The next morning, nagpatawag muli ng meeting si Agent 3 para sa kapakanan ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa mga nalaman ko kaya hindi maganda ang gising ko basta ang alam ko, ang bilis kong mapikon sa mga pang-aasar ni Justin.
Kagabi bago ako matulog, (hindi tulad sa District Five, walang mansyon na maaaring tulugan ng mga agents, pero may inilaan silang dalawang malalaking silid-tulugan) tinawagan ko si Aaron para humingi ng paumanhin na hindi ako nagparamdam sa kanila ng ilang araw. Bagaman masakit i-assume na may kinalaman sa pagkamatay ng totoo kong mga magulang ang mga taong nagpalaki sa akin, hindi ko rin naman matiis na hindi sila kamustahin.
Buti na lang din hindi pa sinasabi ni Dominic sa kanila na isa akong undercover agent.
Pagpasok ng conference room, sinalubong agad ako ng mga pamilyar na mukha.
Tumigil sa pagbibiruan sina Agent 29, Patrick Sta. Ana at Agent 50, Marion Buenviaje pati na rin ang kasama nilang dalawa pang lalaking agent
Pabalibag na isinara ni Justin ang pinto ng opisina. Napagsarhan si Xander na ang sama ng tingin sa amin pagpasok.“I can’t understand why you have to stoop down the level of Agent 32,” aniyang nakapamewang sa harapan namin.“That Ulfric is a bastard,” nag-iinit pa ring sabi ni Justin. Madali talaga siyang mapikon kay Agustin. May bad history yata sa pagitan nilang dalawa.Kinuha ko ang helmet ko sa cabinet. “Kaya nga hindi ko na lang pinapatulan, eh. Mas gago ‘yon sa’yo.” I took my Browning from the drawer under the table. I already put the knife on my back earlier before I went to the meeting.“Where are you going?” tanong ni Justin.“There are things…” I strapped a small square-shaped bag on my right thigh. The size was only right for four magazines of ammo for the Browning, two with lead bullets and two with silver. “…I have to do.” I p
Hindi madali ang bumyahe nang naka-motor lang lalo na’t higit na malayo ang District One mula sa District Zero kumpara sa District Five. Makailang beses akong nag-stop over para magpa-full tank ng motor ko at magpahinga na rin. Kung maaari, tuluy-tuloy lang ang pagbyahe ko dahil mahirap nang ma-ambush. Hindi pa man din ako mapalagay at tila may sumusunod sa akin. Sinusubukan kong hanapin kung sino ‘yon tuwing humihinto ako, pero wala akong matyempuhan.Alas nwebe na ng gabi, nasa kalsada pa ako. Dalawang siyudad na lang sana ay nasa St. Joseph Hospital na ako, pero nagpasya na akong huminto at mag-check in sa isang inn. Hindi ko na kasi matiis ang pagod dala ng mahabang byahe. Nakakaramdam na rin ako ng pananakit ng ulo dala pa rin marahil ng nakaraang insidente.Hindi naman kalakihan ang inn na pinag-check in-an ko. Tama lang sa apat na palapag na building, parking space at maliit na garden sa likuran ng building.Pagpasok ng silid, agad kong
Pagkatapos mag-almusal, nag check-out na kami ni Justin sa inn. Dumiretso kami sa St. Joseph Hospital upang dalawin si Tito Louie.Pagdating sa labas ng kwarto kung nasaan si Tito Louie, hinarang kami ng dalawang pulis na hindi naka-uniporme at silang nagbabantay doon. Nalaman ko agad na mga pulis sila dahil kung tauhan sila ng Psyche, malamang nakasalampak na sila sa sahig dala ng walang ibang mauupuan sa hallway.“Identification?” Maotoridad na sambit ng isa. Nakasuot ito ng polo shirt na green at maong pants. Matikas ang pangangatawan nito, mababa ng dalawang pulgada kesa kay Justin at marahil ay kasing edad din niya.“Anicka Velchez,” pakilala ko, pinipigil ang sarili na pagtaasan ito ng kilay. “And Justin dela Riva.” Itinuro ko ang kasama ko.Nagtinginan ang dalawa na ikinainis ko lang. Ayaw ko ang sinasayang ang oras ko ng ibang tao.“I’m Anicka Velchez, the younger sister of Dominic Velch
I told Justin where we had to go. Pinagpasyahan kong iwan ang motor ko sa parking lot ng hospital at makisakay kay Justin. The Gemini checked his car for trackers before he left District One, according to him. They found one and dispatched it immediately which meant sticking it to somebody else’s car and that somebody happened to be Agent 3. Matalino talaga sina Agent 29 at Agent 50. Nakakalimutan ko lang minsan. Dos was the one who told Justin what happened to former Agent 7. Hindi sa pinagdududahan ko ang sinabi ni Agent 2, pero tinawagan ko si Xander para kumpirmahin iyon at humingi ng dagdag na impormasyon tungkol doon sa nangyari. “Yes, it’s true.” Narinig ko ang magkahalong inis, pagod at dismaya sa boses ni Xander. “When I went to fetch him for questioning, nakita ko na lang na isa na siyang malamig na bangkay. Sabi ng mga guwardiyang nagbabantay sa kanya, wala naman daw kakaibang nangyari. Matapos daw niyang kumain kagabi eh, dumiretso na i
