HINILA NIYA ang knaiyang kamay mula sa pagkakahawak nito at malamig na tiningnan ang babaeng nasa harapan niya. “Lumabas ka.” malamig na utos niya rito.“Pero… may dugo ang kamay mo. kailangan na magamot yan. Nag-aalala lang ako sayo kaya sana ay huwag mo akong itaboy.” may himig ng lungkot na sabi nito at muling sinubukan na hawakan ang kanyang kamay ngunit mabilis niya itong iwinaksi at galit na napatitig dito.“Hindi mo ba ako narinig?!” galit niyang sigaw. “Ang sabi ko ay lumabas ka! Hindi kita kailangan!” ang kanyang paghinga ay naging marahas dahil sa galit. Hindi niya alam ngunit unti-unti na namang tumitindi ang galit na nararamdaman niya.Sa halip na matakot ay tumitig lang si Nadia sa kaniya. “Gusto mo bang tulungan kita para mas maging maganda ang mood mo?” malanding tanong nito at pagkatapos ay ngumiti sa kaniya ng matamis. Hindi nagtagal ay lumuhod ito sa pagitan ng kanyang mga hita. Malamig niya lang itong tiningna. “Wala ako sa mood.” malamig na sabi niya rito.“Akong b
NANG MAGISING SI Asha kinabukasan ay hindi siya nangahas na pulutin ang kanyang cellphone at tingnan ito dahil natatakot siya. Malamang sa malamang ay wala siyang ibang makikita roon kundi ang mga pagbabanta sa kaniya ni Lawrence.Dali-dali siyang nagbihis at bumaba. Pagkababa niya ay agad siyang kumain at inihatid sa silid si Don Lucio. Tinulungan niya ang nurse nito na pakainin ito at painumin ng gamot bago muling magpahinga. Pagkatapos nito ay lumabas siya sa labas ng bahay para sumagap ng sariwang hangin.Lumabas siya sa may garden. Patitingin-tingin siya sa mga bulaklak nang bigla na lang may pumaradang mamahaling sasakyan sa tapat ng gate. Nung una ay hindi niya ito pinansin kaya lang habang tumatagal ay doon na niya napansin na tinatawag na pala ng may-ari ng sasakyan ang kanyang pangalan. Nang lingunin niya na ito ay doon niya nakita si Adam na nakatayo sa labas ng sasakyan. “Asha…” nakangiting tawag nito sa kaniya.“Adam…” sagot niya naman at hindi niya alam ngunit nang makit
PAGKATAPOS NILANG KUMAIN ay naglalakad-lakad sila. Binalingan siya nito. “Gusto mo bang mag-picture?” tanong nito sa kaniya.Ngumiti siya ng bahagya. “Ah, hindi ko dala ang cellphone ko.” sabi niya rito.Itinaas naman nito ang cellphone na hawak nito. “Ito na muna ang gamitin mo sa pag picture.” sabi nito na ikinatango niya lang naman.Sa paligid ay napakaraming tao. Malamang na ang iba ay mga turista lang din kagaya nila dahil may mga ibat-ibang lahi siyang nakikita. Tahimik siyang tumayo sa isang gilid at nagpakuha ng ilang litrato ngunit pagkalipas lang ng ilang sandali ay bigla na siyang nailang. Paano ba naman ang mga taong nasa paligid nila ay nakatitig sa kaniya kaya sino ba naman ang hindi maiilang bigla.Pagkatapos nito ay inaya na niya si Adam na bumalik na lang sa sasakyan. Dinala siya ni Adam sa isang lugar na hindi ganun karami ang tao at talagang nag-enjoy siya. Nagkwentuhan sila nito tungkol sa ilang mga bagay hanggang sa hindi niya namamalayan na hapon na pala. Muli a
