Kabanata 12

TUMINGIN muna sa akin si Adrina bago muling nagsalita. "Bakit nais mong malaman? Sino ka ba, Ginoo?" aniya.

Gusto ko siyang pagalitan dahil sa kaniyang asal ngunit pinigilan ko ang aking sarili. Kung siguro ay ibang kawal ang kausap niya ay kanina pa siya dinala at pinarusahan.

"Hangal. Hindi mo dapat kinakausap ng ganyan ang--"

"Favier," pigil ni Sevasti sa pagsasalita ng kaniyang kasamang ginoo. Nang magtama ang paningin nila ay agad silang nagkaintindihan, yumuko ng bahagya si Favier bilang paumanhin sa kaniyang pagsagot.

"Adrina," agaw ko sa atensyon niya. "Igalang mo siya, isa siyang kawal ng Farianio," wika ko. Hindi nagbago ang bugnot niyang ekspresyon ngunit marahan siyang tumango sa akin, napipilitan.

"Isa kang kawal, Ginoo?" wika ng binibini na siyang nakaagaw ng atensyon ko. Sinuyod niya ng tingin ang kabuuan ni Sevasti na siya ko ring ginawa ng hindi ko namamalayan. Hindi iyon marangya katulad ng mga nauna niyang suot ngunit hindi rin naman simple, tama lamang na sabihing may kaya siya sa buhay. Bakit nga ba hindi siya nakasuot ng kasuotan ng mga kawal ngayon? Noong unang araw ko siyang makilala niya lamang isinuot iyon ngunit matapos niyon ay hindi na. "Hindi kapani-paniwala. Ngayon lamang ako nakakita ng isang napakakisig na kawal," puno ng paghanga niyang dugtong.

Kumunot ang noo ko sa inis noong tila kumislap ang kaniyang mga mata at muling umawang ng husto ang labi niya. Gusto kong suntukin iyon upang hindi na makabuka pa ng ganoon ngunit hindi maaari. Nakita ko ang puno ng malisya niyang paghawak sa braso ni Sevasti kaya agad na tumalim ang tingin ko sa binibini na agad namang napansin ni Favier. Mahina niyang dinunggol sa balikat si Sevasti.

Nang lumingon sa kaniya si Sevasti ay pasimple ako nitong itinuro, agad nakuha ng ginoo ang ibig nitong sabihin dahilan upang tila maestatwa ang ito at dahan-dahan akong nilingon. Kung kanina ay ako ang takot na salubungin ang kaniyang tingin, ngayon ay baliktad na. Nakita ko ang paglunok niya nang makita ang matalim kong tingin.

Agad niyang inalis ang kamay na nakahawak sa kaniya at bahagyang lumayo sa binibini.

"Paumanhin, Binibini, ngunit nais ko lamang alamin ang naganap dito dahil naaabala ang ibang mamimili," aniya. Saglit na lumingon sa akin bago muling humarap sa kausap, kunwaring umubo.

"Kalimutan na natin iyon, wala na sa akin ang naganap kanina," malaki ang ngiting wika nito. Hindi na kami nagawa pang lingunin dahil nasa ginoo na ang buong atensyon. "Ang nais ko na lamang malaman ay ang iyong pangalan." Muli niyang hinawakan si Sevasti.

Ang bilis namang makalimot ng binibining ito, nakakita lamang ng makisig na ginoo. At hindi ko rin gusto ang paraan niya ng pakikipag-usap dito, masyadong malambing ang kaniyang tinig.

Tumiim ang bagang ko, walang magawa. Nais kong putulin ang kamay niya, nakakainis ang kaniyang kalandian.

"Ako si Elana," wika niyang muli kahit na walang nagtatanong. "Ngayon ay ikaw naman ang magpakilala, makisig na ginoo."

"Makisig na ginoo. Makisig na ginoo," wika ni Vivi, ginagaya ang binibini.

"Huwag kang makisali, Vivi," mahina kong banta sa kaniya dahil alam kong inaasar niya lamang ako.

"Paumanhin ngunit hindi ko maaaring sabihin ang aking ngalan," wika ni Sevasti. Muling inalis ang kamay ng babae at lumingon sa akin. "Dahil kanina pa matalim ang tingin ng aking napakagandang binibini," aniya. Sumilay ang kaunting ngiti sa labi nang makita ang pagkagulat sa mukha ko.

