CHAPTER 4 - NEW BEGINNING

KAYE ( 5 YEARS LATER )

“HAPPY MOTHER'S DAY MAMA!” Nicolo and Nicolai said in unison. They were both smiling with gratitude toward me and I felt my heart melt with so much gladness for my 2 adorable sons. They are already 5 years old. They handed me their own made Happy Mother’s Day Card.

Umupo ako ng kaunti para mag level sa kanilang dalawa. When they approached me with their smiling faces sabay bigay ng personal nilang gawa na Mother’s Day Card ay binigyan ko sila ng mahigpit na yakap. 

“Ito Mama, open my card first, please…” nagpapacute na sabi ni Nicolo sa akin. 

“ Sige nga matingnan ko nga ang ganda-ganda naman nito,” na-e-excite kong sabi kay Nicolo sabay kuha sa kanya ng card na binibigay niya sa akin.

“Yehey!” pumapalakpak niyang tugon sa akin habang tumatalon sa galak. 

“Mama ako rin po, heto po oh, maraming colors po iyan Mama at maganda at tsaka maraming puso po!” si Nicolai na ibinida ang card na ginawa niya kinuha ko rin ito na may ngiti sa labi.

5 years na rin ang lumipas at masasabi ko na marami na ang nagbago. I gave birth with twins, Sa una sobra akong natakot kasi hindi ko alam kong paano ako magpapatuloy sa buhay isa pa di naman ako mayaman, walang-wala ako  kaya nga nagpursige akong makatapos sa pag-aaral habang nagtatrabaho but unfortunate things happened. I got pregnant with a stranger and Jonas left me and accused me as a cheater after I got involved with a scandal.

I moved out from my old place, resigned from my work and even though it’s hard I dropped out of school to start a new chapter of my life. Mahirap pero need gawin dahil iyon ang kailangan ko sa ngayon and I was able to do all these things  with the help of Allaine. After all I am thankful dahil may kaibigan akong kagaya ni Allaine. Kahit papaano may isang tao na naniwala sa akin at hindi nagbago ng pakikitungo sa kabila ng lahat-lahat na nangyari sa akin. 

Napapangiti na lang ako habang inaalala ang panahon na nalaman ko na si Allaine pa la ay isang tagapagmana ng Zobel Real Estate Corporation. She helped me throughout the process of getting my feet back on the track. I finished my course and was able to graduate in Business and Management. My identity and name was changed and I am no longer Kaye Cruz.

My new name is Kailie Zobel and within 5 years I was able to fulfill all the things that I wished for before and I became one of the successful entrepreneur.

“ Mukhang nagkakasiyahan kayo diyan ah! Puwede bang makisali?” biglang bungad ni Allaine sa amin ng mga bata. 

“Auntie Ally!” magsiglang tugon ng kambal sa dumating na si Allaine.

Napatayo ako habang sumusunod ang aking mga paningin sa dalawa kong mga anak na tumatakbo sa Auntie Allaine nila para salubungin ito ng yakap. Samantalang si Allaine naman ay nakangiti while opening her wide arms para yakapin ang kambal. Yumuko ito para yakapin ang dalawa.

“Naku miss na miss ko talaga kayong dalawa ang po-pogi niyo na oh at manang-mana sa akin!” nakatawang tugon ni Allaine.

“Miss din po kita Auntie Ally!” sagot ni Nicolai sabay kiss sa kay Allaine sa kaliwang pisngi.

“Ako rin po Auntie Ally! At tsaka my card din po akong bigay sa inyo gaya ng bigay ko kay Mama.” singit na sabi ni Nicolo at saba halik din sa Auntie Ally niya sa kanang pisgi nito. 

“Wow naman ang sweet niyo talaga kaya love na love ko kayo eh!” sagot ni Allaine habang nakikipag kuwentuhan pa sa kambal na ngiting-ngiting.

“Auntie meron din po akong gawang card para sa iyo po!” Pagbibida ni Nicolai sa Auntie Allaine niya. 

“Ganun ba sige nga patingin ako!”

“Sige po Auntie kukunin ko po sa room namin.” Masiglang tugon ni Nicolo. 

“Ako din po!” singit ni Nicolai

After that sabay ang kambal na tumakbo papunta sa kwarto nila para kunin ang gawa nilang card kay Allaine.

“O, siya maghinay-hinay lang kayong dalawa.” Paalala ko sa kambal dahil sa kumaripas silang tumakbo papuntang kwarto nila.

“Opo Mama!” sabay nilang sagot sa akin. 

