Chapter 4

Pagkalipas ng limang taon...

Hanna

Ngayon ang araw na aking pinagdadasal, ang aking unang araw sa aking unang trabaho. Ako ay nakapanayam para sa posisyon ng Creative Director's Assistant. Ito ay hindi eksakto ang aking pangarap na trabaho ng pagiging isang fashion designer, ngunit ito ay malapit na. Naniniwala ako na kung magtitiis ako at magsisikap, makakarating ako doon balang araw.

Ang creative director na pinagtatrabahuhan ko ay si Amanda Amerigo, ang may-ari ng Felda Fashion House. Ang kumpanya ay nagdala ng pangalan ng kanyang ina, Felda, bilang isang pagkilala. Si Amanda ay medyo workaholic at medyo mahigpit. Tatlong beses na siyang kasal at nakuha ang karamihan sa yaman ng kanyang asawa sa pamamagitan ng diborsiyo. Laging inuuna ang kanyang karera, kaya naman hindi na siya nag-asawang muli matapos iwanan ang kanyang tatlong asawa na nasalanta sa pananalapi.

May katulong na si Amanda, ang best friend kong si Anne, pero nag-request siya ng isa pa at nirekomenda niya ako sa posisyon. Pagkatapos ng isang pakikipanayam kay Amanda, ginulat niya ako sa kanyang unang mga salita: "Payat ka, gusto ko ito. "Ito ay isang hindi pangkaraniwang papuri, ngunit ipinahiwatig nito na inaprubahan niya ako sa anumang paraan.

Hinahangaan ko si Amanda; she's not all sweetness, but I respect her strong work ethic and her respect for her employees. Hawak niya ang rekord para sa pinakamaraming kliyente at pinakamataas na halaga sa Italya at maging sa ilang bahagi ng mundo. Idol ko siya, at hindi ako nasasabik na makatrabaho siya.

Tinatapos ko ang almusal ko at umalis sa tamang oras para sumakay ng bus papunta sa bago kong trabaho. Ayokong magkaroon ng masamang impresyon sa unang araw ko, at ang pagiging maagap ay pinakamahalaga kay Amanda. Pagdating ng labinlimang minuto nang maaga, mayroon akong oras upang galugarin at maging pamilyar sa aking iskedyul para sa araw.

Hindi pa dumarating si Anne, kaya dumiretso ako sa office na pinagsasaluhan namin, na nasa labas lang ng office ni Amanda. Ito ay isang bukas na espasyo sa halip na isang pribadong silid, ngunit nagpapasalamat ako para dito. Ito ang aking unang trabaho pagkatapos kong makumpleto ang aking master's degree, at ang suweldo ay sapat na disente para mabayaran ko ang kalahati ng renta para sa apartment na ibinabahagi ko kay Anne at kahit na makaipon para sa isang kotse.

Umupo ako sa upuan ko at binuksan ang computer ko. Surreal ang pakiramdam. Gustung-gusto ko ang lahat tungkol sa aking maliit na opisina ang aking mesa, mga panulat, mga papeles, at isang mannequin na nakasuot ng ball gown na damit, ilang dipa lang ang layo mula sa aking desk. Bilang katulong ng isang creative director, ito ay higit pa sa maaari kong hilingin.

Natapos ang pag-boot ng computer, ngunit hindi ako lubos na sigurado kung ano ang susunod na gagawin. Kailangan kong maghintay hanggang sa magpakita si Ann at magbigay ng ilang gabay sa aming mga gawain para sa araw.

Naririnig ko ang mga yabag sa corridor, at hindi ko lubos matukoy kung ito ay mula sa sapatos ng lalaki o babae. Hinihintay ko na lang na lumitaw ang tao.

"Hey there," he says, revealing himself as a man. Napatingin ako sa sapatos niya na medyo kakaiba. Inangat ko ang aking tingin upang makita siyang nakangiti sa akin, at ang aking pangamba tungkol sa pagtatrabaho sa mga empleyado dito ay nagsimulang maglaho.

"Hi," sagot ko sabay ngiti. I lean forward, resting my elbows on the desk, while he casually slides a hand into his pocket.

