Tinikman ko ang sabaw ng niluluto kong sinigang na baboy pagkatapos kong patayin ang stove. Agad akong napapikit sa masarap na lasa nito kasabay ng pagsilay ng malapad na ngiti.
Kani-kanina lang ay ginising ako ni Waylen para magpaalam na aalis na raw siya papuntang trabaho. Minsanan pa nga akong nagulat dahil iyon ang unang pagkakataon na ipapaalam niya sa akin kung saan siya pupunta at lalong-lalo na gigisingin ako para lang halikan ako sa noo. Nagulantang ako sa ginawa niya kaya hindi na ulit ako nakatulog no'n kahit mag-aala-sais palang ng umaga.Buong umaga ay iyon lang ang tumatakbo sa isipan ko na tipong kahit ngayon na ipinagluluto ko siya ng makakain niya para mamayang tanghali ay iyon pa rin ang laman ng utak ko.Sobrang saya ko na ata ng dahil doon kaya pati aso niya na nasa likod ng bahay ay nagawa ko na ring bisitahin at pakainin.Sa totoo lang ay natutuwa ako sa alaga niya dahil ang inaasahan ko ay kakagatin ako nito pero nagulatAuthor's Pov:Alas dyis palang ng umaga ay inimporma na ni Waylen si Abegail na hindi siya mag-aabala ng oras sa mga bisita lalong-lalo na kapag wala naman itong importanteng sasabihin. Nagpahatid na rin siya kaagad kay Abegail ng tanghalian para hindi na siya nito kakatukin mamaya para ipaalam na kakain na. Ayaw na ayaw niya kasing nadidisturbo siya lalong-lalo na kapag nasa gitna siya ng trabaho dahil nawawala kaagad ang pokus niya. Puno ng mga hindi mabilang na papel at folders ang desk niya na may dalawang box pang natitira sa baba nito na babasahin at pipirmahan niya ngayon dahil sa business trip nila at agreements na mukha wala namang nangyari kundi ang magbakasyon silang dalawa ni Scarlett. Nang maalala angbasawa ay parang biglang bumalik sa alaala niya ang unang halik nilang dalawa ni Scarlett. Bigla na lamang pumula ang magkabila niyang pisnge kasabay ng pagsilay ng malapad na ngiti sa mga labi dulot ng matinding kiliti sa buong katawan. Para si
"Wala ka na bang naiwan na gamit?" Tanong ni Waylen bago ko pa man tuluyang isirado ang pintuan ng kotse. Bahagya akong natigilan roon tsaka agarang chineck ang mga gamit na nasa passenger's seat. Nang makitang naroroon na ang lahat ay nakangiti ko siyang hinarap kasabay ng pagthumbs-up. I thought I'm now ready to leave but stopped when he talks. "Oh, I think you forgot something." aniya at pinakunot ang noo dahilan para mangunot rin ang noo ko. "The kiss," nagulat nalang ako nang bigla niyang idungaw ang sarili sa akin tsaka nilagay ang palad sa aking batok bago iyon marahang tinulak palapit sa kanya upang dampian ng mabilis na halik ang aking noo.I was caught off guard and didn't know what to react. Bigla nalang nagwala ang mga paru-parong alaga ko sa tiyan ko kasabay ng pamumula ng pisnge hanggang sa tainga. Tumalon ang puso ko sa hindi maipaliwanag na saya habang hindi mabilang ang paglunok na tinitignan ang nakangiti niyang mga
Simula pa lang nang makita ko si Blaze hanggang sa matapos ang meeting ay biglang nawala ako sa mood ko. Kung hindi lang makakapagbigay ng masamang reputasyon sa kompanya ang gagawin kong pagsagot-sagot sa tuwing nagsasalita siya ay baka matagal ko ng ginawa. Tsaka isa pa, naririto rin ang mga magulang ng ikakasal kaya dagdag na rin iyon sa pagpipigil ko sa sarili na h'wag magbigay ng masamang imahe sa kanila. Nagpaalam na sa akin ang mga magulang ng bride na mauuna na raw sila dahil may gagawin pa dahilan para pagsalamatan ko sila. "Are you okay, Ma'am?" Janina worriedly asked after bidding my good bye to the couple. Lima lang kami ang naririto sa conference room. Ako, si Janina, ang mag-asawa at si Blaze. Mabilis na nanliksik ang mga mata ko lalo na nang makitang hindi pa rin siya umaalis sa opisina, halatang walang balak na iwan kami rito. "What the hell are you doing here?" I groused and fearlessly faced him. Kita ko sa
