The salty breeze brushes against my skin as I stand barefoot on the soft, golden sand. The waves crash gently on the shore, their rhythmic murmurs filling the quiet space around us. The sky glows with shades of pink and orange as the sun begins its slow descent, casting a golden light over everything. And there, in front of me, stands Terrence—my soon-to-be husband, my everything.My heart races as I see him in his black tuxedo, the sea wind tousling his dark hair. His deep, unwavering eyes lock onto mine, filled with emotions I can’t even begin to describe. My chest tightens as the weight of this moment settles over me.Behind us, six men in black stand silently, their presence steady and reassuring. The priest, an elderly man with kind eyes, smiles warmly as he stands between us, holding the small book that will bind us forever.Terrence steps closer, reaching for my hands. His touch is warm, steady—just like him. I exhale shakily, blinking back the tears threatening to spill.“This
HINDI na kami nagtagal ni Terrence sa islang yon. After kasi ng reception ay naggayak na kami papunta raw sa hideout daw nila. Nakasakay kami ni Terrence sa kanyang porsche at nakabuntot sa amin yung anim na kasamahan niya. May sari-sariling mga sasakyan na dala. Hindi ko pa nga sila nakikilala isa-isa pero base sa mga personality nila, mukha silang kengkoy pero nakakatakot. Naalala ko na naman yung isa don tinutukan ako non ng baril. Pero dahil official ko ng asawa yung bossing nila, hindi na nila magagawa yun sakin. Ako na manunutok ng baril sa kanila hmp!Hindi ko napigilan ang pagngisi. Minsan nga i-suggest ko rin kay Terrence na mag-aral ng paghawak ng baril. Mukha kasing astig ang humawak ng baril, yung tipong manunutok ka hehehe. Lakas ng datingan eh!“You are smiling like an idiot wife. You are thinking of something…” muntik na akong mabilaukan sa sarili kong laway nang magsalita si Terrence. “Hubby…” naks, sosyalan. “Pwede bang turuan mo ko humawak ng baril? Alam mo na kap
NANDITO na kami sa hideout daw nila. Akala ko simpleng tambayan lang itong sinasabi niya kundi napakarami pa palang naka men in black na narito! Bukod pa pala yung nasa mansyon nila. Pagkabukas kasi ng gate ay may mga armado na nasukbit sa kanilang balikat ang bumungad sa amin. Ang lalaki rin ng mga katawan akala mo mga bouncer sa club! Palingon-lingon pa ako dahil may iba’t-ibang section o kwarto akong nakikita. May mga nagtetraining din at ang ilan ay boxing ang inaatupag. “Master, nahanap na po namin yung isang nagmamanman kay Madame.” napatingin ako sa isang armado na lumapit sa amin ni Terrence. Sinenyasan naman ni Terrence yung isa sa anim na nasa likuran namin. Nasa likod pala namin sila, hindi ko namalayan. “Areglado bossing, papaaminin ko yan!” Hinatak ko naman ang sleeve ni Terrence dahil makikitsismis ako. “Ano yung nagmamanman? Kanino?”“Sayo po, Madame Raisha… ikaw po minamanmanan.” Mukhang may mas tsismoso pa pala sakin. Iba kasi ang sumagot hindi si Terrence. Sinamaa
