ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ ғᴏᴜʀ: ʙᴀᴛᴛʟᴇ ᴏғ ᴛʜᴇ ᴀssᴀsɪɴs

Yuhan's POV

Kailangan ko siyang mahanap.

Bukas magsisimula na, kailangan naming maging maingat. Naglalakad ako ngayon pababa ng hagdan mula sa dorm. Tahimik ang paligid, halos parang haunted nga ang ambiance dito, marahil dahil magsisimula na ang unang gabi at lahat ay takot na takot. Habang naglalakad ay muli kong nakasalubong ‘yong dalawang babae, umiwas sila at nang bahagya akong makalampas sa kanila ay nagsalita ito.

“Lalabas ka? Para pumatay?” tanong ni B-2 o Axelle Esguerra, habang pinipigilan siya ni B-34 o Kaye Horrie. Napangiti ako sa sinabi niya ngunit hindi ako lumingon.

“Maybe,” saad ko at nagpatuloy sa paglalakad. Walang mangyayari sa mga babaeng ‘yon kung patuloy silang magpapasakop sa takot.

Buong buhay ko ay ganito na, bale ang pasok ko dito is like hitting two birds with one stone. Una, hindi ko na kailangang magtago pa sa tuwing may papatayin ako, at kikita pa ako. I work as a private killer ng isang mayamang kriminal, sanay akong pumatay pero hindi dahil sa gusto ko ngunit dahil sa kailangan kong mabuhay.

Pangalawa, may misyon ako sa paaralang ito. Sabihin na nating sa lawak nito ay para akong naghahanap ng karayom sa talahib.

Nang makarating sa ground floor ay tumingin ako sa kaliwa at kanan na corridors, tahimik ang paligid. Naglakad ako papunta sa kaliwa suot ang isang hoodie, jacket, at pants. Habang naglalakad ay nakakita ako ng isang couple na naghahalikan sa may lamesa ng isang classroom.

Tignan na lang natin kung hanggang saan aabot ang relasyon niyo.

Habang dumadaan ay nakita ako no’ng babae, iba ang titig niya sa akin. Sandali… A-99? Siya ‘yong ikalima sa ranking, hindi nag-iisip ang lalaking ito.

Batid ko sa titig at ngiti niya na may iba siyang balak. Maya-maya, nang makalagpas na ako sa room ay lumabas siya habang inaayos ang uniform niya.

“Hey!”

Nilingon ko siya. Alam ko na tapos na siya at nagtagumpay siya sa plano nya. May dugo pa ang kutsilyong nililinis niya gamit ang uniform ng lalaki. Natulala ako sa nakita ko pero biglang inagaw ang atensyon ko ng paggalaw ng ranking.

Ika-apat na siya ngayon.

“I like your style, pero hindi mo ako mabibiktima,” malamig kong saad. Napangiti siya nang bahagya sa sinabi ko.

“Kasalanan ko bang marupok ang mga lalaki? Bumukaka ka lang papatong na kaagad!” 

Tumalikod na ako, wala sa pagkatao ko ang pahabain ang usapan.

“Saan ka pupunta?” tanong niya.

“Wala kang pakialam.”

“Gabi na, mapanganib. There are group of students na kung saan-saan na nag-aabang ng prey,” pangungulit at malambing na pagkakasabi niya.

“I don’t care, catch me if they can.”

Hindi ko na muling narinig ang boses niya kaya baka umalis na siya. Habang naglalakad ay muli kong nakita sa VTR na may 10 points na ako, karamihan ay zero pero si B-7 ay naka 20 na. So far, siya ang highest sa mga Bs.

Wala namang masyadong ganap ngayon, ang totoo niyan ay lumabas ako kasi nakakabagot sa kwarto ko, wala man lang kahit anong libangan. Akala ko ay may ganap dito sa labas pero sa ngayon wala pa. Pero ang sigurado ay mula bukas, hindi na magkakaroon ng tahimik na gabi ang buong campus na ito.

