Sa isang bundok sa Nishitama.Dahan-dahang naglalakad si Jasmine sa lambak.Kahit taglamig ngayon, maraming tumutubong evergreen plants sa paligid gaya ng mga pines at cypresses.Dagdag pa roon, madilim at malamig ang lambak. Wala siyang makitang bakas na may mga nakatirang tao rito lalo naman ang magkaroon ng daan.Kaya, isang malaking hamon para sa kanya na tahakin ang daang ito.Kung nakakapagod para sa mga eksperto sa paglalakbay na maglakad sa mga lambak, lalo naman ang isang gaya ni Jasmine na walang alam.Mabuti na lang, kahit taglamig, nakabalot si Jasmine sa isang makapal na cashmere windbreaker. Nakasuot rin siya ng itim na midi skirt, itim na corset leggings, pati na rin isang itim na leather boots. Sa tulong nito, hindi natutusok ng mga pine needles ang kanyang balat at hindi rin nagagasgasan ng mga tuyong mga sanga ang kanyang mga braso.Sa pagkakataong ito, nasanay na ang mga mata ni Jasmine sa dilim ng lambak. Pwede niya naman sanang gamitin ang ilaw ng cellphone
Nagpatuloy si Tyler, “Kumusta naman ang ginawa ni Hashimoto? Magaling ba siya?”Ngumisi si Reuben saka siya sumagot, “Masasabi kong magaling siya. Ayon sa kanya, gumulong ang kotse ng ilang daang metro sa bangin. Pagkatapos, nasunog ito. Mukhang naging abo na lang ang lahat ng sakay nito.”Tuwang-tuwa si Tyler sa kanyang narinig, “Napakagaling! Bravo!”Nagdagdag agad si Tyler, “Nga pala, bago ka umalis, nagsuspetsa ba ang lolo mo?”Tumugon si Reuben, “Sa tingin ko naman hindi. Pero, hindi ako sigurado kung magdududa ba siya sa hinaharap.”Suminghal si Tyler, “Ayos lang iyan. Ilang araw na lang ang natitira sa buhay niya.”Bumilis ang tibok ng puso ni Reuben at agad niyang tinanong ang kanyang tatay, “Papa, may gagawin ka ba kay lolo?”Sumagot si Tyler, “Wala, wala pa sa ngayon.”Nag-aalala si Reuben, “Papa, huwag mong kalimutan na sinabi ng matandang iyon sa araw na naging head ng pamilya Moore si Jasmine. Kung sakaling hindi magkaroon ng mga anak si Jasmine, mapupunta ang posi
Nang makaalis si Charlie, nagbababad pa rin si Claire sa hot springs.Hindi niya alam na ang asawa niyang nakasuot ng bathrobe at nagpaalam na kukuha ng inumin ay umalis na sa hot springs villa at papunta na ito sa airport para sumakay ng isang eroplanong patungo ng Tokyo.Matagal niyang hinintay na bumalik si Charlie. Nang lumabas siya sa hot springs at pumunta siya sa sala, hindi niya pa rin mahanap ang kanyang asawa. Hindi niya mapigilang magsuspetsa.Tinawagan niya si Charlie, pero ang sabi nakapatay raw ang cellphone nito.Lalo pa siyang nag-aalala. Bumalik siya sa kwarto nila at wala pa rin siyang nakitang kahit anong bakas ni Charlie. Subalit, nakita niya ang isang maliit na papel na nakadikit sa kabinet.Nakasulat sa papel ang mga salitang, “Mahal, nasa panganib ang buhay ng kaibigan ko. Kailangan kong magmadali para iligtas siya.”Pagkatapos basahin ang sulat, naalarma si Claire at hindi niya mapigilang mapabulalas, “Ililigtas niya ang kaibigan niya?! Nasa panganib ang t
