Dasha's Point Of View.Hindi ko alam kung paano ko pa nagawang magtrabaho pagkatapos noong pag-uusap namin ni Joel. Kilalang-kilala niya na talaga si Elias, mula pagkabata kasi ay magkaibigan na silang dalawa kaya hindi nakakakapagtaka.Pero dahil sa mga sinabi sa akin niya sa akin ay pakiramdam ko mas lalo ko pa nakilala si Elias. Pakiramdam ko mas lalo ko pa siya naintindihan.At pakiramdam ko ay may alam din si Joel kung bakit nanghihingi ng oras si Elias sa akin. Ano ba kasi iyong dahilan na iyon? Nang tanungin ko naman siya kanina kung ano ba iyon, ngumiti lang siya sa akin at sinabing si Elias dapat magsabi noon sa akin.Gustong-gusto ko ng malaman iyon pero tulad ng sabi ni Elias... Bigyan ko siya ng oras at ang ibig sabihin lang din noon ay dapat akong maghintay, maghintay hanggang sa maging handa na siya."Oh, bakit ganyan ang mukha mo?" tanong ni Marilyn sa akin habang nagpupunas ng lamesa, mabuti na lang at wala ng kumakain.Umilang. "Wala, ang hirap palang magmahal," pagda
Dasha's Point Of View.Nakita ko namang inilibot ni Jazz ang kaniyang mga mata, napangisi siya bago lumingon sa akin."Bianca iyong babae niya?" tanong niya.Tumango naman ako, hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan at mukhang napansin niya iyon kaya ngumiti siya."Huwag kang kabahan, kapag inaway ka, aawayin ko rin."Napailang na lamang ako. "Para kang baliw," giit ko ngunit ngumiti lang siya at umakbay sa akin."Tara na pumasok na tayo, ipakita mo kay Elias kung sino ang sinayang niya," natatawang wika niya habang papasok kami, napailang na lamang ako sa kaniyang kalokohan.Maingay na musika ang bumungad sa amin, ang daming taong lasing sa bawat lamesa. Marami ring sumasayaw sa dancefloor. Ramdam ko ang paghigpit ng pag-akbay sa akin ni Jazz nang mapadaan kami sa lamesa nila. Tuwid lang ang tingin ko at walang reaksyon, ngunit mula sa peripheral vision ko ay nakita ko ang paglingon sa amin ni Bianca at Elias.Umupo kami sa isang couch hindi kalayuan sa kanilang pwesto, dalawang c
Dasha's Point Of View."S-Sapat na siguro ang nakita natin para malamang hindi siya nagseselos dahil nagmamahalan silang dalawa," malumanay kong saad ngunit ramdam ko ang kung anong bumabara sa aking lalamunan. Mabilis kong kinuha ang baso na may lamang alak bago mabilis na inumin iyon, napapikit ako dahil sa init na naramdaman.Saka ko muling naalaa na siya naman pala ang dahilan kaya ako sumama ngayon kay Jazz. Bakit ba ang tindi ng tama ko sa kaniya? Hindi ko alam... Hindi ko na maalala, pero alam ko pa rin iyong pakiramdam noong unang beses ko siyang makita.Bumisita ako noon sa mansyon nila, dumiretso ako sa likod ng kusina tulad ng palagi kong ginagawa kapag pumupunta kasi doon ko makikita si Mama na naglalaba. Pero si Elias ang nakita ko, nakaupo lang siya noon sa maliit na bench at nasa malilim na puno. May libro siyang binabasa na tungkol sa law kaya alam kong nag-aaral siya. Sobrang amo ng kaniyang mukha, kahit mag-isa lang ay masungit pa rin ang tingin sa mga pahina ng libr
