Gumaan ang loob ni Madeline sa sinabi ni Jeremy. Hindi na siya kinakabahan, ngunit mas marami siyang iniisip ngayon kaysa noon. Habang sinusubukan pa niyang intindihin kung ano ang sinasabi ni Jeremy, biglang pumasok ang mga pulis sa bahay upang hanapin si Jeremy. "Mr. Whitman, sangkot ang pangalan mo sa isang kaso ng pagpatay. Sumama ka samin pabalik ng prisinto para sa imbestigasyon." Seryoso ang mukha ng pulis na namumuno sa grupo. Habang nagsasalita siya, sinubukan niyang lagyan ng posas ang mga kamay ni Jeremy. "Sasama ako sa inyo sa prisinto para sa imbestigasyon, pero dahil wala namang ebidensya na magpapatunay na ako nga ang pumatay kay Lana, walang sinuman ang pwedeng maglagay ng posas sakin." Tiningnan ni Jeremy ang posas, at dahil kusa siyang sasama sa mga pulis, naglakad siya ng mag-isa palabas ng bahay ng walang posas. "Jeremy!" Hinabol siya ni Madeline, at pati na rin nila Jackson at Lillian. Napahinto sa paglalakad si Jeremy noong makita niya na humahabol sa
Tumingin ng masama si Madeline kay Ryan. "Ikaw ba yung nagpakalat ng pekeng balita sa internet?" "Sinasabi ko lang ang totoo." Kampanteng nagsalita si Ryan. "Nagkaroon ng relasyon si Jeremy kay Lana dati, tama naman ako di ba?" "Tumahimik ka!" Sumigaw si Madeline. "Ryan, alam nating pareho kung bakit naging malapit ang asawa ko kay Lana noon! Malaki ang sinakripisyo niya para sa Interpol, tapos ngayon sinasabi mo na nagkaroon sila ng relasyon? Ganyan ka ba talaga kasama?!" Hindi nasiyahan si Ryan sa mga sinabi ni Madeline at nagsalita siya na para bang nagpapaalala siya, "Imbis na sermonan mo ako, bakit hindi mo na lang hanapan ng magaling na abogado si Jeremy?" Ngumiti siya habang nakatingin siya kay Madeline na nakatingin naman ng masama sa kanya. "Hintayin mo lang na ikumpara nila ang fingerprints sa baril at sa pinangyarihan ng krimen. Hindi na makakatakas pa sa krimen na 'to si Jeremy. Buhay ang kapalit ng pagkitil ng buhay. Kahit na ibigay ko sayo ang lahat ng gamot na ka
May pinakitang mga dokumento ang mga pulis at sinabing, "May nakuha kaming matibay na ebidensya na si Mr. Whitman ang responsable sa pagkamatay ni Lana. Nandito kami para arestuhin siya." "Please huwag mo na kaming pahirapan, Mrs. Whitman." "Imposible yan! Hindi magagawang pumatay ni Jeremy!" Nagmadaling bumaba si Karen. "Baka nagkakamali kayo. Siguradong may mali sa nakuha niyong ebidensya!" "Aprubado ng mga forensic physician ang ebidensyang nakuha namin. Imposibleng ginawa lang ang ebidensyang iyon." Ang kampanteng sinabi ng pulis. "Tsaka, may natanggap kaming anonymous document na nagpapatibay sa motibo ni Mr. Whitman para patayin ang biktima. Napagtagpi-tagpi na rin namin ang oras at pangyayari na humantong sa pagpatay sa biktima, at higit sa lahat, may mga fingerprint ni Mr. Whitman sa baril na naiwan sa crime scene."'Nakita sa baril ang mga fingerprint ni Jeremy?' Hindi makapaniwala si Madeline. Nagsimulang magtanong ang pulis, "Mrs. Whitman, noong araw ng birthday
Kaagad na tumakbo palabas ang mga pulis para obserbahan ang pinanggalingan ng tunog. Binuntutan sila ni Madeline at nakita na may isang basag na plorera sa sahig sa ibaba ng kwarto. Nakabukas ang bintana ng balkonahe. Ang kurtina ay gumegewang kasabay ng hangin. "Napakaposible na tumalon si Jeremy mula sa bintana para tumakas. Kayo, dalian niyo at habulin niyo siya!" Kaagad na inutusan ng lider ang kanyang mga tauhan. Tumingin si Madeline sa taas ng balkonahe. Naniniwala siya na kayang tumalon ni Jeremy. 'Pero 'aksidente' niya bang mababasag ang plorera at ipaparinig sa iba?' Habang kinakatok niya ang ulo niya, isang pamilyar na anino ang naaninag niya. Kumislap ang mata niya nang makatinginan niya ang malalim na mata na pagmamay-ari ni Jeremy. Kumakabog nang malakas ang dibdib ni Madeline. Nang makita si Jeremy na paalis, kaagad siyang umaakyat at sadyang hinarangan ang pulis na dala ang grupo nito. "Sir, naniniwala talaga ako na di papatay ng tao ang asawa ko. Tingin ko
