Tumango si teacher Pajardo, nakakaunawa sa sinabi ni Rhian. “Mabuti naman kung gano’n. Zian, magpagaling ka agad ng lubusan ha, para makapasok ka na. Miss ka na kasi ni Rain,” “Opo, teacher!” Sagot ng bata. Nagpakita ng pag-aalala ang Guro kay Zian at nagbigay pa ng ilang mga paalala, pagkatapos ay tiningnan ang relo at nakita ang oras, nabahala siya. Inaprubahan niyang mag-leave si Rain, ngunit wala siyang leave at hindi rin maganda kung magtatagal sila sa labas. Kailangan na nilang bumalik, may trabaho pa siya. "Rain, tapos na natin makita sila Zian, bumalik na tayo," sabi niya sa bata. Ngunit tiningnan ni Rain si Rhian at ang dalawang bata nang may pananabik, pininid ang mga labi at umiling. Nakita ng guro ang hitsura ng bata at alam niyang hindi magiging madali ang pagbalik nila ngayon. Hindi niya alam kung ano ang gagawin, kaya tumingin na lang siya kay Rhian para humingi ng tulong. Ngumiti si Rhian kay teacher Pajardo, "Hayaan mo nang mag-stay si Rain, pagkatapos a
Pagkatapos ng tanghalian, nais ng dalawang maliliit na bata na makipaglaro kay Rain, ngunit pinigilan sila ni Rhian. "Kayo na lang dalawa ang maglaro, ihahatid lang ni mommy si Rain pauwi,” Gusto sanang ipaliwanag ni Rhian sa bata, ngunit nang makita ang mukha nitong bagong umiyak, hindi niya magawang magsalita ng masakit, kaya't pinili niyang ihatid na lang muna ang bata. Nang marinig ito ng dalawang bata, nakaramdam sila ng lungkot. Ayaw pa nilang umuwi si Rain, pero hindi sila ang magdedesisyon kaya’t tumango na lang sila nang maayos. Dahil aalis si Rain, nawalan na ang kambal ng interes na maglaro. Nang marinig ni Rain ang sinabi ni tita ganda, mukha siyang nag-aalangan. Napansin niyang tinitingnan siya ni Rhian, kaya't pininid niya ang kanyang labi at iniwas ang mata, hindi na nakipag-usap. Ito ang unang pagkakataon na ganoon ang pagtrato sa kanya ng bata. Nakita ito ni Rhian kaya nakaramdam siya ng kakaibang lungkot. Kung maaari, ayaw niyang pasamain ang loob ng batan
Nang marinig ni Rhian ang malambing na tinig ng bata sa kanyang tenga, ramdam niya ang magkahalong damdamin. Tulad ng inaasahan niya, napaka-sensitibo ng bata sa mga emosyon ng paligid, at napansin pa nito ang kanyang pag-iwas kay Zack. Kaya, ang bata ay dumating nang hindi sinasabi kay Zack ang tungkol sa pagpunta niya dito. Sa kanyang puso, ganito ba siya kahalaga kay Rain? Habang nakatayo sila, si Rio at Zian ay hindi napigilan ang maawa para kay Rain, kaya nilapitan nila ito at hindi nakatiis na magsalitaz "Mommy, nagpunta si Rain ng mag-isa dito, hayaan niyo po siyang maglaro kasama namin!" Hilong ni Zian habang hinawakan ang manggas na suot ni Rhian. Sumunod si Rio, na kanina pa nahahabag sa kanilang stepsister, “Mommy, hindi pa naman uwian kaya hindi pa siya susunduin ni tito Zack, hayaan mo po muna siyang magstay at makipaglaro sa amin! Please mommy!” Hindi nakasagot agad si Rhian. Kahit ang kanyang dalawang anak ay gustong-gusto si Rain. Bilang kanilang ina ay nakik