The hum of the engine wasn’t enough to drown out the erratic pounding of my heart. The city lights flashed by in a blur, but my focus was locked on the black SUV tailing us.“Terrence…” I tried to keep my voice steady, but my grip on my seat belt tightened.“I see them.”His tone was infuriatingly calm. Like this was just another drive. Like we weren’t being hunted right now.“G*go, kanina pa ‘yang sasakyan na ‘yan! Hindi ‘to coincidence, Terrence!” My voice was rising, panic seeping through. “Ano ‘to, setup?! Sabihin mo kung may dapat akong malaman—”“They’re here for you,” he cut me off coldly. “Not me.”A lump formed in my throat. The confirmation sent ice through my veins. I wasn’t just imagining things. Someone really wanted me dead.I turned to face him, my hands balled into fists. “Edi tawagan natin ‘yung mga bodyguard ko! Anim ‘yun, malalaking tao, puro trained! Eh sa ating dalawa, ikaw lang ang may alam!” Terrence scoffed. “They won’t get here in time. Trust me, wife.”“Pero
The smell of burnt rubber and gasoline filled the air. Smoke curled from the wreckage, the SUV now a mangled mess of metal and shattered glass. My pulse pounded in my ears, my breath uneven.But Terrence?Terrence was still a shadow.His grip on the wheel loosened, his knuckles no longer white, but his eyes—cold and unfeeling—watched the wreckage with calculated patience. Like he was waiting.For what? Survivors?For another round?The thought sent a chill down my spine.I swallowed hard. “P-pwede na tayong umalis, ‘di ba?”His head tilted slightly, but he didn’t look at me. “Not yet.”“What do you mean ‘not yet’—”BANG!My body jerked as a gunshot rang out from the wreckage.Someone was still alive.Terrence didn’t flinch. Instead, he reached into his jacket, pulling out another magazine. With practiced ease, he reloaded his gun, checked the chamber—Then opened the car door.“My God! Anong ginagawa mo?!” I grabbed his sleeve, my fingers trembling. “Let’s go na! May police na ‘to for
The scent of gunpowder lingered in the air, mingling with the subtle hint of Terrence’s cologne—dark, expensive, intoxicating. I gripped the gun tighter, my pulse still erratic from his last words."You either pull the trigger first, or you die."I swallowed hard. He wasn’t wrong.I had to be better.“Again,” he ordered, stepping closer.I took my stance, but just as I was about to fire, his hands landed on my hips, grounding me in place. My breath hitched.“Too tense,” he murmured against my ear. “Loosen up.”That was impossible with him pressed behind me.“Terrence—”“Shh.” His fingers traced my wrist, adjusting my grip. “Focus.”But how could I focus when his touch burned through the fabric of my clothes? His breath was warm against my skin, and I could feel the raw strength in his arms as he guided me."Again," he instructed.I exhaled and fired.BANG!The shot landed perfectly in the center.A slow smirk played on his lips. "Better."I turned to face him, expecting him to step ba
ANG sakit ng katawan ko!Tatlong araw na akong nagsasanay at akala ko madali lang ang lahat! Pinaasa lang din ako ni Terrence dahil sabi niya, tuturuan niya akong humawak ng baril. Pero nung una lang pala yon! Trial lang daw! Kaines! Mukhang pinagtitripan lang ako ng asawa ko at ngayon hindi nagpapakita!“Ms. Raisha, pinapa—”“Tumahimik ka! Sabihin mo sa boss mong tigang, ‘wag siyang magpapakita sakin ha! Paasa siya kamo! Nakuuu kapag nakakita ako ng baril, ako babaril sa tit* niya ha!”“Pffft”“Relax, Mrs. Ashford! Chill!”Sinamaan ko ng tingin yung tatlong ugok na kasama ko ngayon. Sila yung nagbabantay sakin sa training ground. Kakatapos lang din pala nila ako utos-utusan na tumakbo ng limang rounds sa open field.Hinang-hina na ako. Pakiramdam ko parang nalaglag na ang kaluluwa ko sa damuhan sa sobrang pagod. Pero hindi ko ipapakita sa kanila. Hindi ako bibigay! Hindi ko sila bibigyan ng satisfaction na makita akong sumuko!“Ano, Raisha? Kaya pa?” nakangising tanong ni Greg. Parang
