"..." Alam ni Madeline na sadya itong sinabi ni Fabian. Napansin din niya na ang pulis at ang press ay nakatingin sa kanila, isang 'magkasintahan'. Sadyang ginamit ni Fabian ang kanyang pangangatawan para harangan si Madeline at 'niyakap' siya nang pumasok sila ng kwarto. Sa sandaling pumasok sila, kumawala si Madeline kay Fabian. "Fabian, anong motibo mo sa pagpapanggap at pagdala sa akin dito?" "Linnie." Narinig ang malalim at magaspang na boses ni Jeremy mula sa likod. Nabigla si Madeline at kaagad na umikot. Ngumiti sa tuwa si Madeline sa sandaling makita niya ang gwapong mukha nito. "Jeremy!" May mainit at maliit na ngiti si Jeremy nang yakapin niya si Madeline. "Wag kang mag-alala, ayos lang ako." Di nagsalita si Madeline. Inilulubog lang niya ang kanyang sarili sa braso ni Jeremy, naghahanap ng seguridad. Nakita ni Fabian ang eksena at umiling habang nakangiti. "Mission accomplished." Tapos umikot siya para umalis ng kwarto. Nang mapansin na nasa paligid pa r
"Mga pulis?" Lumaktaw ng tibok ang puso ni Madeline. Kaagad siyang kumilos at pinagtago si Jeremy sa kwarto. Ding dong, ding dong! Nagpatuloy ang pagtunog ng doorbell, at nag-alala si Madeline dito na baka mahuli si Jeremy. Tumungo si Madeline sa banyo. Binasa niya ang kanyang wig at nagsuot ng isang bathrobe. Tapos inilabas niya ang isang malaking tuwalya at nagpanggap na nagpapatuyo ng buhok na para bang katatapos lang niyang maligo. Doon lang niya binuksan ang pinto. "Bakit ang tagal mo? Anong ginagawa mo sa loob?" Tanong ng isang batang pulis nq mukhang nagtataka. Nagpanggap na naiinis si Madeline nang yumuko siya para punasan ang kanyang buhok habang tinatakpan ang kanyang mukha. Sinabi niya nang parang tinatamad, "Hoy officer, di mo ba nakikitang naliligo ako? Anong problema dito?" Pinagmasdan ng pulis ang kwarto. "May iniimbestigahan kaming murder case sa kwarto dito. Walang mga guest ang pwedeng manatili sa kahit anong kwarto sa palapag na ito. Pakiusap mag-impake ka
Screech! Biglang prumeno si Jeremy. Nitong alas onse bago siya mawalan ng malay, ipinarada niya ang motorsiklo sa tabi ng isang kapatagan kung saan ilang tao ang ginamit ang lakas nila para ibaba nang ligtas si Madeline. Naramdaman ni Madeline na may kakaiba nang marinig niya ang biglang nakakabinging tunog ng preno. Ngunit ang ikinabigla niya, sa sandaling bumaba siya, biglang umubo nang walang-tigil si Jeremy. Namutla nang husto ang mukha niya. "Anong problema Jeremy?!" Niyakap niya ito nang nababahala. Ayaw ni Jeremy masaksihan ni Madelime ang kanyang pagdurusa at pangit na itsura, kaya maharan niyang itinulak ito palayo. "Lumayo ka sa akin Linnie," Sinabi niya nang umikot siya. Nang wala pang dalawang hakbang, kailangan niyag ilapag ang kanyang kamay sa isang malaking puno sa tabi ng kalsada para alalayan ang kanyang sarili nang nanghihina. "Jeremy!" Di niya maiwan ito. Tumakbo siya papunta kay Jeremy at niyakap ito. "Anong nangyayari Jeremy? Masama ba ang pakiramdam
Itinaas ni Madeline ang kanyang naluluhang mata at tumingin nang diretso kung saan nakatitig si Jeremy. Sa ilalim ng araw, ang tunog ng alon ay naglalakbay sa tainga niya. Naaamoy niya ang alat ng dagat, ang amoy ng tag-araw. Ito ang April Hill一ang lugar kung saan sila unang nagkakilala at nagkasama. "Linnie, sana sa susunod na buhay mahawakan ko pa rin ang kamay mo at habulin ka sa dagat na ito. Sa oras na yun, lagi kong iisipin ang itsura mo at di na ako magkakamali ng akala. Di ko hahayaang pagdusahan mo ulit ang mga walang kwentang kahihiyan na yun." Naiyak si Madeline at isinubsob niya ang kanyang mukha sa leeg ni Jeremy nang marinig niya ang mapag-asam at nagsisising komento. "Jeremy, di ko gustong makilala ka sa susunod na buhay. Gusto ko dito ka lang sa buhay na ito." Habang nagsasalita siya, bigla siyang naging seryoso. "Jeremy, di ko hahayaang may mangyaring masama sa'yo!" Sa sandaling marinig ni Jeremy ang sinabi niya, naalala nito ang gabi sa ospital noong may s
