Chapter 3: Tears in My Memories

MEDYO nakakalayo na ang binata kina Blessie nang ibalik niya muli ang kanyang tingin dito at pinagmasdan itong muli. Sinuri nitong mabuti ang dalaga, ibang-iba ito noong huli silang magkita ngunit ipinagsawalang bahala niya ito. Ang tanging nangingibabaw nang sandaling iyon ay ang hindi maipaliwanag na tuwang nararamdaman nito kahit na anong pilit niyang ikubli hanggang sa pagtungo nito pabalik sa kusina.

“What's up with that grin on your face, Kai?” salubong tanong ni Robert sa kanya.

“Nothing,” tipid na sagot niya at pilit na ikinumpas ang kanyang sarili sa dating sarili nito.

“Kai, why are you keeping me in the dark? Is this what true friends do?” pagdadramang sabi ni Robert na may paghawak pa sa kanyang dibdib na animo'y nasasaktan.

“Stop it, Robert; don't get yourself into trouble by being curious about anything. You're behaving like an old hag who gossips all day,” walang kagatul-gatol na saad nito at dire-diretsong naglakad papunta sa kitchen para muling balikan ang mga menu na kailangan nitong i-prepare.

Pagpasok nito sa kitchen ay bumalik ang awra nito sa pagiging seryoso at muling ipinagpatuloy ang trabaho niya sa pagluluto. Lahat abala at nagsimula ng maging maingay ang kusina: mga matitinis na banggaan ng mga kaserola, mga mabilis na pagpalatak ng mga kutsilyo sa tadtaran, mga kalampag ng mga pinggang hinuhugasan na gagamitin sa kasal, mga matataas na apoy na nanggaling sa kawali buhat ng nilagay na alak, at ang amoy ng nilulutong pagkain na labis na nakakatakam. Ilang oras na ganoon ang naging senaryo sa loob ng maingay, mausok at abalang kusina. Pinatiling maayos ni Kai ang kanyang sarili sa oras na nasa loob siya ng kusina kahit na panaka-nakang sumusulpot sa kanyang isipan ang mukha ni Blessie. Binilisan nito ang kanyang mga kilos na animo’y robot na hindi napapagod para lamang matapos agad at makitang muli ang dalaga. Ngunit may isang palaisipan ang pumasok sa kanyang isipan.

"How come she introduced herself as Sittie when her given name is Blessie? I'm not convinced she's the real deal.”

Napamura si Kai nang makita muli ang mukha ng dalaga sa kanyang isipan. “Damn it! She reminds me of her!” Napailing ito at kinumbinsi ang kanyang sarili na hindi ito ang babaeng nakilala niya noon. Mas binigyan niyang diin sa kanyang isipan ay kung ano ba ang punto ng dalaga sa pagtatago ng tunay nitong pangalan—dahil ba sa natatakot itong may balak siyang masama sa kanya?

“That is ridiculous. Why would I harm her if I had wanted to help her in the first place? Has she ever considered that reason?” pakikipagdwelong tanong sa kanyang isipan.

Inisip pa rin ni Kai kung ano pa ba ang p’wedeng maging rason ng dalaga sa paglihim nito sa kanya ng tunay nitong pangalan hanggang may napansin ito kanina.

“Wait a minute, there's something off about her from the last time we met. The aura is entirely different. Last time that I saw her, she was kind of simple and straightforward, but now—when she saw me, I found that it shocked her, and she just tried to compose herself. But what if I'm wrong? What if she really meant what she said and felt we'd never see each other again?” Natutulalang saad niya sa kanyang sarili.

“What a badass.”

Muling napaisip si Kai sa kanyang nakikitang mga posibilidad ngunit hindi siya nito makumbinsi. Pinilit niyang mag-isip pang muli ng posibileng mga rason hanggang sa may isang katwiran ang hindi niya lubos naisip sa simula’t simula pa lang.

“Did I happen to meet her twin sister?”

Muli, pinagkumpara niya ang dalawang babae nakilala niya sa paraan ng pagsasalita, kilos, at pananamit at doon niya napagtanto na may pagkakaiba ang mga ito maliban sa may parehas itong mukha.

“It may explain her protective demeanor, but this is insane!” gigil niyang saad sa kanyang naisip.

Ngunit naulinigan niya ang mga sinabi ng dalaga sa kanya kani-kanina lang.