Walang paki ang mga pulis ng Tokyo Metropolitan Police Department kung may maaalerto ba silang mga tao sa ginagawa nila, agad lang silang kumilos.Sa loob ng ilang sandali, ilang daang pulis ang nagmaneho papuntang Nishitama District at hinarangan nila ang lahat ng daan papasok at palabas ng bundok. Sa parehong pagkakataon, nagpadala rin ang Tokyo Metropolitan Police Department ng anim na police helicopters sa bundok ng Nishitama para mahanap si Jasmine.Natanggap ni Nanako ang balita at agad niyang inutusan ang mga ninjas niya na huwag magpahalata habang ginagawa ang misyon nila. Kailangan nilang iwasang makasalubong ang Metropolitan Police Department.Sa ganap na 2:30 a.m. sa Tokyo.Pagkatapos tawirin ang ilang mga bundok, nadaanan ng mga ninjas ng pamilya Ito ang lugar kung saan nilinis ng mga tauhan ni Kazumi ang pinangyarihan ng aksidente. Amoy pa rin nila ang nasusunog na kotse.Mula sa amoy na ito, naglakad sila sa kalsada habang sinusundan ang samyo nito.Habang nasa daan
2:50 a.m. sa Tokyo.Lumapag na ang private jet ni Charlie sa Narita Airport.Sa pagkakataong ito, wala siyang kasamang kahit sino. Siya lang ang mag-isang nagmadaling pumunta ng Tokyo.Sa biyaheng ito, naka-connect si Charlie sa wireless network ng eroplano dahil hindi niya magamit ang cellphone data niya.Patuloy siyang nakatitig sa litrato ni Jasmine sa WeChat at desperado siyang naghihintay na padalhan siya nito ng mensahe.Subalit, walang kahit anong senyales galing kay Jasmine.Pagkatapos ng dalawang oras na flight, hindi mapakali si Charlie at patuloy ang kaba sa kanyang puso.Hindi niya mapigilang maisip ang pinakamalalang sitwasyon para sa babae.‘Kung patay na talaga si Jasmine, ano ang dapat kong gawin?!’May dalang Rejuvenating Pill si Charlie. Kahit masasabing magical pill ito, hindi nito mababalik ang buhay ng isang namatay na tao.Kung wala na talaga ang isang tao, kahit ilang Rejuvenating Pills pa ang inumin niya, hindi ito makakatulong!Maraming records ng ma
Mukhang ininom ni Jasmine ang Rejuvenating Pill na binigay ni Charlie sa kanya sakaling magkaroon ng panganib sa kanyang buhay.Ganoon din, agad na nagtanong si Charlie, “Nanako, nahanap na ba ng mga tao mo ang lokasyon ni Jasmine?”Umiling si Nanako saka siya sumagot, “Sinusundan nila ngayon ang mga yapak na iniwan ni Jasmine, pero hindi pa nila ito nahahanap. Pero, naniniwala akong buhay pa siya. Siguradong mahahanap natin siya.”Nagpatuloy si Nanako, “Charlie, nagpadala rin ng maraming mga pulis ang Tokyo Metropolitan Police Department sa Nishitama District para hanapin si Jasmine. Naghanda sila ng maraming helicopters para sa kasong ito. Naniniwala akong malapit na natin siyang mahanap.”Umiling si Charlie at taimtim siyang nagsalita, “Naniniwala akong may pumupuntirya kay Jasmine kaya nangyari ang aksidenteng ito. Kapag nahanap siya ng Tokyo Metropolitan Police Department, hindi niya maitatago ang lokasyon niya sa taong pumupuntirya sa kanya. Natatakot akong magpapatuloy ang p
Samantala, nasa loob ng meeting room ng Tokyo Metropolitan Police Department si Reuben. Nag-aalala ang kanyang ekspresyon.Dahil isang sikat na kumpanya ang Moore Group, pinakitunguhan nang mabuti ng Tokyo Metropolitan Police Department si Reuben.Personal pang pumunta ang Superintendent General para lang asikasuhin siya.Nang makita ang nakakaawang itsura ni Reuben, sinubukan siyang aluin ng Superintendent General, “Mr. Moore, ilang batalyon ang naghahanap sa kapatid mo sa Nishitama District. Hindi mo kailangang mag-alala. Kapag may nakuha na kaming impormasyon, agad ko namang ipapaalam sa iyo.”Bumuntong hininga si Reuben at tinakpan niya ang kanyang mukha na naluluha. Habang may bara sa lalamunan, sinubukan niyang magsalita, “Si Jasmine ang nag-iisa kong kapatid. Mahal na mahal ko siya. Gawin niyo ang lahat ng makakaya niyo para ligtas siyang makabalik!”Tumango ang Superintendent General saka niya sinuguro si Reuben, “Huwag kayong mag-alala, Mr. Moore. Gagawin namin ang lahat