HINGAL na hingal ako, pawis na pawis, at pakiramdam ko ay parang tinadtad ng maso ang buong katawan ko. Para akong hinatak sa impyerno at ibinalik sa mundo nang buhay pa. Pero hindi ako susuko! Hindi ko hahayaang pagtawanan ako ng mga hayop na ito.Kaya kahit nanginginig na ang mga binti ko, tinuloy ko ang pakikipaglaban kay Bryce! Ang lalaking hindi tinatablan ng bawat atake ko, tatablan lang kapag nagugulat sa galaw ko."Tama na yan," biglang sabi ng pamilyar na boses.Napalingon ako. Nandun si Terrence. Nakapamulsa, nakangiti. "Mukhang nag-eenjoy ka masyado, my wife"Nalaglag ako sa sahig. Parang yung pagod ko mula kanina biglang nagkumpulan. “Terrence?!” Agad akong tumakbo palapit sa kanya, kahit pa pakiramdam ko ay parang yuyuko na ang mga tuhod ko sa pagod.Nakangisi siya habang nakaopen ang dalawang braso para salubungin ako ng yakap. Naka-itim siya na suit na parang bagong plantsa, at mukhang hindi man lang pinagpawisan. Samantalang ako? Mukha akong binugbog ng limang tao nan
Nakatitig lang ako sa labas ng bintana ng sasakyan habang binabaybay namin ni Terrence ang kalsada. Akala ko, pagkatapos ng lahat ng nangyari, makakahinga na ako nang maluwag. Pero may kung anong bigat pa rin sa dibdib ko. Parang may kulang."Raisha, may gusto ka bang kainin?" tanong ni Terrence habang nagmamaneho.Umiling lang ako. Wala akong ganang kumain.Napabuntong-hininga siya. "Baka kailangan mong magpahinga. Ilang araw ka nang halos walang tulog."Hindi ko na nasagot si Terrence. Napalingon ako sa isang madilim na sulok ng kalsada. Doon, may isang maliit na batang nakaupo sa gilid ng bangketa. Madungis, walang sapin sa paa, at nanginginig sa lamig. Pero hindi iyon ang nakakapagpatigil sa puso ko.Kilala ko siya."TERRENCE, HUMINTO KA!" halos pasigaw kong utos.Nagulat siya pati na yung driver namin. Ganun din yung ginawa ng mga nakasunod sa aming mga sasakyan na bodyguard.“Boss, bakit huminto?” rinig kong tanong ng isa sa mga bodyguard ko sa radio ng driver. Hindi ko na hinin
Malayo pa lang ako sa campus, ramdam ko na ang mga matang nakabantay sa bawat galaw ko. I tightened my grip on my bag strap, inhaling deeply as the car slowed down in front of the university gates.Nang bumaba ako, hindi ko na kinailangang lumingon para malaman na nasa paligid lang sila—ang mga bodyguard na iniwan niya para bantayan ako. Ilang linggo na rin simula noong halos hindi na ako makahinga sa higpit ng seguridad sa paligid ko. Hindi na ako makagalaw nang hindi may sumusunod sa akin.“Besss!!!”I barely had time to react bago ako niyakap ni Xander nang sobrang higpit, halos mapaatras ako. His floral perfume mixed with the strong scent of coffee, a familiar combination I hadn’t realized I missed. Medyo naduwal ako dahil naalala kong sensitive ako sa perfume ni Xander. “Kaloka! Nagbago na ako ng pabango, mabaho pa rin?” aniya at inamoy ang sarili. Tumawa ako sa kanya. Napanguso naman siya na parang bata. “Where the hell have you been pala girl?!” He pulled back, holding my sho