"I'm sorry, but I'm not sorry. Stop acting like we know each other because I meant what I said last time.”

That can't be! She is Sittie's identical twin. She's not the last person I saw. She wouldn't have referred the last time if she wasn't the one I met, so she is most likely the other one who I never met. But why would she behave that way? Is it really because she thought that I would harm her?

Muling napailing si Kai. “It’s impossible. That wouldn't make sense.”

Habang puno ng pagkasiphayo at pagkalito ang kanyang isipan ay hindi niya napansin na nasusunog na pala ang kanyang niluluto.

“Chef! Chef!” sigaw ng isang assistant.

Bumalik sa realidad si Kai nang marinig niya ang pagtawag sa kanya at ang pagtunog ng smoke detector.

“Holy crap! Why did I make such a mess?” pagmumura nito sabay dampot ng basang towel saka nilagay sa smoke detector para tumigil ito sa pag-alarm. Nang tumigil ito ay nakahinga na siya nang maluwag. Pag-angat ng kanyang ulo ay nakita niya ang kanyang mga tauhan na lahat ng mga tingin ay nasa kanya.

“Wait a minute—Crap! Keep your head up, Kai!”

Tumikhim si Kai para ikumpas ang kanyang sarili. “What do you have your eyes on? Return to your job immediately!” sigaw niya at dahil sa pagkatakot ay mabilis na bumalik sa kanya-kanyang mga trabaho ang mga tauhan niya kung kaya ay ganoon din siya.

“Cris, what are you doing?” tanong niya sa kanyang assistant chef.

“Chef, are you all right? You seem to be bothered,” nag-aalalang tanong nito.

Tinignan niya ito nang matalim dahilan para mapatikom ang mga bibig nito at bumalik na sa ginagawa nito. Itinuon niya na rin ang kanyang pansin sa kalan at nagsimulang lutuin muli ang nasunog na putahe.

“I need to get my act together!” pagkumpas niyang sabi sa kanyang sarili dahil ilang oras na lamang ay magsisimula na ang okasyon.

KALAHATING ORAS na lang bago ang isinaad na oras ng kasal at natapos na rin sa pagluto sina Kai at ang kanyang mga tauhan kung kaya inutusan niya si Gregory, ang kanyang sous chef na magsimula ng i-dish out ang mga menu sa kada station. Itinalaga nito ang mga station chef sa bawat post nila depende sa field of expertise nila para umantabay sa mga itatanong ng guest tungkol sa pagkaing inihain nila. Matapos niyang bigyan ng mga instructions at mga dapat gawin si Gregory ay naghanap siya ng lugar na mapagpapahingahan. Labis ang pagod na kanyang naramdaman sa ilang oras na paghahanda ng mga ihahaing pagkain para sa event na ito.

Magdadapit-hapon na rin ng oras na ‘yon kung kaya mas nakaramdam ito lalo nang matinding pagod. Iginala niya ang kanyang mga mata sa buong lugar hanggang sa nahagip ng kanyang mga mata ang isang duyan na nasa lilim ng puno ng niyog na hindi gaanong nakikita ng mga guest pero bahagi pa rin ng venue. Dali-dali siyang pumunta roon para humiga ngunit nang makarating siya roon ay napansin niyang may nauna na palang nakapwesto roon. Napabuntong-hininga ito nang malalim dahil sa pagkasiphayong makakapagpahinga man lamang siya ngunit hindi pa pala. Aalis na sana ito nang mapalingon itong muli sa dalagang naroon dahil parang pamilyar ito sa kanya. Para siya'y masiguro kung ito ba ay ang kakilala niya ay tinignan niya ang mukha nito— gumuhit ang isang ngiti sa kanyang labi nang sandaling iyon. Hindi nga siya nagkamali, si Blessie nga ang babaeng nakahiga roon. Mahimbing na itong natutulog, bakas sa mukha nito ang pagod buhat ng kanyang matinding pag-aayos para sa event.

Hindi ni Kai magawang alisin ang kanyang tingin sa mukha nito dahil sa pagiging inosente nito na siyang labis na nagbigay ng kaakit-akit na ganda sa dalaga. Mas lumawak ang ngiti ni Kai sa kanyang nasisilayan kung kaya’t isang sutil na ideya ang pumasok sa kanyang utak. Walang ano-ano ay tumabi ito sa dalaga dahilan para sumubsob sa kanyang dibdib ang dalaga ngunit nanatili pa rin itong tulog.

