Si Marianne, na nakumpirma nang tanggap, ay yumayagyag at tumatakbo nang mabagal nang umalis siya sa Aurous university.Hindi inaasahan ng lahat na isang matalino at magandang babae na may malamig na ekspresyon ang tumatalon sa gilid ng kalsada na parang isang bata. Kahanga-hanga talaga ang malaking kaibahan nito.Umalis si Marianne sa Aurous University, naglakad ng ilang daang metro, pagkatapos ay lumiko sa isang sulok. Naghihintay pa rin si Madam Marilyn at ang driver sa Rolls-Royce na nakaparada sa parking space sa gilid ng kalsada.Nang makita ni Madam Marilyn si Marianne, lumabas agad siya sa kotse at sinabi nang magalang at nakangiti, “Miss Marianne, mukhang sobrang saya mo, siguradong nakuntento ka sa resulta ng interview ngayong araw.”Tuwang-tuwa si Marianne at sinabi nang nakangiti, “Madam Marilyn, pumasa ako sa interview at nakatanggap ng alok ng trabaho dahil sa mapalad na biyaya mo! Babaguhin ko ang schedulo ko at pipirma ng isang pormal na kontrata sa kanila bukas ng
Gusto niyang humanap ng angkop na bahay malapit sa university para maging boudoir niya.Ang mga kailangan niya para sa bahay ay may madaling transportasyon ito, magandang kapaligiran, maayos na renovation, at medyo mataas na posisyon para sa real estate, at hindi dapat masyadong maingay o mababa ang kalidad ng kultural na kapaligiran para makatira siya nang payapa bilang isang babae.Umupo siya sa Rolls-Royce at dumating sa sales office ng Thompson First sa loob lang ng sampung minuto. Nagdesisyon na siyang bumili ng isang apartment sa kapitbahayan na ito.Ito ay dahil sobrang dali talaga ng biyahe mula sa kapitbahayan na ito papunta sa university, at nakaposisyon na ang Thompson First bilang pinakamagandang kapitbahayan sa paligid nito, kaya hindi na ito kailangan tingnan ni Marianne para malaman na hindi siya magiging interesado sa ibang kapitbahayan malapit sa university.Kahit na maraming kinakailangan para sa bahay, sobrang importante nga ng kadalian ng transportasyon.Pagdat
Ito ang unang pagkakataon na nakakita ang sales executive ng isang customer na nagpasyang bumili ng apartment nang hindi man lang ito tinitingnan.Bukod dito, mahigit 30 million dollars ang apartment. Ang kahit sinong bibili ng ganito kamahal na bahay ay titingnan ang mga detalye nang sobrang ingat at ikukumpara ito at pag-iisipan bago magdesisyon.Pero, walang masyadong enerhiya si Marianne na pumili at ikumpara ang mga bahay. Kahit na hindi niya pa nakikita ang mga bahay dito, nakuntento pa rin siya nang sobra sa lokasyon at transportasyon. Bukod dito, sapat na ang laki ng apartment, at wala itong pintas. Kaya, kung titingnan ni Marianne ang apartment, ito lang ay para makita ang mga detalye ng renovation.Alam din ni Marianne na dahil ito na ang pinakamagandang real estate sa Aurous Hill, siguradong hindi siya magiging interesado sa ibang lugar kung hindi niya nagustuhan ang lugar na ito. Bakit pa siya mag-aabala na magkumpara, kung ganon? Pwede niyang bilhin na lang ang pinakama