"Tita ganda please po, wag mo ako ayawan… wag po tita please…” Hinawakan ni Rain ang damit ni Rhian, hinila-hila ito ng bata, humihiling na pumasok sa mga braso niya. Pumantay si Rhian, lumuhod, at pinayagan ang bata na pumasok sa kanyang mga braso. Buntung-hininga siya at nagsabi ng malumanay, "Hindi naman sa hindi ka gusto ni tita, Rain…." “Pero bakit gusto mo akong paalisin?” Nang marinig iyon ni Rhian ay tila sinakal ang puso niya. Mayamaya, narinig niya ang paghikbi sa boses ng bata, kaya't inilabas niya ito mula sa kanyang mga braso, itinataas ang kamay upang dahan-dahang punasan ang mga luha nito. “Bakit po… huhuhu tita bakit po?” Tumingin ang hilam sa luha na bilugang mata ni Rain sa magandang tita, umaasa na makuha ang sagot mula sa kanya. Kinagat ni Rhian ang labi ng ilang sandali. Iniwas niya ang kanyang tingin, awang-awa man sa bata ay kailangan niya itong gawin. Huminga siya ng malalim bago nagsalita, “Gusto ni tita na ihatid ka pabalik, hindi dahil ayaw niya sayo
Umiiyak si Rain na parang nawawalan ng hininga, at niyayakap siya ni Rhian. Mahigpit na hawak ng mga maliit niyang kamay ang mga damit ni Rhian, at ang boses nito ay kalituhan, "Gusto ko po si tita, gusto ko po si tita na maging mommy ko! Ikaw po ang gusto ko!” Nanlaki ang mata ni Rhian. “A-ano?” Nagpatuloy ang bata, "Ikaw po ang gusto ko, tita… ikaw ang pinakamagaling at mabait na tita na nakilala ko… gusto ka din ni Daddy..." Pagkarinig nito, napanganga si Rhian, mayamaya ay bumalik siya sa kanyang ulirat at pilit na pinigilan ang sarili na wag matawa ng sarkastiko. Walang alam si Rain. Alam niya na sinabi ito ng bata dahil desperada ito na manatili silang malapit. Gayumpaman, hindi niya alam kung paano napunta sa ganitong konklusyon ang bata. Siguro sa isip ng bata, basta’t madalas magkasama ang dalawang tao, magugustuhan nila ang isa’t isa. Isa iyong malaking kalokohan… matagal silang nagsama ni Zack noon ngunit hindi siya minahal. Kahit gawin mo ang lahat, magsama man
"Zack, tatlong taon na tayong kasal, at ni minsan ay hindi mo pa ako sinipingan. S-sumusuko na ako sa pagsasama nating ito para maging masaya ka na kasama ang tunay mong minamahal... pagkatapos ng gabing ito, hanapin mo na siya at puntahan. Pero sa ngayon, isipin mo na lang na kabayaran ito sa pagmamahal na nilaan ko sa iyo sa loob ng nakaraang mga taon..."Matapos sabihin iyon ni Rhian, yumuko siya at mapangahas na hinalikan sa labi si Zack na ngayon ay nasa kaniyang ilalim, naghahalo ang kaniyang kasabikan at kawalan ng pag-asa. Parang isang gamu-gamo na siyang dumapo mismo sa apoy na siyang tutupok sa kanya.Alam niyang marumi ang kanyang mga paraan.Ngunit masyado na siyang matagal na naghintay, nagmahal at naghirap. Kaya ngayon ay nagmamakaawa siya sa kaunting aliw at sandali na makasama ito sa huling pagkakataon."Rhian, ang lakas ng loob mong gawin ito!!!"Nangalit ang mga ngipin ni Zack, ang kanyang gwapo at perpektong mukha ay puno ng galit. Gusto niyang itulak ang babae pala
Anim na taon ang lumipas.Bansa ng America, FV Medical Research Institute.Lumabas lang si Rhian mula sa laboratoryo ng marinig ang kanyang assistant na si Linda na nagsabi, "Doctor Rhian, may gustong sabihin sa iyo si Doktor Lu, kaya't pinapunta ka niya sa opisina niya."Kakagising lang ni Rhian kaya medyo antok pa siya dahil sa puyat. Ngunit ng marinig niya ito, bigla siyang nagising at naging alerto."May nabanggit ba siya kung tungkol saan? Hindi kaya... nasira na naman ng dalawang pasaway kong anak ang mga resulta ng mga research? Ano sa palagay mo?""Baka nga." Sagot si Linda sa alanganin na tinig.Ang kanyang amo na si Doktor Rhian ay palaging mahusay at malaki ang kakayahan. Sa murang edad, naging pinakamagaling na ito sa larangan ng medisina. Ito ang naging pinakamahusay na tagasunod ni Doktor Lu Mendiola, at ni minsan ay hindi pa ito napapagalitan pagdating sa trabaho dahil talaga naman na mahusay ito at nagta-trabaho ng walang palya.Ang tanging problema lang, sa tuwing may