“She's completely knocked out,” mahinang usal ni Kai.

Pinagmasdan niya ang dalaga na mahimbing na natutulog, napangiti na lamang si Kai dahil parang batang natutulog si Blessie na ngayon ay nasa kanyang dibdib nakasandal. Umihip ang banayad na simoy ng hangin na nakapagpa-relax ng kanyang pakiramdam at dahil sa pagkakalapit ng dalaga nito sa kanya ay nasamyo niya ang mabangong amoy ng dalaga na nagdala ng kakaibang e pekto sa kanyang diwa. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at dahan-dahan na inugoy ang duyan na sumasabay sa ihip ng hangin.

“What kind of solace is this?”

Hindi maunawaan ni Kai ang nararamdaman niya pero isa lang alam niya—masarap sa pakiramdam ang ganito at nakakawala ng pagod.

“These kinds of emotions are all too familiar,” mahina niyang usal sa kanyang sarili..

Iminulat niya ang kanyang mga mata at tinignan muli ang dalaga na nasa kanyang mga bisig. Nakita nito ang mapupulang labi na siyang umagaw ng kanyang atensyon. Habang pinagmamasdan niya iyon ay hindi niya mapigilan na magkaroon ng pagnanasa tulad noong una. Napalunok siya habang pinagmamasdan ang mapang-akit nito mga labi. Ibinaba niya ang kanyang mga tingin pababa sa dibdib ng dalaga na tama lang ang sukat patungo sa flat na dyan nito hanggang sa hita nito na napakakinis na exposed sa suot nitong itim na palda. This girl has kept me wanting her since the last time I saw her. She always piqued my interest effortlessly. I want to own her that no one can had..

Sa isang saglit ay dumapo ang hinlalaki ni Kai sa labi ng dalaga at hinimas ito.

“You’re responsible for what you’ve done now to me.”

Walang ano-ano’y hinalikan niya ang dalaga ng may pagnanasa ngunit may kaakibat ng pag-iingat ang bawat hagod na kanyang ginawa sa labi nito—maingat at banayad. Nadagdagan pa ang kanyang nararamdaman ngunit mas pinili niyang huminto.

Inalis niya ang kanyang mga labi sa pagkakadikit nito sa labi ng dalaga. “I should probably quit right now...” At tingnan ang dalaga na nanatiling tulog. “But I guarantee for the next time I will not slip this off.”

Isinandal niya ang kanyang likod sa duyan at muling inunday ito. Sa bawat hampas ng duyan sa ere ay unti-unti siyang nakaramdam ng antok hanggang sa tuluyan ng nakatulog.

BINALOT nang matinding liwanag ang kapaligiran dahilan para mapapikit ng mga mata si Blessie. Nang mawala ang liwanag ay dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata at nakita niya ang isang napakagandang parke na napapalibutan ng maraming bulaklak. Ramdam niya na pamilyar ang lugar na ito sa kanya ngunit hindi niya malaman kung saan niya ito nakita. Isang batang babae ang kanyang nakita na masayang tumatakbo papunta sa isang mag-asawa.

“Mama! Papa!” sigaw ng batang babae.

Tinignan niya ang mga magulang nito na may malalawak na ngiti sa labi na malawak na nakabukas ang mga braso na handang yakapin ang batang babae sa oras na ito'y makalapit sa kanila. Inaninag niya ito hanggang sa natanaw ang buong mukha ng mag-asawa.

“Blessie!” dinig niyang sigaw na pamilyar na boses sa batang babae. Mama.

Tinignan niya ang katabi ng kanyang ina at nakita niya ang kanyang ama na suot ang napakalawak na mga ngiti. Iyon ang ngiti na lagi niyang nakikita sa tuwing susunduin o ipapasyal siya ng kanyang mga magulang noong siya'y bata pa lamang.

Nakita niya kung paano kinarga ng kanyang ama ang batang siya na kita ang halos walang mapaglagyan ang tuwa sa mukha nito.

“Mama… Papa,” mahinang sabi niya sa kanyang isipan.

