I flinched, not because of the name, but because of the wound. Ang kirot.
Naghanap ako sa glove compartment ng gasa o kahit anong tela, pero puro papel lang ang naroon.
“Anong hinahanap mo?” tanong niya.
“Anything to ease the damn pain.” I put the revolver on the dashboard, then put my right foot on my left knee. Hindi masyadong dumudugo ang sugat, pero masakit.
Justin saw the wound. “F*ck! Mamamaga ‘yan. Buhusan mo ng alcohol. Meron diyan sa glove compartment.”
Kinuha ko ang mga papel doon at tinapon sa backseat. May alcohol nga. Kinuha ko iyon at binuhusan ang sugat. Kinagat ko ang ibabang labi ko upang pigilan ang pagdaing. Bwisit! Ang sakit!
Inalis ko ang suot kong mga gwantes at pinunit ang dulo ng damit ko. Ipinulupot ko ang punit na tela sa aking paa upang maprotektahan ang sugat.
Hingal na umayos ako ng upo at sumandal sa sandalan ng upuan. Hindi ko napansing tagatak na pala ang
I told Apollo to stop his car even before we entered the vicinity of District Five. I saw Justin do the same thing.Sa kotse ni Apollo ako sumakay samantalang kay Justin naman si Alexander. “I won’t go with a prejudice brother,” giit ni Alexander kanina na sinang-ayunan ko rin dahil kahit ako, hindi gugustuhin mapag-isa kasama ang nakatatanda kong kapatid.Xander called me before we drove to our destination. Kasama niya si Veronica na naghihintay sa wooded area ng Singko at nagmamasid sa mga nangyayari mula roon. Somehow he managed to implant spy cameras sa loob ng headquarters which they used to observe what was happening inside.Naramdaman ko ang pag-vibrate ng cellphone ko at nakita ko sa screen ang pangalan ni Dominic. I answered the call.“What?” bungad ko.“Papunta na kami sa location na binigay mo. I have with me a dozen police and another will be coming later. Naka-off ang sirena ng mga sasakyan nam
I was dragged to who-knows-where. May itim na telang nakatabing sa mga mata ko at nakatali sa aking likuran ang aking mga kamay. Ganundin marahil ang ginawa nila kay Apollo. Pero hindi ko sigurado dahil kinaladkad na nila ako palayo sa kanya at kay Michael Villanueva bago ko pa maisipang maglaban.Kinumpiska rin nila ang mga dala kong armas kaya’t sa kalagayan ko, isa na lang ang maasahan ko.I concentrated my mind until I felt myself passed out to a trance.My mind drifted away to a close, wide room. Walang ilaw sa kwartong iyon, pero hindi mahirap makita ang kabuuan niyon dala ng liwanag na nagmumula sa mga malalaking brass na ataul. Yeah. Brass coffins. Seven brass coffins actually.Bumalik din agad ako sa huwisyo. Nagising ako na nakahalik ang pisngi sa malamig na sahig. Nakagapos pa rin ang aking mga kamay at natatabingan pa rin ng itim na tela ang aking mga mata, subalit ramdam kong nasa hindi kalakihang kwarto ako at base sa amoy na nal
Michael brought me in another room. Pero this time, hindi na mga lumang papel ang makakasama ko.Hindi na ako ginapos ni Michael. Tutal hindi ko rin naman kakayanin na labanan siya.“Now, here’s the star of the night.”Hindi tulad ng kabuuan ng District Five, naiilawan ang silid na iyon ng mga malamlam na emergency lights sa bawat sulok. At base sa mga nakikita kong computers, bookshelves at samu’t-saring charts sa dingding, alam kong nasa Kryptos kami, ang silid kung saan namumugad ang mga Cryptographer ng distrito. Pero hindi ang mga ‘yon ang umagaw sa pansin ko kundi ang mga painting na nakahanay sa isang bahagi ng silid—mga painting ng yumao kong ama.Bukod sa amin nina Michael at ng traydor na Senior Agent 7, may dalawang tao pa sa loob—another two supposedly missing corpses.Ang isa ay ang babaeng natagpuang patay noon sa damuhan. Balingkinitan ang katawan niya, may mahaba at alun-alon na buhok
I went inside a grim-looking wooden house.The smell of something burning welcomed me upon entering. I looked around. The house was empty aside from the painting lying on the floor. I walked towards the painting and stopped when I could see it clearly.The Woman’s Tear. It was the painting’s title. It portrayed the face of a woman whose eyes were close but whose thin lips were curved in a knowing smile. Its left eye glistened with unshed tears. Beneath the woman’s face was the crude shape of a diamond. The letter XW was written in the right bottom corner of the painting like a signature. But if you understand it like I do, it was really the Roman number XIII written in a cursive manner.Then I heard a gunshot and the scream of a woman. I turned around and saw Ninong Raphael. He was pointing a gun at me.“She had a concussion, but she’s okay now.” Ninong Raphael said. His voice was of a woman. I g
Naputol ang pag-uusap namin ni Agent Zero nang may kumatok sa pintuan. Bumukas ito at pumasok si Justin.“Agent 3 called saying, ‘the meeting’s over’,” aniyang idinirekta ang mensahe kay Agent Zero.Tumango naman ito at muling ibinalik ang pansin sa akin. “I have to go back to Olympus. The Blacksmith will report to me there. Justin will escort you to District One where the new group is camped. Sila na ang magdaragdag ng impormasyong kailangan mo pang malaman.” The stern look slipped back to her face. “As of now, you are the most valuable piece in this case. Only you could tell where the possible location of the diamond is.”I was taken aback. “How did you know about the diamond?”"Your whole conversation was recorded. I wanted to know what it is that they need to go this far just to look for it.”She was curious and she wanted to satisfy her curiosity by using me.