Inutusan siya ni Nanako na pumunta muna nang maaga sa Aurous Hill para bumili ng isang mansyon sa Aurous Hill para kay Nanako.Pero, binisita niya ang maraming villa district at tiningnan ang maraming villa na binebenta sa nakaraang ilang aras, at sa huli, malayo ang mga villa sa gusto ni Nanako.Para kay Nanako, gusto niya ang mga bahay ng mga sinaunang Japanese aristocrat. Kahit na may maliit na sukat ang Japan at maraming tao, ang mga bahay ng mga sinaunang Japanese aristocrat ay malalaki at maikukumpara sa karaniwang laki ng mga royal residence sa Eastcliff.Pero, ang ganitong uri ng bahay ay bihira sa modernong Oskia at may ilang mga pinoprotektahan din na royal residence sa Eastcliff, na sobrang hirap mahanap sa Aurous Hill.Bukod dito, kahit na mahanap ang isang napakalaking bahay, karamihan ng mga bahay na ito ay hindi naayos, at ang ilang sobrang laking villa ay may mga magarbong European style. Marahil ay gusto ng mga mayayaman ang ganitong uri ng mga makikinang na dekora
Nang marinig ito ni Hiroshi, tinanong niya nang mabilis, “Gaano ako katagal kailangan maghintay kung hindi siya makapagdesisyon?”Ipinaliwanag ng salesgirl, “Sa normal na sitwasyon, may karapatan ng unang pagtanggi sa loob ng dalawampu’t apat na oras pagkatapos bayaran ang booking fee. Kung hindi nabayaran ang huling bayad makalipas ang dalawampu’t apat na oras, maituturing ito na pagpapaubaya na.”“Dalawampu't isang oras?” Nalungkot nang kaunti si Hiroshi habang sinabi, “Masyadong matagal ang dalawampu’t apat na oras… Kailangan ko itong bilhin ngayong araw.”“Ah…” Medyo nahiya rin ang salesgirl nang ilang sandali bago sinabi, “Sir, hindi ito ang natitirang unit para sa apartment namin. May walong unit pa kami sa building na iyon na hindi pa nabebenta. Parehong uri ang apartment, pero nasa magkaibang palapag lang sila. Makikita mo pa rin ang tanawin ng ilog basta’t nasa sixth floor ka o mas mataas, kaya wala talagang malaking pagkakaiba.”“Kung mahilig ka sa mga high-rise building,
Pupunta na sana siya at tatawagan ang concierge department nang makita ni Hiroshi si Marianne. Nagkusa siyang batiin siya at sinabi, “Hello, Miss, maaari ko bang itanong kung interesado kang bilhin ang unit sa top floor?”Tumingin si Marianne sa kabila sa sorpresa at nang may ilang pag-ingat, at kumunot ang noo niya habang tinanong, “Anong mayroon? May problema ba?”Mabilis na ipinaliwanag ni Hiroshi, “Miss, ganito kasi. Gusto ko rin ang unit na ito, at gusto ko talaga itong bilhin nang mabilisan. Kung handa kang ibigay sa akin ang unit na ito, handa akong bayaran ka ng transfer fee na one million dollars!”Hindi lang si Marianne, ngunit kahit si Madam Marilyn at ang sales executive sa gilid ay nagulat sa sandaling sinabi ito ni Hiroshi.Pumasok lang silang tatlo para pirmahan ang booking fee agreement at bayaran ang booking fee, at ilang minuto lang ang lumipas, wala pang sampung minuto.Sa hindi inaasahan, isa pang tao ang lumitaw sa sandaling ito, gustong bilhin ang parehong un
Nagulat nang sobra ang sales executive pati na rin ang maraming salesperson.Hindi naman sa hindi pa sila nakakakita ng naglalaban na tao para sa ari-arian dati. Noong unang binuksan ang mga villa para ibenta, may mga customer nga na naglaban para sa ari-arian.Madalas na nagiging galit at marahas ang labanan.Hindi pa sila nakakakita ng katulad ni Hiroshi, na handang bigyan ng one million dollars ang kabila sa sandaling nagsalita siya.Hindi rin nila inaasahan na direktang tatanggihan ni Marianne ang alok niya.Sa pananaw nila, isa itong one million dollars na walang gastos. Ang kahit sino ay pag-iisipan kung paano sila kikita ng one million dollars para sa wala, tama?”Pumunta siya para tumingin ng bahay at gumamit ng sampung minuto para bayaran ang booking fee para kumita ng one million dollars nang direkta. Ang ganitong uri ng bagay ay parang hulog ng langit nang direkta.Pero, kahit hindi na banggitin ang one million dollars, ngunit kahit na dagdagan pa ito ng dalawang zero