Dasha's Point Of View."A-Ah oo nga eh," sagot ko ng makabawi sa gulat, umupo siya sa tabi ni Jazz at tumingin sa akin."Sinong magdidrive sa inyo pauwi?" seryosong tanong niya at tinuro ko naman si Jazz na ngayon ay kinakausap na ang basong hawak niya."Siya. . . Hindi naman ako marunong magmaneho.""Delikado, he's drunk. Mukhang wala na nga sa katinuan," sagot niya at napalingon naman sa kaniya si Jazz."Elias? Anong ghinagawa mho sa couch nhamin?" lasing niyang tanong, nakakunot pa ang kaniyang noo, namumula na ang buong mukha at leeg niya dahil sa alak. "Theka... Pinag-uusapan niyo ba ako?""Mukhang kailangan niyo na talagang umuwi," giit ni Elias habang nakatingin sa akin, tumango lamang ako bago lumapit kay Jazz na lupaypay na sa couch at hindi na makaupo nang maayos."Jazz, uuwi na tayo," sabi ko sa kaniya."Uuwi? Hindi pa nga natin siya nahahanap," sagot niya habang nakayakap sa bote ng alak, kitang-kita ko ang lungkot sa kaniyang mga mata.Malakas akong napabuntong hininga, m
Dasha's Point Of View."Sa susunod talaga, Jazz. Ilalayo na kita sa alak, kung anu-anong mga walang kwentang bagay ang lumalabas sa bibig mo," inis kong sambit sa kaniya at bahagyang natawa upang mabawasan ang bigat ng atmosphere dito sa loob ng sasakyan.Alam kong naasar din siya sa mga ginawa sa akin ni Elias noon, galit na galit. Kahit ako rin naman, nakakaramdam pa rin ako ng galit dahil wala naman akong narinig na explanation. Pero tinanggap ko naman, na siguro kaya ganoon ang pagtrato niya ay dahil ayaw niya sa akin. Ayaw niyang magpakasal sa akin—natural lang naman na ganoon ang magiging reaksyon niya, alangan namang gapangin niya ako at lambingin kahit na ako naman ang sumira sa relasyon nila.Muli akong lumingon kay Elias. "P-pasensya ka na talaga. . ."Sandali siyang lumingon sa akin bago muling ibalik ang tingin sa kalsada. "It's okay, I understand," saad niya. "I totally understand what you're trying to say, Jazz.""Ayaw mo bang maging masaya si Dasha?" ayaw niya pa ring m
Joel's Point Of View.Ang hirap makita siyang ganito, palagi niya kasing tinatago ang mga nararamdaman niya. At tanging sa akin lang siya nagkukuwento, minsan nga ay hindi pa talaga siya nagsasabi dahil pakiramdam niya ay nakakaabala siya sa akin.Umilang ako sa kaniyang sinabi. "Wala ka namang mas pinili sa dalawa. . . Kahit naman pinili mong makipagbalikan kay Bianca para imbestigahan ang kaso ng Mom mo. Ginawa mo rin naman iyon para sa kaligtasan ni Dasha, diba?" malumanay kong paliwanag. "Kaya ka nakipagbalikan, para maghiwalay kayo ni Dasha at hindi na siya madamay pa sa mga gustong manakit sa'yo. Lahat ng ginagawa mo ay para lang din sa kaniyang ikakabuti. Kaya nga sinasabi ko sa'yong ipaliwanah mo na sa kaniya."Masyado pang maaga... At uuwi ang Dad ni Bianca," wika niya, kitang-kita ko ang galit sa kaniyang mga mata nang lingunin ko siya. "Hindi pa rin ako makahanap ng impormasyon tungkol sa kaniya... Bihira lang kasi siya umuwi ng Pilipinas. Pero ngayong bibisita siya, kailan
Dasha's Point Of View.Napaawang ang aking labi habang nakatingin sa kaniya, hindi ko rin magawang magsalita o gumalaw. Totoo ba ang sinasabi niya?"Nahanap ko na siya... Nahanap ko na siya," paulit-ulit niyang sabi, tuloy-tuloy din ang mga luhang tumutulo sa mga mata niya. "T-Totoo ba? Totoo ba, Jazz?" tanong ko at ginalaw ang kaniyang balikat, tumingin naman siya sa akin at pinunasan ang kaniyang mga luha.Ngumiti siya sa akin. "Oo, Dasha. Siya iyon, hindi ako pwedeng magkamali."Pinagbantay ko muna si Jamela sa counter at kinausap ko si Jazz sa loob ng kaniyang sasakyan na nakapark lang sa labas ng shop. Namumula pa rin ang kaniyang mga mata noong makaupo siya sa driver seat habang ako naman ay sa passenger seat naupo."Hindi ako makapaniwalang nakita ko na siya," narinig kong giit niya."Pero bakit hindi ka niya kilala?" natatakang tanong ko."Nakasuot ako ng maskara noong gabing iyon, kaya hindi niya ako kilala... Nakasuot ako dahil ayokong makilala ako, malalagot lang ako kay M