Hindi ko alam kung anong mas matimbang—ang kaba sa dibdib ko o ang poot na bumabalot kay Terrence. Sa bawat segundo, ramdam ko ang malamig na panlalamig ng dugo ko, lalo na’t alam kong hindi siya titigil hangga’t hindi niya natitiyak na ligtas ako.Pero paano kung hindi lang ito isang beses mangyari? Paano kung mas malala pa ang susunod?“Greg, sundan natin siya,” utos ko, kahit nanginginig ang tinig ko. Hindi ko kayang manood lang. Hindi ko kayang hintayin kung anong posibleng gawin ni Terrence. Kilala ko siya—kapag galit siya, hindi siya nagdadalawang-isip. Mabilis namang sumunod sakin si Greg na kahit iika-ika dahil napuruhan ang kanyang mga paa. Napatingin ako sa paligid. Ang mga bodyguard kong duguan, si Shinon na halos hindi na makagalaw. Si Denver na nakahilata na lang sa sahig. Si Axel na natulala na sa bugbog. Pero wala akong oras para sa kanila ngayon. Hindi ko magawang isipin ang iba maliban kay Terrence.“Makakapag maneho ka pa kaya?” hindi siya sumagot kaagad. Dinaing ni
LUMIPAS ang ilang araw, bumalik ako sa unibersidad. Sinisikap kong mamuhay ng normal, kahit may kaba sa puso ko. Mabuti na lamang at nandyan si Xander sa tabi ko para alalayin ako lalo na sa mga ayaw kong amoy. Ang bading na bestfriend ko ay mas umaaktong buntis kaysa sakin. Mas excited siya sa pagbubuntis ko, samantalang ako eh kabadong-kabado. Nung una nga ay pinagselosan siya ni Terrence, pero mukhang naamoy niya rin ang bataan na tabingi ni Xander kaya umokay na rin naman siya sa kaibigan ko.Habang papasok ako sa campus, biglang may humarang na van sa harapan ko. Medyo mabilis ang mga pangyayari. May mga lalaking nakaitim na maskara ang bumaba at hinila ako papasok sa sasakyan. Pilit akong nagpumiglas, ngunit wala akong nagawa. Napasigaw ako, ngunit walang nakarinig. Wala ang mga bodyguard ko!Sa loob ng van, may isang lalaking nakaupo sa dulo, nakasuot din ng itim na maskara. Malamig ang boses niya nang magsalita. "Raisha, kung gusto mong mabuhay ang pamilya mo, may kailangan ka
ISANG buwan na ang lumipas nang mangyari ang insidente. At sa isang buwan na rin na yon, medyo napanatag na rin ako dahil hindi ko na nakikita yung Lucas sa paligid. Mas hinigpitan ni Terrence ang aking seguridad pati na ng mga lumalapit sakin. Maging ang aking mga kaklase ay pinapa-background check niya bago ito makalapit o makipag usap sakin. Narito ako ngayon nakatambay sa nakasanayan ko. Nasa malayo ang mga bodyguard ko pero alam kong tanaw nila ako. Sinabi ko kasi kay Terrence na hindi pwedeng lagi silang nakadikit sakin dahil matatakot ang mga tao sa kanila at baka lalong walang gustong makipag kaibigan sakin. Alam kong sa mga panahon na ito, ang pakikipag kaibigan ay hindi basta-basta dahil maraming banta sa buhay ko. Pero kahit papaano, gusto ko pa rin ng maranasang magkaroon ng kaibigan. Napakaway naman ako kay Xander nang makita kong paparating siya sakin. And yes, si Xander ang masasabi kong tunay at pursigidong maging kaibigan ako. Despite of his gender, yes, pusong babae
"We’re going hunting."Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Terrence. Alam kong hindi ito simpleng sitwasyon, pero ang ibig sabihin ba nito ay haharapin na namin mismo kung sino man ang may pakana ng lahat ng ‘to? Hindi ba parang padalos-dalos ang ginagawa niya? Tapos bakit kasama pa ako? Eh ako nga yung target nila! Hindi ko alam kung nag-iisip ba to si Terrence o sadyang gusto niyang mapahamak ako? "Terrence, wait—hindi ba mas delikado ‘yan?" hinawakan ko ang braso niya, pilit siyang pinapakalma. "Wala pa tayong sapat na impormasyon. Baka lalo lang tayong mahulog sa bitag nila." Na-stress naman bigla ang beauty ko! Hindi pa naman ako masyadong bihasa sa pakikipaglaban!Ngunit imbes na makinig, mas lalong dumilim ang tingin niya. "You think I’m going to wait around and let them come for you again?" Mariin niyang hinawakan ang bewang ko, hinapit ako palapit sa kanya. "No one—no one—touches what’s mine, Raisha."Napakagat ako sa labi. Alam kong hindi ko siya mapipigilan. Kapag galit s