Bakas ang saya sa mukha nila noong bata pa lamang siya at hindi niya lubos akalain na sa isang iglap ay mawawala ang mga iyon. Tila isang pelikula na pinapanuod ni Blessie ang kanyang mga alaala noong sandaling siya'y maliit pa lamang. Tuwa na nagpapakita ng pagmamahal ngunit, ang makulay at masayang larawan ng kanyang nakaraan ay unti-unting naglaho at napalitan na kung saan ang batang siya ay nag-iisa at unti-unting iniiwan at iniiwasan ng mga bata.

“Huwag niyo akong iwan,” pagmamakaawang pakiusap ng batang Blessie.

“Ayaw namin sa ‘yo! Bad ka!”

“Wala naman akong ginawa—"

“Shut up! We don't want having a freak as a friend!” singhal ng malditang batang babae sa kanya at sabay-sabay nitong inakay ang mga kaklase papalayo sa kanya.

“Teka, sandali ‘wag niyo kong iwan,” pagmamakaawa ng batang babae.

Kita ni Blessie kung paano siya balewalain at iwan ng mga kaklase niya noong bata palang siya. Unti-unting bumuhos ang luha niya sa kanyang pisngi, ni wala kahit isang batang naroon sa classroom ang nangahas na lumapit sa kanya o kahit aluhin man lang Pinabayaan lang siya ng mga ito na mag-isa sa isang sulok at itinuring na tila anino sa dilim na kailanman ay hindi makikita. Ramdam ni Blessie ang sakit nang sandaling iyon parang kahapon lang nangyari ang masasakit na alaala niyang iyon. Kita niya kung ano ang dinanas niya noong bata pa lamang siya at makita lamang iyon ay nanunumbalik sa kanyang alaala at puso ang sakit na nararamdaman niya ng mga panahong iyon.

“How long has it been since it all began?” tanong niya sa kanyang sarili. Kahit siya’y hindi niya maalala kung kailan nagsimula ang pagbabago sa kanyang sarili. Hindi niya alam kung bakit siya nagkaganoon.

Muli, unti-unting nagbago ang imahe ng palagid at nakita niya naroon na ang batang siya sa kanilang bahay. Naglalakad ang batang siya papunta sa k’warto ng kanyang mga magulang, nasa tapat na ito ng pinto nang marinig niya na nag-aaway ang mga ito. Tanda niya ang araw na iyon na kung saan nagtatalo ang kanyang magulang sa hindi niya malamang dahilan at nalaman niya na lang ang lahat dahilan ng lumalaki siya.

“Tristan, kailangan na nating ipatingin si Blessie,” saad ng kanyang ina.

“Stop it, Stella. Walang problema ang anak ko,” tutol ng kanyang ama.

“Tristan, mabuti ng makasiguro tayo lalo na sa nangyayari sa kanya ngayon. Makakabuti ito para sa kanya—"

“Enough, Stella. Hindi makakabuti sa kay Blessie ang dalhin siya sa ganoong lugar,” mariing tutol ng kanyang ama.

“Tristan naman! Hindi mo lang anak si Blessie. Ina niya rin ako na iniisip ang kapakanan niya,” nababahalang saad ng kanyang ina.

Kita niya kung gaano kalabis na nag-aalala ang kanyang ina sa kanyang kalagayan noong bata pa lamang siya. Mama. Tahimik niyang usal sa kanyang isipan na nagsisimulang mangilid ang kanyang mga luha. Nakita niyang niyakap ng kanyang ina ang kanyang amang nanlulumo.

“Bakit kailangan mangyari sa atin ‘to? Bakit si Blessie pa?” hagulhol na tanong ng kanyang ama.

Kung noong bata pa siya ay punong-puno na siya ng pagkalito ngayon alam niya na kung bakit nagkakagano'n ang kanyang mga magulang. Ang minsan pang makita ang eksena noong bata palang siya ay mas nagpapasikip sa kanyang dibdib lalo na makita niya ang naguguluhang siya noong bata pa lamang siya. Walang kaalam-alam. Kaawa-awa.

Mas nasaktan pa siya nang makita niya ang pagpasok ng batang siya sa loob ng k’warto ng kanyang mga magulang at kung paano niya niyakap ang kanyang ama.

“Papa, ‘wag ka ng iyak. Lungkot ako,” along saad ng batang Blessie.

Nagulat ang mga ito nang makita ang musmos na si Blessie at binalot ng kanyang ama niya ang musmos na bata ng kanyang mga braso na may buong lungkot at labis na pagmamahal.