Hindi pa rin natibag si Marianne. Lumingon siya kay Hiroshi at sinabi nang seryoso, “Sir, ang dahilan kung bakit hindi ako nagalit sayo ay dahil sa tingin ko ay tapat ka at isa kang maginoo, pero kung patuloy mo akong kukulitin nang ganito, marahil ay hindi na ako makikipag-usap sayo nang mabait.”Naintindihan agad ni Hiroshi.Ang dalaga siguro sa harap niya ay isang young lady na hindi nagkukulang sa pera at hindi sineseryoso ang pera.Tantya na na ang net worth at mga asset niya ay hindi mas mababa kumpara sa sarili niyang young lady.Ano pang punto ng pag-aalok ng premium na 10 million dollars kaharap ang ganitong babae bukod sa pagkakaroon ng pagkakataon na alukin ito? Kahit na 30 million o 50 million dollars pa ito, imposible para sa kanya na seryosohin siya, at magmumukhang tanga lang siya kung patuloy siya mangungulit.Bumuntong hininga na lang siya sa lungkot at humingi ng tawad, “Pasensya na, Miss. Masyado akong padalus-dalos. Huwag mo sana itong masamain.”Hindi na nags
Habang nagsasalita siya, unti-unting naging seryoso ang ekspresyon niya. Sinabi niya, “Leni, mangako tayo sa isa’t isa. Subukan muna nating mabuhay ngayong taon. Kung sa susunod na taon, may mangyaring himala at walang namatay sa atin, pwede kang pumunta sa Oskia at makilala ang mga magulang ko para makuha ang basbas nila. Pagkatapos, pupunta ako sa United States kasama ka.”Si Leni, na kanina pa masaya, ay biglang naging mukhang pagod. Binulong niya, “May apat na buwan pa hanggang sa susunod na taon. Natatakot ako na kahit na hindi ako mamatay sa sandaling iyon, hindi ako makakapunta sa Oskia para makita ka.”Namula ang mga mata ni Shermaine, pero ngumiti siya at sinabi, “Ayos lang. Araw-araw na lang tayo mag-video call. Online na ang lahat ngayon. Kahit ang mga korte ay may hearing sa online. Kung kailangan, pwede na lang tayo kumuha ng isang pari, at pakakasalan kita sa online.”Pinigilan ni Leni ang mga luha niya, tumango nang marahan, at ngumiti habang sinabi, “Okay, deal. Kapa
Hindi inaasahan ni Charlie na habang nagca-camping siya sa mga bundok ng Yorkshire Hill, matatagpuan niya ang dalawang batang pasyente na may cancer. Ang nagpasorpresa sa kanya ay gustong sumali ng dalawang ito sa mga clinical trial ng Apothecary Pharmaceutical sa Aurous Hill, pero tinanggihan silang dalawa.Ang mas nagpahanga pa sa kanya ay ang taong ito, si Leni, ay kilala pa si Jameson.Habang iniisip ang iba ang tungkol kay Jameson, na dating pinapangunahan ang buong FDA, na kusang umalis at nagsimula ng charity sa Aurous Hill, tinanong nang mausisa ni Charlie si Leni, “Helron, sobrang pamilyar ka ba kay Jameson Smith?”Sumagot nang kalmado si Leni, “Hindi naman. Dahil, bago siya umalis, isa siyang mataas na opisyal sa United States, at ang mga taong nakakausap niya sa FDA ay mga matataas na biopharmaceutical company at mga negosyante sa buong mundo. Ang isang tao tulad ni Jameson ay kahanga-hanga kahit sa mataas na lipunan. Paano magkakaroon ng pagkakataon ang isang ordinaryong