Bumalik na ako sa itaas. Habang naglalakad sa hallway ng mga kwarto ay napansin ko ang isang makinang na bagay sa sahig sa tapat ng pinto ni B-2. Nakita ko rin ang isang belt na ginagamit niya para kunin ito mula sa maliit na space sa ibaba.

Napangiti ako nang bahagya sa ginagawa niya. Gano’n ba siya katakot na lumabas saglit para kunin ‘yong name plate niya?

Lumapit ako pero sinigurado kong hindi niya makikita ang bakas ko.

“Makuha ka na kasi!” inis na aniya.

Pumunta ako sa may plate niya at sinipa ito papasok. “You’re welcome,” sambit ko matapos sipain ito. Pumasok na ako sa kwarto at agad na hinubad ang damit ko, sanay akong matulog nang naka-boxer lang, presko kasi at komportable.

Bago mahiga sa kama ay kinuha ko ang isang kwintas mula sa mga gamit ko.

Miss ko na siya.

Axelle’s POV

“Woah! Buti na lang! Pero parang kilala ko ang boses na ‘yon?”

Yuhan Callejo?

Fine, magpapasalamat ako bukas kasi kung hindi dahil sa kaniya ay baka ma-hunt pa ako ng mga estudyante. Pero nakita niya kaya ‘yong ginagawa ko sa belt? Medyo nakakahiya nga ‘yon.

Kinabukasan ay maaga akong nagising, nag-ayos muna ako at bahagyang binuksan ang pinto. Nakita kong wala namang ibang tao kaya kumatok ako sa katapat kong kwarto para mag pasalamat kay B-99.

Kaso baka tulog pa siya? E’ mabuti nga ‘yon, nakatulong pa ako para magising siya nang maaga. Muli akong kumatok, hanggang sa maya-maya ay bumukas na ang pinto.

Bumungad sa akin ang isang Yuhan na magulo ang buhok na nagkukuskos pa ng kaniyang mata. Napatingin ako sa katawan niya, bakit siya nakahubad?

In fairness ah… may ibubuga. Katamtamtamang katawan, may abs na ‘di masyadong hubod at maliit ang waist. Pero ano ‘yon?!

Agad kong hinarangan ang mata ko. Gano’n ba talaga ang mga lalaki ‘pag bagong gising? Jusko, my virgin eyes!

“S-salamat.”

Ayon lamang ang nasabi ko habang nakatakip pa ang mga mata. Natauhan lang siya nang marinig ang boses ko at hinarangan ang dapat niyang harangan sabay isinara ang pinto.

Pumasok na ako sa kwarto, pero imbes na mandiri ay natatawa ako sa reaksyon niya.

“Hoy, Axelle Esguerra! Anong pinagsasasabi mo?”

Naligo na ako, pero bakit paulit-ulit na nagf-flashback sa akin ‘yong mga nakita ko. Pinipilit kong kalimutan, kumakanta na ako habang naliligo pero wala talaga.

“Ahh!” iritang sigaw ko.

“Ayos ka lang, Ax?” tanong ni Kaye mula sa kabilang cubicle. Sabay kaming naliligo habang maaga pa at wala masyadong naliligo. Dahil baka pati dito ay magpatayan sila.

“Ba’t naman ako hindi magiging maayos?”

“Ah, kanina ka pa kasi kumakanta kahit sintunado ka naman. Tapos maya-maya ay sisigaw ka.”

Ay, ang sama! Pero sintunado ba talaga ako?

“Trip ko lang, malamig eh,” palusot ko.

Nang matapos kaming maligo ay nakapasok na agad si Kaye sa kwarto niya habang ako ay mahaba-haba pa ang lalakarin. Pagkarating ko malapit sa kwarto ko ay lumabas naman si Yuhan na seryoso ang mukha.

Pinigil ko ang tawa ko, ‘wag lang talaga siyang magsasalita dahil baka hindi ko na mapigilan.