“Anak, kahit na anong mangyari mahal ka namin ng mama mo. Kamuhian at itakwil ka man nila—ng ibang tao, nandito lang kami ng mama mo lagi kaming nasa tabi mo,” nahihirapang sabi ng kanyang ama.

Hindi man lubos na nauunawaan ng batang Blessie ang sinasabi ng kanyang ama ay niyakap niya na lang ang kanyang ama at hinalikan sa pisngi pati na rin ang kanyang ina na lumuluha sa gilid.

“Love love ni Blessie si mama at papa, always and forever!” masayang sigaw nito at binigyang ng matamis na ngiti ang kanyang mga magulang. “Kaya ‘wag na kayo iyak! Love love ko po kayo!” dagdag ng batang Blessie na hindi napipigti ang ngiti sa kanyang mga labi.

Muli ay unti-unting nagbago ang imahe sa kanyang paligid at nakita niya na lamang na nakasakay silang buong mag-anak sa sasakyan. Tanda ni Blessie ang araw na iyon. Iyon ang araw na kung saan dinala siya sa psychiatrist ng kanyang mga magulang. Hindi niya pa alam noon kung ano ba ang sakit niya at kailangan niya magpatingin sa doktor pero ngayon alam niya na ang lahat-lahat.

Nakita niya kung paano siya pagmasdan ng doktor noong araw na iyon bago ibinaling ang atensyon nito sa kanyang mga magulang. Hindi niya alam kung ano ang mga pinagsasabi nito ng araw na iyon dahil sa bata pa lamang siya ay itinuon niya ang atensyon niya sa laruan na ibinigay sa kanya ng doktor. Nagpatuloy sa pag-uusap ang kanyang mga magulang at doktor ngunit ni kahit isa sa mga iyon ay wala maintindihan ang batang Blessie. Nakita nang batang Blessie na umiiyak ang kanyang ina kaya nilapitan niya ang ina.

“Why are you crying mama? Did she bully you?” nag-aalalang tanong ng batang Blessie sa kanyang ina habang tinuturo ang doktor.

Pinunasan ng kanyang ina ang mga luha nito at ibinaba ang kamay ng batang Blessie. “Hindi ba sinabi ko na sa’yo na bad ang mangduro, baby?”

“Pero niaaway ka niya mama,” kunot-noong sagot ng batang Blessie.

“No, baby. She didn't. Napuwing lang si mama kaya ako umiiyak,” garalgal na paliwanag ng kanyang ina na pinipigilan ang pag-iyak nito. Huminga nang malalim ang kanyang ina para ikumpas ang sarili. “Now, apologize to her, baby.”

Tinignan ng batang Blessie ang doktor at ibinalik sa kanyang ina. Tinanguan siya ng kanyang ina bilang signal na humingi ito ng dispensa sa kanyang itinuran.

“Sorry po,” paghingi ng tawad ng batang Blessie.

“That’s my baby,” nakangiting sabi ng kanyang ama.

Nakita niyang muling nag-usap ang kanyang magulang at ang doktor hanggang sa tinanong siya ng doktor ng ilang katanungan.

“Ang galing ng baby namin! Where do you want to go?” masayang tanong ng kanyang ama sa kanya.

“Amusement park!” masiglang sagot ng batang Blessie.

Kaya tulad ng nais ng batang Blessie ay pinagpasyahan ng mag-asawa na dalhin sa amusement park ang bata para libangin ito para mabura sa isip nito ang nangyari sa araw na iyon.

Nang nasa sasakyan na sila ay kinandong ng kanyang ina ang batang Blessie at niyakap niya ito nang mahigpit.

“Magiging maayos din ang lahat, baby,” malumbay na sabi ng kanyang ina sabay halik sa noo nito. Kitang-kita ni Blessie ang ikinukubling lungkot sa mga mata ng kanyang ina nang sandaling iyon.

“Magiging okay rin ang lahat, Stella,” pagsisiguro ng kanyang ama sabay halik sa kamay nito.

Matapos niyang marinig ang mga katagang iyon ay mas nahirapan siyang huminga. Muling makita pa ang ganoong senaryo ng kanyang buhay ay labis siyang dinudurog.

“Bakit kailangang mangyari ang lahat ng ito sa amin? Bakit?”