Hindi ko inaasahang sasabihin niya iyon, dito mismo sa harap ng mga nilalang na ito. Hindi ako nakapagsalita, hindi ko rin alam kung ano nga ba ang naging reaksyon ko at halos hindi ko na marinig ang malakas na tibok ng puso ko.

"Ano? Tila humina yata ang aking pandinig," hindi makapaniwalang wika ni Elana, napalitan ng pagtataka ang kanina'y masayang ngiti. "Tama ba ang aking narinig, Ginoo? Iyong magandang binibini?"

"Tama ang iyong narinig, Binibini."

"Kung gayon ay ikaw ang ama ng paslit na ito?" turo niya kay Adrina.

"Hindi," sabay na sagot ni Sevasti at Adrina na parehong kunot na kunot ang noo, hindi nagustuhan ang tanong ng binibini.

"Hindi niya anak ang batang iyan," wika ni Sevasti. Muling ibinaling ang atensyon sa akin, hinihintay na sang-ayunan ko ang kaniyang sinabi ngunit inunahan ako ng bata.

"Anak niya ako, Ginoo," aniya, ngayon ay seryoso na.

"Hindi, hindi ka niya anak," seryoso ring sagot nito. "Sigurado akong hindi ka niya anak."

"Anak niya ako."

"Hindi."

"Anak niya ako," mariin nitong wika, nagsisimula na na namang mabugnot.

"Kung gayon ay sino ang iyong ama? Nasaan siya ngayon?" nakangising wika ni Sevasti. "Kapag naipakita mo siya sa akin ay maniniwala ako."

Tumalim ang tingin ni Adrina sa kaniya at lumingon sa akin.

"Nasaan nga ba ang aking ama, Ina?" Kunwari ay inosente niyang tanong dahilan upang agad na mag-init ang pisngi ko, agad na dinapuan ng kahihiyan.

Ang batang ito talaga, ayaw magpatalo kay Sevasti. Gusto ko siyang batukan ngunit pinigilan ko ang aking sarili. Halos iyuko ko ang ulo ko huwag lamang nilang makita ang aking kahihiyan.

"Nasaan nga ba ang kaniyang ama? Bakit hindi mo sabihin sa kaniya," sagot ni Elana, nakangisi. Gustong-gusto ang narinig mula sa bata.

"Halika na, Adrina," wika ko na lamang. Hinawakan ko siya sa kamay at hinila paalis doon, hindi na nagawa pang tingnan ang dalawang ginoo na naghihintay ng aking sagot.

"Uuwi na tayo. Uuwi na tayo," wika ni Vivi.

Pinahupa ko muna ang kahihiyang nararamdaman bago nagsalita.

"Oo, uuwi na tayo," inis kong wika. "Bakit ka pa kasi nakisali sa usapan, Adrina? Sana ay hindi ka na lamang nagsalita." Masama ang tingin ko sa kaniya ngunit nilabanan niya iyon ng parehong tingin.

Ano bang problema ng batang ito? Naiintindihan ko naman na naiinis siya dahil sa bintang ng binibining iyon ngunit tila sa akin niya binubuntong ang init ng kaniyang ulo.

"Ikaw ang may sabi na anak mo ako, pinanindigan ko lamang."

"Bakit kasi pinanindigan mo pa? Alam mo namang nagbibiro lamang ako."

Umismid siya, kinalas ang pagkakahawak ko sa kaniya. "Bakit? Dahil ayaw mong narinig iyon ng ginoong iyon? Kilala mo ba siya? Paano mong nalaman na isa siyang kawal gayong hindi naman siya mukhang kawal?"

Umiwas ako ng tingin, bahagyang naglikot ang aking mata. Hindi alam kung anong isasagot dahil sa tuwing maaalala ko kung paano kong nakilala si Sevasti ay ang paghalik ko lamang sa kaniya ang aking nakikita.

"Bakit nga pala pinagbintangan kang magnanakaw ng binibining iyon? Ano bang ginawa mo?" Pag-iiba ko ng usapan, masama siyang tumingin sa akin ngunit sinagot din naman ang aking katanungan.

"Nahulog ang supot niya ng salapi kaya kinuha ko upang ibalik sa kaniya ngunit nang makita niya na hawak ko iyon ay inisip niya agad na isa akong magnanakaw," wika niya na siyang nagpakunot ng noo ko, muling bumalik ang inis ko sa babaeng iyon.

"Hangal naman pala ang binibining iyon," inis kong wika. Nais ko siyang balikan ngunit magsasayang lamang ako ng lakas kaya huwag na lamang. Sisiguraduhin kong sa susunod naming pagkikita ay mananagot siya sa akin. Isa siyang hangal.