Ang daming tanong na naglalaro sa isip ko habang bumabyahe kami ni Justin patungo sa District One tulad na lang halimbawa ng:“Nasaan nga pala ‘yung motor ko?”Ngumisi muna si Justin bago ako sinagot. “Your personal belongings are at the District One now.”Haayy. Buti naman. At least naka-survive ‘yung mga gamit ko.Hindi naman katagalan ang naging byahe naming dalawa. Mula sa ospital ay dumiretso kami sa airport kung saan kami sinundo ng private plane ng PUGITA.While flying, Justin told me the things that happened the night we raided District Five.Aniya, natagpuan daw siya noon ni Alexander na binubuksan ang mga walang lamang ataul sa loob ng isang silid—ang silid na nakita ko sa pamamagitan ng remote viewing. Kasunod daw noon, dumating sina Xander at Veronica na may mga kasamang agents mula sa District Zero. Hinanap daw ni Veronica si Apollo at natagpuan itong nagmumukmok sa sulok ng isang
The next morning, nagpatawag muli ng meeting si Agent 3 para sa kapakanan ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa mga nalaman ko kaya hindi maganda ang gising ko basta ang alam ko, ang bilis kong mapikon sa mga pang-aasar ni Justin.Kagabi bago ako matulog, (hindi tulad sa District Five, walang mansyon na maaaring tulugan ng mga agents, pero may inilaan silang dalawang malalaking silid-tulugan) tinawagan ko si Aaron para humingi ng paumanhin na hindi ako nagparamdam sa kanila ng ilang araw. Bagaman masakit i-assume na may kinalaman sa pagkamatay ng totoo kong mga magulang ang mga taong nagpalaki sa akin, hindi ko rin naman matiis na hindi sila kamustahin.Buti na lang din hindi pa sinasabi ni Dominic sa kanila na isa akong undercover agent.Pagpasok ng conference room, sinalubong agad ako ng mga pamilyar na mukha.Tumigil sa pagbibiruan sina Agent 29, Patrick Sta. Ana at Agent 50, Marion Buenviaje pati na rin ang kasama nilang dalawa pang lalaking agent
Pabalibag na isinara ni Justin ang pinto ng opisina. Napagsarhan si Xander na ang sama ng tingin sa amin pagpasok.“I can’t understand why you have to stoop down the level of Agent 32,” aniyang nakapamewang sa harapan namin.“That Ulfric is a bastard,” nag-iinit pa ring sabi ni Justin. Madali talaga siyang mapikon kay Agustin. May bad history yata sa pagitan nilang dalawa.Kinuha ko ang helmet ko sa cabinet. “Kaya nga hindi ko na lang pinapatulan, eh. Mas gago ‘yon sa’yo.” I took my Browning from the drawer under the table. I already put the knife on my back earlier before I went to the meeting.“Where are you going?” tanong ni Justin.“There are things…” I strapped a small square-shaped bag on my right thigh. The size was only right for four magazines of ammo for the Browning, two with lead bullets and two with silver. “…I have to do.” I p
I revved up my black Maserati at the same time the song "My Immortal" reached crescendo. The music kept me alert while driving. Mula kasi noong insidente sa lumang laboratory, madalas na akong mawala sa sarili. It wasn't remote viewing. Hindi na nga gumana 'yon mula ng gabing ‘yun, eh. I just...felt lost.It had been two weeks since that night. Apat na araw akong walang malay at nasa ospital. Sa loob ng apat na araw na 'yon, ang daming nangyari. My stepfather was brought to jail for homicide. Umamin siyang sangkot siya at si Raphael sa pagkamatay ng mga magulang ko. Kinupkop daw niya ako out of guilt at araw-araw niya raw pinagbabayaran ang kasalanang iyon. My stepmother didn't bear the news well. Mabuti na lang, nasa ospital pa siya kaya't nabantayan siya ng mga doktor nang malaman ang balita.Raphael was dead. He was cremated two days after para maiwasan na ring pagkainteresan siya ng mga bampira. Although malabong bumalik agad si Jacques Havillard sa ban
