CHAPTER 9: The King's Offer

“You only have to let the soft animal of your body love what it loves.”

- From the poem "Wild Geese" by Mary Oliver

****

"Mahal na hari! Patawarin nyo po kami ng mga kasamahan ko sa pagnanakaw ng bariles ng alak sa stock room ninyo po! Hindi po namin ‘yon sinsadya- Ay! sinadya po pala namin iyon! Pero ginawa lang po nila ito, dahil sa pag uutos ko!" Halos mangatal na katwiran ko sa paanan ng mahal na hari.

"Kung ganon ay ikaw pala ang may dahilan kung bakit nawala ang mga bariles ng paburito kong alak." saad ng lalaki sa aking likuran.

Nilingon ko ito, at nakasuot ito ng kulay gold na full armor.

"Sa kanya ka humingi ng tawad, hindi ako Mahal na Hari." natatawang saad ng gwapong lalaki na niluhuran ko kanina.

Mukang nasa mid-40's na ito pero nagsusumigaw pa rin ang gandang lalaki. Blond ang buhok nitong hanggang bewang ang haba...

‘Bakit parang nakita ko na ang lalaking to somewhere?’

Itinaas ko ang aking paningin at tinagpo ang mga mata ng lalaking nagsalita sa aking likuran kanina. Halos masamid ako ng makitang ‘yong lalaking manyak na nagnakaw ng first kiss ko ang lalaking nasa aking harapan ngayon.

‘Kung ganon ay isa na siyang hari? Eh diba last time I check, prinsipe pa siya? Oh mali lamang ako ng tanda?

‘Diyos ko! Kinakalawang na ata ang utak ko. Palibhasa ay hindi palaging nagagamit!’

Agad akong humarap sa lalaking manyak na si Haring Achilles pala, saka iniyukod ang aking ulo.

"Patawarin niyo po ang aking kalapastanganan Mahal na Hari!" saad kong nakayuko ang ulo.

"Hindi mo muna ba tatanggalin ang iyong suot na kupya sa ulo, bago ako harapin?" nakakunot ang noong tanong ng Mahal na Hari.

Ngunit mariin kong hinawakan ang mabigat na helmet sa aking ulonan.

Ayokong makita niya ang muka ko! Baka mas lalong madagdagan ang aking kasalanan pag nagkataon! Naalala kong tinakasan ko siya saka tumalon sa balon kahapon, kaya marahil ay ipapatay na niya ako ngayon!

‘Nakakaiyak! Mamatay na nga lamang ako, dito pa talaga sa hindi ko mundo?’

‘Why naman ganon? Nihindi pa nga ako nakaka-try magkajowa! Apaka ampeyr naman talaga ng buhay oh! Kainis!’

Agad na lumapit sa akin sila Alchiel at pilit tinatanggal ang helmet sa aking uluhan.

"Ipagpaumanhin nyo na po ang aming kaibigan Mahal na Hari. Tila ba ay nawala ang kaniyang utak dahil sa kaba sa pagharap sa inyo." magalang na saad ni Venoss na panay ang pilit sa akin na tanggalin ang suot kong helmet, na pilit ko din namang pinipigilan.

"Ayoko nga kase alisin! Bakit ba kasi nakikialam pa kayo? Mamatay na lang ako, pero hindi ko to aalisin!" reklamo ko sa apat na pinipilit alisin ang helmet sa ulo ko.

"Ano ba Rudeus? Baka mas lalo tayong mapahamak dahil diyan sa katigasan ng ulo mo eh!" saad ni Zenon na pinipilit ding alisin ang helmet sa ulo ko.

"Ayoko nga sabi e!" muli kong saad na mahigpit ang pagkakahawak sa aking helmet.

"Rudeus, pwede bang wag ka na makulit at alisin mo na ito, bago pa tayo maisipang paputulan ng ulo!" inis na reklamo ni Nikolai na nakikitanggal din ng helmet.

"Maaari ninyo na siyang pabayaan kung ayaw niya talagang ipakita ang kanyang mukha sa akin." maotoridad na saad ni manyak sa apat, kaya napatigil ang mga ito.

Agad akong humarap ng nakayuko at nakaluhod sa harap ni manyak na ngayon ay nakaupo na sa isang magarang upuan na kulay ginto.

"Ano bang ikinukubli ng iyong Kupya na ayaw mong ipakita sa akin lalaki?" seryosong tanong ni manyak na matamang nakatingin sa akin.

"M-may k-kulugo po ako sa m-mukha mahal na hari! Ang aking anyo ay l-lubos na di kaaya-aya sa inyong paningin." Utal-utal kong katwiran habang binabambo ang aking dibdib ng kaba.