I slapped my face using my both palms after running my fingers through my hair out of frustration. Nilubog ko ang sariling mukha sa butas ng manobela tsaka yumuko sa mga paa habang pilit na pinapakalma ang sarili. Palagay ko'y isang oras na ako rito sa loob ng aking sasakyan at hindi malaman kung ano ba dapat ang gagawin. Malapit ng mag-alas otso pero mukhang wala pa rin akong balak na bumaba para pumasok sa bahay. What Blaze said earlier keeps creeping my mind. It gives me chill everytime I remember his words. He was so serious and obviously not trying to play with me after uttering those words like he was just thanking someone. Inangat ko ang mga mata ko upang tignan ang nakasiradong main door ng bahay. Kung anu-anong mga senaryo ang pumapasok sa isipan ko na sa tingin ko na dapat ko ng tigilan. Paano kung pagtapak pa lang ng mga paa ko sa sementong iyan ay magugulat nalang ako sa kutsilyong sasalubong sa mukha ko. Paano kung sa tu
"I'm hungry," mahinang bulong ko habang nakahiga sa dibdib niya. Pinapanood ko kung paano bumaba-taas ang adams apple niya at paminsan-minsan ay bahagyang sinusundot-sundot ito. "Hungry?" He glanced at me and stops brushing my hair. Sinubukan niyang tanggalin ang kamay kong nakahawak sa adams apple niya pero iwinawaklis ko iyon dahilan para hayaan na lamang niya ako. Tinanguan ko siya ng hindi tintignan at nakatuon ang buong atensyon sa kanyang leeg. "Hmm," I moaned and raised my eyes to him when I felt him stiffened after I come even closer to his neck to sniff his perfume. "Did you have your dinner?" Ramdam ko ang malalim na paglunok niya at ang higpit ng pagkakayakap sa akin dahilan para iangat ko ang aking paningin sa kanya. Iniwas niya ang kanyang paningin nang aksidenteng nagtagpo ang aming mga mata tsaka iyon nilipad sa wall clock. "It's one in the morning," he informed.Tinignan ko iyong
Pagkatapos ng usapan namin kagabi ay hindi na ulit ako nagtangka pang tanungin siya o buksan man lang ang usapin na may kinalaman kay Blaze. Wala na rin akong nagawa kundi ang magtiwala sa pananampalataya ko sa kanya na hindi siya ganoong tao at wala siyang balak na patayin ako. I don't like us to fight over a single issue that's why I want to not meddle things that doesn't involves me. Maayos kong pinarada ang sasakyan sa harapan ng coffee shop nang makarating ako sa lokasyon na binigay sa akin ni Ace kani-kanina lang.Sa labas pa lang ay natatanaw ko na siyang nakaupo sa may pang-dalawahang lamesa. I immediately entered along with the ringing sound of the chimney making the customers looked at me but eventually brought their attention back to what they're doing after scanning my whole being. I waved my hand at Ace when our eyes met before walking towards him. "Scarlett," he called and pulls out a chair for me. Ag
Simula no'ng dumating si Blaze ay pinili kong manahimik at hindi sumali sa usapan nilang hindi ko rin naman naiintindihan. Tahimik lang akong nakikinig sa kanilang lahat na paminsan-minsan ay nagnanakaw ng sulyap sa gawi ni Blaze na nakangiting kinakausap sina Tita at Ace. Nangiwi ako sa nakita at pinagpatuloy na lamang ang pagkain. Napakabait niyang tignan sa tuwing ngumingiti siya pero alam kong taliwas roon ang totoong ugali niya."Iha, this is Blaze. Blaze, this is Scarlett, Ace's childhood friend." Nagising ako sa malamyos na tinig ni Tita tsaka tumingin sa kanya bago tumingin kay Blaze. Kita kong namangha siya sa sinabi ni Tita at bahagyang nakaawang ang mga labing nilingon si Ace na nakaupo sa tabi niya. "I already know him, Tita." I replied and didn't bother to extend my hand to accept his hand shake. Tita's lips formed an 'O' as she glance at Blaze to mine from time to time. "How? Are you two friends with
"That bastard!" I hissed inside my parked car and whacked the beep of my steering wheel hard as I can. Inis akong napasabunot sa aking sarili at muling hinampas ang pito ng manobela dahilan para umalingawngaw ulit ang nakakarinding tunog nito sa buong parking lot na umuulit-ulit sa pagtunog dahil sa closed area. Rinig kong sinigawan ako ng lalaking dumaan sa harapan ng aking sasakyan dulot ng matinding pagkagulat na muntikan na ring hampasin ang hood kung hindi lang ako ulit pumito. I didn't give him the attention that he wants and slowly lays my back on the chair. I was still holding the steering wheel but gripping it tightly as I could as if imagining that it was Blaze's face that I failed to smash earlier. Hindi ko maintindihan kung bakit galit na galit ako sa sinasabi niya pero wala naman talaga kasi siyang karapatan na pagsabihan ng ganoon si Waylen lalo pa't puro galit lamang ang nararamdaman nito tila hindi na marunong magpatawad.