“Sorry pala sa nakita mo, nawala sa isip ko na wala pala ako sa bahay,” seryosong aniya. Malayo sa itsura niya kaninang bagong gising siya.

“A-ayos lang,” matipid na tugon ko sabay pumasok ng kwarto. Kinuha ko ang unan at iniharang sa mukha ko upang makatawa nang maayos. Hindi ko hilig ipakita sa iba na nakangiti ako.

Nag-ipon-ipon ang lahat sa pavilion at isa-isang umakyat sa stage upang bumunot. Bago bumaba ay ililista ang nabunot mo sa isang papel na number mo lang ang kita. May harang kasi ang ibang plate at ‘yong plate number mo lang ang makikita so secured naman siya.

Since number 2 ako ay second to the last akong bumunot. Binuksan ko ang papel, B-19. Tumingin ako sa ibaba ngunit bigo akong makita si B-19.

Pagkababa ko ay nakita ko na naman ang kaba sa mukha ni Kaye.

“Sino ba nabunot mo?”

“A… A-1.”

A? Ibig sabihin may experience na ‘yon kasi mas nauna siyang pumunta rito kaysa sa amin.

“Sakin B-19,” sabi ko naman. Inayos niya bigla ang hitsura niya at inilagay sa bulsa niya ang papel.

“Kaye, mula ngayon dapat hindi ka na magtitiwala sa kung sino-sino. Kasi hindi natin alam kung sino ang nakabunot sa ‘yo. At kahit pa alam natin, lahat ng nandito ay uhaw sa points kaya dapat ay mag-iingat tayo.”

Tumango siya, halata sa mukha niya na pinipilit niyang maging matapang. Pinagsabihan ko rin siya na dapat hindi niya ipakitang mahina at takot siya dahil siguradong siya ang pupuntiryahin.

Sinimulan naming hanapin ang A-1 at B-19, pasimple lang ito para di masyadong halata. Bawat nakikita naming studyante ay tinitignan namin ang name plate.

Maya-maya ay nakita namin si A-16, naglalakad ito nang normal at biglang… bigla na lamang naputol ang ulo no’ng lalaki. Napakatalim ng maliit na mala-samurai ang ginamit niya.

Ranking: A-16 — 160 — 1st place

“Ba’t 15 points? May name plate naman yung lalake ah,” tanong ko.

“Defense: 5 points plus killing: 10,” sagot ng isang lalaki mula sa likod. B-23..

Defense?

“Ibig mong sabihin…” naputol ang sasabihin ni Kaye nang magsalitang muli si B-23.

“Yes, ang bunot ng lalaking iyon ay si Alexia Quezada o A-16. 5 points dahil nadepensahan niya ang sarili niya, at ang 10 points naman ay dahil may napatay siya.”

“Pero, papaanong nalaman niya?” tanong ko ulit.

Inilagay niya ang kamay niya sa bulsa ng pants niya at nagsimulang magsalita. Naka-black pants siya, maroon polo na long sleeve na naka-roll hanggang sa may siko niya, at black necktie na nagpatingkad sa maputi niyang kutis.

“Pakiramdaman? Kung ginagawa niyo rin ito ay dapat niyong iwasan. Iwasan niyong hanapin ang nabunot niyo mula sa itaas. Siguradong kapag nahanap niyo ‘yon ay magkakaroon kayo ng eye contact, sa gano’ng paraan magkakaroon ng clue ang tao na siya ang nabunot mo.”

I was amazed. Mukhang matalino ang isang ‘to. Pero mapagkakatiwalaan nga ba siya?

Nakita kong medyo namumula si Kaye. Piagsabihan lang siya, baka iniisip niya na concern sa kan’ya ‘yong B-23.

“I’m Kaye Horrie nga pala.”

Inilahad ni Kaye ang kamay niya, gano’n din ang ginawa ni B-23.

“Cedrick Salceda.”

Nagkangitian sila kaya naman agad kong kinuha ang atensyon ni Kaye. “Halika na, may pupuntahan pa tayo ‘di ba?”