“Aray naman!”Mukhang napalakas ang sipa ko dahil lalong namilipit sa sakit ang mukha niya. Nanggigil lang kasi ako. Bigla na lang kasi nagpakita. Aalis nang walang paalam, tapos susulpot na lang basta-basta. Nagkataon pang hinahabol kami.“If this is how I get paid after saving your asses, I should’ve let them have you.” Pagtatalak pa niya.“Eh, gago ka kasi.”Nilingon ko si Justin na papalapit na sa amin bago ko muling binalingan si Apollo. Yes, si Apollo: ang nagbabalik. I offered him my left hand to help him stand, pero kahit pala hindi ko na siya tulungan, kaya niya naman. He stood up gracefully and a bit faster than a normal person could.I finally saw the reason for his pained expression: a slice wound on his left upper arm.“Oy, Dracula!” pang-aasar ni Justin dahilan para bigyan siya ng matatalim na tingin ni Apollo. Kung nakamamatay lang talaga ang tingin.“Shu
The house was located at the very end of the street. Madalang ang mga dumaraang sasakyan doon. Ang pinakamalapit ding kapit-bahay ay isang bloke ang layo mula roon kaya’t hindi naging mahirap sa aming tatlo ang makapasok sa bakuran ng bahay.Dating dalawang palapag ang bahay, makikita naman sa pundasyon nito at sa dingding na nakatayo pa rin hanggang ngayon. Ngunit sa kabuuan, tanging mga sira-sirang mga kahoy, kinakalawang na mga yero, natibag na mga bato, alikabok at abo ang natira roon.“What are we searching for beneath these ruins?” I heard Apollo asked behind me. Nauna ako sa kanilang mag-explore sa tinutukoy niyang ‘ruins’.I had been there many times to reminisce a memory that belonged to me, but not quiet mine. Bahay namin ‘yon noon. At bahay pa rin namin sana ngayon kung nabubuhay lang ang mga magulang ko. Isang buong pamilya na napakaaga sa akin nawala.Daddy Samuel brought me there when I was six years
I watched the fire consumed every bit of the painting. Binasag ko muna ang salamin at inalis ang frame ng painting bago sinunog iyon upang mabilis maabo.Naramdaman kong may tumabi sa akin. Paglingon ko, nakita kong nakatunghay din sa apoy si Apollo. Seryoso ang ekspresyon ng mukha niya.Nilingon niya ako at saglit na naghinang ang mga mata namin. Something was disturbing him, I could see it through his eyes, but even before I could figure it out, he already torn his gaze from me. Mapait siyang ngumiti.“Alexander is right ever since. You’re an amazing woman,” sabi na lang niya bigla. Ngayon niya lang ba nalaman ‘yon?“Inaasar mo ba ako?” ‘yun na lang ang naitugon ko dahil sa totoo lang, hindi ko alam ang dapat isagot sa sinabi niya dala ng pagkabigla.Ngumisi siya, pero hindi pa rin naalis ‘yung kakaibang ekspresyon sa mga mata niya. The last time I saw that expression on his eyes was the momen
Justin and I left early at dawn the next day. Since Apollo left the car, ‘yun na ‘yung ginamit namin patungong airport.He had booked us the earliest flight to Dumaguete. Sinabi ko kasi sa kanya ‘yung sinabi sa akin ni Apollo the night before particularly ‘yung about sa pugad ng kulto sa Mt. Bandilaan at sa bilin niyang puntahan namin doon si Alexander.We also informed Xander of our plan and he said naroon daw ang Ulfric at Minstrel. He also found out through Criselle that Vincent was actually a member of the cult, pero hindi sinabi ni Xander kay Agent Yu na iniwan sa kanya ni dating Senior Agent Seven ang note na may coded message. Kaming tatlo lang daw ang nakakaalam. At oo nga pala, pati rin si Agent 2. Xander told him and I didn’t understand why. Hindi ko pa rin pinagkakatiwalaan si Dos.Hindi ko maiwasang isipin ‘yung mga sinabi ni Apollo habang nasa byahe. Napansin naman ni Justin ‘yung pananahimik ko kaya&r