Napapangiti na lang ako habang pinagmamasdan ang kambal at siya ring paglapit ko kay Allaine para yakapin siya. “Ni hindi ka man lang nagpsabi na uuwi ka Beks! Grabe ka talaga but regardless welcome home!” 

“Pag ginawa ko iyon di na surprise no!” tawang-tawa na sambit ni Allaine sabay yakap din sa akin.

“Na miss din kita!” saad ko nang magkahiwalay na kami ng yakap “ 

“So, anu ang plano mo?” Biglang tanong ni Allaine sa akin, kumunot ang aking noo at tiningnan siya sa mga mata.

“Plano? What do you mean?”  

Sumenyas ako sa isa sa mga katulong namin sa bahay at binigay ang bag ko at ang mga cards ng mga bata and mouthed na ilagay sa room ko at kasabay din nito ang pag-utos na kunin rin ang bagahe ni Allaine at iakyat sa sa kwarto din nito.Then I turned my back to Allaine at dumiretso sa kusina to check if the food was ready tamang-tama na tanghalian na and we were about to have our lunch soon. Naabutan namin ang dalawa ko pang katulong na naghahanda sa mga pagkain. 

Nakasunod si Allaine sa akin,“Tigilan mo nga ako Beks!” Allaine retorted unconvinced while she sat down on one of the chairs sa dining table, “ You exactly know what I mean.” 

I approached one of the maids and took the food container na pyrex at inilatag ito sa dining table. “ Hindi kita ma gets Beks.” sagot ko habang inaayos at nilalatag ang mga pagkain sa dining table.

Allaine crossed her arms and rolled her eyes, “ I’m talking about the twins.” 

Napatigil ako sa ginagawa ko at napatingin sa kanya ng diretso then nag-iwas ako ng tingnan at tumalikod sa kanya papunta sa lababo para maghugas ng kamay. 

“What about the twins?” 

“Lumalaki na sila and eventually they are going to ask about their father, so?”

Pinatay ko ang gripo at nagpunas ng kamay at hinarap si Allaine, “Alam mo naman kung anu ang sagot ko diyan at wala pa ring magbabago dun.” 

“Beks di mo naman matatago iyan remember matatalino ang mga anak mo and later on they will start to ask questions and I hope you are ready on that day.” 

“I know, that’s why I am trying my best na punan ang pagkukulang na iyon, Hindi ito naging madali sa akin and you know that right from the start but I needed to do what’s the right thing for them at iyon ang itago sa kanila ang nakaraan.” 

I heard Allaine took a deep breathe at lumapit sa akin para hawakan ang aking mga kamay.” I understand, alam ko Beks, pasensya ka na.”

“Nah, it's okay, alam ko naman na kapakanan lang namin ng mga bata ang iniisip mo at naging malaking tulong ka sa amin, salamat Beks.” 

Nagiging emotional ako pag pinag-uusapan ang tungkol sa nakaraan at sa kambal kaya maluha-luha ako. Kasabay ng mga katagang binitawan ko ay niyakap ako ni Allaine. Pero di nagtagal ay nagkahiwalay din kami ng yakap ng dumating na ang mga kambal na nag-uunahan papunta sa Auntie Ally nila. Hinarap ni Allaine ni ang mga kambla at kinuha ang mga cards na gawa ng kambal para sa kanya at pinuri ang dalawa.

I smiled while looking sa dalawang kambal na nakikipag kulitan sa Auntie Allaine nila. All these years aaminin ko habang lumalaki ang kambal ay nagiging masikip ang mundo para sa akin dahil tama naman si Allaine, time will come that the twins will ask about their father whether I like it or not, pero kahit papaano I am trying my best to not think about it. Hindi pa ako ready at wala talaga akong plano sabagay na iyon.

******

LATER that night habang nag re-review ako ng report sa bagong branch ng isa sa mga restaurants ko sa siyudad I decide to take some break. Napahilot pa ako sa aking batok at inabot ang cellphone ko. Pumunta ako sa webpage ng ‘Bahay Kalinga Orphanage’ ito ang orphanage kung saan ako lumaki at nagka-isip kaya ng naging maganda ang takbo ng buhay ko ay bumalik ako para magbigay ng tulong sa mga pangangailangan ng orphanage for these past 5 years.

While browsing their webpage one article got my attention where their latest headlines say:

“Dylan Mijares- The Bachelor President of Mijares Groups and Companies Donated a huge amount of money for the expansion of the Bahay Kalinga Orphanage.”

But what startled me the most ay ang picture ng lalaki mismo sa gilid ng article. That moment I knew in my gut that it’s a confirmation na unti-unti na ngang sumisikip ang mundo para sa amin ng mga anak ko at sa taong iniiwasan ko and that make me worried so much.