Pagkatapos niyang umalis sa lugar na iyon anim na taon na ang nakalipas, hindi na niya naisip na bumalik sa lugar na 'yon. Wala na siyang kapamilya na babalikan sa lugar na iyon. Bukod pa rito, nakaramdam na siya ng pagmamahal sa lugar na ito. Nasanay na sila dito ng kanyang mga anak."Pero, Doktor Lu—"Pinutol siya nito, "Rhian, alam kong ayaw mong bumalik, pero sana isipin mo nang mabuti... Nag-aral ka ng medisina sa akin sa loob ng maraming taon, at dapat mong maunawaan ang lawak at lalim ng tradisyunal na gamot ng Pilipinas. Sa ibang bansa, hindi sapat ang mga halamang gamot para sa iyong pag-aaral. Pero sa Pilipinas, iba ang sitwasyon... Maraming halamang gamot ang magagamit mo. Marami pa ang mga halamang gamot doon na hindi pa natutuklasan na maari mong magamit sa pag aaral mo. Mayroon din silang pamana ng sinaunang mga kasanayan sa medisina. Hindi ka ba interesado sa aspektong ito? Kaya... iminumungkahi kong bumalik ka upang madagdagan ang kaalaman mo!""Sa iyong kakayahan, tiy
Umiiyak si Rain na parang nawawalan ng hininga, at niyayakap siya ni Rhian. Mahigpit na hawak ng mga maliit niyang kamay ang mga damit ni Rhian, at ang boses nito ay kalituhan, "Gusto ko po si tita, gusto ko po si tita na maging mommy ko! Ikaw po ang gusto ko!” Nanlaki ang mata ni Rhian. “A-ano?” Nagpatuloy ang bata, "Ikaw po ang gusto ko, tita… ikaw ang pinakamagaling at mabait na tita na nakilala ko… gusto ka din ni Daddy..." Pagkarinig nito, napanganga si Rhian, mayamaya ay bumalik siya sa kanyang ulirat at pilit na pinigilan ang sarili na wag matawa ng sarkastiko. Walang alam si Rain. Alam niya na sinabi ito ng bata dahil desperada ito na manatili silang malapit. Gayumpaman, hindi niya alam kung paano napunta sa ganitong konklusyon ang bata. Siguro sa isip ng bata, basta’t madalas magkasama ang dalawang tao, magugustuhan nila ang isa’t isa. Isa iyong malaking kalokohan… matagal silang nagsama ni Zack noon ngunit hindi siya minahal. Kahit gawin mo ang lahat, magsama man
"Tita ganda please po, wag mo ako ayawan… wag po tita please…” Hinawakan ni Rain ang damit ni Rhian, hinila-hila ito ng bata, humihiling na pumasok sa mga braso niya. Pumantay si Rhian, lumuhod, at pinayagan ang bata na pumasok sa kanyang mga braso. Buntung-hininga siya at nagsabi ng malumanay, "Hindi naman sa hindi ka gusto ni tita, Rain…." “Pero bakit gusto mo akong paalisin?” Nang marinig iyon ni Rhian ay tila sinakal ang puso niya. Mayamaya, narinig niya ang paghikbi sa boses ng bata, kaya't inilabas niya ito mula sa kanyang mga braso, itinataas ang kamay upang dahan-dahang punasan ang mga luha nito. “Bakit po… huhuhu tita bakit po?” Tumingin ang hilam sa luha na bilugang mata ni Rain sa magandang tita, umaasa na makuha ang sagot mula sa kanya. Kinagat ni Rhian ang labi ng ilang sandali. Iniwas niya ang kanyang tingin, awang-awa man sa bata ay kailangan niya itong gawin. Huminga siya ng malalim bago nagsalita, “Gusto ni tita na ihatid ka pabalik, hindi dahil ayaw niya sayo