Ganoon din, agad na tumayo si Reuben para magtanong, “Nahanap niyo na ba kung nasaan ang kapatid ko? May nakuha ba kayong mahalagang impormasyon?”Agad na umiling ang pulis, “May mga bagay rin kaming hindi maintindihan. Wala kaming makitang mga bakas ni Ms. Moore o kahit anong senyales na may nakaligtas. Hindi rin kami sigurado kung nakaalis ba nang maaga si Miss Moore. Wala kaming alam sa ngayon.”Takot na takot si Reuben at magulo ang kanyang isip.‘Kung patay na si Jasmine, magiging mas madali ang lahat. Kahit malaman pa ng Tokyo Metropolitan Police Department na homicide ang kaso, hindi ko kailangang mag-alala. Matapos ang lahat, hindi naman ako ang pumatay sa kanya. Habang inaasikaso ng Tokyo Metropolitan Police Department ang nangyari, iuuwi ko ang katawan ni Jasmine para sa burol. Pagkatapos saka namin aasikasuhin ang matandang iyon. Magiging sa akin na at kay Papa ang pamilya Moore.’‘Pero, kung buhay pa si Jasmine, masasayang ang lahat! Kahit hindi alam ni Jasmine na ako a
Hindi maiwasan ni Vera na ngumiti nang kaunti nang makita niya ang seryosong ekspresyon ni Charlie, at sinabi niya, “Young Master, kahit na kayang patayin ng mga close-defense missile si Mr. Jothurn, marahil ay hindi nila mapatay si Fleur. Bukod dito, si Fleur lang ang nakakaalam kung saan nag-cultivate si Master Marcius Stark. Young Master, mangyaring magtiis ka pa nang kaunti at huwag mong tapusin ang buhay ni Fleur dito.”Tumawa nang masaya si Charlie, “Sinasabi ko lang ang mga pakiramdam ko. Kahit na may makakapagdala ng mga close-defense missile dito, hindi ko magagamit ang mga ito dito.”Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Young Master, walang mga camera dito. Mangyaring hintayin mo ako saglit. Magbibigay galang ako sa mga ninuno ng mga Lavor.”Tumango sa maginoong paraan si Charlie at sinabi, “Hihintayin kita dito.”Ngumiti si Vera na parang humihingi siya ng tawad, pagkatapos ay naglakad sa malapit na gubat ng mga pine.Makalipas ang limang minuto, naglakad si Vera pa
Ngumiti si Charlie at sinabi, “Huwag kang mag-alala, hindi ako padalus-dalos na tao. Alam ko ang mga limitasyon ko.”Huminga nang maluwag si Vera, “Mabuti naman…”Pagkatapos nilang umakyat sa unang undok, inakyat nila ang bundok na parang likod ng isang pagong. Dahil ito ang ruta sa pangalawang bundok, marami pa rin ang mga tao dito tulad sa unang bundok.Ipinakilala ni Vera kay Charlie, “Parang likod ng isang pagong ang bundok na ito. Tinatawag itong Mount Turtle Back. Isa itong bihirang kayamanan na lupa dito. Noong isang lokal na pinuno ang lolo ko, nagsikap siya na piliin ang bundok na ito bilang ancestral tomb ng pamilya namin.”Tinanong nang mausisa ni Charlie, “Ang buong bundok ba na ito ang ancestral tomb ng pamilya ng lolo mo?”Tumango si Vera at sinabi, “Tama. Maganda ang Feng Shui dito, parang isang dragon na nakapalibot sa bundok. Itinuturing ito na sobrang swerte. Ang pagpili sa lugar na para paglagyan ng ancestral tomb ay kayang biyayaan ang mga susunod na henerasyon