"Ako si Roman Parker, ang graphic designer ng kumpanya," maikling pagpapakilala niya at naglagay ng isang tasa ng kape sa aking mesa. Ito ay isang mabait na kilos, at nagpapasalamat ako sa pagpapalakas ng caffeine. Hindi ako masyadong nakatulog dahil sa kasabikan at pagkabalisa ko sa unang araw ko.

I'm eager to learn more about the company and what lies ahead for me, pero parang kailangan kong maghintay hanggang sa dumating si Anne. Hindi siya nagpalipas ng gabi sa bahay, marahil ay binibisita ang kanyang mga kapatid na babae. Bilang resulta, wala pa siya, iniiwan akong harapin ang mga unang sandali ko sa kumpanya nang mag-isa.

Nang makaramdam ako ng kaunting kalungkutan, pumasok si Anne, kasama ang isang babae na mukhang kasing edad namin. Nginitian ng bagong dating si Roman at saka ako tinapunan ng nanlilisik na tingin na parang punyal sa puso. Kaaway na? Halos dalawampung minuto na ako sa gusali, at nakuha ko na ang galit ng isang estranghero.

"It's coffee, for you. Welcome to the Felda family," Roman says, his warm smile making me feel right at home. Ngumiti ako pabalik at tiningnang mabuti ang tasa, na may nakasulat na "Welcome Aboard". Ito ay isang maliit ngunit nakakabagbag-damdaming galaw, at nararamdaman ko na ang karangalan na maging bahagi ng bagong team na ito.

"Ako si Hanna Williams .At salamat sa kape," magalang kong sabi, at kinuha ang tasa mula kay Roman. Ninamnam ko sandali ang bango bago humigop ng mabuti. Tumango siya bilang pagsang-ayon, isang magiliw na ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi. Sa isang maikling sandali, tinitigan niya ako, at ibinalik ko ang kanyang tingin bago siya umiwas ng tingin at tumahimik.

"Well... magkikita tayo?" tanong niya.

Napansin ni Anne ang hindi magiliw na sagupaan at tinawanan ito, pinawi ang tensyon. Umupo siya sa kanyang upuan, na nasa tabi mismo ng upuan ko, isang setup na nangangako ng kasiyahang kasama ang aking matalik na kaibigan sa trabaho at ang potensyal para sa aming mga tsismis at nakakahawang pagtawa upang kami ay matanggal sa trabaho.

Mabilis na nagpaalam sa amin si Roman at nagmamadaling umalis, na nag-iwan sa akin ng pakiramdam ng intriga tungkol sa misteryosong pagtatagpo.

"Hey," bati ko kay Anne habang inaalis niya ang kanyang pitaka, halatang pagod na pagod. Bumuntong-hininga siya at inilagay ang kanyang buhok na nakapusod.

"Pwede ba akong humigop ng kape mo?" tanong ni Anne. Sinulyapan ko ang kape at pagkatapos ay bumalik sa kanya, nagpasya na malamang na kailangan niya ito kaysa sa akin.

Tumango ako, inabot sa kanya ang tasa. Siya ay humigop ng pasasalamat. "Napakasarap nito," komento niya, kumuha ng isa pang mas mahabang paghigop. Pinapanood ko siyang tapusin ang kape at itinatapon ang tasa, napagtanto na kailangan nga ni Ann ang pagpapalakas ng caffeine.

"Sorry about that, bitch. That was Katina, the Textile designer. She's quite the character," Anne informs me, obviously annoyed. "Basta mag-ingat sa kanya; siya ay maaaring maging isang tunay na piraso ng trabaho."

Tumawa ako ng mahina at umiling. "Mukhang isang dakot siya," sagot ko, sang-ayon sa paglalarawan ni Anne kay Katina.

Pagpapatuloy ni Anne, "Si Amanda ay may apat na pagpupulong ngayon, na nangangahulugan na siya ay magiging mainit ang ulo bago ang ikatlong pagpupulong at malamang na humihinga sa aming mga leeg sa buong araw. Sinusubukan kong tingnan kung maaari kong i-reschedule ang dalawa sa kanila sa Miyerkules, pero parang kailangan niyang dumalo sa apat dahil nagbayad sila ng dagdag para sa personal na pagpupulong kasama ang creative director."