Dasha's Point Of View.Ang pag riring ng aking cellphone ang nagpagising sa akin ngayong umaga, malakas akong napabuntong hininga bago kuhain ang aking cellphone at sagutin ang tawag."Hello?" inaantok kong tanong."Ay sorry, Dasha. Mukhang naistorbo ko ang tulog mo," saad ng kung sino sa kabilang linya."Joel?" "Ako nga, Dasha. . .""Ba't ka napatawag?""Nakalimutan mo na ba? Iyong tungkol sa pag... pag-amin kay Angela."Mabilis akong napasinghap kasabay ng pagbangon ko sa higaan. "Aamin ka na?!" malakas kong tanong, pakiramdam ko ay nagising ang diwa ko sa kaniyang sinabi. "Akala ko naman nakalimutan mo na ang tungkol diyan.""Hindi naman... Inaantok lang ako pero nawala na noong sinabi mong aamin ka na," giit ko. "Hindi ako makapaniwalang pagkatapos ng maraming taon, sasabihin mo na sa kaniya ang nararamdaman mo."Narinig ko ang kaniyang malakas na pagbuntong hininga na para bang kahit siya ay hindi rin makapaniwala sa kaniyang gagawin. "P-Pero ayaw talaga mawala ng kaba ko kahi
Elias's Point Of View.Napalingon naman kaagad ako kay Jazz at napansing nakaawang ang labi niya habang nakatingin kay Ethan, kapansin-pansin din ang pamumula ng kaniyang mga mata dahil sa pag-iyak."Daddy," narinig kong pagtawag ulit sa akin ni Ethan kaya naman lumingon ako sa kaniya at malakas na napabuntong hininga. Naglakad siya papunta sa akin at tinignan ako. "Did you cry, Dad?" tanong niya ng makalapit, siguro'y napansin ang pamumula ng mga mata ko.Yumuko ako at binuhat siya pinaupo sa sofa. "N-No, hindi naman mahilig umiyak si Dad, hindi ba?" sabi ko at ngumiti, nakita ko naman ang pagngiti niya at ang bahagyang pagsilip kay Jazz na ngayon ay nakatulala lang."Who is he, Daddy?" tanong sa akin ni Ethan ngunit nanatili naman ang tingin ko kay Jazz, hinahanap ang permission na sabihin na sa bata ang totoo at mukha namang naintindihan niya ang pinaparating ko dahil tumango siya.Malakas akong bumuntong hininga bago muling kausapin si Ethan. "Ethan... Look at me," pagtawag ko sa
Elias's Point Of View.Hindi ako nagsalita at maging siya, pero parehas kaming umiiyak—ako tahimik lang ngunit siya ay malakas na para bang nilalabas niya na lahat ng sakit na nararamdaman niya sa pamamagitan ng pag-iyak.It hurts seeing him like this. Lalo na dahil alam kong hindi naman siya ganito, kahit maikling panahon ko pa lang siya nakikila at nakakasama, alam kong ayaw niyang magpakita ng kahinaan sa mga tao. Kaya nga palagi siyang masaya—iyong parang walang problema, iyong parang hindi siniseryoso ang lahat ng mga bagay. Pero ang totoo, alam kong tinatago niya lang ang pagiging mahina niya sa pamamagitan ng pagiging pagiging mapagbiro niya.Kung hindi niya pa nga na kuwento sa aking namatayan siya ng anak, hindi ko iisipin na mayroon siyang problema o nakakaramdam siya ng problema na parang tanga lang dahil alam ko naman sa sarili ko walang tao sa mundo ang hindi man lang nakakaramdam ng lungkot.At ngayon, pakiramdam ko ay dobleng sakit ang nararamdaman niya dahil sa nalaman
