Elias's Point Of View."What the fuck are you saying?!" malakas kong sigaw pagkabukas ko ng pintuan, narinig ko ang pagtili niya na parang nagulat siya sa biglang pagpasok ko. Nakita ko pang nahulog ang cellphone niya sa gulat ngunit hindi niya iyon dinampot dahil nakatingin lang siya sa akin, gulat na gulat na para bang nakakita siya ng isang multo.Nakita ko ang panginginig ng kaniyang mga kamay. "E-Elias... Nakauwi ka na pala. Kumain ka na ba? B-Baka nagugutom ka... Ipagluluto kita," wika niya.Marahas akong umilang bago naglakad papalapit sa kaniya. "Narinig ko ang sinabi mo sa kausap mo... What the fuck, Bianca. Anong ibig sabihin mong sabihin?" mariin kong sabi, pinipilit kong hindi sumabog sa galit kahit na gustong-gusto ko na siyang sigawan ngayon.Nabasa ko ang takot sa kaniyang mga mata pero umilang siya sa akin at nagawa pang ngumiti. "I-I don't know what you're talking about, Elias... Baka pagod ka lang, kulang ka sa tulog, hindi ba?" napalunok siya. "Sa tingin ko dapat a
Elias's Point Of View.Hindi ako nakagalaw pagkatapos marinig iyon, tinignan kong mabuti ang mukha niya kung nagbibiro ba siya pero wala akong ibang makita sa mga mata niya kundi ang sakit at lungkot."You're... You're what?" halos pabulong kong saad, hindi ko alam kung narinig ko bang mabuti ang kaniyang sinabi."I'm infertile! Wala akong kakayahang magkaanak, hindi mo ba naiintindihan ang mga sinasabi ko? I'm fucking infertile and I hate myself because of that!" malakas niyang sigaw sa akin, mabilis ang paghinga niya at parang kinakapos na, hinahayaan niya lang din na tumulo ang mga luha sa kaniyang mga mata na para bang nasasaktan talaga siya."So... Parehas nating hindi anak si Ethan?" seryosong tanong ko at noong makita ko ang isang beses niyang pagtango ay parang naramdaman kong nawasak ang puso ko, napayuko na lamang ako at hindi kaagad nakapagsalita. Hindi ko alam kung paano irerehistro sa isipan ko ang nalaman, buong puso kong minahal si Ethan bilang anak ko at ngayong malal
Dasha's Point Of View.Kamusta na kaya si Elias?Hindi ko alam ang dahilan kung bakit hindi ako makatulog nang maayos kagabi at tanging nasa isip ko lang ay si Elias, hindi ko alam kung ano bang dahilan pero hindi ko maiwasang isipin kung kamusta na ba siya."Paano kung pinakasalan niya na iyong babae niya?" tanong ko kay Benjamin, mukha akong ate na nagrereklamo sa kaniyang kapatid. Wala akong nagawa kundi ang ikuwento sa kaniya ang sitwasyon namin ni Elias dahil para hindi naman siya clueless, tanghalian na namin ngayon at matagal-tagal na rin noong hindi ko nakakasama sina Mama pero nakakatuwang magkakasama pa rin silang kumain, kapag nagtatanim naman kami ay nagkakausap pa rin naman kaming lahat, at sa tuwing nangyayari iyon ay napapatunayan kong siya nga talaga si Mama."Alam mo sa sarili mong hindi mangyayari iyan," sagot niya naman at parang bored na bored siya.Naningkit naman ang mga mata ko habang nakatingin sa kaniya. "Hindi mo pa siguro nararanasang magkagusto sa babae 'no