NAPAHIGPIT ANG hawak niya sa kanyang baso bago niya ito tuluyang inubos at pagkatapos ay malakas na ibinagsak ang baso. Mas tumindi pa ang sakit ng kaniyag dibdib dahil sa katangahan niya. Ngayon lang niya naiisip ang labis na katangahan niya noon. Sino ba naman ang may matinong utak na payagan ang lalaking gamitin siya ng paulit-ulit kahit na mahal niya ito kung wala naman itong ibang nararamdaman sa kaniya kundi pagkamuhi. Sobrang nagsisisi siya, pero kahit na ano pang pagsisisi niya ngayon ay hindi na niya maibabalik pa iyon.Ang magagawa na lang niya ay ang matuto mula sa pagkakamali niya. Ayaw niya nang bumalik pa sa pagiging siya noon. “Oorder pa ako ng isa pang baso.” baling niya kay Adam.Napuno naman ng pag-aalala ang mukha ni Adam. “Teka Asha, pasensya ka na. Mali ang mga—”“Hindi. Tama ka.” putol niya rito at binalingan ang bartender at muling umorder ng isa pang baso.Hindi na nagsalita pa si Adam sa tabi niya. Nang ibigay ang kanyang order ay muli niya itong ininom na par
HINDI NIYA ito hinahamon lang at hindi niya ito sinasabi dala ng pagiging sarkastiko kundi sinasabi niya iyon dahil punong-puno na rin siya rito. Hindi niya pwedeng hayaan na kontrolin lang siya nito dahil sa totoo lang ay masakit para sa kaniya na hindi man lang nito alam na pagsisihan ang mga ginawa nito sa kanya. Kung ang saktan talaga siya ang makakapagpaligaya rito ay hindi niya ito kayang pigilan.“Sinabi ko na sayo na huwag mo akong hamunin.” muling sabi nito sa kaniya.“Hindi kita hinahamon.” matigas na sagot niya rito. “Pagod na pagod na ako sa totoo lang. Kahit naman anong gawin ko ay hindi pa rin nagiging sapat sayo kaya sige. Gawin mo.” sabi niya rito. “Alam ko naman na wala ka talagang pakialam sa akin.”Alam niya na pauulit-ulit siya nitong tinatanong para pag-isipan niyang mabuti ang magiging sagot niya pero buo na ang loob niya. Wala talaga siyang balak na umuwi ng Pilipinas katulad ng gusto nito. Kailangan niyang isalba ang sarili niya mula rito. Kailangan niyang maka
NAMUMUGTO ANG MGA mata ni Asha paggising niya kinabukasan. Idagdag pa na sumasakit din ang kanyang ulo dahil hindi siya nakatulog nga maayos kagabi dahil sa dami ng iniisip niya. Sa katunayan nga ay halos umaga na yata nang makatulog siya kaya mataas na ang sikat nang araw ng magising siya. Habang nakahiga siya ay bigla na lang siyang napahawak sa kaliwang bahagi ng dibdib niya kung nasaan ang puso niya. Mabigat pa rin ang pakiramdam niya. Napapikit siya ng mariin, sana lang ay hindi itinuloy ni Lawrence ang banta nito.Napabuntong-hininga siya. Mabuti na lang at medyo nakainom siya kagabi kaya mayroon siyang lakas ng loob na sabihin ang mga iyon kay LAwrence pero kung hindi siguro siya lasing ay baka natameme na lang na naman siya.Ilang sandali pa ay bumangon na rin siya pagkatapos ay nagbihis bago tuluyang bumaba. Dumiretso siya sa kusina kung saan ay nakita niyang nakaupo sa harap ng hapag kainan si Don Lucio ngunit kitang-kita niya ang matigas na ekspresyon sa mukha nito dahilan
SINABI NIYA ang lahat sa matanda hindi dahil para makuha niya ang simpatya nito kundi dahil ayaw niya talagang magpakasal kay Lawrence. Ang pagpapakasal dito ay para na rin siyang inihukay mismo ang isa niyang paa dahil alam niya na ginagawa lang nito iyon para paghigantihan siya. Kahit na anong sabihin niya pa rito ay hindi ito makikinig dahil may sarili itong isip. Wala itong pinapakinggan kundi ang sarili lang nito.Oo, mahal niya pa rin ito pero sinasabi ng utak niya ng paulit-ulit na tama