tuwalya ang babae sa video at nakatayo sa harapan ng isang eleganteng lalaki. Hindi alam kung ano ang pinag-uusapan nila. Pagkatapos, biglang naglabas ang lalaki ng isang baril na may silencer at binaril ang babae sa kanyang binti. Kaagad na natumba sa lapag ang babae sa sakit habang nakasandal sa pader. Pagkatapos nito, binaril ng lalaki ang babae sa balikat. Sa huli, direkta niyang binaril ang babae sa kanyang puso. Napakalinaw ng eksena ng pagbaril na ito. Dahil sa distansya sa pagitan ng dalawang building, medyo malabo ang mukha ng lalaki at babae, pero base sa anyo at damit nila, masasabing ang lalaking naka-itim na suit ay si Ryan habang ang babae naman ay si Lana."Diyos ko!" " Si Ryan yun!" "Hindi ko inaasahan na si Ryan ang tunay na mamamatay tao!" "Talagang pumatay siya ng tao at pinagbintangan pa si Jeremy?" "Napakasama niya!". Nagulat ang mga tao sa korte habang nagwala naman ang mga komento online. Pagkatapos, nagbigay si Madeline ng isa
Paanong magkakaroon ng testigo? Nang nagsuspetya pa lang siya na sinusubukan lang maging misteryoso ni Madeline, nakita niya ang isang tao na biglang pumasok mula sa pinto sa gilid. Naka-wheelchair ang lalaki, at kahit na hindi masyadong maayos ang kanyang kalagayan, isa nga talaga siyang buhay na tao! Tinignan ni Ryan ang pulis na kanyang personal na binaril at pinatay pero lumabas na ligtas at buhay. "Ryan, hindi mo to inasahan, tama? Hindi ako patay." Kahit na nanghihina ang pulis, puno siya ng sigla nang sinabi niya ito. "Totoo ang recording na pinarinig ni Ms. Montgomery kanina, dahil ako ang nag-record nito gamit ng isang recording pen," tinitigan nang masama ng pulis si Ryan at nagsabi. "Your Honor at sa lahat ng tao rito, nanunumpa ako sa pangalan ng People's Police na si Ryan Jones ang tunay na salarin sa likod ng pagkamatay ni Lana Johnson. Sa gabing iyon, sinubukan niya akong patayin at muling sinisi si Jeremy Whitman. Si Ryan Jones ang nasa likod ng lahat ng ito