Nang bumalik si Vera sa Stoneridge makalipas ang mahigit tatlong daang taon, hindi na ito kagaya ng dati. Kahit na nandoon pa rin ang Ensel Bay, nabago na nang sobra ang hitsura nito dahil sa ilang siglo na pag-unlad kumpara sa nakaraang tatlong daang taon.Habang nakatayo sa malagong mga kalye ng Stoneridge, hindi tugma sa memorya ni Vera ang kasalukuyang eksena. Buti na lang, hindi malaki ang mga pagbabago sa bundok. Sa kabila ng ilang rurok na medyo minina, hindi nagbago masyado ang kabuuang tanawin.Pagkatapos itong makita ni Vera, natukoy niya na ang libingan ng kanyang ama ay matatagpuan sa hilagang-silangan ng kasalukuyang bayan ng Stoneridge, sa likod ng medyo mininang rurok at ang bundok na parang isang shell pagong.Iniwan nina Charlie at Vera ang kotse sa bayan at nagsuot ng magkaparehong sapatos na maagang inihanda ni Vera. Pagkatapos ay umakyat sila papunta sa mga bundok.Habang umaalis sila, tahimik na pinagana ni Charlie ang kanyang mental cultivation method, itinago
“Sa kalaunan, naisip ko rin na sa halip na tumakbo palagi, mas mabuti na iwan ko ang singsing kay Fleur para hindi na niya ako habulin at hayaan akong mabuhay nang payapa. Pero pagkatapos itong pag-isipan ulit, si Fleur ang pumatay sa aking ama. Kung magkokompromiso ako at magmamakaawa sa kanya, anong kaibahan namin ni Sanguine, na nagpapasok sa Qing dynasty? Magiging traydor kaming dalawa, kung gano’n.”Pagkatapos itong sabihin, sinabi ni Vera, “Pagkatapos maintindihan ang lahat ng ito, nagpasya ako na kahit gaano pa ito kahirap, dapat ay mabuhay ako. Kahit gaano pa ito kahirap, hindi ako pwedeng magkompromiso at sumuko kay Fleur. Basta’t mabubuhay ako, siguradong mabubuhay ako nang mas matagal kay Fleur. Sa sandaling iyon, ako ang mananalo sa huli.”Sinabi nang matatag ni Charlie, “Huwag kang mag-alala, siguradong mas tatagal ang buhay mo kaysa sa kanya.”Tumango nang tapat si Vera at sinabi, “Sigurado ako na mas tatagal ang buhay mo sa akin, Young Master. Pagkatapos kong mamatay,
Sa tuwing binabanggit si Sanguine, nagngangalit si Vera sa galit. Nang binanggit niya na walang nabuhay sa apat na tito at sa mga supling nila, napaiyak si Vera.Hindi inaasahan ni Charlie na sobrang lagim ng nangyari sa pamilya ng lolo ni Vera, at hindi niya maiwasan na bumuntong hininga habang sinabi, “Sa panahon na iyon, ang mga buhay ay kasing liit ng mga damo at dahon. Maraming pamilya na tumagal ng daang-daang taon o kahit libo-libong taon ang naputol sa panahon na iyon.”Kinuyom ni Vera ang mga kamao niya at nagngalit, sinasabi, “Ang lahat ng ito ay dahil sa traydor na iyon, si Sanguine!”Nang sinabi ang mga ito, nagpakita siya ng isang mabangis na ugali na bihira niyang ipinapakita, at sinabi nang mabagal, “Naging tapat ang mga Lavor sa maraming henerasyon! Ibinuhos ng mga ninuno ko ang lahat para pagsilbihan ang bansa, at sumali pa sa militar ang aking ama, nilabanan ang Qing Dynasty sa kalahati ng buhay niya, hindi nakalimutan na suportahan ang Oskia. Pero, hindi lang pina
Tumango nang marahan si Charlie, “Okay, salamat sa pagsisikap mo.”-Nang dumating ang eroplano ni Fleur sa Melbourne, nakaalis na sa Aurous Airport ang eroplano na sinakyan nina Charlie at Vera, papunta sa malayong Londel na mahigit isang libong kilometro ang layo.Habang lumilipad ang eroplano sa kanluran, nawala na ang dating sigla at kulit ni Vera. Sumandal siya panandalian sa balikat ni Charlie, at pagkatapos ay para bang nawalan ng focus ang kanyang mga mata habang nakatingin sa labas ng bintana.Nakikita ni Charlie na may mali sa kanya, at naiintindihan niya nang mabuti ang kalagayan niya ngayon. Dahil, sa mundong ito, walang sino man ang mas angkop na mangulila sa tahanan kaysa kay Vera.Isa siyang dalaga na mahigit tatlong daang taon nang hindi nakakauwi, at sa wakas ay pauwi na siya. Ang kahit sino ay makakaramdam ng magkahalong mga emosyon.Makalipas ang mahigit dalawang oras, dumating ang eroplano sa Londel Airport. Nang bumaba si Vera sa eroplano, medyo nanghina nang