Elias's Point Of View.Hindi ako nagsalita at maging siya, pero parehas kaming umiiyak—ako tahimik lang ngunit siya ay malakas na para bang nilalabas niya na lahat ng sakit na nararamdaman niya sa pamamagitan ng pag-iyak.It hurts seeing him like this. Lalo na dahil alam kong hindi naman siya ganito, kahit maikling panahon ko pa lang siya nakikila at nakakasama, alam kong ayaw niyang magpakita ng kahinaan sa mga tao. Kaya nga palagi siyang masaya—iyong parang walang problema, iyong parang hindi siniseryoso ang lahat ng mga bagay. Pero ang totoo, alam kong tinatago niya lang ang pagiging mahina niya sa pamamagitan ng pagiging pagiging mapagbiro niya.Kung hindi niya pa nga na kuwento sa aking namatayan siya ng anak, hindi ko iisipin na mayroon siyang problema o nakakaramdam siya ng problema na parang tanga lang dahil alam ko naman sa sarili ko walang tao sa mundo ang hindi man lang nakakaramdam ng lungkot.At ngayon, pakiramdam ko ay dobleng sakit ang nararamdaman niya dahil sa nalaman
Elias's Point Of View.Napalingon naman kaagad ako kay Jazz at napansing nakaawang ang labi niya habang nakatingin kay Ethan, kapansin-pansin din ang pamumula ng kaniyang mga mata dahil sa pag-iyak."Daddy," narinig kong pagtawag ulit sa akin ni Ethan kaya naman lumingon ako sa kaniya at malakas na napabuntong hininga. Naglakad siya papunta sa akin at tinignan ako. "Did you cry, Dad?" tanong niya ng makalapit, siguro'y napansin ang pamumula ng mga mata ko.Yumuko ako at binuhat siya pinaupo sa sofa. "N-No, hindi naman mahilig umiyak si Dad, hindi ba?" sabi ko at ngumiti, nakita ko naman ang pagngiti niya at ang bahagyang pagsilip kay Jazz na ngayon ay nakatulala lang."Who is he, Daddy?" tanong sa akin ni Ethan ngunit nanatili naman ang tingin ko kay Jazz, hinahanap ang permission na sabihin na sa bata ang totoo at mukha namang naintindihan niya ang pinaparating ko dahil tumango siya.Malakas akong bumuntong hininga bago muling kausapin si Ethan. "Ethan... Look at me," pagtawag ko sa
Dasha's Point Of View.Napatingin ako sa orasan at malakas na napabuga ng hangin dahil malalim na ang gabi ngunit hindi pa rin umuuwi ang aking asawa, bakit wala ba siya? Nag-overtime na naman ba siya sa kaniyang trabaho?O sadyang ayaw niya lang talagang umuwi dahil katulad ng palagi niyang sinasabi, ayaw niya 'kong makasama?Kinuha ko ang aking cellphone para tingnan kung may text ba sa akin si Elias ngunit nabigo ako ng makitang wala man lang siyang sinabi kung uuwi ba siya ngayong gabi o hindi. Palagi naman siyang ganito, bakit ba hindi pa rin ako sanay?"Hindi ka ba inaantok, Ma'am Dasha? Mukhang hindi uuwi si Sir Elias ngayong gabi."Napalingon ako sa nagsalita at nakita si Manang Nina na mukhang naalimpungatan at naabutan ako rito sa sala. Hindi niya na kailangang magtanong pa kung anong ginagawa ko dahil alam ng lahat na palagi ko siyang hinihintay na umuwi.Ngumiti ako bago umilang. "Ayos lang po, hindi rin ako makatulog," kaswal na sagot ko. Hindi ito katulad ng ibang gabi n
Dasha's Point Of View.Hindi ako kumain buong araw kahit pa pinipilit ako ni Manang, wala akong gana sa lahat ng bagay. Hindi ko pa rin pinipirmahan ang divorcement paper na binigay ni Elias, naiinis ako sa sarili ko dahil pagkatapos ng lahat ng masasakit na salitang binitawan niya sa akin ay ang pagmamahal ko pa rin para sa kaniya ang nangingibabaw."Ipasok na kaya kita sa kombento, Dasha? Nasobrahan ka na sa pagiging martyr!" narinig kong saad ni Angela, ang matalik kong kabigan, sa kabilang linya. "Ang tagal tagal ko ng sinasabi sa'yong iwan mo na 'yang lalaki na 'yan, hindi ka naman nakikinig. Tignan mo tuloy ang nangyari ngayon, anong plano mo sa bata?"Malakas akong napabuntong hininga bago sumagot. "Kaya ko naman siguro maging single mother, hindi ba?" pagbibiro ko kahit na mabigat pa rin sa aking dibdib ang isipin na lalaki ang aking anak na walang ama."Alam kong kaya mo, hindi mo kailangan ng tulong ni Elias. Ikaw nga hindi niya mapakitaan ng pagmamahal, iyong anak mo pa ka