na. Na dapat na niyang itigil ang kahibangan niya dahil sobra na. Kailangan niya nang lumayo rito para hindi na siya masaktan pa. Handa rin naman siyang kalimutan ito kaya ginagawa niya rin ang lahat para lang makaiwas dito.Nang masabi niya rito ang lahat ng pinagdaanan niya sa kamay ni Lawrence ay yumuko siya mula sa kanyang kinuupuan at tumahimik lalo na nang makita niya kung gaano kaseryoso ang ekspresyon nito. Hindi na siya naglakas loob pa na magsalita. “Kung alam ko lang na magiging ganun
TAHIMIK NA nagmaneho si Adam at hindi nagtagal ay tumigil na ito sa isang tindahan ng mga damit. Magkasama silang pumasok sa loob at nag-ikot ikot. Habang namimili siya ng mga damit ay hindi niya maiwasang mapansin ang kakaibang mga titig nito sa kaniya dahilan para hindi na niya mapigilan pa ang sarili niya at tinanong na niya ito. “Parang kanina mo pa ako tinitingnan may problema ba?” nagtatakang tanong niya rito.Umiling ito sa kanya. “Nagulat lang ako dahil ang mga damit na pinipili mo ay parang medyo sexy sila sa paningin ko.” sagot nito sa kaniya. “Sigurado ka bang bibilhin mo ang mga yan?” tanong pa nitong muli sa kanya. “Sa tingin ko kasi ay hindi ka naman nagdadamit ng ganyan hindi ba?”Muli niyang itinutok ang tingin sa damit na hawak niya. “Oo. gusto ko kasing sumubok ng bagong design. I mean yung uso ba, baka sakaling bagay ko.” sabi niya rito.Tumango-tango na lang naman si Adam at pagkatapos ay nagpunta na sa counter. Nang akmang ilalabas na niya ang kanyang card ay naun
ILANG SANDALI PA ay bigla nitong hinawakan ang kanyang braso at hinila siya paalis doon. Medyo madiin ang pagkakahawak nito sa kanyang kamay ngunit umarte siya na parang wala lang at hindi siya nasasaktan pero ang totoo ay nasasaktan na siya.“Bakit ka nakikipag yakapan sa kaniya huh?!” sigaw nito sa kaniya sa malalim na boses. Ang mga mata nito ay nag-aapoy habang nakatitig sa kaniya. Napapikit na lang siya at napabuntong-hininga.“Hindi ba pwedeng magyakapan ang magkaibigan?” walang emosyong tanong niya rito.“So ginawa mo iyon para lang galitin ako huh?!” galit na tanong nito sa kaniya.Napairap siya sa inis niya. Syempre mali ito at hindi iyon ang intensyon niya. “Ano bang sinasabi mo ah? Ganun na ba ako ka-desperada sa tingin mo?” muling tanong niya rito.“Talaga ba huh? Sinadya mong gawin iyon dahil gusto mo akong pagselosin!” sigaw nitong muli sa kaniya ngunit napapikit na lang siya ng mariin. Anong klaseng paliwanag pa ba ang gagawin niya para lang maniwala ito sa kaniya.Sa h
AWTOMATIKO NAMANG napalingon si Lester sa kaniya nang makita nito na si Lawrence ang nasa harap ng kotse. Sa ilang beses na nag-krus ang landas ng mga ito ay alam niya na kilala na nito ito. “Mukhang may problema, ayusin kaya muna ninyo?” mahinang tanong niya rito.Umiling naman siya. “Naayos na namin at wala na kaming dapat pang pag-usapan.” sabi niya rito.“Galit ba siya na sinundo kita?” muling tanong nito sa kaniya dahilan para mapatitig siya rito ng ilang segundo at hindi makapagsalita. Paano niya ba sasagutin ang tanong nito e siya naman mismo ang nagpasundo dahil gusto niyang ipakita kay Lawrence na nagbago na siya.Hindi pa man niya naibubuka ang kanyang bibig upang sumagot dito nang magulantang siya dahil bigla na lang kumalabog ang hood ng sasakyan na gawa ni Lawrence. Kahit na nasa loob na sila ng kotse ay malakas pa rin ang tunog kaya nagulat pa rin siya. Puno ng paghingi ng paumanhin ang kanyang mga mata nang tumingin siya rito. “Pasensya na kung ganito na naman ang nangy