We immediately ran to the main building where Xander said they found the hostages (I was still trying to be objective). Nadatnan namin siya sa isang silid na nakaambang sa likuran ng main building kung nasaan ang tambakan ng mga lumang laboratory and hospital equipment."Where are they?" Bungad ni Dominic. Lalapit sana siya sa bintanang kinaroroonan ni Xander, pero pinigilan ko siya. Baka masira niya ang diskarte ng The Hunter."Andoon sila sa gitna ng tambak ng mga sirang gamit." Sagot naman nito nang hindi inaalis ang tingin sa telescopic scope ng sniper rifle niya. "Strapped on an operating table with wires connecting to heart monitors and bags of IV fluid injected to each of them. They're alive, but unconscious."So they were treated like the man we saw in a laboratory on the third building. Anong gagawin sa kanila?"Thank you. I got a picture." Sabi ko at pumihit patungo sa pinto."Saan ka pupunta?" Pigil sa akin ni Justin."I'll
Pinuri ko sa isip ang galing ng Gemini sa paghahanap ng ginamit naming mapa ng lugar. The place was accurately the same as the one on the map they obtained from some 'resources'.There were three buildings: one was the main building that formerly housed the offices. Nasa gitna iyon ng lugar. Beside it on the eastern part was the second laboratory. Nasa west ang unang lab. Sabi ni Alexander, maaaring nasa isa sa dalawang laboratory ang mga 'hostages'.I was being objective to focus more on the mission. Mukhang ganun din ang ginawa ng kapatid ko.Anyway, the first team (the Gemini, Agents 67 and 91) entered the main building; Xander and his group on the west lab; and kaming apat sa east lab. The teenagers played their part as well. They divided themselves into smaller groups of three and dispersed. Then the hunt began.Justin led our team while I brought the rear as we penetrated the east lab. There was no noise except for the slight sound our steps m
Agent Zero's office was in the last floor of the building. It was anything I expected, wide and white. Aakalain mong nasa langit ka na kapag tumapak ka sa opisina niya.She offered us to sit, pero walang umupo sa amin. We were too agitated to sit. A trip to her office was another lost of our precious time, but we just couldn't argue with her, could we? Kahit pa nga hindi buo ang tiwala namin sa kanya bilang mukhang may kinalaman din siya sa mga nangyayari bilang si Helena Soriano.Agent Zero leaned on her table and looked directly at me. "I believe you already know where the diamond is.""I do." Walang gatol kong sagot. Ramdam kong pinagtinginan ako nina Justin at Alexander."Good. Then we have nothing to worry about. Kailangan mo lang makuha 'yon."I smirked and shook my head. Ridiculous. "No."Lumukot ang mukha niya, hindi na naitago ang pagkadismaya. "You're being stubborn. Your family's lives are at stake! Bakit ayaw mong makipag-c
"Mga bampira rin ba?" Tanong ko kay Xander."No. And they're waiting for someone." He said, boring his eyes on me.With that look in his eyes, I already knew the answer, but I still asked. "Who?""Ikaw."Napapalatak ako. Pinagsiklop ko ang mga braso ko sa ibabaw ng aking sikmura at sumandal din sa dingding. Tsaka ko na-realize, hindi pa pala ako naliligo. Haayyy..."My life sucks." Himutok ko na lang. Hindi pa rin maka-get over ang utak ko sa nangyari sa amin sa kuta ng kulto, nadagdagan na naman ng panibagong alalahanin.May naghihintay nang sasakyan sa labas ng building pagbaba namin. Iyon ang nagdala sa amin patungo sa District Zero.Pagdating naman doon, dumiretso na kami sa conference room kung saan namin naabutan ang ilang miyembro ng The Furies liban kina Agent Three, Dos, Agustin at Yu. Naroon din ang kapatid kong mukhang tumanda ng sampung taon sa loob lamang ng ilang araw. Saglit kaming nagpalitan ng tingin. No smiles.