Dasha's Point Of View."Are you really sure that she's okay, Doc?" narinig kong tanong ng isang pamilyar na boses."Yes, Samuel. Mabuti na lang talaga at nadala mo siya kaagad dito. . ."Nang marinig ko ang pangalan na iyon ay mabilis akong napadilat. Napaawang ang aking labi ng makita ko si Samuel, ang una kong naging asawa na nakatayo sa harapan ng hospital bed na hinihigaan ko at may kausap na Doctor."A-anong ginagawa mo rito?" nanghihinang tanong ko dahilan upang mapalingon sila sa akin, mabilis akong nilapitan ni Samuel."Are you okay? May masakit ba sa'yo, Dasha?" sunod-sunod niyang tanong, sinubukan kong tumayo at kaagad niya namang hinawakan ang likod ko upang tulungan ako. Napatingin ako sa kabuoan ng aking katawan, ang dami kong bandage sa braso at binti ko. Naramdaman ko ang matinding kaba sa puso ko ng may bigla akong maalala"A-Ang baby ko. . .Kamusta ang baby ko?" kinakabahang tanong ko ngunit mabilis iyong nawala noong ngumiti ang Doctor sa akin."Wala kang dapat ipag
Elias's Point Of View.Napalingon naman kaagad ako kay Jazz at napansing nakaawang ang labi niya habang nakatingin kay Ethan, kapansin-pansin din ang pamumula ng kaniyang mga mata dahil sa pag-iyak."Daddy," narinig kong pagtawag ulit sa akin ni Ethan kaya naman lumingon ako sa kaniya at malakas na napabuntong hininga. Naglakad siya papunta sa akin at tinignan ako. "Did you cry, Dad?" tanong niya ng makalapit, siguro'y napansin ang pamumula ng mga mata ko.Yumuko ako at binuhat siya pinaupo sa sofa. "N-No, hindi naman mahilig umiyak si Dad, hindi ba?" sabi ko at ngumiti, nakita ko naman ang pagngiti niya at ang bahagyang pagsilip kay Jazz na ngayon ay nakatulala lang."Who is he, Daddy?" tanong sa akin ni Ethan ngunit nanatili naman ang tingin ko kay Jazz, hinahanap ang permission na sabihin na sa bata ang totoo at mukha namang naintindihan niya ang pinaparating ko dahil tumango siya.Malakas akong bumuntong hininga bago muling kausapin si Ethan. "Ethan... Look at me," pagtawag ko sa
Elias's Point Of View.Hindi ako nagsalita at maging siya, pero parehas kaming umiiyak—ako tahimik lang ngunit siya ay malakas na para bang nilalabas niya na lahat ng sakit na nararamdaman niya sa pamamagitan ng pag-iyak.It hurts seeing him like this. Lalo na dahil alam kong hindi naman siya ganito, kahit maikling panahon ko pa lang siya nakikila at nakakasama, alam kong ayaw niyang magpakita ng kahinaan sa mga tao. Kaya nga palagi siyang masaya—iyong parang walang problema, iyong parang hindi siniseryoso ang lahat ng mga bagay. Pero ang totoo, alam kong tinatago niya lang ang pagiging mahina niya sa pamamagitan ng pagiging pagiging mapagbiro niya.Kung hindi niya pa nga na kuwento sa aking namatayan siya ng anak, hindi ko iisipin na mayroon siyang problema o nakakaramdam siya ng problema na parang tanga lang dahil alam ko naman sa sarili ko walang tao sa mundo ang hindi man lang nakakaramdam ng lungkot.At ngayon, pakiramdam ko ay dobleng sakit ang nararamdaman niya dahil sa nalaman