Sinabi ni Shermaine, na nasa gilid, “Hindi naman gano’n. Ang pamamahagi ng mga pwesto para sa clinical trial ng Apothecary Pharmaceutical ay hindi base sa kung sino ang may pera at kapangyarihan, ngunit kung sino ang pinaka nangangailangan ng gamot. Ang lahat ng sumali para sa clinical trial ay mga pasyente na may cancer. Halos tatlumpung porsyento sa kanila ang idineklara ng mga doktor na may anim na buwan na lang para mabuhay. May daang-daang pasyente na may advanced pancreatic cancer, at marami sa kanila ay mga bata. Ang mga taong katulad namin na nasa 20s na ay mahihirapan na makakuha ng pwesto.”Tinanong nang mausisa ni Charlie, “Shermaine, sumali ka rin ba sa clinical trial ng Apothecary Pharmaceutical?”Tumango si Shermaine at sinabi, “Oo, pero hindi ako napili. Ang pamamaraan ng pagpili ng Apothecary Pharmaceutical ay parang pagkukumpara ng mga paghihirap. Una, ikukumpara nila kung sino ang may pinakamalalang sakit, pagkatapos ay kung sino ang pinakabata, kung sinong pamilya
Ang mga kabataan na mahilig sa mga panlabas na gawain ay karaniwang bukas at masigla, at karamihan sa kanila ay palakaibigan at madaling pakisamahan. Bukod dito, ang mga kabataan na ito ay puno ng sigla kina Charlie at Vera, kaya mabilis na nag-usap nang masaya ang lahat.Sobrang laki na impluwensya ni Helron sa grupong ito, at malinaw na ginagalang siya ng lahat. Napansin ni Charlie na parang hindi siya masyadong matanda, kaya tinanong niya siya nang mausisa, “Heron, estudyante ka ba o nagtatrabaho ka na?”Tumango si Helron at sinabi, “Estudyante pa ako. Nag-aaral ako sa United States dati. Isa akong Oskian American, at bakasyon ngayon, kaya gusto kong bumalik sa Oskia para mag-hike nang kaunti at maranasan ang ganda ng bansa natin.”Nagpatuloy siya, “Karamihan sa amin ay mga estudyante sa unibersidad. Kami nila Jung, Louie Mant, ay nag-aaral sa United States. Sina Shermaine at Bobbi ay galing sa Queenston University. Sina Perry Hinskey at Jenell Looten ay galing sa Blastun Univers
Kaharap ang imbitasyon ng binatang ito na nagngangalang Helron, taimtim na pumayag si Charlie at sinabi nang nakangiti, “Kung gano’n, hindi na kami mahihiya sa inyo!”Tumawa si Helron at sinabi, “Hindi mo kailangan maging magalang nang sobra. Magkakaibigan tayo mula sa iba’t ibang lugar, ang pag-aalaga sa isa’t isa ay ang tradisyon ng mga hiker.”Pagkasabi nito, tinanong niya si Charlie, “Tol, anong pangalan mo?”Magsasalita na sana si Charlie nang ngumiti si Vera, na nasa tabi niya, at sinabi, “Charlesly Lavor ang pangalan ng boyfriend ko. Pwede mo siyang tawaging Charles!”Nagulat si Charlie. Naintindihan niya ang layunin ni Vera. Dahil, nandito sila para hintayin si Fleur. Kahit na totoong pangalan ito ni Charlie o ni Vera, siguradong pamilyar si Fleur sa kanila, kaya mas mabuti na iwasang gamitin ang totoong pangalan nila hangga’t maaari.Pero, hindi niya inaasahan na bibigyan siya ni Vera ng alias na ‘Charlesly Lavor’ at nag-isip pa ng palayaw na ‘Charles’ para sa kanya.Ini
“Sigurado ako!” Hinila ni Vera si Charlie sa tulay na bato-bato. Sa gitna ng tulay, tinuro niya ang isang basag na asul na bato at sinabi kay Charlie, “Nasira ito dahil sa isang natakot na kabayo. Ang may-ari nito ay isang mason ng bato na pumunta para magdala ng dalawang batong rebulto sa bagong mansyon ng pinuno ng Stoneridge. Nabalisa ang kabayo, nadulas, at halos bumagsak siya, at nahirapan itong umabante na tila ba baliw ito, binaliktad ang hinihila nitong kariton. Tumama ang isa sa mga rebulto sa batong ito, at nag-iwan ito ng basag dito.”Habang nagsasalita siya, nagpatuloy si Vera, “Nagkataon, sinamahan ko ang lolo ko mula sa Digerro town sa araw na iyon para batiin ang pinuno dito. Kaya, nagkataon na nakita ko ang buong pangyayari noong gumawa ng problema ang kabayo sa tulay.”Habang nakikinig si Charlie sa paglalarawan niya, hindi niya maiwasan na isipin ang eksena na sinabi niya.Sa sandaling iyon, isang babae na nasa seven o eight years old na may suot na tradisyonal na