Dasha's Point Of View.Kamusta na kaya si Elias?Hindi ko alam ang dahilan kung bakit hindi ako makatulog nang maayos kagabi at tanging nasa isip ko lang ay si Elias, hindi ko alam kung ano bang dahilan pero hindi ko maiwasang isipin kung kamusta na ba siya."Paano kung pinakasalan niya na iyong babae niya?" tanong ko kay Benjamin, mukha akong ate na nagrereklamo sa kaniyang kapatid. Wala akong nagawa kundi ang ikuwento sa kaniya ang sitwasyon namin ni Elias dahil para hindi naman siya clueless, tanghalian na namin ngayon at matagal-tagal na rin noong hindi ko nakakasama sina Mama pero nakakatuwang magkakasama pa rin silang kumain, kapag nagtatanim naman kami ay nagkakausap pa rin naman kaming lahat, at sa tuwing nangyayari iyon ay napapatunayan kong siya nga talaga si Mama."Alam mo sa sarili mong hindi mangyayari iyan," sagot niya naman at parang bored na bored siya.Naningkit naman ang mga mata ko habang nakatingin sa kaniya. "Hindi mo pa siguro nararanasang magkagusto sa babae 'no
Elias's Point Of View.Hindi ako nakagalaw pagkatapos marinig iyon, tinignan kong mabuti ang mukha niya kung nagbibiro ba siya pero wala akong ibang makita sa mga mata niya kundi ang sakit at lungkot."You're... You're what?" halos pabulong kong saad, hindi ko alam kung narinig ko bang mabuti ang kaniyang sinabi."I'm infertile! Wala akong kakayahang magkaanak, hindi mo ba naiintindihan ang mga sinasabi ko? I'm fucking infertile and I hate myself because of that!" malakas niyang sigaw sa akin, mabilis ang paghinga niya at parang kinakapos na, hinahayaan niya lang din na tumulo ang mga luha sa kaniyang mga mata na para bang nasasaktan talaga siya."So... Parehas nating hindi anak si Ethan?" seryosong tanong ko at noong makita ko ang isang beses niyang pagtango ay parang naramdaman kong nawasak ang puso ko, napayuko na lamang ako at hindi kaagad nakapagsalita. Hindi ko alam kung paano irerehistro sa isipan ko ang nalaman, buong puso kong minahal si Ethan bilang anak ko at ngayong malal
Elias's Point Of View."What the fuck are you saying?!" malakas kong sigaw pagkabukas ko ng pintuan, narinig ko ang pagtili niya na parang nagulat siya sa biglang pagpasok ko. Nakita ko pang nahulog ang cellphone niya sa gulat ngunit hindi niya iyon dinampot dahil nakatingin lang siya sa akin, gulat na gulat na para bang nakakita siya ng isang multo.Nakita ko ang panginginig ng kaniyang mga kamay. "E-Elias... Nakauwi ka na pala. Kumain ka na ba? B-Baka nagugutom ka... Ipagluluto kita," wika niya.Marahas akong umilang bago naglakad papalapit sa kaniya. "Narinig ko ang sinabi mo sa kausap mo... What the fuck, Bianca. Anong ibig sabihin mong sabihin?" mariin kong sabi, pinipilit kong hindi sumabog sa galit kahit na gustong-gusto ko na siyang sigawan ngayon.Nabasa ko ang takot sa kaniyang mga mata pero umilang siya sa akin at nagawa pang ngumiti. "I-I don't know what you're talking about, Elias... Baka pagod ka lang, kulang ka sa tulog, hindi ba?" napalunok siya. "Sa tingin ko dapat a
Dasha's Point Of View.Halos hindi na ako makapaghintay na malaman kung ano ang sasabihin sa akin ni Benjamin, ilang beses ko siyang sinenyasan habang nagtatanim kami ngunit hindi naman niya ako pinansin kaya sumuko na lang ako at naghintay na sumapit ang tanghalian para makausap siya."Oh ano na? Sabihin mo na sa akin, hindi na ako makapaghintay," saad ko at umupo sa lamesa kung saan siya kumakain, kahit nagugutom na ako ay hindi ko iyon pinapansin dahil sabik na sabik na akong malaman kung paano makakakaalis sa lugar na ito. "Pwede naman kasing sabihin mo sa akin kagabi, napakaarte mo. Hindi na nga ako makatulog kagabi dahil sa kakaisip doon."Narinig ko ang malakas niyang pagbuntong hininga na para bang nauubusan na siya ng pasensya, magsasalita na sana ako pero naunahan niya ako."Nalaman kong magkakaroon ng maintenance ang mga CCTV cameras ngayong linggo," seryosong bulong niya at natigilan naman ako sa narinig. "At makakasama sa maintenance iyong mga mga CCTV na nasa labas, kaya