"Ngayon ay ako naman ang sagutin mo. Kasintahan mo ba ang ginoong iyon? Tinawag ka pa niyang aking magandang binibini," nakasimangot niyang wika. Tila hindi mapapakali kung hindi niya maitatanong iyon.

"Kasintahan?" Kinagat ko ang ibabang labi ko upang pigilan ang aking pagngiti. Bigla ay dinala ako ng aking isip sa isiping kasintahan ko ang pinakamakisig na ginoong nakilala ko, si Sevasti.

Kung kasintahan ko siya ay akin lamang siya at hindi ko hahayaang mahawakan siya ng iba lalo na ang Elana na iyon. Paniguradong puputulin ko talaga ang galamay niya.

Nang muli kong tingnan si Adrina ay lalong nalukot ang mukha niya, tila hindi nagugustuhan ang nakikitang reaksyon ko kaya napailing-iling na lang ako upang mawaglit sa aking isipan ang mga hindi nararapat. Huwag kang hibang, Aliara!

"Hindi ko siya kasintahan." Agad kong inayos ang aking ekspresyon. Nauna na ako sa paglalakad patungo sa aming kabayo.

"Ngunit kilala mo siya?" habol niya.

"Oo." Luminga-linga ako sa paligid, baka mamaya ay nandito lamang siya at sinusundan ako. "Bilisan mo, Adrina."

Ayoko muna siyang harapin. Masyado akong dinapuan ng kahihiyan dahil sa pag-uusap nila ni Adrina tungkol sa kunwaring paghahanap niya sa kaniyang ama. Sana lamang ay pumunta siyang muli sa talon mamaya dahil sisiguraduhin kong pupunta ako upang ibigay ang paliwanag na kaniyang nais.

"Ngunit paano ang mga kasuotan na iyong binibili kanina?" tanong niya.

"Ang mga kasuotan. Ang mga kasuotan," wika ni Vivi.

Napatingin ako sa kanilang dalawa. "Sige, babalikan ko na lamang," wika ko nang makita na ang aming kabayo. "Dito ka lang muna, Adrina. Huwag kang aalis dito kung ayaw mong mangyari ulit ang naganap kanina. Ayokong isa na namang maharlika ang hahamak sa atin. Vivi, bantayan mo siya."

Lumipad siya patungo sa nakaabang na braso ni Adrina.

"Huwag kang babalik na kasama ang ginoong iyon," seryoso niyang bilin, tila nagbabanta kaya natawa lamang ako.

Ginamit ko ang aking bilis upang agad na makarating sa tindahan ng damit ngunit nagulat ako ng may biglang humatak sa aking braso. Hindi ko na namalayan ang marahan nitong pagsandal sa akin sa isang haligi ng pamilihan, sa gilid kung saan walang makakapansin.

Hindi na ako nagulat nang makita ang mukha ni Sevasti dahil siya lang naman ang tanging nilalang na kayang gawin ito. Bakas ang maliit na ngisi sa kaniyang labi, marahil ay sa pagkakahuli sa akin.

"Mabuti ay ginamit mo ang iyong bilis nang sa gayon ay marinig kita," aniya. Bigla akong ginawaran ng isang mabilis na halik sa labi kaya nanlaki ang mata ko. "Hindi ako naniniwalang anak mo ang paslit na iyon." At muli akong hinalikan, mas matagal at mapaghanap.

Muli ay tila nabaliw na naman ako, mariing naipikit ang aking mga mata at dinamang maigi ang matamis niyang halik. Halos habulin ko pa ang kaniyang labi nang bumitaw siya.

Nang idilat ko ang aking mata ay nakita ko ang mas malaki niyang ngisi dahil sa huli kong ginawa. Agad na nag-init ang pisngi ko.

"Bitin?" pilyo niyang wika.

Sinamaan ko siya ng tingin at hinapit ang kaniyang batok gamit ang dalawa kong kamay. Hindi na ako nag-atubili pang gawaran din siya ng halik, mabagal at mapanuya. Siya naman ngayon ang naghahabol sa aking labi sa tuwing sinusubukan ko itong ilayo ngunit hindi ko naman tinutuloy.

Nang maubusan siya ng pasensya ay hinawakan niya nang mahigpit ang baywang ko, ang isang kamay ay nasa batok ko upang idiin ang labi ko sa kaniya. Inulit ang paraan niya ng paghalik kanina ngunit mas matagal sa pagkakataong ito.