Kabanata 1

Sa isang marahas na pagbangga, ang sports car ay umabante pasulong saglit bago huminto. Nakuha ng malakas na ingay ang atensyon ng ilang dumadaan, na tumigil upang manood.

Malubhang nasira ang sasakyan. Bumagsak ang rear wing na may malakas na kalabog, at ang katawan ay may malalim na pagwasak.

Pero parang walang pakialam ang kapatid kong si Quincey Scott.

Mabilis siyang nakabawi mula sa pagkabigla at inayos ang kanyang makeup habang nakatingin sa rearview mirror. Sinadya niyang guluhin ang kanyang bangs, kinusot ang kanyang mga mata para tumulo ang kanyang mga luha, at naglagay ng kanyang lipstick na sapat lang para magmukhang natural ito.

Kung hindi ko lang nakita mismo ang lahat, iisipin ko na isa lang siyang takot na munting kuneho.

Matapos alisin ang tingin niya sa salamin, sinulyapan ako ni Quincey. Nang makita niya akong nakaupo pa rin, hindi kumikibo, tila nagulat siya.

Kanina lang, naglagay siya ng dalawang makapal na cushions sa harap niya bilang buffer, at pagkatapos ay kusa siyang bumilis nang hindi ko pinapansin.

Kung hindi lang ako nakapaghanda at napahawak ng mahigpit sa armrest, malamang na humampas na ako ngayon sa dashboard na may mga galos ang mukha.

Ganito na siya simula pagkabata, laging gumagawa ng pakana na magmukha akong awkward at tanga, para lamang ma-highlight ang sarili niyang kagandahan.

"Bihira lang magpakita si Pierce. Sundin mo lang ang pangunguna ko at huwag mong sirain ang mga bagay para sa akin." Sinawsaw ni Quincey ang kanyang mga daliri sa ilang pulbos at ipinahid iyon sa aking labi.

"Kapag naging asawa na ako ni Pierce, papatrabaho kita bilang maid sa Holden residence. Mas malaki ang sahod kaysa sa natatanggap mo ngayon."

Dahil doon, hinila pababa ni Quincey ang kwelyo ng kanyang tight knit shirt, binuksan ang pinto, at lumabas ng kotse.

Sa nakaraang buhay ko, sinisi ako ni Quincey kung bakit sinira niya ang pagkakataon niyang makapag-asawa sa isang mayamang pamilya. Sinisisi niya ako sa lahat ng nangyaring mali pagkatapos noon.

Sa pagkakataong ito, na-curious ako kung talagang mababago niya ang kanyang kapalaran sa lahat ng kanyang mga tricks.

Nagdulot ng kaguluhan ang pagdating ni Quincey. Ang ilang mga lalaki sa tabi ng kalsada ay kumukuha na ng mga larawan gamit ang kanilang mga phone.

Palagi niyang ipinagmamalaki ang kanyang katawan. Sa skirt niyang yumayakap sa kanyang katawan, natural na siya ang sentro ng atensyon.

Hindi bumaba ng sasakyan si Pierce Holden. Isang driver na maganda ang bihis ang naglakad paikot ng sports car, iniinspeksyon ito. Pagkatapos, lumapit siya sa bintana, yumuko, at nakipagpalitan ng ilang salita kay Pierce.

Si Quincey ay nilampasan ang driver, na gustong makipag-usap sa kanya, at kumatok sa bintana ng kotse. Habang nagsasalita siya, pinunasan niya ang mga pekeng luha gamit ang kanyang mga daliri. Ang kanyang buhok ay lumipad sa hangin, na nagbibigay sa kanya aura na mahina siya.

Ilang saglit pa, tinulak ni Pierce ang pinto ng kotse at napatingin sa direksyon ko. Pagkatapos, lumipat ang tingin niya kay Quincey.

Ang tinaguriang prinsipe ng high society ay kilala sa pagiging misteryoso at low-key. Hindi mabilang na mga artista ang sinubukang mapalapit sa kanya, ngunit hindi sila nagkaroon ng pagkakataon.

Ibinaba ni Quincey ang kanyang ulo at pinag-dikit ang kanyang mga kamay. Pagkatapos, parang gumagawa ng ilang malaking desisyon, inilabas niya ang kanyang phone para i-dial ang traffic police.

Nakita ko namang ikinaway ni Pierce ang kamay niya. Sinenyasan niya si Quincey na ibaba ang phone. Bumaba siya ng sasakyan at pumunta sa direksyon ko.

Pinahiran ni Quincey ang isang maputla at parang chalk na pulbos sa aking mga labi, at pagkatapos ng isang linggong pag-overtime at pagpupuyat ng gabing gabi, ang aking mga labi ay malamang na maputla na parang multo. Pati mukha ko, nawalan ng kulay.

Sa bintana, natanaw ko unang malapitang tingin kay Pierce.

Agosto noon, ngunit nakasuot pa rin siya ng scarf sa kanyang leeg. Isang peklat ang dumulas mula sa ilalim ng scarf, na bumabalot sa kanyang kaliwang cheekbone.

Kahit na ito ay maingat na ginamot, ang peklat ay hindi pa rin pantay. Ito ay isang malinaw na palatandaan kung gaano kalalim ang sugat.

Sumugod din si Quincey. Puno ng pag-aalala ang tono niya habang sinasabi niya, "Biglang sumakit ang tiyan ng kapatid ko, at isinugod ko siya sa ospital. Napagbaliktad ko siguro ang accelerator at ang preno, kaya...

"Basta, kasalanan ko. Babayaran ko ang pinsala."

Ang sitwasyon ay tila nakapukaw ng isang bagay kay Pierce. Bahagyang lumambot ang malamig niyang ekspresyon habang mahinahong sinabi, "Hindi mo na kailangan magmadali. Dalhin mo muna ang kapatid mo sa ospital. Ang driver ko, si Wilson Powell, ang bahala sa iba."

Nang tumalikod na si Pierce para umalis, mabilis na humakbang si Quincey sa harapan niya at iniabot sa kanya ang isang business card. "Ito ang number ko. Hindi ako tatakas sa mga responsibilidad ko."

Tiningnan ni Pierce ang puting card sa kamay ni Quincey. Sinabi nito na si Quincey ay isang partner sa isang vet at isang visiting professor sa Wingston Tourism College.

Sinuri niya si Quincey mula ulo hanggang paa, pagkatapos ay kinuha ang kanyang phone. "Hindi na kailangan gawin komplikado ang mga bagay. I-follow natin ang isa’t isa sa Instagram."