Catherine’s Point of ViewIsang malamig at mabango ng simoy ng hangin ang dumampi sa aking mga balat, Nakapikit ang mga mata ko habang pinapakiramdaman ang hangin.Pinapakinggan ang ganda ng tunog ng mga alon, 17 years akong nakatira dito. At tanging ang hangin at tunog ng alon ang aking kasama sa araw araw. Hinding hindi pa rin ako nagsasawa rito. Ako si Catherine Alcantara 22 years old. Yan lang natitinging alam ko sa sarili ko. Lumaki akong walang magulang ang tanging nag alaga at nag aruga sa akin ay si Tiyang Amelia. Simula nung ako ay nag 12 years old tumira na ako dito sa beach house ni tiyang Amelia na mag isa. Tinuruan niya ako ng mga bagay na dapat ko malaman para mamumuhay ng mag isa, dito sa malaking bahay na ito, kung paano magluto,maglinis, at iba pa. Kapatid niya ang mother ko, sa kanya ako hiabilin ng mother ko nung siya ay mamatay. Tiyang Amelia treat me very well, tinuting niya akong parang anak niya at minahal ng mabuti.Nasa kanya ang buong tiwala ko, hindi da
It’s the wedding day, eto na ang araw na kung saan mababago na ang buhay ko. Hindi ako nakatulog dahil sa kaiisip ng puro what if sa isip ko. Iniisip ko kung, ano ang itsura ng mapapangasawa ko. Kung mabait ba siya. Kung ayos lang din ba na ikasalan siya sa taong hindi niya gusto o kilala. What if, may gusto siyang babae tapos napilitan isyang ikasal sa ibang dahil this is basically and Arrange Marriage.What if, hindi niya ko pakitunguan ng mabuti, dahil sa ayaw niya sakin. O kaya ayaw niya sakin dahil, magiging pabigat ako sa kanya dahil sa kung ano ang kulang sakin. What if, me being blind is the one he hates. Dahil hindi ako magiging typical na asawa na aalagaan ang asawa niya, ipagluluto o maalagaan ng mabuti.Nabulag ako dahil sa isang accident a naging dahilan naman ng pagkamatay ng magulang ko. Because of that accident i’ve been living in the dark this whole year. At tanging si tiyang Amelia ad shadow ang tumutulong sakin o nagiging mata ko. Shadow is the one Tiyag Ameli
Catherine’s Point of ViewThis is it. Eto a ang huling araw na hindi na lang sarili ko ang dapat iisipin ko. Me stepping on the world. The reality of the world.Matagal na tagal na panahon din akong naka isolate sa mundo na kung saa mga walls at dalawang tao lang ang nakaka interact ko sa araw araw. But this day is a special one.. I think. The day of my wedding day. I am now here in front of the church waiting for my tiyang Amelia na sabihin sakin na pwede na kong bumaba ng sasakyan. A knock on my window napunta ang atensyon ko kasabay nito bumukas ang pinto. But instead of Tiyang Ameli’s voice ang bumungad saki . tatlong hindi kilala na boses ang narinig ko. Is she the one? Hindi naman maganda, talong talo ang kuya mo ditoLooks like the chika is true, she really is blind. Look at her not even meeting our eyesNapayuko ako sa naririnig ko na sinasabi nila. Bigla akong nahiya na gusto lumubog sa kinuupuan ko ngayon. “ You three! What are you doing. Mag si alis nga kayo jan” Tiyan
James’s Point of ViewBefore the Wedding DayTok* Tok*“ Come in” “ Sir, there is someone looking for you in the lobby” my secretary. I am in the middle of recording the newset song that i compose. For the most popular P-pop group.“ Sabihin mo, busy ako i have no time para makipag kita sa kanya. Sabihin mo rin na mag pa appointment muna siya bago siya pumunta. “ sabi ko, pero hindi pa rin siya umaalis. “ What else?” I ask.“ Ang sabi po kasi niya na if you refuse to see her, I need to tell younger name” he said, “ Her? Bakit ano ba pangalan niya?” I ask.“ Her Name is Amelia Alcantara and she knows that you are the one who is eager to meet her” he said.Pagkarinig ko ng pangalan na yon, parang tumigil ang ikot ng mundo. I quickly end the recoding and tell the artist that we will be having a second session tomorrow. Tumayo ako agad sa upuan, hindi ko a pinatapos po ang sasabihin ng secretary ko. I immediately raise from my seat, bumaba ng recording studio to meet this woman. As