Dasha's Point Of View."Anong meron sa inyo ng nagbabantay sa atin? Bakit palagi kayong magkasama?" tanong sa akin bigla ni Emma habang kinukuha namin ang mga hinog na kamatis at nilalagay sa isang basket, nakita ko ang pagsilay ng kaniyang nanunuksong ngisi. "Gusto niyo ba ang isa't isa?"Parang gusto kong itapon sa kaniya ang hawak kong kamatis ngayon dahil sa narinig. "A-Anong sinasabi mo?" hindi makapaniwalang ani ko. "Mas matanda ako roon! Para na ngang kapatid ko lang siya, nakakadiri naman. Paano mo iyan naisip?" dagdag ko, nanatili ang kunot sa noo.Nakita ko naman ang pag-awang sa kaniyang labi na para bang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. "Mas matanda siya sa'yo?""Oo ah, malapit na ako magtrenta," sabi ko. "23 pa lang siya, bakit? Ikaw ba ilang taon ka na?"Nakita kong parang naguluhan siya. "Ilang taon na ba ako? Hindi ko alam... Sa tingin mo ilang taon na ako?"Hindi ko maiwasang makaramdam ng awa sa kaniya habang nakatingin sa akin na para bang alam ko ang sagot sa
Dasha's Point Of View."Paano ka nga pala napasok sa ganitong trabaho?" tanong ko sa kaniya, isang tanghali at nandito ulit kami sa canteen habang kumakain. Sa ilang araw na lumilipas ay wala pa naman akong napapansin na dahilan para hindi siya pagkatiwalaan.Mabait naman siya, ayaw niya lang iyong ipakita sa akin pero nararamdaman ko sa kaniyang pananalita na ayaw niya ring pinapahirapan ang mga taong nandito.Nakita ko naman ang pag-iwas niya ng tingin sa akin kaya muli akong nagsalita, naiintindihan ang kaniyang naging reaksyon."Ayos lang naman kahit hindi mo sagutin," sabi ko at bumuntong hininga bago simulang kumain, siguro ay nagtataka na iyon sina Emma kung bakit sa lamesa ako ni Benjamin kumakain pero kailangan kong makuha ang tiwala niya.Nanahimik kami pagkatapos noon kaya naman hindi na ako nag-abala pang magsalita at nagpokus na lamang sa pagkain. Kahit yata sawang-sawa na ako sa prinitong isdang, wala pa rin akong magawa kundi ang kainin ito. Naiinggit tuloy ako sa tuwin
Dasha's Point Of View.Nakita ko na mas lalong kumunot ang noo niya dahil sa narinig. "Tumakas? Tatakas ka? At bakit naman kita hahayaang gawin niyo?" seryosong ani niya.Bumuntong hininga naman ako. "Tatakas ako, pagkatapos ay sasabihin ko sa awtoridad ang mga kalokohang ginagawa ni Selena," sagot ko ngunit nanatiling hindi pa rin siya kombinsido."Sinabi ko na kanina, hindi ba? Hinding-hindi ka makakatakas sa lugar na 'to. Hindi mo matatakasan si Dr. Reyes," giit niya."May plano ako, pero hindi ko magagawa iyon ng walang tulong ng kahit kanino," sabi ko. "Kapag nakalabas na ako, makakalaya na lahat ng nandito. Diba ang sabi mo ay naawa ka sa mga taong iyon? Kaya tulungan mo akong makalabas at mapakulong si Selena at lahat ng taong kasama niya."Nanahimik siya sandali, sa tingin ko'y iniisip nang mabuti ang mga pinagsasabi ko. "Ipapakulong mo si Selena at ang mga kasabwat niya? Bakit ako papayag sa plano mong tumakas kung may posibilidad na makulong ako dahil nagtatrabaho ako sa kan