NAKITA NIYA kung paano nagtagis ang mga bagang nito dahil sa sinabi niya. “Hindi ba at sinabi ko na sayo na ako ang maghahatid sayo hindi ba? Hindi mo ba naiintindihan iyon?” tanong nito sa kaniya na nanlalaki ang mga mata dahil sa galit ngunit wala siyang pakialam. Kahit na gaano ito kagalit ng mga oras na iyon ay hindi man lang siya nakaramdam ng takot.“Bingi ka ba? Hindi ba at ilang beses ko na ring sinabi sayo na kay Lester nga ako sasakay.” inis na rin niyang sabi rito.“Asha ano ba!” malakas na sigaw nito sa kaniya at kumulo na marahil ang dugo nito dahil sa matinding galit ngunit hindi siya natinag at nanatili lang sa kanyang kinatatayuan.“Umalis ka na diyan.” walang emosyong sabi niya rito.Ngunit hindi niya akalain na magmamatigas ito sa kaniya. “Hindi. Hindi ako aalis dito hanggat hindi sinasabi na sa akin ka magpapahatid at hindi sa lalaking iyon.” pagmamatigas pa rin nito.Sa puntong iyon ay halos sumabog na siya sa sobrang galit. “Ano ba Lawrence! Kailangan ko pa bang u
NATAHIMK SANDALI si Lawrence bago siya nito tuluyang pinakawalan. Nasa pinto na ito ng kanyang kwarto at pagkatapos ay lumabas na ito at dahil doon ay nakahinga siya ng maluwag dahil akala niya ay aalis na rin ito sa wakas dahil sa nagkausap naman na sila ng maayos kaya nga lang ay nang sundan niya ito ng tingin ay nakita niya kung paano ito naglakad papunta sa may sofa at umupo doon tanda na mukhang walang balak itong umuwi katulad ng iniisip niya.Agad na napakunot ang kanyang noo. “Anong ginagawa mo pa diyan? Hindi ka pa ba aalis?”“Gabi na. Delikado na ang magmaneho ngayon.” sabi nito ngunit alam niyang palusot lang nito iyon. Wala na lang siya nagawa kundi ang magpakawala ng isang mahabang buntong hininga.“E di sumakay ka na lang ng taxi o kaya e magpasundo ka.” suhestiyon niya naman dito.“Ayoko. Hindi ako mahilig magpa-drive.” walang emosyong sagot nito sa kaniya.“E anong ginagawa ng mga tauhan mo? Napakarami nila, siguro naman ay may pinagkakatiwalaan ka sa mga iyon.” sabi n
PAGPASOK NILA SA elevator ay nakadikit ito ng nakadikit sa kaniya na halos ang dibdib na nito ay nakadikit na mismo sa likod niya dahilan para hindi niya maiwasang hindi maging komportable. “Lumayo ka nga sa akin.” pasimpleng anas niya at bahagyang lumayo dito ngunit parang wala itong naririnig.Mabuti na lang at wala silang kasama sa loob ng elevator ng mga oras na iyon dahil kung hindi ay nakakahiya silang dalawa. Pagdating nila sa kanyang unit ay pumasok din naman ito kaagad at pagkatapos ay bigla na lang nitong pinuntahan ang bawat sulok ng kanyang unit. Hindi niya alam kung bakit nito ginawa iyon ngunit hindi siya nagtanong. Umupo na lang siya sa sofa at hinintay ito sa ginagawa nito na para bang bahay nito iyon.Nang makuntento na ito sa ginagawa nito ay pumunta na ito sa sofa at umupo tapat niya. Nagkatitigan ang kanilang mga mata bago nagsalita si Lawrence. “Alam kong kahit na anumang paghingi ko ng tawad sayo ay hindi ko na mababago pa ang nakaraan dahil huli na ang lahat.