Waylen's Pov:White petals on the red carpet, white bouquet she's holding with her pale hands. The beat of the solemn song and gentle rhythm of the music that I made for her echoed the whole church as she walked her high heels towards me who's been waiting for her for my whole life.My fragile woman,My sefless baby,My independent wifeAnd my one and only therapy. Those four lines from my song is already enough to explain how much I appreciate her. Those four lines, I can already say that even if she's not perfect in the eyes of every people, I can say to myself that she's more than perfect to be imperfect in my eyes.Hindi ko inaasahan na darating pa ang araw na ito. Iyong araw na mapapaiyak ko siya pero hindi na dahil sa sakit at lungkot kundi dahil sa galak at tuwa. My heart is filled now with so much happiness that I can't fight back my tears and take my eyes away from her. Parang tumitigil ang pag-ikot ng mundo kasabay ng paglakas at pagbilis ng tibok ng aking puso sa tuwing
Author's Pov:(One Month Later)Umalingawngaw ang malakas na tunog ng telepono sa buong silid matapos ang mahabang palitan ng usapan ng mga board members dahilan para pansamantalang madistorbo ang isa sa mga pinakaimportanteng meeting ni Waylen. Sabay-sabay na napatingin ang lahat sa gawi ni Waylen tsaka siya tinignan nang nakakunot ang noo. Wala sa sarili naman niyang naituro ang sarili nang mapansin ito dahilan para tanguan siya ng mga kasamahan niya sa meeting. "Your phone is interrupting our meeting, Sir." Masungit at iritadong bulong ng kanyang secretary na pumalit kay Abegail. Lalaki ito at kung umasta at makipag-usap sa kanya akala mo'y hindi nakikinabang sa kompanyang pinagta-trabahuan. Mabilis lamang itong mairita lalo na kapag hindi nasusunod ng maayos ang schedule niya maging ang pagkumpleto at paggawa ng tama sa trabaho. Minsan nga ay si Waylen na lang ang nagpapakumbaba rito at iniintindi ang ugali nito kahit na minsan ay naiinis siya. Alam niya kasi sa sarili niya na
"The title of this song is ‘My therapy.’" With all smiles, he said while looking into my eyes.Kahit may gusto pa akong sabihin at tanungin ay hindi ko na ginawa nang simulan niyang ikaskas ang kanyang daliri sa string ng gitara. Para siyang may mahika dahil sa biglaang pananahimik ng paligid na tipo ang tunog ng plastik ng chichirya ay naririnig. “In the aisle, your eyes first met mineSeeing you holding your bouquet, walking towards meMade me not happy and thought I'm unlucky.” He began singing while eyes were still not leaving mine as if I'm his one and only audience well in fact he has a bunch of them shrieking and admiring him. Agaran akong napanguso sa unang stanza na kinanta niya matapos maalala ang una naming pagkikita na siya ring unang pagtagpo ng aming mga mata. Pakiramdam ko noong mga panahong iyon ay ako ang pinakamalas na tao sa mundo habang nakikita ko siyang naghihintay sa akin sa harap ng altar na para bang sa oras na pumayag akong ikasal sa kanya ay tuluyan nang
"Where are we?" I confusedly asked and scanned my gaze all over the place. Mas nilakihan niya ang pagkabukas sa pintuan ng sasakyan habang inaalalayan akong bumaba. He even put his hand on the top of my head to avoid from hitting it on the ceiling of the car. Nasa labas kami ng bayan. Iyon ang una kong napansin. Ang maiingay na busina ng mga sasakyan, ang makapal at maitim na usok sa kalangitan maging ang matatayog na mga gusali't tahanan ay biglang naglaho at napalitan ng simple ngunit eleganteng mga kagamitan. The houses were not as huge as ours in the city yet it looks so peaceful. Noise not coming from the factories instead from the kids who were scattered all over the small asphalt, playing with each other along with their genuine smiles and laughters echoed all over the place while their parents were all outside their house, talking about life with happiness in their eyes. "This place is awesome!" I beamed and scanned the place for the third time before looking at him who's
