Huminga ng malalim si Ambrose. Nakita ang ngiti sa seryoso niyang mukha, nagsalita ito. “Dahil nahuli na tayo at gusto nila tayong kalabanin, lumaban nalang tayo hanggang dulo.”“Okay!”Tumango sa pagsang-ayon si Neil. Pagtapos ay nagkatinginan sila at proud na ngumiti.Nang sumunod na segundo, malakas na sumigaw si Ambrose. “Mamatay na kayo!”Lumundag siya sa ere habang hawak ang Tyrant Hammer at sumabog ang buong lakas niya. Naglalaman ng malakas na internal na enerhiya ang kaniyang mga pagsigaw. Napakalakas nito at nagsimulang mamuo sa karagatan ang malalakas na alon. Bumagsak ang mga sanga ng puno.“Proud of the World!”Tinawag ni Ambrose ang pangalan ng kaniyang kasanayan. Nagningning ang maliwanag na mga ilaw sa Tyrant Hammer.Nakita sa harap ni Ambrose ang colossal hammer phantom. Parehong-pareho ito ng Tyrant Hammer na hawak ni Ambrose at nabuo rin ito dahil sa kapangyarihan ng Tyrant Hammer. Higante ang laki nito—puno ito ng kapangyarihan.Nabuo ni Ambrose ang kasanaya
Nang sumunod na segundo, biglang nakita sa mga kamay ng Antigonus ang Blood Long Blade. Nabuo ito mula sa Power of the Fiend Soul nang napakapula itong nagningning at kaya nitong takutin ang iba.Marami ang nakaramdam ng katakot-takot na na hangin mula sa Blood Lone Blade. Napalunok sila ng laway at biglang napaatras. Alam nilang paniguradong napakalakas ng lalakeng iyon para ipasa rito ng Empress ang kaniyang kapangyarihan sa pag-uutos.Nakaramdam ng kaba ang lahat ng guwardiya at mga tao mula sa kalayuan, nagpigil sila ng hininga.‘Napakalakas!’Naramdaman nina Ambrose at Neil ang walang katapusang kagustuhan sa pagpatay ng Antigonus. Nagimula silang huminga ng mabigat. Kailan pa nagkaroon ng katakot-takot na pag-iral ang mundo ng mga cultivator?Sa puntong iyon, sumigaw si Neil. “Napakalakas niya, Ambrose. Kailangan natin siyang labanan nang magkasama.”Tumango si Ambrose, kaagad nilang pinagsama ang kanialng lakas at nagsimulang labanan ang Antigonus sa gitna ng ere.Nagulat
Sa ilalim ng tubig, naramdaman ni Ambrose na ang kanyang mundo ay nakabaligtad habang lumubog ang kanyang katawan kasama ang kuryente. Nabigla si Ambrose habang ang malamig at nagyeyelo kuryente ay lumagpas sa kanya, dahil nakaramdam siya ng sakit sa buong katawan niya. 'Bwisit! Sino ang lalaking iyon? Malakas siya na kahit na nakipagtulungan ako kay Neil, hindi pa rin namin siya matalo. Tama, Neil!' Noon lang, naalala ni Ambrose ang isang bagay at mabilis na tumingin sa paligid. Sa lalong madaling panahon, natuklasan niya na hindi malayo, mayroong isang pag-anod ng katawan kasama ang kuryente. Ito ay si Neil. Bagaman may kaunting distansya, naisip ni Ambrose na nahimatay si Neil. Kung hindi siya maililigtas sa oras, maaari siyang malunod. Hindi pinapansin ang sakit sa kanyang katawan, siya ay lumubog sa buong lakas upang kunin si Neil. Iyon ay nang makita niya na ang mukha ni Neil ay parang maputla na parang papel, at mahigpit na isinara ang kanyang mga mata. Ginamit ni Neil
Matapos kumain ng ilang inihaw na isda, mas nakaramdam ng sigla si Neil. "Ambrose. Ang lalaking iyon, ang kalaban namin ... Malakas din siya. Hindi natin magagawang gawin ito kung makikigulo kami mismo." Tumango si Ambrose at nag-isip ng ilang sandali. "Oo. Sa katunayan, walang silbi kung tatamaan natin ang isang bato sa ibang bato. Kailangan nating mag-isip ng isa pang plano." Naiinis siya sa kanyang sarili. 'Kailan ako nakaramdam ng labis na pagkatalo mula nang maging Master ng Elysium Gate?' Nang iniisip ni Ambrose ang kanyang pagkatalo, nagkaroon ng ideya si Neil. "Nakuha ko na! Habang nasa isla kami, maaari naming makuha ang dalawang mga nagpapatrolyang gwardiya at magpanggap bilang sila. Magiging mas madali ito." Ganap na minana ni Neil ang lahat ng lakas mula kay Chester — ang kanyang talino at pagiging matatag. Tumawa si Ambrose at tinapik ang kanyang hita, "Mabuti! Matalinong pag-iisip. Gamitin natin ang ideyang ito. Magpahinga muna tayo. Pagkatapos, maaari tayong ma