Catherine’s Point of ViewFirst day on a new home at mga bagong tao na makakasama ko na simula ngayon. Pagkatapos ng kasal, naging mabilis ang lahat ng pangyayari. My husband snatch me right after the ceremony he hold my hand and then we ran palabas ng church. Na kahit ako mismo hindi ko alam na kaya ko palang tumakbo ng ganun.He let me in his car, sa loob ng sasakyan tanging tahimik ang bumalot sa buong paligid. Nahihiya naman ako magsalita dahil hindi ko rin alam kung ano sasabihin koKaya the whole car ride tanging tunog lang ng engine ag naririnig ko hanggang sa makauwi kami sa isang bahay na sinabi niya. Eto raw ang bahay niya. He made manang Lerna take me to my room, kaya dito ako nagising ngayon. Wala man akong paningin pero ramdam ko pa rin ang pinagbagao ng surroundings ko.The smell of my room and my bed. Maybe this time I have to depend on my self na . Shadow cannot be near me anymore.Yun ang sabi ni Tiyang Amelia na shadow will be near but not too near like he use to
Catherine’s Point of ViewIlang araw na ang nakakalipas nung kasal ko. Ilang araw ko na rin hindi nakakausap ang asawa ko. Since that morning hindi na kami nagkatagpo pa muli. We didn’t even have breakfast together that morning. He said, na may meeting daw siya ng maaga kaya hindi niya ko masasabayan kumain. Kaya eto ako, ang ginagawa ko lang halos buong araw, kumain, magpahangin, magbasa ng mga libro na binigay sakin ni tiyang Amelia, books na naka braille.She made it custom special book for a blind person like me. Isa yan sa mga bagay na ginagawa ko to keep me occupied. Pero may isang bagay na I love doing na hinding hindi ko ipagpapalit sa iba. I love composing a song. It helps me express my feelings towards something. My happiness, loneliness and all emotion. It gives me a sense of freedom of expressing myself and i love that some people can relate to all those feelings. Tok* Tok*“ It’s open”“ Ma’m Catherine..” “ Yes? Manang Lerna ano po yon?” “ May naghahanap po sa in
Catherine’s Point of ViewHe left me again on this quiet house, with no one to talk to. He has a lot of staff but none of them seems to like me. They didn’t even try to talk to me. Only manang Lerna is good to me.“Ma’m na hatid ko na po yung tiyahin niyo” I quickly wipe my tears, ng marinig ko magsalita si manag lerna“ Ay ganon po ba, salamat po” sabi koTumayo na ko, dahil gusto ko ng bumalik sa kwarto ko. Gusto ko mapag isa at ibuhos sa luha lahat ng nararamdaman ko.Growing up, everytime na nakakaramdam ako ng lungkot whenever i think of my parents iniiyak ko lang ito. Binubuhos ko lahat ng lungkot sa pag iyak. Then kinabukasan, ayos na pakiramdam ko.“ Ma’m, papanik na po kayo?” tanong ni mang lerna. I nodded“ Yes po, gusto ko po muna mapag-isa” sagot ko sa kanya.“ Ay ganon po, Kasi po nabanggit po ng tiyahin niyo na mahilig daw po kayo mag bake. Gusto po sana namin magpatulong sa inyo na magbake, dahil bagong lipat lang tayo sa subdivision na to, kailangan daw po magbigay n
Catherine’s Point of ViewIt’s night time already, halos kakayari lang namin mag bake. Then Manang Lerna sent the other kasambahay to give the baked foods to the neighbors. Asan ako ngayon? I am here in the living room waiting for my husband to go home while holding a banana bread on my lap.“Ma’m kahit sa kwarto na niyo ikaw mag hintay para makapag pahinga na muna kayo. Tawagin ko na lang kayo kapag dumating na si sir” sabi sakin ni manang lerna“ kahit dito na lang po, nakakapag pahinga rin naman ako sa pag upo dito” sagot ko sa kanya. Hindi na niya ko pinilit pa na pumanik sa kwarto ko. Binaba ko na muna sa table hawak ko na banana bread and decided to read a book habang hinihintay siya.Kinapakapa ko chairside table then found my book. I started to turn the page and then move my fingers to read the braille.Kinabukasan.Naaalimpungatan ako dahil sa sakit ng katawan na naramdaman ko. Hinihawak hawakan ko ang braso ko dahil sa sakit. Naaalala ko dito pala ko sa living room nakatul