Nang magpupumiglas na si Madeline, narinig niya ang isang pamilyar na boses. "Shh, ako ito." Isang malalim ng boses ng lalaki ang kumiliti sa kanyang tainga habang hinihila siya kito sa kalye. Matapos siguruhin na nakaalis na ang mga taong bumubuntot sa kanila, tumawag ng cab ang lalaki at dinala si Madeline papasok ng kotse. Sa loob ng kotse, tinitigan ni Madeline ang mukha ng lalaki at mukhang di natutuwa. "Ikaw ang nagpadala sa akin ng mensahe kanina?" Tanong niya. Sa loob niya, inakala niya na mula ito kay Jeremy. Napansin ni Fabian ang pagkadismaya sa mukha ni Madeline. Ngumiti siya nang bahagya at sinabi, "Nadismaya ka ba?" Nabalitaan na niya ang tungkol sa pagpatay kay Lana. Nakangiti si Fabian pero tinignan lang siya ni Madeline sa mata. "Sa pananaw ko, dapat lang kay Lana yun, pero masasabi ko mismo sa harapan mo na hindi ang asawa ko ang pumatay." "Alam kong sasabihin mo yan." Para bang inasahan na ito ni Fabian. Tumawa siya. "Ang natitirang pamilya na mayro
"..." Alam ni Madeline na sadya itong sinabi ni Fabian. Napansin din niya na ang pulis at ang press ay nakatingin sa kanila, isang 'magkasintahan'. Sadyang ginamit ni Fabian ang kanyang pangangatawan para harangan si Madeline at 'niyakap' siya nang pumasok sila ng kwarto. Sa sandaling pumasok sila, kumawala si Madeline kay Fabian. "Fabian, anong motibo mo sa pagpapanggap at pagdala sa akin dito?" "Linnie." Narinig ang malalim at magaspang na boses ni Jeremy mula sa likod. Nabigla si Madeline at kaagad na umikot. Ngumiti sa tuwa si Madeline sa sandaling makita niya ang gwapong mukha nito. "Jeremy!" May mainit at maliit na ngiti si Jeremy nang yakapin niya si Madeline. "Wag kang mag-alala, ayos lang ako." Di nagsalita si Madeline. Inilulubog lang niya ang kanyang sarili sa braso ni Jeremy, naghahanap ng seguridad. Nakita ni Fabian ang eksena at umiling habang nakangiti. "Mission accomplished." Tapos umikot siya para umalis ng kwarto. Nang mapansin na nasa paligid pa r
"Mga pulis?" Lumaktaw ng tibok ang puso ni Madeline. Kaagad siyang kumilos at pinagtago si Jeremy sa kwarto. Ding dong, ding dong! Nagpatuloy ang pagtunog ng doorbell, at nag-alala si Madeline dito na baka mahuli si Jeremy. Tumungo si Madeline sa banyo. Binasa niya ang kanyang wig at nagsuot ng isang bathrobe. Tapos inilabas niya ang isang malaking tuwalya at nagpanggap na nagpapatuyo ng buhok na para bang katatapos lang niyang maligo. Doon lang niya binuksan ang pinto. "Bakit ang tagal mo? Anong ginagawa mo sa loob?" Tanong ng isang batang pulis nq mukhang nagtataka. Nagpanggap na naiinis si Madeline nang yumuko siya para punasan ang kanyang buhok habang tinatakpan ang kanyang mukha. Sinabi niya nang parang tinatamad, "Hoy officer, di mo ba nakikitang naliligo ako? Anong problema dito?" Pinagmasdan ng pulis ang kwarto. "May iniimbestigahan kaming murder case sa kwarto dito. Walang mga guest ang pwedeng manatili sa kahit anong kwarto sa palapag na ito. Pakiusap mag-impake ka
Screech! Biglang prumeno si Jeremy. Nitong alas onse bago siya mawalan ng malay, ipinarada niya ang motorsiklo sa tabi ng isang kapatagan kung saan ilang tao ang ginamit ang lakas nila para ibaba nang ligtas si Madeline. Naramdaman ni Madeline na may kakaiba nang marinig niya ang biglang nakakabinging tunog ng preno. Ngunit ang ikinabigla niya, sa sandaling bumaba siya, biglang umubo nang walang-tigil si Jeremy. Namutla nang husto ang mukha niya. "Anong problema Jeremy?!" Niyakap niya ito nang nababahala. Ayaw ni Jeremy masaksihan ni Madelime ang kanyang pagdurusa at pangit na itsura, kaya maharan niyang itinulak ito palayo. "Lumayo ka sa akin Linnie," Sinabi niya nang umikot siya. Nang wala pang dalawang hakbang, kailangan niyag ilapag ang kanyang kamay sa isang malaking puno sa tabi ng kalsada para alalayan ang kanyang sarili nang nanghihina. "Jeremy!" Di niya maiwan ito. Tumakbo siya papunta kay Jeremy at niyakap ito. "Anong nangyayari Jeremy? Masama ba ang pakiramdam