Hanggang ngayon na malaki na siya ay hindi niya pa rin lubos maunawaan kung bakit sa kinarami-raming tao sa mundo ay kailangang mangyari ang lahat ng iyon sa pamilya niya? Sa kanya?

Naagaw ang atensyon ni Blessie nang sa isang iglap, isang rumaragasang truck ang biglang humagip sa harapan ng kanilang sasakyan na naging dahilan nang malakas na pagsalpok rason para magpaikot-ikot ang kotseng kanilang sinasakyan at bumangga sa isang kotse na nakaparada sa gilid ng kalsada.

“Mama! Papa!” sigaw ni Blessie nang makita ang lahat ng iyon.

Muli, nakita niya ang magulang niyang balot na balot ng dugo dahil sa basag na salamin na nagkalat sa loob ng sasakyan at bumaon sa kanilang katawan.

“Baby,” nanghihinang bigkas ng kanyang ina.

Bakit?

“Mama, blood,” turo ng batang Blessie sa dugong tumutulo sa gilid ng pisngi ng kanyang ina.

“Kahit anong mangyari, mahal na mahal ka namin,” utal-utal na saad ng kanyang ina na nahihirapan sa paghinga.

Bakit sila pa? P'wede naman ako. Bakit?

“Tandaan mo iyon, Blessie.” Hanggang sa nalagutan na ito ng hininga.

“Mama! Papa!” hagulhol na sigaw ni Blessie na patuloy sa pagbuhos ng kanyang mga luha.

“Huwag niyo akong iwan, mama, papa! Sabi niyo hindi niyo ko iiwan! Ma, pa!”

NAGISING si Kai nang marinig niya ang hikbi ni Blessie na agad na ikinatarantara nito.

“Hey what’s wrong with you?” nag-aalalang tanong niya ngunit hindi ito umimik kung kaya inangat niya ng bahagya ang mukha nito. Bumungad sa kanya ang luhaang mukha nito, natigalgal siya sa kanyang nasaksihan at may kung anong kirot ang kanyang nadama nang sandaling iyon. Natauhan ito ng pumatak ang luha nito sa kanyang pisngi.

“Blessie, wake up!”

Mangilang beses niya itong tinapik sa pisngi bago ito nagising. Hindi pa rin ito tumitigil sa pag-iyak dahilan para mas mag-alala ito para sa dalaga.

“Hey, what’s wrong with you?” tanong niya na halos hindi na maipinta ang mukha at hindi pa rin ito tumitigil sa pag-iyak. Hindi niya alam kung ano ang gagawin niya para mapaalo ito kung kaya’y niyakap niya na lang ito.

“I'm not sure what happened, so don't make it too difficult for yourself; I'm here to listen.”

Hindi pa rin natigil sa pag-iyak si Blessie. Sinabi na lahat ni Kai ang mga salitang makakapag-alo sa dalaga kahit na hindi niya sigurado kung may kwenta pa ba ang mga sinasabi niya. Halos gusto ng sumuko ni Kai pero ‘di niya kayang makita na nagkakaganito ang dalaga.

“Please stop crying; it hurts me every time I see you like that,” mahina niyang saad nang hindi nag-iisip.

Tumagos sa pandinig ng dalaga ang huling katagang sinabi nito kung kaya napaangat ito mula sa pagkakasubsob nito sa dibdib ng binata. Nagulat ito at biglang nahimasmasan nang makita ang binata sa kanyang tabi dahilan para mataranta ito at biglang bumangon kaya muntikan na itong mahulog sa duyan. Buti na lamang at nahila ng binata ang kanyang braso sabay hawak sa tagiliran nito bilang alalay.

“Shit! Will you be more cautious in the future?” napasinghal niyang sigaw kay Blessie.

“Bakit ka kasi nandito?” inis na tanong ng dalaga.

Umaliwas bigla ang mukha ni Kai nang makitang bumalik na ang dalaga sa dati nitong sarili.

“I believe you are now fine. Stop worrying me next time; it drives me insane,” nakangiting sabi niya dahilan para mamula ang mukha ng dalaga na mas nagpalawak ng kanyang ngiti.

“How adorable you are,” puri niya dito sabay pitik sa noo ng dalaga.

“Yah!” sigaw ng dalaga sabay himas sa noo.

“That's pretty normal,” nakangiting sabi Kai.