Catherine’s Point of View“ Ano sinabi sayo ni stephanie? “ he said, pagkaalis ng kapatid niya. He seated on my right side. He place my food in front of me.Iniisip ko kung dapat ko bang sabihin sa kanya kung ano ang mga sinabi ng kapatid niya? Pero ayoko ako maging dahilan kung bakit sila mag aaway.Should i say din na ang kapatid niya ang may gawa kung bakit ako nadulas sa CR kagabi. Pero hindi ko rin naman sigurado kung siya nga talaga. Dahil she didn’t specify kung anong regalo ang sinasabi niya.“ Nothing.. She ask me kung nakakain na daw ba ako. They i say na kinukuha mo ko ng food” I said. “ Really? She didn’t say anything that might offend you ?” he continues Umiling ako“ Nothing really, she… is nice” I said. Ayoko na siya magtanong pa, Wala na kong masasabi pa kung magtatanong pa siya. I keep on fidgeting my hands dahil sa kaba. I feel his touch to my hands. Kinuha niya ito then place it on the table. Nilagay niya sa kanan kamay ko ang kutsara then fork on my left.“ Ne
Catherine’s Point of ViewKinabukasanNagising ako na wala na gaanong nararamdaman na sakit ang paa ko. Pero hindi ko pa rin maapak ito ng patag hanggang ngayon. I shower like a rabbit kanina, nakataas ang paa ko habang naliligo. Then nakahawak ako sa railings na meron. Ako lang yung taong bulag na nga pilay pa hahaha. Gaano ka nga ba naman kamalas. Baka sa susunod naman kamay ko naman ang mabili. Kung magkataon na ganun nga. Talagang bibinggo na ko. Pwede na kong tawagin na bulag na at baldado pa Haha. Tok* Tok*“ come in” Nakaupo ako sa higaan ko ngayon. Nagsusuot ng hikaw. I know this is only for breakfast.Pero kahit na, gusto ko pa rin maging presentable sa mga magulang ni James. “ Are you ready?” James asks. With his usual voice cold and deep. I nodded habang tinatapos pagabit ko ng hikaw. “ Ready” Bigla ako tumayo nakalimutan kong pilay nga pala ako. Kaya I almost fall again. Buti na lang agad akong nahawakan ni James sa braso. “ Careful, let me help you”Bigla ko siyan
Catherine’s Point of View“ I can hold it myself” pilit ko inaagaw kay james yung ice pack na binigay ng doctor. Pagkarating namin dito sa kwarto inupo niya ko sa sofa, he continue to hold the icepack on my swollen foot.“ No.. I can hold it, ako ang mas nakaaalam kung saan best ilagay ito” Tinuloy tuloy niya ang pagdampi ng ice pack sa paa ko. He softly and gently tapping it on my foot, ala akong nararamdaman na sakit sa bawat pang dampi ng ice pack sa paa koIsang katahimikan muli ang pumalibot sa buong lugar. Kung hindi siya magsasalita, ano namn ang sasabihin ko. Lalo na I feel this guilty na ako ang dahilan kung bakit hindi natuloy ang kasal nila ng girlfriend niya. “ Are you hungry?’ binasag naniya ang katahimikan. Umiling ako. Nun ko na naaalal yung family dinner nila.“ Yung Family Dinner nga pala, kailngan na natin bumaba” sabi ko tatanggalin ko na ang paa ko na hawak niya. Pero pinigilan niya ito. Nahawakan niya bigla yung paa ko, napangiwi ako dahil sa sakit na naramdama
Catherine's Point of ViewNaalimpungatan ako dahil sa lamig na nararamdaman ko. Hindi pala ako naka kumot. Kusa na lang pala ako na nakatulog habang nakabaluktot dito sa higaan.I don’t feel like to stand up already. Kinakapa ko ang relo ko to know what time it is. It’s 6:00 in the evening already. Hindi ko gusto lumabas ngayon. Have dinner with his family. Pero ayoko rin naman mag inarte. Since, ito ang una kong makasama sa family niya nung kinasal kami. I don’t want to have a bad impression to his family. Kaya kahit ayaw ng katawan at ng utak ko. I force myself na tumayo. I started to walk papunta sa cr.I plan to take a shower. Baka sakaling mawala ang pakiramdam na mabigat sa katawan ko. I open the CR, without thinking I take a step inside, pero hindi ko namalayan na may naaapakan ako isang bagay dahilan na madulas ako. I fell on my back hindi ko napigilan mapatili dahil sa mabilis na pangyayari. Naramdaman ko ang sakit sa kaliwang paa ko.Tok* Tok* Tok*Tatlong malakas na p
Catherine’s POVNormal pa ba na halos 1 hour and 30 minutes akong walang imik. Hindi dahil ayaw akong kausapin ng asawa ko. Kundi dahil sobrang na occupied ng utak ko nung malaman ko he has an ex fiance.Parang gustong kong lumubog sa kinauupuan ko ng marinig ko na sinabi niya na ex fiance niya si Drea.Dahil yun ang kinakatakot ko, he is forced to marry me may iniwan siyang babae para lag mapakasalan lang ako.What did my Aunt make deal with him para pakasalan ako. Kailangan kong matanong si Auntie.My ex-fianceMy ex-fianceMy ex-fianceH