As soon as I asked the question, they started laying out their plans. Inis na napailing lang si Justin, pero hindi na siya nag-komento. Si Xander naman, ayun. At home na at home. Aakalain mong myembro din siya ng "law group" kuno na 'yon.Hindi pa nagtatagal, nagtatalo-talo na naman 'yung tatlo. Si Dos naman, tahimik na nakikinig at mahinahon na nagbibigay ng opinyon. The worst was Senator Cortez. Napaka-close minded niya. Kaya marahil naisip kanina ni Justin na maaari ngang sarilinin ng grupo 'yung itim na bato.Huh. And I began to wonder bakit mainit ang dugo niya sa senador.Naramdaman kong may tumapik sa akin kaya't nilingon ko ang katabi kong si Alexander. Mataman siyang nakatingin sa akin habang nakakunot ang noo."Ang lalim ng iniisip mo, ah." Aniya na ikinagulat ko.Nasa kabilang dulo kami ng mahabang mesa, medyo malayo sa mga nagtatalo-talo. Marami pang bakanteng upuan kaya't nakapagtataka rin na tumabi siya sa akin. Eh, si Justin ng
We flew to God-knows-where. Eh, malay ko naman. Parang google map lang ang natatanaw ko mula sa himpapawid. All I knew was that we landed atop a building.Pagbaba namin, natanaw ko agad ang mga nagtataasang building na nababalot ng maitim na smog. It was the indication that we were in the city. In the Lion's den perhaps? Pero sabi ng leon, patungo kami sa "Scorpion's Lair" though there's no Scorpion in PUGITA. None that I knew of anyway.Walang imikan kaming pumasok ng building. Nagpatiuna si Dos sa paglalakad kaya't lumakas ang hinuha kong alam niya ang lugar. Nakasunod lang ako sa kanila ni Xander nang marinig kong magsalita si Justin sa tabi ko."That's weird." Aniyang hindi inaalis ang tingin kay Dos.Saglit ko siyang tinapunan ng tingin bago ako nagpatuloy sa pagmamasid ng paligid. Kanina pa ako binabagabag, eh. Kahit nung nasa Singko pa kami."Which is?" Tanong ko na lang kay Justin."Earlier in District Five. Those who fired at
Magtatanghali na nang makarating kami sa mainland. Pagbaba namin sa pantalan, natanaw ko agad ang pamilyar na itim na Audi at ang may-ari nitong akala mo ay nagshu-shooting ng commercial dahil sa porma."What's up, Villanueva?" Bati ni Justin kay Xander na umayos ng tayo pagkakita sa aming papalapit.Nakasuot ito ng puting t-shirt na napapatungan ng itim na hooded jacket. Tinernuhan niya iyon ng fit denim jeans at itim na military boots. Kinumpleto pa ng suot niyang dark shades ang get-up niya. Para talaga siyang mag-po-photoshoot kung hindi mo lang mapapansin ang baril na nakasuksok sa kanyang kaliwang tagiliran."Sinundo ko na kayo para sabay-sabay na tayong pumunta dun." Aniya at napansin si Alexander. "Santiago." Matipid nyang bati rito.Tinanguan lang sya nito."Dala ko 'yung private helicopter ni Dos. Naka-park sa helipad ng hotel." Aniya.Oo nga pala. Marunong sya magpalipad ng helicopter at eroplano. May lisensiya din 'yon, eh.
I woke up disoriented. Hindi ko agad naalala kung nasaan ako. I was still feeling scared and at the same time, lonely.Hindi natapos sa pagkamatay ng aking mga magulang ‘yung panaginip. It was a long shitty one. It was like a walk back to all the things that happened in my life – a frightening walk.May isa roon noong seventh birthday ko. A woman came in the house. Kilala siya nina Daddy Samuel at Ninong Raphael. Remembering it now, I just realized the woman was Helena De Leon-Soriano.“Two days.”Napalingon ako sa nagsalita. Nakaupo sa sahig katabi ng papag na kinahihigaan ko si Justin. Tsaka ko naalala na nasa isang kubo kami sa may Mt. Bandilaan.Bumangon na ako at pinasadahan ng tingin ang kasama ko. Mukhang kagigising lang din niya dala ng magulo pa ang kanyang buhok.“Anong two days?” tanong ko sa kanya.Sinalubong niya ang aking tingin. “Two days tayong wala sa mundo. Nauna lang a