Tulad ng sinabi ni Vera, sa buong buhay niya, hindi niya kayang maghiganti kay Fleur gamit ang lakas niya, pero kaya niyang harapin si Fleur gamit ang matinding tapang. Marahil ay ang pinakamagandang paraan para harapin niya si Fleur ngayon ay huwag mapansin ni Fleur na malapit siya sa kanya.Kaya, medyo naimpluwensyahan din si Charlie sa kanya at sinabi, “Kung gano’n, hindi na natin kailangan kumuha ng tao para palihim na maglagay ng mga monitoring equipment. Sasamahan kita dito at hihintayin si Fleur. Gusto kong makita kung sino ba talaga ang Fleur na ito!”Tinanong ni Vera sa sorpresa, “Young Master, sasamahan mo talaga ako?”Tumango si Charlie. “Oo.”Sinabi nang seryoso ni Vera, “Parang maglalakad tayo sa isang lubid sa bangin. Nakamamatay ang isang kamalian.”Tumawa si Charlie at sinabi, “Kung hindi ka takot, bakit ako matatakot?”Ngumiti nang bahagya si Vera, at puno ng katapatan ang kanyang mga mata habang sinabi, “Kuntento ako sa mga sinabi mo, Young Master, pero hindi ak
Hindi inaasahan ni Charlie na si Vera, na mukhang mahina at walang masyadong karanasan, ay may ganitong tapang. Malinaw na alam niya na hindi nila kayang tapatan ni Fleur. Sa sandaling magkita sila, halos sigurado na mamamatay sila.Dahil, dati, sinabi ni Ruby sa kanila na nabuksan na ni Fleur ang kanyang elixir field, mahigit isang daang taon na ang nakalipas, at ang ibig sabihin ay mas malakas na siya noong isang daang taon na ang nakalipas kaysa sa kasalukuyang lakas ni Charlie.Pero kahit gano’n, handa si Vera na kunin ang panganib.“Alam mo na wala tayong pag-asa na mabuhay laban kay Fleur. Sigurado ka ba na gusto mong kunin ang panganib dito?” Tinanong nang seryoso ni Charlie.Tumango nang seryoso si Vera, nakatingin kay Charlie nang disidido habang sinabi, “Sa mahigit tatlong daang taon, iniwasan ko siya. Naging maingat ako sa punto na hindi na ako tumatapak sa kahit anong lugar na may kaugnayan sa kanya sa halos buong buhay ko. Pero ngayon, kahit alam ko na marahil ay pupun
Bukod dito, kung may mangyayari, mahihirapan siyang protektahan si Vera.Mukhang alam na ni Vera ang iniisip ni Charlie. Ngumiti siya at naunang magsalita at sinabi, “Darling, huwag kang mag-alala. Bihira lang magkaroon ng malakas na hangin sa Yorkshire Hill, at mas bihira pa dito sa taas. Bukod dito, sobrang ganda ng panahon ngayon. Isang gabi lang tayo mananatili, kaya walang kahit anong malakas na hangin. Kahit na mayroon, hindi ito abot sa atin.”Hindi inaasahan ni Charlie na may ganitong hilaw na ideya si Vera, kaya sinabi niya, “Sige, Darling, bumaba muna tayo sa bundok at pag-usapan ito sa daan.”“Okay!” Tumango nang kuntento si Vera, kinabit ang kanyang braso sa braso ni Charlie, at sinabi nang malambing, “Kung gano’n, kailangan nating magmadali. Natatakot ako na kung mahuhuli tayo, wala nang matitira na maayos na lugar!”Habang pababa ang dalawa sa bundok at nang silang dalawa na lang sa paligid, nagsalita si Charlie, “Miss Lavor, seryoso ka ba sa sinabi mo?”Sumagot nang