Parang gusto ko biglang iuntog ang sariling ulo dahil sa katangahang sinabi ko.

‘Tang ina! Ang dami-daming pwedeng ikatwiran! Kulugo pa talaga?’

‘Wala ka na talagang naisip na tama Celizia! Nakakahiya ka! Naturingan kang isang Alcantara tapos ganyan ka! GRRRR!’

"Kung ganon ay hindi na ako muling matatanong pa tungkol sa iyong mukha." muling  turan ng Mahal na Haring na mukhang kinagat ang aking alibi.

Nakahinga naman ako ng bahagya dahil dito.

"Ngayon ay maaari mo na bang ipaliwanag ang dahilan kung bakit mo ninakaw ang mga bariles ng aking pabiritong alak sa kulandong ng mga pagkain?" dagdag nito sa seryosong tinig at may halong otoridad.

"Ang alak po ay ginamit namin kanina bilang pampasabog. Napansin ko po kasi kahapon ng sumugod kami, ay marami po ang namatay sa mga kasamahan namin dahil sa umuulang pana na pinapakawalan ng ating mga kalaban. Kaya naman po naisipan kong lalaban din kami sa paraang hindi kami maabot ng mga umuulang pana at mga nakamamatay na chariot mula sa kalaban ng ating kaharian." mahabang paliwanag ko, na nagpakunot sa noo ng mahal na hari.

"At paano ka naman napunta sa ganoong klase ng ideya?" muling tanong nitong matamang nakatitig sa akin, na tila ba’y naeengganyo sa klase ng aking pagpapaliwanag.

"Alcohol is a good conductor of heat. Maari po itong gamiting pampasabog kapag nahaluan ng gas." muling paliwanag ko.

"Anong lengwahe ang ginamit mo at bagamat hindi ko mawari ay naiintindihan ko naman ang iyong nais sabihin." muling tanong ng Hari, na humalumbaba habang nakatitig sa akin.

"Ang linggwahe pong aking ginagamit ay tinatawag na ingles, isang salitang banyagang akin ng nakagisnan." wala sa sariling sagot ko na nagpakunot lalo sa noo ng mga tao sa paligid ko.

‘Tang ina talaga Celizia! Ang bobo mo talagang babae ka! Tang ina! Sana hindi nalang ako ikaw! Buset!’

"Anong ibig mong sabihin?" madiing turan ng Mahal na Haring tila ba ay  nanghihinala na.

"W-wala lang po iyon M-mahal na H-hari, he-he-he!  Isa lamang po itong gawa-gawang lingwahe na nakagisnan ko mula sa aking pamilya!" namumutla at nauutal-utal na tanggi ko.

‘Tang ina talaga Celizia! Sino namang tanga ang maniniwala sa ganyang klaseng rason? Ang bobo mo ghurl!’

‘Ikaw na talaga ang reyna ng kabobohan!’

‘Kabobohan mo ang magiging sanhi ng pagkamatay mong babae ka, makita mo!’

Halos mapapikit ako habang nakayuko dahil sa pakikipag talo ko sa sarili kong konsensya, na ngayon ko lang nalaman na meron pala ako.

"Nais mo bang patawarin ko kayo dahil sa pagnanakaw sa akin?" seryosong tanong ni Manyak na nagpalingon sa akin sa kaniya.

Nakita ko na naman ang gwapo niyang muka, at ang mapupulang labi na humalik sa akin sa may paliguan. Hindi ko tuloy maiwasang hindi pamulahan dahil dito.

‘Ang gwapo ng manyak na ito tang ina! Tapos parang mas mukha siyang nagmatured ngayong nasa harapan ko siya ngayon. Mas lalong nadefined yung jawline niya, saka mas lumaki ang pangagatawan.’

‘Bakit parang ang laki naman agad ng pagbabago sa kaniya? Eh parang totoy pa siya noong nakita ko siya doon sa may paliguan kahapon lang yun ah? Ano na nangyare?’

Malawak ang ngisi niya  saakin habang nag aantay ng sagot.

Muli akong yumukod sa kanyang harapan.

"Wala na po akong mahihiling pang iba kung hindi ang mapatawad ninyo Mahal na Hari!" mabilis na sagot ko, matapos ang ilang segundong pagkatuliro.

"Kung ganon ay nais kitang maging parte ng mga kabalyerong personal na naglilingkod sa akin." nakangising turan ni Manyak habang matamang nakatitig sa akin.

"Nais kong gawin kang personal na taktiko ng digmaan, na maglilingkod sa akin habang buhay" dagdag nya pang nakapagpalaki ng aking mga mata at nakapagpatigalgal sa akin.

‘Tang ina! Mukang naging mas malala pa ata ang problema ko!’