Sabik akong matuto pa tungkol kay Amanda, sa kumpanya, at sa mga paparating na hamon ng bago kong trabaho. Habang nakikinig ako sa mga kwento ni Ann tungkol sa dynamics ng opisina, magkahalong kaba at kaba ang nararamdaman ko, hindi ko alam kung ano ang aasahan sa pagbubukas ng aking unang araw.

Ipinaliwanag ni Anne ang lahat ng salimuot ng pagtatrabaho para sa aming boss, si Amanda Amerigo, ang mabigat na Creative Director at may-ari ng Felda Fashion House. Sinusubukan kong i-absorb ang lahat ng impormasyon, ngunit ito ay isang delubyo, at nagpapasalamat ako nang mag-alok si Anne na i-email sa akin ang iskedyul ng pagtatrabaho ng buwan para sa akin upang mabuo. Tumango ako bilang pagsang-ayon, sabik na simulan ang pag-aaral ng mga lubid.

Gayunpaman, tumunog ang aking telepono mula sa loob ng aking pitaka, at dali-dali kong kinuha ito. Halos palaging boyfriend ko o mapang-akit kong ina ang nakikipag-ugnayan sa akin, at hindi rin nakakaabala.

Ang aking relasyon sa aking ina ay pilit, upang sabihin ang hindi bababa sa, dahil nakikita niya ako bilang isang makinang kumikita ng pera kaysa sa isang malayang nasa hustong gulang. Ang mga tawag, text, at sorpresang pagbisita mula sa kanya ay may posibilidad na guluhin ang aking buhay. Ilang beses na rin akong lumipat ng apartment para lang takasan ang mapupungay niyang mata.

Nakahinga ako ng maluwag nang makita kong text iyon ng boyfriend kong si Chris. I haven't have the chance to talk to him this morning, and it's not yet nine-bakit naiisip na niya ang araw ko? Si Chris ay may tahimik na ugali na maaaring maging kaakit-akit at nakakainis. Tiyak na tinulungan niya ako sa nakaraan, lalo na noong mga taon namin sa kolehiyo, at nasanay na ako sa kanyang mga kakaibang paraan.

Si Anne, sa tono na nababagay sa kanyang propesyonal na kapaligiran, ay pinagalitan ako sa paglabas ng aking telepono. Ang mahigpit na patakaran ni Amanda na walang telepono sa mga oras ng trabaho ay nahuli ako nang walang bantay. Dali-dali kong ibinalik ang aking telepono sa aking pitaka at nakaramdam ako ng pangamba dahil sa paglabag sa isang panuntunan sa aking unang araw.

Ang biglang pagpasok ni Amanda ay nagpalala sa aking pagkabalisa. Hindi ko man lang napansin ang pagdating niya, na-absorb sa sarili kong mundo. Ang kanyang pagsisiyasat, simula sa aking ulo hanggang sa aking mga paa, ay nakakapanghina, at hindi ako sigurado kung ang kanyang pagngiti ay mabuti o masamang senyales.

Habang papalayo siya, ang mga takong niya ay nag-click sa sahig, hindi ko maiwasang panoorin ang pag-alis niya. Nakaramdam ako ng paglubog na ang kapaligiran sa paligid ni Amanda ay isa kung saan mataas ang mga inaasahan, at ang mga pagkakamali ay hindi binibigyang-pansin.

Feeling flustered, Ibinaba ko ang tingin ko, reminding myself to be more composed. Nang sa wakas ay hinarap kami ni Amanda, inutusan niya akong mag-email sa kanya sa mga pulong sa araw na iyon at pagkatapos ay umalis. Magkahalong kaba at excitement ang nararamdaman ko—hindi ito ang karaniwang araw sa trabahong nine-to-five.

Bumuntong-hininga si Anne at ibinaling ang atensyon sa akin. Pakiramdam ko ay maaaring maging mahirap ang araw na ito. Pinapalamig ng aircon ang kwarto, pero pinagpapawisan ako. Gusto kong tanggalin ang aking blazer ngunit natatakot na baka hindi ito angkop. Ang mga unspoken rules sa Felda ay mahirap unawain.