"This day is so exhausting!" Reklamo ko pagkatapos magbihis ng pantulog tsaka sumampa na lang ng basta-basta sa kama dahilan para umuga ang bahaging iyon kasabay ng paglingon sa akin ni Waylen. Nakasandal ang likod nito sa headboard habang nakapatong ang laptop sa magkadikit niyang mga hita. Ang mga paa nito ay pinaglalaruan ang isa sa mga unan namin.He was wearing our pair yellow pajamas. His hair was messy and his face was serious. The eyeglasses that he's wearing made him more professional and intimidating. Noong una ay ayaw niya pa sanang pumayag na suotin ang pajamas marahil siguro ay wala sa hulog ang utak niya pero kalaunan naman ay napapayag ko rin. "Waylen," tawag ko at bahagyang hinila ang dulo ng suot niyang damit.Tinungkod ko ang isa kong siko tsaka pinatong ang baba sa ngayo'y nakabukas nang palad habang patuloy na hinihila ang dulo ng kanyang damit. He did not bother to give me a single glance and chose to continue from typing. Inis akong umirap sa kawalan nang wa
Parang may kung sinong dumaan sa loob ng shop dahil sa mas lalong pangingibabaw ng katahimikan sa paligid. Ramdam na ramdam ko ang pagkailang na nararamdaman nina Janina na tipong hindi nila kayang tignan ang sitwasyon naming tatlo. Aksidenteng dumapo ang mga mata ko kay Janina dahilan para makagat niya ang pang-ibabang labi kasabay ng tila pagong na pagtago sa ulo bago ako pilit na nginitian. I slightly shook my head and massaged my temples as I put my gaze back to James and Waylen who seemed to not bothered by the presence of others. Parang ako iyong nahihiya sa komosyong ginawa naming tatlo. "Simula nang makita kita, bigla ng nawala ang 'ganda' sa hapon ko." May riin at inis sa tinig ng boses ni James kasabay ang pagkuyom nito sa sariling kamao. "It's okay. I'm not really here to please your afternoon, I'm here for my Wife." Waylen flashed his most sweetest smile, slightly showing his teeth along with his dimples that is deep as a hole. Sumingkit ang dating singkit na niyang
"Welcome back, Ma'am Scarlett!" Kasabay ng masiglang sigawan mula sa kanila ay ang pag-alingawngaw ng malakas na putok ng confetti bagay na bahagya kong ikinagulat. Kumalat iyon sa ere na agad rin namang bumaba hanggang sa mahulog sa akin. Tinanggal ko ang ibang confetti na dumapo sa basa kong labi tsaka pinagpag ang ulo upang tanggalin iyong iba roon. "Miss na miss na kita, Ma'am!" Boses ni Janina na may suot na business attire ang siyang unang nakaagaw ng atensyon ko. Bahagya akong natawa nang ibigay niya sa katabi niya ang hawak na cake para lamang tumakbo papunta sa akin at yakapin ng mahigpit. I accepted her warm hug wholeheartedly. "You guys really don't have to do this." Slightly laughing, I protested as I loosened the hug. Minsanan kong pinalibot ang aking paningin sa kabuoan ng shop dahilan para makita ko ang isang mahabang lamesa na puno ng iba't-ibang putahe at desserts pati na rin ang isang malaking chocolate fountain sa hindi kalayuan. Kahit na wala namang batang d
"Mommy, I want to ask something." I uttered obviously hesitant. Umiwas ako ng paningin nang tignan niya ako ng diretso sa mga mata bago napalabi.Hindi naman siguro masamang tanungin sa kanya kung anong mga kaganapan dito sa Pilipinas noong mga panahong wala ako o baka mas magandang sabihin kung ano ang mga kaganapan at mga nangyayari kay Waylen noong nawala ako."How's Waylen after I left?" I asked and paused for a while. She looked at me straight into my eyes. "I mean, I know it did not went well but..." I trailed off and lowered my voice out of awkwardness. Walang ibang sinasabi si Mommy kundi ang pakinggan ako habang pakunot nang pakunot ang noo tila nalilito sa akin."What are you tring to say, Anak?" She tried her very best to talk to me in a gentle way as if scared that she might offend me. "About Waylen..." napakamot ako sa aking batok at napapalunok na nag-iwas ng tingin. Hindi ko kayang buuin ang tanong ko pero gusto kong makakuha ng sagot kahit na alam ko naman na walan
"Mommy, Daddy!" Malakas at mahabang tili ko matapos akong salubungin ng mga magulang ko sa sala. Agad kong binitawan ang lahat ng shopping bags na binili ko kahapon para sa kanila at parang bata kung tumakbo. With arms that are widely open, smiles were stretching to my eyes and the tears of joy that slowly cascading down my cheeks were all evident as I extended my arms to hug them. Mabilis nilang sinuklian ang yakap ko bagay na siyang nagpatunaw sa puso ko. "I missed you!" Naiiyak sa tuwa kong usal at tinanggap ang init na hatid ng kanilang mga katawan. Ramdam na ramdam ko ang pagbaba-taas ng mga balikat ni Mommy habang si Daddy naman ay tahimik lamang na hinahayaang tumulo ang luha. It's been three years since I received a hug from them. It's been three years since I last felt the warmth of their touch and the care that they're giving.Ito ang pinakamatagal na panahon na nawalay ako sa aking mga magulang. Buong buhay ko ay nakadikit ako sa kanila, halos hindi na nga ako mahiwal