Nginitian ko si Cedrick at hinila na si Kaye. Nakatingin pa rin siya kay Cedrick na todo pa-cute naman. Hinila ko siya papunta sa lilim ng isang puno sa field.

“Ano ba, Ax. Nakikipagkaibigan lang naman ah.”

“Nakikipagkaibigan? Seryoso? Sa paaralan na ‘to, kaibigan? Kaye, hindi natin alam… pa’no kung ikaw ang nabunot no’n tapos pinapaikot ka lang niya?”

Tinignan niya ako sa mata. “So hindi kita kaibigan?”

“Hindi ‘yon ang ibig kong sabihin. Ang sa akin lang, kailangan nating mag-ingat.”

“Pero mukhang mabait naman siya ah,” sagot niya pa.

“Hindi natin makikita sa itsura ng tao ang pakay niya. Kaye, mangako ka sa ‘kin na hindi ka magtitiwala sa kahit sino rito.”

Tumango siya, kita ang lungkot sa nga mata niya. Alam kong friendly siya pero hindi dapat ngayon, buhay ang nakataya dito. Literal na backstab ang pwedeng mangyari.

Maging ikaw, Yuhan Callejo, hindi kita dapat pagkatiwalaan. Lalo na’t alam kong kayang-kaya mong pumatay.

Maya-maya ay nag-ipon-ipon ang lahat sa may field, pawang may ginu-grupohan sila. Mukhang may nag-aaway ata.

Agad kaming pumunta ni Kaye, nakita namin ang dalawang babae na nagpapatayan. Sina A-99 at A-45, hindi kaya nabunot nila ang isa’t isa?

Pareho nilang inilabas ang papel nila. Oo nga, silang dalawa ang nagkabunutan. Walang sinuman ang gustong mangialam. Tinignan ko sa ranking kung naroon sila.

Ranking:

A-45 — 110 — 3rd place

A-99 — 100 — 4th place

“Magandang laban ‘to.”

“Let’s see kung sino ang aangat.”

“Kung mananalo si A-99 mapupunta siya sa 3rd place. Pero kapag si A-45 ang manalo ay pareho na silang 2nd.”

“Isa lang ang alam ko, may bagong makakasali sa ranking.”

Mga bulong-bulungan ‘yon ng mga manonood hanggang sa nagsimula nang magpatayan ang dalawa.

Gamit ni A-99 ang isang hatchet habang si A-45 naman ay isang itak na manipis at halatang magaan lang ito. Sino kaya ang magwawagi?

Napansin kong maingat na nanonood si Kaye, ano kaya ang magiging reaksyon niya kapag may dugo na.

“Oww,” reksyon nila na kumuha ng atensyon ko upang muling manood. Napunit ang skirt ng A-45, bahagya lang naman ito sa may bandang gilid.

Parang action star kung maglaban ang dalawa, tuma-tumbling pa minsan at kung madalas ay tumatalon upang atakihin ang isa’t isa.

Maganda ang laban nila. Agad namang gumanti si A-45 at napunit niya ang blouse ni A-99. Kaya naman ay kita na ngayon ang suot nitong sando na mas lalong nagpatingkad sa kinis at ganda ng hubog ng katawan niya.

Nakita kong nanonood rin si Yuhan. Ngunit kagaya ng inaasahan, wala siyang reaksyon. Parang lahat ng kabaliwan sa paningin ko ay normal lang sa kan’ya, para bang sanay na sanay na siya sa mga nasasaksihan niya.

Hanggang sa nasugatan na si A-99 sa braso. Inatake ni A-99 ang paa ni A-45 ngunit nakatalon ito. At nang babagsak na si A-45 ay titirahin niya sana sa ulo si A-99.

Maya-maya ay bigla na lamang tumalsik ang kamay ni A-45.

“Sino kaya ‘yon?” tanong ng katabi ko. Tumingin ang lahat sa ranking kung sino ang dumagdag, at lahat ay nagulat sa pangalan na lumabas.

Siya?