Dasha's Point Of View.Kamusta na kaya si Elias?Hindi ko alam ang dahilan kung bakit hindi ako makatulog nang maayos kagabi at tanging nasa isip ko lang ay si Elias, hindi ko alam kung ano bang dahilan pero hindi ko maiwasang isipin kung kamusta na ba siya."Paano kung pinakasalan niya na iyong babae niya?" tanong ko kay Benjamin, mukha akong ate na nagrereklamo sa kaniyang kapatid. Wala akong nagawa kundi ang ikuwento sa kaniya ang sitwasyon namin ni Elias dahil para hindi naman siya clueless, tanghalian na namin ngayon at matagal-tagal na rin noong hindi ko nakakasama sina Mama pero nakakatuwang magkakasama pa rin silang kumain, kapag nagtatanim naman kami ay nagkakausap pa rin naman kaming lahat, at sa tuwing nangyayari iyon ay napapatunayan kong siya nga talaga si Mama."Alam mo sa sarili mong hindi mangyayari iyan," sagot niya naman at parang bored na bored siya.Naningkit naman ang mga mata ko habang nakatingin sa kaniya. "Hindi mo pa siguro nararanasang magkagusto sa babae 'no
Elias's Point Of View.Hindi ako nakagalaw pagkatapos marinig iyon, tinignan kong mabuti ang mukha niya kung nagbibiro ba siya pero wala akong ibang makita sa mga mata niya kundi ang sakit at lungkot."You're... You're what?" halos pabulong kong saad, hindi ko alam kung narinig ko bang mabuti ang kaniyang sinabi."I'm infertile! Wala akong kakayahang magkaanak, hindi mo ba naiintindihan ang mga sinasabi ko? I'm fucking infertile and I hate myself because of that!" malakas niyang sigaw sa akin, mabilis ang paghinga niya at parang kinakapos na, hinahayaan niya lang din na tumulo ang mga luha sa kaniyang mga mata na para bang nasasaktan talaga siya."So... Parehas nating hindi anak si Ethan?" seryosong tanong ko at noong makita ko ang isang beses niyang pagtango ay parang naramdaman kong nawasak ang puso ko, napayuko na lamang ako at hindi kaagad nakapagsalita. Hindi ko alam kung paano irerehistro sa isipan ko ang nalaman, buong puso kong minahal si Ethan bilang anak ko at ngayong malal
Elias's Point Of View."What the fuck are you saying?!" malakas kong sigaw pagkabukas ko ng pintuan, narinig ko ang pagtili niya na parang nagulat siya sa biglang pagpasok ko. Nakita ko pang nahulog ang cellphone niya sa gulat ngunit hindi niya iyon dinampot dahil nakatingin lang siya sa akin, gulat na gulat na para bang nakakita siya ng isang multo.Nakita ko ang panginginig ng kaniyang mga kamay. "E-Elias... Nakauwi ka na pala. Kumain ka na ba? B-Baka nagugutom ka... Ipagluluto kita," wika niya.Marahas akong umilang bago naglakad papalapit sa kaniya. "Narinig ko ang sinabi mo sa kausap mo... What the fuck, Bianca. Anong ibig sabihin mong sabihin?" mariin kong sabi, pinipilit kong hindi sumabog sa galit kahit na gustong-gusto ko na siyang sigawan ngayon.Nabasa ko ang takot sa kaniyang mga mata pero umilang siya sa akin at nagawa pang ngumiti. "I-I don't know what you're talking about, Elias... Baka pagod ka lang, kulang ka sa tulog, hindi ba?" napalunok siya. "Sa tingin ko dapat a
Dasha's Point Of View.Halos hindi na ako makapaghintay na malaman kung ano ang sasabihin sa akin ni Benjamin, ilang beses ko siyang sinenyasan habang nagtatanim kami ngunit hindi naman niya ako pinansin kaya sumuko na lang ako at naghintay na sumapit ang tanghalian para makausap siya."Oh ano na? Sabihin mo na sa akin, hindi na ako makapaghintay," saad ko at umupo sa lamesa kung saan siya kumakain, kahit nagugutom na ako ay hindi ko iyon pinapansin dahil sabik na sabik na akong malaman kung paano makakakaalis sa lugar na ito. "Pwede naman kasing sabihin mo sa akin kagabi, napakaarte mo. Hindi na nga ako makatulog kagabi dahil sa kakaisip doon."Narinig ko ang malakas niyang pagbuntong hininga na para bang nauubusan na siya ng pasensya, magsasalita na sana ako pero naunahan niya ako."Nalaman kong magkakaroon ng maintenance ang mga CCTV cameras ngayong linggo," seryosong bulong niya at natigilan naman ako sa narinig. "At makakasama sa maintenance iyong mga mga CCTV na nasa labas, kaya