Sa isang malalim na paghinga, pinaandar ko ang aking computer at tiningnan ang email na ipinadala sa akin ni Ann. Ngunit habang pinupuntahan ko ang iskedyul ni Amanda, napagtanto kong hindi ko alam ang email address ni Amanda. Humagulhol ako sa loob, natatakot na ang unang araw ko ay isang kakila-kilabot na simula. Muling lumakas ang panic ko.

Si Anne, kadalasan yung tipong mapaglaro, nagulat ako sa pagiging seryoso niya sa trabaho. Ang kanyang paalala tungkol sa nanonood na mata ni Amanda, ang camera, ay nakadama sa akin na nakalantad at may kamalayan sa sarili. Iniisip ko kung paano ako makakapag-concentrate ngayon. Malinaw na sa Felda, ang trabaho ay seryosong negosyo.

Ipinaliwanag pa ni Ann, na nagbibigay sa akin ng mga insight sa kung paano gumagana ang mga bagay sa fashion house. Pinag-uusapan namin ang tungkol sa aming pangarap na magbukas ng sarili naming fashion house balang araw, makamit ang mga record na bilang ng mga kliyente sa buong mundo, at magkaroon ng kalayaan sa pananalapi upang mamili nang hindi sinusuri ang mga tag ng presyo.

Sa kabila ng mabatong simula sa aking unang araw, ang pangarap na lumikha ng sarili nating fashion empire ay nagdudulot ng kislap ng pag-asa at kaguluhan. Nakaramdam ako ng panibagong pakiramdam ng determinasyon na gawin ang pangarap na ito na isang katotohanan.

Lumipas ang dalawang oras, at lumabas si Amanda mula sa kanyang opisina, na nag-udyok sa amin na pumunta sa meeting hall para sa paparating na appointment ng kliyente. Ito pala ay isang nobya na may pananaw ng isang simple ngunit kaakit-akit na damit. Nakakagulat, hinihikayat ako ni Amanda na ibahagi ang aking mga ideya. Noong una, nakaramdam ako ng kaba, ngunit tiniyak niya sa akin na dapat akong mag-atubiling mag-ambag.

Taliwas sa aking mga unang inaasahan, si Amanda ay lumalabas na medyo kaaya-aya at madaling tanggapin. Ann, ay nagbabala sa akin na si Amanda ay maaaring maging mahirap kapag na-stress o nahaharap sa nalalapit na mga deadline.

Ang naghihikayat na mga salita ni Ann, "Sa tingin ko Amanda ay talagang humanga sa iyo," napuno ako ng isang pakiramdam ng tagumpay. Kung nakilala ni Amanda ang aking mga pagsisikap sa aking unang araw, ito ay talagang isang bagay na dapat ipagdiwang.

Nagpasya akong mag-order ng mga waffle para sa tanghalian, kahit na ito ay isang hindi kinaugalian na pagpipilian para sa oras na ito ng araw. Habang nilalasap ko ang aking pagkain, isang message notification sa aking telepono ang sumabad sa pagkain ko. Napansin kong galing ito sa aking ina, at nadurog ang puso ko.

Ang mensahe ay nabaybay ng problema at panganib.

"Oh God," mahinang sabi ko habang nakatitig sa phone ko. Ang una kong instinct ay umalis at tulungan siya, ngunit hindi iyon magagawa. Mayroon pa akong anim na oras na natitira sa araw ng aking trabaho, at hindi ako makahiling na umalis nang maaga sa aking unang araw. Nanginginig ang mga kamay ko, at kinailangan kong isubo ang namumuong pagkabalisa sa aking lalamunan.

Gayunpaman, ang Amanda na ito, na hayagang yumakap sa aming mga malikhaing ideya at disenyo, ay isang kaaya-ayang sorpresa. Ang nobya, na parehong nasasabik sa panukala, ay nagpasya na piliin ang aming konsepto para sa kanyang damit.

Pagkatapos ng pulong, tumungo kami sa cafeteria para sa tanghalian, at ang pagbabago ng tanawin ay isang malugod na pahinga mula sa opisina. Habang naglalakbay kami sa masikip na silid, sinamantala ni Ann ang pagkakataong magtanong tungkol sa mga iniisip ko sa aking bagong trabaho. " How's your first day? And what do you think about this place?"