Nang makalabas ako ng classroom, ramdam ko pa rin ang mabilis na tibok ng puso ko. Pinilit kong huwag magpahalata, pero sa bawat hakbang ko palayo, pakiramdam ko ay may mga matang nakasunod sa akin.Hindi ko alam kung paranoia lang ba ito—o kung may dahilan para matakot ako.“Raisha!”Napalingon ako kay Xander na mabilis akong hinabol. “Sabay na tayo sa library?”Tumango ako, kahit pa pakiramdam ko ay mas gusto kong mapag-isa. Alam kong kung magpapakita ako ng kahinaan, mas lalo lang akong magiging target. Kailangan kong magpakatatag.Sa hallway, ramdam ko ang ilang mga estudyanteng patagong tumitingin sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba bago ako rito o may ibang dahilan.“Hey, do you want to grab coffee first?” tanong ni Xander habang lumalakad kami palabas ng building. Mabuti na lang din at nandito si Xander sa tabi ko para gumaan kahit papaano ang feelings ko. Kahit na awkward na habol siya ng habol sakin, mas okay rin para may nakakausap ako. Kasi baka mamaya bigla na lang ako nag
Hindi ko alam kung kailan pa ako huling nakahinga nang maluwag. Ilang araw na rin simula noong huling araw iyon—ang gabing nakita ko siyang muli. Ang araw na muling binalot ng takot ang buong sistema ko.Montenegro.His surname alone sends shivers down my spine. The way his sharp eyes followed me that day, the unspoken threats hanging between us—I knew that wasn’t the last time I’d see him. Alam niyang mamamatay ako anytime dahil nasa mga Ashford ako. Na isa ako sa mga threat na kailangang pabagsakin. Dahil ako ang magiging dahilan ng pagdagdag ng mga Ashford. They want to kill all other womens in this family at inuuna nila yon sa kung sino ang may kakayahang mag produce ng bata, ang mga babae. Kaya ngayon, mas lalong naging mahigpit ang seguridad ko. Hindi na ako makalabas nang hindi may kasamang bodyguards, at kahit nasa loob ng Ashford estate, may mga bantay pa rin sa paligid.“This is for your safety, Raisha.” Malamig na sabi ni Terrence habang nakatayo sa gilid ng bintana, his ja
“To-tomas… yan ang pangalan niya.” Halos hindi ko masikmurang tawagin ang pangalan na yan sa buong buhay ko. Ngayon ko na lang ulit yan nabanggit dahil tinanong ni Terrence. Napansin kong humigpit ang kanyang hawak sa bedsheet kasabay ng paglukot ng kanyang mukha dahil sa galit. “Thank you, see you later my wife,” aniya saka ako hinalikan sa noo. Inalalayan niya muli akong mahiga sa kama at kinumutan hanggang sa aking dibdib. “Sleep tight, may gagawin lang ako.” “Anong gagawin mo?” Hindi naman na sumagot si Terrence pero nakita kong naikuyom niya ang kanyang dalawang kamao. Biglang kinabahan ako. Hindi kaya? Hindi… hindi naman siguro gagawin ni Terrence yon. Pinilit kong makatulog gaya ng sinabi ni Terrence pero hindi ako dinadalawan ng antok. Simula nung napanaginipan ko na naman yung bangungot ng nakaraan ko, hindi na ako mapakali. Parang feeling ko nandyan lang yung hayop na yon at gagawan muli ako ng masama kasama ng mga kaibigan niya. Ano nga ba ang nag trigger sakin nito? Ah