Bukod doon, nakita rin ni Ambrose na maraming tao ang nagpapatrolya. Ang buong gilid ng isla ay kasing hirap ng dingding na bakal. Kahit na ang isang langaw ay hindi maaaring lumipad nang hindi napapansin. 'Punyeta!' Matapos ang kanyang obserbasyon, nagmura si Ambrose. Gayunpaman, mabilis niyang natuklasan na ang mga tao sa look-out post o ang mga patrolling guard ay masigla. Karamihan sa kanila ay nakatulog, kasama na ang mga nagbabantay sa mga tagamasid. Masaya siyang ngumiti sa pagtuklas na ito. 'Mabuti na lahat sila ay pagod,' naisip ni Ambrose. Naghintay sina Ambrose at Neil ng tamang oras para umatake. Kapag ang isang pangkat ng mga nagpa-patrolyang gwardiya ay umalis ng kalahating oras kalaunan, mabilis nilang malalagpasan ang look-out post. Kapag nakarating sila sa post ng look-out, nangangahulugan ito na matagumpay silang nakarating sa unang linya ng pagtatanggol, ngunit mayroon pa ring maraming mga look-out post sa daan patungo sa kumpol ng mga palasyo. Dahil sa k
Umiling si Ambrose. "Hindi!" Sa kabila nito, hindi na sumuko si Ambrose. Sa halip, ngumiti siya at idinagdag, "Ayos lang. Ngayong nagpanggap kami bilang mga gwardiya, mas tayong maghahanap." Tumango si Neil at tumungo patungo sa palasyo kasama si Ambrose. Kapag nakilala nila ang kanilang sarili bilang mga gwardiya, hindi sila nakatagpo ng anumang problema sa paglalakbay. Nang makita sila ng ibang mga nagpa-patrolyong gwardiya, wala silang tinanong at hinayaan sila. Natuwa sila Ambrose at Neil. Di-nagtagal, nakarating sila malapit sa isang palasyo matapos tumawid sa boulevard. Nakita nila ang isang malaking hardin sa labas ng palasyo. Nagkaroon ito ng isang pekeng bundok na may tubig na bumababa sa batis at isang magandang tanawin. Ito mismo ang magiging hitsura ng palasyo ng hari. Sinabi ni Neil, "Ang pinuno ng Sea Dragon Palace ay tunay na nakakaalam ng mas pinong mga bagay sa buhay. Ang mga ito ay isang bungkos lamang ng mga pirata, gayunpaman nagtatayo sila ng mga malalaking
'Bwisit!' Napahiya sina Ambrose at Neil nang makita nila si Antigonus. Mabilis silang nagtago sa likod ng isang bato. Matapos silang makipaglaban kay Antigonus, alam nila kung gaano kalakas at kakila-kilabot siya. Gayunpaman, hindi rin sila nataranta. Malinaw na lumabas na lang si Antigonus at umalis na siya sa lalong madaling panahon. Ang pinakakinaiinisan sina Ambrose at Neil ay ang tumayo siya sa harap ng baitang ng bato ng bahay nang hindi gumagalaw. Tumingin si Antigonus sa karagatan at lumabas. Dahan-dahang lumipas ang oras. Isang minuto ... Dalawang minuto, limang minuto… Di-nagtagal, lumipas ang sampung minuto, at si Antigonus ay tumayo pa rin sa baitang na walang balak na umalis. Nagsimulang mabalisa sina Ambrose at Neil. Hinawakan ni Ambrose ang kanyang kamao nang mahigpit na nagsimulang pawis ang kanyang palad. 'Mapahamak! Paano ko masuri ang bahay ng bato kung hindi umalis ang taong ito? Ano ang dapat kong gawin?' Pinalaki ni Neil ang kanyang mga browser at tu
Hindi nagtagal pagkatapos umalis sina Neil at Ambrose, isang kaakit-akit na pigura ang lumakad sa hardin patungo sa mga silid. Nakasuot siya ng isang mahabang pulang damit na nagbalangkas sa kanyang mga kurba, na ginagawa siyang nakamamanghang tingnan. Ito ay si Morticia. Si Morticia ay nasa isang mahusay na kalagayan noon, dahil siya ay lumabas lamang sa isang medyo mabunga na sesyon ng paglilinang at kasalukuyang tumungo upang makita ang kanyang anak. Si Morticia ay naging mas banayad mula pa noong pagkakaroon ng isang anak at natagpuan ang kanyang sarili na nawawala ang kanyang anak. Ngunit sinasabi na ang kanyang anak ay sobrang cute. Madalas siyang nangungulila sa kanyang anak kaysa sa hindi at nais na nasa paligid ng kanyang anak sa lahat ng oras. Oh? Nang malapit na siyang makarating sa bukana ng mga silid, tumigil si Morticia nang isang hindi mapakali na pakiramdam na gumagapang sa kanyang dibdib. Ang lahat ng maaaring makita ay ang ilang mga maid na bumagsak laba