Nang sabihin niya ito, nagsimula siyang maglakad nang mas mabilis sa dagat para itapon ang mga bote. Hinawakan siya ni Madeline tapos tumakbo sa harapan niya. "Jeremy, di lang ako basta babae mo, asawa mo rin ako! Naiintindihan mo ba? Asawa mo ako! Ano ngayon kung magsakripisyo ako nang kaunti para sa asawa ko? Di ako nalulungkot na ginawa ko ito. Tingin ko sulit ito!" Sinigaw niya nang nagwawala, habang nanginginig ang paghinga niya. Tinignan ni Jeremy ang namumulang mata ni Madeline at itinikom ang kanyang kamao. Maririnig ang pagtunog ng kanyang kamao. "Jeremy, kapag binato mo sa dagat ang mga reagent, tatalon ako sa dagat a harapan mo!" "Linnie!" "Kung gagawin mo yan, edi tatalon ako!" Matindig ang mata ni Madeline. "Para sa akin, walang mas mahalaga ngayon kaysa sa reagent!" Nakita ni Jeremy ang determinasyon sa mga mata ni Madeline. Inasahan na ni Madelin na magkaroon ng ganito kalalang reaksyon si Jeremy, kaya di niya ito sinabi sa kanya. Ngunit di na niya ito mail
Tama si Jeremy. Ngunit dahil matagal nang pinipigilan ni Ryan si Madeline, medyo naguguluhan siya. Di niya alam kung paano kikilos nang mag-isa at bawiin ang kalayaan niya. "Linnie, kumapit kang maigi." Narinig niya ang kampanteng boses ni Jeremy na nagsasabi. Kumapit sa kanya si Madeline. "Jeremy, namimilipit ka sa sakit kanina lang. Kaya mo pa bang bumiyahe?" "Di ako nasasaktan dahil sa bumibiyahe ako." Alam ni Jeremy ang katawan niya. "Edi ano pala? Jeremy, pwede mo bang sabihin sa akin kung saan ka nagpunta at anong dinanas mo sa anim na buwang iyon?" Medyo nabigla si Jeremy nang banggitin niya ulit ang usapang ito. Hindi niya ito sinagot. Sa halip, pinihit niya ang hawakan at pinaandar ang motorsiklo. … Talagang bumalik si Ryan sa headquarters ng Interpol. Matapos kausapin ang mga nasa itaas, sinabi pa niya sa leader ng bureau na may pinatay si Jeremy sa Glendale at dapat nilang itumba ito. Nagpayo din siya na ipaaresto si Jeremy sa mga pulis. Sinabi ng mga nasa
Walang pulis sa labas ng kwarto kung saan pinatay si Lana. Nagtingin si Jeremy sa paligid at pagkatapos niyang siguraduhing ligtas ito, hinawakan niya ang kamay ni Madeline bago pumunta sa kwarto. "Jeremy, sarado ang pinto. Paano tayo makakapasok?" Nag-aalala si Madeline nang makita niya si Jeremy na naglalabas ng isang multipurpose keycard para buksan ang pinto. Siguro masyadong maraming dugo ang nawala kay Lana noong araw na iyon kaya kahit ilang araw na ang nakalipas, naaamoy pa rin ni Madeline ang lansa ng dugo. Nakita ni Madeline ang pwesto kung saan namatay si Lana habang nakatitig sa daan ng dugo. Matapos isara ang mga kurtina, binuksan ni Jeremy ang ilaw para magsimulang maghanap ng ebidensya kasama ni Madeline. Alam ni Madeline na sinusubukang ipasa ni Ryan ang bintang kay Jeremy nang sabihan siya nito sa cafe na kunin ang mga reagent habang tinatawagan si Jeremy para pumunta dito sa hotel. Ang mga tauhang biglang lumitaw ay inihanda rin ni Ryan. Bumili si Ryan
Huminto sa paglalakad si Jeremy. Tapos tinignan niya ang nahihiyang babae nang may mahinhin na titig. Nahuhulaan niya kung anong nangyayari. Nagsimulang kumunot ang kanyang kilay nang maging magmukha din siyang nahihirapan. "Hindi." Tinanggihan niya ito. Ngumiti si Madeline nang mapagbiro. "Di ko pa sinasabi sa'yo kung ano ito." "Alam ko ang gusto mong sabihin." May maliit na kinang sa mga mata ni Jeremy. "Linnie, sabi ko hindi." Idiniin niya ulit habang ang mukha ay lalong naging seryoso. Nagsimulang maglaho ang ngiti sa mukha ni Madeline. "Jeremy, hayaan mong may gawin ako para sa'yo. Asawa mo ako. Di ko kayang panoorin na napapagbintangan ang asawa ko." Naglakad si Jeremy sa harap ni Madeline. "Dahil sa asawa kita kaya di ko hahayaang ipahamak mo ang sarili mo nang ganito." "Gusto ko." "Pero ayaw ko." "..." Di alam ni Madeline ang sasabihin. Muli na naman niyang naramdaman na ang tao sa mundo na mas matigas ang ulo kaysa sa kanya ay si Jeremy. Umalis siya ng