Dasha's Point Of View."Anong meron sa inyo ng nagbabantay sa atin? Bakit palagi kayong magkasama?" tanong sa akin bigla ni Emma habang kinukuha namin ang mga hinog na kamatis at nilalagay sa isang basket, nakita ko ang pagsilay ng kaniyang nanunuksong ngisi. "Gusto niyo ba ang isa't isa?"Parang gusto kong itapon sa kaniya ang hawak kong kamatis ngayon dahil sa narinig. "A-Anong sinasabi mo?" hindi makapaniwalang ani ko. "Mas matanda ako roon! Para na ngang kapatid ko lang siya, nakakadiri naman. Paano mo iyan naisip?" dagdag ko, nanatili ang kunot sa noo.Nakita ko naman ang pag-awang sa kaniyang labi na para bang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. "Mas matanda siya sa'yo?""Oo ah, malapit na ako magtrenta," sabi ko. "23 pa lang siya, bakit? Ikaw ba ilang taon ka na?"Nakita kong parang naguluhan siya. "Ilang taon na ba ako? Hindi ko alam... Sa tingin mo ilang taon na ako?"Hindi ko maiwasang makaramdam ng awa sa kaniya habang nakatingin sa akin na para bang alam ko ang sagot sa
Dasha's Point Of View."Paano ka nga pala napasok sa ganitong trabaho?" tanong ko sa kaniya, isang tanghali at nandito ulit kami sa canteen habang kumakain. Sa ilang araw na lumilipas ay wala pa naman akong napapansin na dahilan para hindi siya pagkatiwalaan.Mabait naman siya, ayaw niya lang iyong ipakita sa akin pero nararamdaman ko sa kaniyang pananalita na ayaw niya ring pinapahirapan ang mga taong nandito.Nakita ko naman ang pag-iwas niya ng tingin sa akin kaya muli akong nagsalita, naiintindihan ang kaniyang naging reaksyon."Ayos lang naman kahit hindi mo sagutin," sabi ko at bumuntong hininga bago simulang kumain, siguro ay nagtataka na iyon sina Emma kung bakit sa lamesa ako ni Benjamin kumakain pero kailangan kong makuha ang tiwala niya.Nanahimik kami pagkatapos noon kaya naman hindi na ako nag-abala pang magsalita at nagpokus na lamang sa pagkain. Kahit yata sawang-sawa na ako sa prinitong isdang, wala pa rin akong magawa kundi ang kainin ito. Naiinggit tuloy ako sa tuwin
Dasha's Point Of View.Nakita ko na mas lalong kumunot ang noo niya dahil sa narinig. "Tumakas? Tatakas ka? At bakit naman kita hahayaang gawin niyo?" seryosong ani niya.Bumuntong hininga naman ako. "Tatakas ako, pagkatapos ay sasabihin ko sa awtoridad ang mga kalokohang ginagawa ni Selena," sagot ko ngunit nanatiling hindi pa rin siya kombinsido."Sinabi ko na kanina, hindi ba? Hinding-hindi ka makakatakas sa lugar na 'to. Hindi mo matatakasan si Dr. Reyes," giit niya."May plano ako, pero hindi ko magagawa iyon ng walang tulong ng kahit kanino," sabi ko. "Kapag nakalabas na ako, makakalaya na lahat ng nandito. Diba ang sabi mo ay naawa ka sa mga taong iyon? Kaya tulungan mo akong makalabas at mapakulong si Selena at lahat ng taong kasama niya."Nanahimik siya sandali, sa tingin ko'y iniisip nang mabuti ang mga pinagsasabi ko. "Ipapakulong mo si Selena at ang mga kasabwat niya? Bakit ako papayag sa plano mong tumakas kung may posibilidad na makulong ako dahil nagtatrabaho ako sa kan