Nahiya at nabalisa si Vera, “Hindi ko pa nararanasang umibig, pero marami na akong nakitang mga romance drama! Hindi ba’t normal ang mga ganitong mapaglarong asaran sa mga romance drama?”“Oo, oo…” Tumango si Charlie nang nakangiti. Sa sandaling ito, mabagal na lumabas na ang eroplano sa gate, kaya binalk ni Charlie ang usapan sa punto habang binulong, “Dadating tayo sa Londel ng mga dalawang oras. Naaalala mo pa ba ang eksaktong lokasyon ng libingan ng iyong ama?”Tinanggal ni Vera ang kanyang ngiti at sumagot, “Nasa hilagang-silangan ng Ensel Bay ang libingan ng aking ama. Nakita ko ang mga mapa at litrato ng satellite. Tinatawag ng Stoneridge ang lugar na iyon.”Tumango si Charlie, nilabas ang kanyang cellphone para suriin ang mapa, at sinabi, “Medyo mas malapit sa Londel ang Stoneridge. Halos isa’t kalahating oras na biyahe ito mula sa airport.”“Mm-hmm…” Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Nasa isang bundok sa hilagang-silangang bahagi ng Stoneridge ang libingan ng aking
Isang sabay sa uso at mapormang mag-jowa na may suot na pang-mataas na klase ng fashion ang hawak-kamay na dumaan sa VIP passage para kumpletuhin ang proseso ng pagsakay nila. Pagkatapos ay hawak-kamay silang sumakay sa business car ng airport na para lang sa mga VIP.Sa mga tagalabas, ang dalawang ito ay isa sigurong mag-jowa na mga mayaman na tagapagmana. Hindi lang na may suot silang mga high-end na brand, ngunit marahil ay gumastos sila ng daang-daang libo sa private charter para sa biyahe nila.Pero, ito ang pinakamagandang balatkayo para kina Charlie at Vera.Sa kasalukuyang hitsura ni Charlie, walang magdududa na 20 years old lang siya. Kahit na may makita siyang kakilala, hindi nila siya makikilala.Habang papasakay ang dalawa sa eroplano, ginabayan sila ng crew sa isang maluwag na cabin. Hindi pinansin ni Vera ang unang dalawang first-class na upuan at hinawakan ang kamay ni Charlie habang naglakad siya sa likod at sinabi nang malambing, “Darling, gusto kong katabi ka.”M
Hindi maiwasan ni Vera na tanungin siya nang galit, “Hindi ba’t dapat tawagin mo rin akong ‘darling’?”Umubo nang dalawang beses si Charlie at tinanong siya, “Walang ibang tao dito. Gusto mo ba talaga na tawagin kitang ganito?”Nadismaya si Vera at sinabi, “Pinagkasunduan natin ito kanina…”Sinabi agad nang seryoso ni Charlie, “Sige, tutuparin ko ang pangako ko.”Pagkatapos ayusin ang sarili niya, sinabi niya, “Darling, darating tayo sa airport sa loob ng kalahating oras.”Ngumiti nang matamis si Vera at sinabi, “Okay. Salamat, darling!”Si Vera, na kuntento na, ay hindi maiwasan na mapansin ang kaliwang kamay ni Charlie sa manibela, at tinanong niya nang mausisa, “Darling, hindi mo ba sinuot ang singsing na binigay ko sayo nang lumabas ka?”Sumagot nang kaswal si Charlie, “Bakit ko ito isusuot? Kinilala ng singsing ang ama mo bilang may-ari nito, hindi ako. Kung malalagay tayo sa panganib, ite-teleport pa rin ako nito sayo. Kung makikita talaga natin si Fleur, hindi ba’t parang