Hindi ko maitago ang aking sigla habang bumubulusok ako tungkol sa kung gaano ko kamahal ang aking bagong tungkulin. "Ang ibig kong sabihin, kahit na hindi ito lubos na inaasahan ko, mahal ko pa rin ito."

Si Ann, na kanina pa nagmamasid sa akin, ay nagsabi ng kanyang pag-aalala, "Hey, everything alright?"

Sinamaan ko siya ng tingin at binigyan siya ng isang maliit na ngiti. "Ye-yeah, I'm fine... just ... my mother again..." I said, trying as much as I could to stay calm pero it was too much to just pretend.

Sa desperadong pagtatangka na ilihis ang aking mga iniisip, humigop ulit ako ng aking orange juice. Pero isa pang message notification ang nagpatibok ng puso ko. Habang chine-check ko ang phone ko, hindi ko maiwasang makaramdam ng takot. Ito ay isa pang mensahe mula sa aking ina, at ito ay mas nakakaalarma.

Nag-excuse ako at dumiretso sa banyo para basahin ang mensahe nang pribado. Ang mga salita ay tumama sa akin na parang isang toneladang ladrilyo, at tumulo ang mga luha sa aking mga mata. Nanginginig ang mga kamay ko, at ang puso ko ay kumakabog sa dibdib ko.

Isang tawag ang dumating mula sa aking ina, ngunit hindi ko makilala ang kanyang boses. Sa halip, nagsalita ang isang estranghero habang naririnig ko ang aking ina na umiiyak sa likuran. Ang tinig ay nagpahayag ng malagim na kalagayan niya. Ang kanyang pagsusumamo para sa tulong ay pumunit sa aking puso.

"Papatayin nila tayong dalawa pag wala ka dito!!"

Bumaba ang puso ko sa tiyan ko ng marinig ko ang sinabi ni mama.

"Narinig mo 'yon? Nanay mo 'yan at hindi mo na siya maririnig kung mag-aaksaya ka pa ng oras." In-end nila ang tawag. Pumalakpak ang takot sa akin habang sinubukan kong tawagan muli ngunit hindi ito natuloy.

Ang aking ina ay bumalik sa pagsusugal sa likod ko at ngayon ay nahaharap sa matinding kahihinatnan. Nangako ako na hindi na siya muling tutulungan pagkatapos niyang sayangin ang ipon ng namatay kong ama sa pagsusugal. Ngunit ang tunog ng kanyang pag-iyak, ang kanyang dalamhati, ay humila sa aking pakikiramay, na naging dahilan upang hindi ko talikuran ang desperadong paghingi ng tulong ng aking ina.

Nabalot ako ng takot habang nagmamadali kong kinuha ang aking pitaka at tumakbo palabas ng opisina, hindi nagtagal upang ipaliwanag ang aking biglaang pag-alis kay Ann o Amanda. Hindi ko maaaring hayaang masayang ang isang sandali; ang aking ina ay nasa matinding panganib, at hindi ako makatayo habang siya ay nagdurusa.

Narinig kong tinatawag ni Ann ang pangalan ko, puno ng pag-aalala ang boses niya, pero hindi ko kayang sumagot. Wala akong oras na mawala. Nagmamadaling lumabas ng gusali, pumara ako ng taksi at inutusan ang driver na ihatid ako sa isang lugar kung saan binihag ang aking ina-Sandoval Casino.

Sa bawat sandali na lumilipas, tumitindi ang aking takot, at ang aking isipan ay tumatakbo sa hindi mabilang na mga iniisip. Ang hindi pamilyar, garalgal na boses sa telepono ay nagdulot ng panginginig sa aking gulugod. Hindi ko kinaya ang pag-iisip na may masamang mangyayari sa aking ina. Desidido akong gawin ang lahat para iligtas siya sa mapanganib na sitwasyong ito.

Habang bumibilis ang taksi patungo sa casino, tumibok ang puso ko sa pagkabalisa, at hindi ko maalis ang pakiramdam na malapit na ang oras. Ang kapakanan ng aking ina ay nabitin sa balanse, at kailangan kong kumilos nang mabilis upang matiyak ang kanyang kaligtasan.

SANDOVAL CASINO!