Nang marinig ni Rhian ang malambing na tinig ng bata sa kanyang tenga, ramdam niya ang magkahalong damdamin. Tulad ng inaasahan niya, napaka-sensitibo ng bata sa mga emosyon ng paligid, at napansin pa nito ang kanyang pag-iwas kay Zack. Kaya, ang bata ay dumating nang hindi sinasabi kay Zack ang tungkol sa pagpunta niya dito. Sa kanyang puso, ganito ba siya kahalaga kay Rain? Habang nakatayo sila, si Rio at Zian ay hindi napigilan ang maawa para kay Rain, kaya nilapitan nila ito at hindi nakatiis na magsalitaz "Mommy, nagpunta si Rain ng mag-isa dito, hayaan niyo po siyang maglaro kasama namin!" Hilong ni Zian habang hinawakan ang manggas na suot ni Rhian. Sumunod si Rio, na kanina pa nahahabag sa kanilang stepsister, “Mommy, hindi pa naman uwian kaya hindi pa siya susunduin ni tito Zack, hayaan mo po muna siyang magstay at makipaglaro sa amin! Please mommy!” Hindi nakasagot agad si Rhian. Kahit ang kanyang dalawang anak ay gustong-gusto si Rain. Bilang kanilang ina ay nakik
Pagkatapos ng tanghalian, nais ng dalawang maliliit na bata na makipaglaro kay Rain, ngunit pinigilan sila ni Rhian. "Kayo na lang dalawa ang maglaro, ihahatid lang ni mommy si Rain pauwi,” Gusto sanang ipaliwanag ni Rhian sa bata, ngunit nang makita ang mukha nitong bagong umiyak, hindi niya magawang magsalita ng masakit, kaya't pinili niyang ihatid na lang muna ang bata. Nang marinig ito ng dalawang bata, nakaramdam sila ng lungkot. Ayaw pa nilang umuwi si Rain, pero hindi sila ang magdedesisyon kaya’t tumango na lang sila nang maayos. Dahil aalis si Rain, nawalan na ang kambal ng interes na maglaro. Nang marinig ni Rain ang sinabi ni tita ganda, mukha siyang nag-aalangan. Napansin niyang tinitingnan siya ni Rhian, kaya't pininid niya ang kanyang labi at iniwas ang mata, hindi na nakipag-usap. Ito ang unang pagkakataon na ganoon ang pagtrato sa kanya ng bata. Nakita ito ni Rhian kaya nakaramdam siya ng kakaibang lungkot. Kung maaari, ayaw niyang pasamain ang loob ng batan
Tumango si teacher Pajardo, nakakaunawa sa sinabi ni Rhian. “Mabuti naman kung gano’n. Zian, magpagaling ka agad ng lubusan ha, para makapasok ka na. Miss ka na kasi ni Rain,” “Opo, teacher!” Sagot ng bata. Nagpakita ng pag-aalala ang Guro kay Zian at nagbigay pa ng ilang mga paalala, pagkatapos ay tiningnan ang relo at nakita ang oras, nabahala siya. Inaprubahan niyang mag-leave si Rain, ngunit wala siyang leave at hindi rin maganda kung magtatagal sila sa labas. Kailangan na nilang bumalik, may trabaho pa siya. "Rain, tapos na natin makita sila Zian, bumalik na tayo," sabi niya sa bata. Ngunit tiningnan ni Rain si Rhian at ang dalawang bata nang may pananabik, pininid ang mga labi at umiling. Nakita ng guro ang hitsura ng bata at alam niyang hindi magiging madali ang pagbalik nila ngayon. Hindi niya alam kung ano ang gagawin, kaya tumingin na lang siya kay Rhian para humingi ng tulong. Ngumiti si Rhian kay teacher Pajardo, "Hayaan mo nang mag-stay si Rain, pagkatapos a
Hawak ni Rain ang notebook at isa-isang isinulat ang mga salita. Nang matapos, itinaas niya ito upang ipakita sa guro niya. "Teacher, nag-aalala po ako." Tinutok ng batang babae ang mga mata kay teacher ng seryoso. Makikita ang determinasyon at pag-aalala sa kanyang mga mata. Nakahinuha si teacher sa layunin ng bata, ngunit nagtanong pa rin, "Pupunta ka ba sa mga kuya mo? Iyon ba ang gusto mong sabihin?” Tumango si Rain nang mabilis. Sumeryoso ang mukha ni teacher at nag-isip sandali. "Maari kitang papayagan na mag-leave, pero kailangan mo parin sabihin sa daddy mo na dalhin ka doon,” Pagkarinig nito, muling dumapo ang lungkot sa mukha ng bata, at mabilis itong umiling. Isinulat niya ulit sa notebook, "Hindi ayoko!" Kumunot ang noo ng guro, makikita sa mukha ni Rain ang labis na pagtutol. Nakita niya ang malaking tandang padamdam sa dulo ng isinulat ng bata at hindi maiwasang huminga ng malalim. Malinaw na hindi gusto ni Rain ang kanyang iminungkahi. Ang kalagayan ni R