NI ANG SUMAGI sa kanyang isip na maririnig niya ang mga salitang iyon mula sa bibig ng taong katulad ni Lawrence na hanggang sa kalalimlaliman ng pagkatao nito ay kinamumuhian siya. Hindi niya alam kung talagang humihingi ba ito ng tawad sa kaniya o isang pag-akto na naman iyon para mapaniwala siya na para bang sising-sisi ito sa lahat ng nagawa nito sa kaniya. Sa tingin ba nito ay mababago ng paghingi nito ng tawad ang lahat?Nang makita nito na hindi siya nakapagsalita dahil sa pagkagulat ay nagpatuloy ito sa pagsasalita. “Lahat ng sinabi ko sayo ay dahil iyon ang nararamdaman ko.” Tumaas ang isang kilay at sa wakas ay nagawa na niyang ibuka ang kanyang bibig para makapagsalita. “Sabihin mo nga, paano kita paniniwalaan na totoo ang mga sinasabi mo?” tanong niya rito.“Bakit naman sana ayaw mo akong paniwalaan e nagsasabi naman ako ng totoo?” balik nitong tanong sa kaniya.“Hindi ko alam. Baka mamaya ay may pinaplano ka pala at pakana mo lang ang lahat ng ito.” sabi niya rito.Nagsa
BUMALIK LANG ANG kanyang katinuan nang marinig nilang dalawa ang tinig ni Adam. “Lawrence anong ginagawa mo?” tanong nito kaya mabilis niyang itinaas ang kanyang kamay at itinulak ito palayo sa kaniya at pagkatapos ay nilingon si Adam na palapit na sa kanila ng mga oras na iyon.“Pwede mo bang yayain mo na itong kaibigan mo paalis dito Adam?” sabi niya na may himig ng pakiusap.“Huh bakit?” tanong nito kaagad at nagsalubong ang kilay pagkatapos ay tumingin kay Lawrence bago muling tumingin sa kaniya. “Anong ginawa niya sayo?” tanong pa nito ulit.“Paano kinuha niya ang susi ng kotse ko.” sumbong niya kaagad dito.“Kotse mo?” biglang baling naman sa kaniya ni Lawrence na nakataas ang kilay at alam niya na kaagad ang ibig nitong sabihin sa sinabi nito. Na hindi niya iyon kotse at kotse nila ito.Bumuntong-hininga na lang siya. “Okay fine. Hindi ko nga pala iyon kotse. Sige, kunin mo na yang susi at ikaw na rin ang mag-uwi niyang kotse. Magta-taxi na lang ako.” sabi niya rito at akmang t
ILANG METRO na lang ang layo niya sa sasakyan nang bigla na lang hawakan ni Lawrence ang kamay niya. Kasabay nang paghawak nito sa kanyang kamay ay wala siyang nagawa kundi ang mapabuntong-hininga na lang ng malalim. “Bitawan mo ako.” sabi niya nang lingunin niya ito. Walang ekspresyon ang kanyang mukha ng mga oras na iyon dahil naiinis na siya at napapagod na, gusto na niyang makaalis doon. Malayo dito.Napatitig siya sa mukha nito. Hindi niya alam kung anong klaseng espirito ang sumanib dito dahil pakiramdam niya ay ibang tao ang nasa harapan niya. “Pwede ba tayong mag-usap kahit na sandali lang?” tanong nito sa kaniya.Agad na nagsalubong ang kanyang mga kilay. “At ano naman sana ang pag-uusapan nating dalawa?”“Tungkol sa relasyon natin.” sabi nito dahilan para matigilan siya. Muli siyang humugot ng isang malalim na buntong hininga. Hindi ba at paulit-ulit na niyang sinasabi rito na wala silang relasyon? Bakit ba ipinagpipilitan pa rin nito? Tumitig ito sa kaniyag mga mata. “Sina
ILANG SANDALI siyang tinitigan ni Lawrence bago ito bumuntong hininga at sumagot sa kaniya. “Bakit? Dahil ba wala akong puso huh? Na matigas ang puso ko kaya ganyan ang sinasabi mo?” tanong nito sa kaniya.Isang mapaklang ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labi. “Bakit hindi ba? Tandang-tanda ko pa ang mga eksaktong sinabi mo noon sa akin na kailanman ay hinding-hindi ka magkakaroon ng kahit na anumang damdamin sa akin.” titig na tiitig na sagot niya rito.Kailangan niyang alalahanin ang mga salitang sinabi nito sa kaniya noo para maalala nito kung ano ang trato nito sa kaniya noon. “Nagbago na lahat ngayon, hindi na ako ang Asha noon na baliw na baliw at ni hindi man lang marunong tanggihan ka.” diretsong sabi niya rito.“Alam kong nagkukunwari ka lang na wala ka ng nararamdaman sa akin.” sagot din naman nito sa kaniya.“Bakit ba mas magaling ka pa sa akin?” tanong niya rito dahilan para mapakuyom ang kamay nito at nagtagis din ang mga bagang nito bago ito humakbang palapit sa kaniya.