I revved up my black Maserati at the same time the song "My Immortal" reached crescendo. The music kept me alert while driving. Mula kasi noong insidente sa lumang laboratory, madalas na akong mawala sa sarili. It wasn't remote viewing. Hindi na nga gumana 'yon mula ng gabing ‘yun, eh. I just...felt lost.It had been two weeks since that night. Apat na araw akong walang malay at nasa ospital. Sa loob ng apat na araw na 'yon, ang daming nangyari. My stepfather was brought to jail for homicide. Umamin siyang sangkot siya at si Raphael sa pagkamatay ng mga magulang ko. Kinupkop daw niya ako out of guilt at araw-araw niya raw pinagbabayaran ang kasalanang iyon. My stepmother didn't bear the news well. Mabuti na lang, nasa ospital pa siya kaya't nabantayan siya ng mga doktor nang malaman ang balita.Raphael was dead. He was cremated two days after para maiwasan na ring pagkainteresan siya ng mga bampira. Although malabong bumalik agad si Jacques Havillard sa ban
We immediately ran to the main building where Xander said they found the hostages (I was still trying to be objective). Nadatnan namin siya sa isang silid na nakaambang sa likuran ng main building kung nasaan ang tambakan ng mga lumang laboratory and hospital equipment."Where are they?" Bungad ni Dominic. Lalapit sana siya sa bintanang kinaroroonan ni Xander, pero pinigilan ko siya. Baka masira niya ang diskarte ng The Hunter."Andoon sila sa gitna ng tambak ng mga sirang gamit." Sagot naman nito nang hindi inaalis ang tingin sa telescopic scope ng sniper rifle niya. "Strapped on an operating table with wires connecting to heart monitors and bags of IV fluid injected to each of them. They're alive, but unconscious."So they were treated like the man we saw in a laboratory on the third building. Anong gagawin sa kanila?"Thank you. I got a picture." Sabi ko at pumihit patungo sa pinto."Saan ka pupunta?" Pigil sa akin ni Justin."I'll
Pinuri ko sa isip ang galing ng Gemini sa paghahanap ng ginamit naming mapa ng lugar. The place was accurately the same as the one on the map they obtained from some 'resources'.There were three buildings: one was the main building that formerly housed the offices. Nasa gitna iyon ng lugar. Beside it on the eastern part was the second laboratory. Nasa west ang unang lab. Sabi ni Alexander, maaaring nasa isa sa dalawang laboratory ang mga 'hostages'.I was being objective to focus more on the mission. Mukhang ganun din ang ginawa ng kapatid ko.Anyway, the first team (the Gemini, Agents 67 and 91) entered the main building; Xander and his group on the west lab; and kaming apat sa east lab. The teenagers played their part as well. They divided themselves into smaller groups of three and dispersed. Then the hunt began.Justin led our team while I brought the rear as we penetrated the east lab. There was no noise except for the slight sound our steps m
Agent Zero's office was in the last floor of the building. It was anything I expected, wide and white. Aakalain mong nasa langit ka na kapag tumapak ka sa opisina niya.She offered us to sit, pero walang umupo sa amin. We were too agitated to sit. A trip to her office was another lost of our precious time, but we just couldn't argue with her, could we? Kahit pa nga hindi buo ang tiwala namin sa kanya bilang mukhang may kinalaman din siya sa mga nangyayari bilang si Helena Soriano.Agent Zero leaned on her table and looked directly at me. "I believe you already know where the diamond is.""I do." Walang gatol kong sagot. Ramdam kong pinagtinginan ako nina Justin at Alexander."Good. Then we have nothing to worry about. Kailangan mo lang makuha 'yon."I smirked and shook my head. Ridiculous. "No."Lumukot ang mukha niya, hindi na naitago ang pagkadismaya. "You're being stubborn. Your family's lives are at stake! Bakit ayaw mong makipag-c
"Mga bampira rin ba?" Tanong ko kay Xander."No. And they're waiting for someone." He said, boring his eyes on me.With that look in his eyes, I already knew the answer, but I still asked. "Who?""Ikaw."Napapalatak ako. Pinagsiklop ko ang mga braso ko sa ibabaw ng aking sikmura at sumandal din sa dingding. Tsaka ko na-realize, hindi pa pala ako naliligo. Haayyy..."My life sucks." Himutok ko na lang. Hindi pa rin maka-get over ang utak ko sa nangyari sa amin sa kuta ng kulto, nadagdagan na naman ng panibagong alalahanin.May naghihintay nang sasakyan sa labas ng building pagbaba namin. Iyon ang nagdala sa amin patungo sa District Zero.Pagdating naman doon, dumiretso na kami sa conference room kung saan namin naabutan ang ilang miyembro ng The Furies liban kina Agent Three, Dos, Agustin at Yu. Naroon din ang kapatid kong mukhang tumanda ng sampung taon sa loob lamang ng ilang araw. Saglit kaming nagpalitan ng tingin. No smiles.