Catherine’s POVNormal pa ba na halos 1 hour and 30 minutes akong walang imik. Hindi dahil ayaw akong kausapin ng asawa ko. Kundi dahil sobrang na occupied ng utak ko nung malaman ko he has an ex fiance. Parang gustong kong lumubog sa kinauupuan ko ng marinig ko na sinabi niya na ex fiance niya si Drea.Dahil yun ang kinakatakot ko, he is forced to marry me may iniwan siyang babae para lag mapakasalan lang ako. What did my Aunt make deal with him para pakasalan ako. Kailangan kong matanong si Auntie. My ex-fianceMy ex-fianceMy ex-fianceHis voice still echoes sa utak ko. Madaming mga bagay ang mga umiikot sa utak ko ngayon. I feel like the villain sa love story nila. He calls her fiance means, sila dapat ang kasal ngayon hindi ako. Siya dapat ang pinakasalan niya sa simbahan .Siya dapat ang kasama niya sa bahay. Siya dapat ang taong naghihintay sa kanya makauwi at siya dapat ang nagbake sa kanya ng favorite banana bread niya. “ Catherine.. Catherine! Nakatulala ka jan”Nakarat
Catherine’s POV“ First thing na gusto ko tandaan mo. You don’t hate people, whom I hate” He said. We are now walking towards the plane. Yun ang sabi niya sakin. “ But you said” Tutol ko sa kanya. He cut me before i continue what i want to say.“ Ang sabi ko, Ikaw lang. Hindi mo obligasyon na magalit din sa mga taong galit ako. I don't want to force you in making decision like that. “ He said.“ We are husband and wife, we are supposed to be partner. Kapag may tao ka na ayaw mo or ayaw mo pansinin, Gagawin ko rin yun. Dahil sa pagkakaalam ko, as a wife lagi dapat ako nakakampi sayo” That’s what I believe in, one thing na rin people in this Island he is the only person i will and should trust no one else. “ Suit yourself, but ayoko masama ka pa sa away na meron kami ng pamilya ko.” Pagkasabi niya. Hinawakan niya ang kamay ko, para alalayan ako sa pagpanik ng eroplano. This is a private plane own by his family, he said that we have our own space in this airplane kaya hindi ko na da
Catherine’s POV“ You ready?” I nodded,Manang Lerna help me get ready kasama na rin maleta a dadalhin ko. Sinabi ko sa kanya mga essentials ko at for the clothes siya na bahala pinapili ko. He opened the car door for me. I carefully enter the car. Siya na ang nagsara nito. He then hop in also, I am at the passenger seat. He is the one driving. He start the engine starts driving. The first minute inside this car is giving and awkward vibe. I keep on fidgeting my hands by rubbing my fingers together.I am very introverted person, gawa na rin i only know three people my whole life. My tiyang Amelia who is not that very talkative samahan pa ng bodyguard ko na literal na hindi nagsasalita.So.. pano ako makaka survive sa awkward silence nato. I feel like i need to talk.Pwede rin naman wala ng mag salita samin dalawa the whole ride to somewhere. Wait, may naisip ako na pwede namin pag usapan. Should i ask him kung masarap ba yung banana bread?Maybe not.Ah yes.May naisip ako.“Saan t
Catherine’s Point of ViewIt’s night time already, halos kakayari lang namin mag bake. Then Manang Lerna sent the other kasambahay to give the baked foods to the neighbors. Asan ako ngayon? I am here in the living room waiting for my husband to go home while holding a banana bread on my lap.“Ma’m kahit sa kwarto na niyo ikaw mag hintay para makapag pahinga na muna kayo. Tawagin ko na lang kayo kapag dumating na si sir” sabi sakin ni manang lerna“ kahit dito na lang po, nakakapag pahinga rin naman ako sa pag upo dito” sagot ko sa kanya. Hindi na niya ko pinilit pa na pumanik sa kwarto ko. Binaba ko na muna sa table hawak ko na banana bread and decided to read a book habang hinihintay siya.Kinapakapa ko chairside table then found my book. I started to turn the page and then move my fingers to read the braille.Kinabukasan.Naaalimpungatan ako dahil sa sakit ng katawan na naramdaman ko. Hinihawak hawakan ko ang braso ko dahil sa sakit. Naaalala ko dito pala ko sa living room nakatul