Pagpasok ni teacher Pajardo sa silid-aralan, agad niyang narinig ang paghikbi ni Rain. Mabilis niyang tiningnan ito at nakita ang batang babae na punong-puno ng luha at humihikbi ng malakas. "Rain, anong nangyari?" mabilis na nilapitan ng Guro si Rain. Ang maliit na bata ay patuloy lang sa pag-iyak, hindi nagsasalita. Sa tabi, tumayo si Mae at maayos na ipinaliwanag ang sitwasyon sa Guro, "Teacher, pagkatapos ng klase, gusto ko sanang makipaglaro kay Rain, pero mukhang natakot siya sa akin." May mga bata ring hindi nakatiis at nagsalita para kay Mae, "Si Rain naman ang unang tumama kay Mar, tapos siya pa ang umiyak na parang siya itong nasaktan,” Tumango-tango ang guro, naiintindihan ang sitwasyon mula sa mga pahayag ng mga bata. Matagal na niyang inaalagaan si Rain, kaya't alam na niya ang kalagayan ng bata. Napansin din niya ang hindi magandang mood ng batang babae sa nakaraang dalawang araw. Sa palagay niya, tulad ng sinabi ni Mae, natakot si Rain kaya't siya ang kumilo
Si Zian ay gumaling matapos uminom ng gamot dulot ng mga problemang pisikal, ngunit patuloy pa rin ang pag-aalala ni Rhian kaya nag-request siya ng leave para makapagpahinga para maalagaan ang anak sa bahay. Si Rio naman ay nanatili sa bahay kasama siya. Sa kabilang banda, si Rain ay hindi pa nakikita ang dalawang batang lalaki mula sa kindergarten sa loob ng dalawang araw, at pati na rin ang maganda niyang tita. Dahil dito, hindi maganda ang kanyang mood. Noong una, sa pamumuno nina Rio at Zian, ang mga bata sa klase ay madalas na inaakay siya para maglaro, ngunit dahil sa umayaw siya sa mga bata sa mga nakaraang dalawang araw, nagsimulang mag-alisan ang mga bata sa kanya at hindi na siya inistorbo pa. Matapos ang klase, madalas na nakaupo muna si Rain sa kanyang upuan, malungkot na nakatingin sa mga upuan ng dalawang batang lalaki, umaasang bigla silang lilitaw. "Rain, anong ginagawa mo?" tanong ng isang bata na hindi nakatiis at lumapit sa kanya. Ngunit parang hindi narin
Ipinahiwatig ni Zack na hindi siya pakakasal kay Marga. Nang marinig ito, naramdaman ni Dawn na sumakit ang kanyang mga ulo. Inangat niya ang kamay at hinilot ito habang galit na tinitingnan ang kanyang anak sa kanyang harapan, "Pumunta ka dito ng maaga para lang suwayin at pasakitin ang ulo ko, hindi ba?" “Kung masama ang pakiramdam mo ay dadalhin kita sa ospital. Huwag mo nang ipilit ang gusto mo. Kung ipagpapatuloy mo pa rin ang pagbabanta na pakasalan ko si Marga, ngayon palang ay sinasabi ko na sayo, imposibleng mangyari iyon." Namayani ang ilang sandali na katahimikan. Galit na iwinasiwas ni Dawn ang kamay, "Umalis ka na, huwag kang magtagal sa harapan ko!” Katulad ni Zack, batid niya na talagang galit na din ang kanyang ina. Tumango si Zack at tumayo, bago umalis ay hindi niya nakalimutang sabihan, "Nag-iwan ako ng tao sa labas, maaari mo silang kausapin kung may kailangan ka." Matapos iyon, hindi na naghintay ng reaksyon mula kay Dawn, mabilis na umalis si Zack mula