As soon as I asked the question, they started laying out their plans. Inis na napailing lang si Justin, pero hindi na siya nag-komento. Si Xander naman, ayun. At home na at home. Aakalain mong myembro din siya ng "law group" kuno na 'yon.Hindi pa nagtatagal, nagtatalo-talo na naman 'yung tatlo. Si Dos naman, tahimik na nakikinig at mahinahon na nagbibigay ng opinyon. The worst was Senator Cortez. Napaka-close minded niya. Kaya marahil naisip kanina ni Justin na maaari ngang sarilinin ng grupo 'yung itim na bato.Huh. And I began to wonder bakit mainit ang dugo niya sa senador.Naramdaman kong may tumapik sa akin kaya't nilingon ko ang katabi kong si Alexander. Mataman siyang nakatingin sa akin habang nakakunot ang noo."Ang lalim ng iniisip mo, ah." Aniya na ikinagulat ko.Nasa kabilang dulo kami ng mahabang mesa, medyo malayo sa mga nagtatalo-talo. Marami pang bakanteng upuan kaya't nakapagtataka rin na tumabi siya sa akin. Eh, si Justin ng
We flew to God-knows-where. Eh, malay ko naman. Parang google map lang ang natatanaw ko mula sa himpapawid. All I knew was that we landed atop a building.Pagbaba namin, natanaw ko agad ang mga nagtataasang building na nababalot ng maitim na smog. It was the indication that we were in the city. In the Lion's den perhaps? Pero sabi ng leon, patungo kami sa "Scorpion's Lair" though there's no Scorpion in PUGITA. None that I knew of anyway.Walang imikan kaming pumasok ng building. Nagpatiuna si Dos sa paglalakad kaya't lumakas ang hinuha kong alam niya ang lugar. Nakasunod lang ako sa kanila ni Xander nang marinig kong magsalita si Justin sa tabi ko."That's weird." Aniyang hindi inaalis ang tingin kay Dos.Saglit ko siyang tinapunan ng tingin bago ako nagpatuloy sa pagmamasid ng paligid. Kanina pa ako binabagabag, eh. Kahit nung nasa Singko pa kami."Which is?" Tanong ko na lang kay Justin."Earlier in District Five. Those who fired at
Magtatanghali na nang makarating kami sa mainland. Pagbaba namin sa pantalan, natanaw ko agad ang pamilyar na itim na Audi at ang may-ari nitong akala mo ay nagshu-shooting ng commercial dahil sa porma."What's up, Villanueva?" Bati ni Justin kay Xander na umayos ng tayo pagkakita sa aming papalapit.Nakasuot ito ng puting t-shirt na napapatungan ng itim na hooded jacket. Tinernuhan niya iyon ng fit denim jeans at itim na military boots. Kinumpleto pa ng suot niyang dark shades ang get-up niya. Para talaga siyang mag-po-photoshoot kung hindi mo lang mapapansin ang baril na nakasuksok sa kanyang kaliwang tagiliran."Sinundo ko na kayo para sabay-sabay na tayong pumunta dun." Aniya at napansin si Alexander. "Santiago." Matipid nyang bati rito.Tinanguan lang sya nito."Dala ko 'yung private helicopter ni Dos. Naka-park sa helipad ng hotel." Aniya.Oo nga pala. Marunong sya magpalipad ng helicopter at eroplano. May lisensiya din 'yon, eh.
I woke up disoriented. Hindi ko agad naalala kung nasaan ako. I was still feeling scared and at the same time, lonely.Hindi natapos sa pagkamatay ng aking mga magulang ‘yung panaginip. It was a long shitty one. It was like a walk back to all the things that happened in my life – a frightening walk.May isa roon noong seventh birthday ko. A woman came in the house. Kilala siya nina Daddy Samuel at Ninong Raphael. Remembering it now, I just realized the woman was Helena De Leon-Soriano.“Two days.”Napalingon ako sa nagsalita. Nakaupo sa sahig katabi ng papag na kinahihigaan ko si Justin. Tsaka ko naalala na nasa isang kubo kami sa may Mt. Bandilaan.Bumangon na ako at pinasadahan ng tingin ang kasama ko. Mukhang kagigising lang din niya dala ng magulo pa ang kanyang buhok.“Anong two days?” tanong ko sa kanya.Sinalubong niya ang aking tingin. “Two days tayong wala sa mundo. Nauna lang a