CHAPTER 1: The Well Goddess

"I promise myself I will never fall in love with you.

But it was 4 AM and we were laughing too hard.

And I felt really happy for the first time in a long time"

-ANONYMOUS

***

"Oi Zia! Narinig mo na ba yung bali-balita?" parang tangang turan ni Kezia na nanlalaki pa ang mga mata.

"Ghurl! Mukha kang kwago sa part na yan! Huwag mo na lakihan mata mo. Ka-stress ka e!" asar ko sa kanya na inirapan niya, kaya lalo lang ako napahagalpak ng tawa.

Si Kezia kasi yung tipo ng taong sobrang lakas mantrip pero kapag siya naman yung pinagtripan ay napaka-asar-talo.

"Ghurl. Stop rolling your eyes! Mukha kang na-exorcist dyan!" muling asar ko kaya kunot na kunot ang noo niya.

"Isa pang asar mo sakin Celezia! Sasakalin na talaga kita!" kunot ang noo, habang matalim ang tingin na turan niya sa akin.

Itinaas ko ang dalawang kamay ko, na nagpapakita ng pagsuko, habang hindi pa rin nawawala ang malawak na ngisi sa labi. I can feel the absolute victory over Kezia right now. Bwahahahahaha.

"And stop giving me that disgusting smirk Celezia! Kung ayaw mong burahin ko iyan gamit ang sarili kong kuko!" another annoyed remark from her, kaya muli akong natawa na sinamaan na naman niya ng tingin.

Para mas lalo pa siyang asarin, ay kinuha ko ang imaginary zipper sa may gilid ng labi ko saka zinip ito, while puffing my cheeks with air to suppress another laugh from coming out. Sa sobrang inis ni Kezia ay malakas niya akong binatukan.

"ARAY HA! ‘Di kita dyan inaano, nambabatok ka na lang bigla bigla! Tss!" alma ko sa saka hinimas ang nasaktang parte ng aking ulo.

"Hindi na nga ako matalino, babatukan mo pa ako! Paano kung matapon ang utak ko?" reklamo ko pa sa kaniya.

"Paano naman matatapon utak mo, e wala ka naman n’on!" pang aasar nya din sakin.

"Ulol! Meron naman akong utak no! Akala mo sa akin?" inis kong sabi na tinawanan niya lang.

"Akala ko sayo? Walang utak. Kasasabi ko lang diba? Bwahahahaha!" tawa nyang parang mangkukulam, kaya siya naman ang binatukan ko.

Para lang kaming tanga na nagbabatukan, tumigil lang siya ng batok sakin  nang matapos makalimang batok sa akin ng sunod sunod. Gaganti din sana ako, nang mahuli nya ang kamay ko at pinigilang mambatok din sa kanya.

 "Gaga! May balita nga ako!" sabi nya habang muling pinanlalaki ang mga mata sa akin.

"Spill it! Kanina pa yang bali-balita mong ‘di mo naman tinutuloy!" sabi kong nakuha pa siyang irapan.

"Duuuuh! Ikaw kaya ‘tong ayaw makinig at panay tawa lang dyan! Kasalanan ko pa talaga?"

"Oo kasalanan mo!" saka ako dali-daling bumatok din sa kanya ng malakas nang maramdamang maluwag na ang kapit niya sa dalawang kamay ko.

Kakamot-kamot naman sa ulo niya akong sinamaan ng tingin na ginantihan ko lang ng pagdila.

"Oh, shut up!" she said, rolling her eyes.

"Have you heard the news?"

"What news? Ni-crush back ka na ni Vladimir ng Class B?" excited kong tanong na muling nagpaikot ng mga mata niya.

"I wish Zia. I wish too, na ‘yan talaga ang balita ko. BUT NO! Ma’am Guarin is no longer our History Teacher."

"WHAT? NO WAY! Ang bait pa naman n’on! Bakit naman daw?" di makapaniwala kong tanong.

"May sakit daw kasi si Ma’am Guarin. Meron daw tonsillitis, malala na raw, ‘di na kaya magturo." malungkot nyang saad.

Ma’am Guarin had always been Kezia's favorite teacher. Kase unlike me na hindi mahilig sa history, Kezia enjoyed the company of history books. She loved learning from them. Kaya nga talagang nag-click sila ni kuya Kit. Pareho kasi silang mahilig bumalik sa past.

Samantalang ako, ay ayaw na ayaw ang binabalikan ang nakaraan. Ika nga nila, "Past is past. Never to discuss." Ang kaso ay hindi nausuhan ng motto na iyon ang school namin, dahil hanggang ngayon ay past pa din ang topic. At kailangan pa talaga naming isipin iyong mga nangyari na.

Kaya lang naman ako nalungkot sa fact na hindi na si Ma’am Guarin ang teacher namin ay dahil baka hindi na ako makatulog sa history class. Baka kasi istrikto ang maging teacher namin, na papalit sa kanya.

Nakakastress kaya sa part ko iyon. Nakakaantok pa man din yung history. Feel me guys? Yung tipong first word pa lang ng history teacher niyo, para nang lullaby sa pandinig nyo. Parang bedtime stories kumbaga. Parang hinehele kayo ng mga dates at names na hindi ka naman talaga interesadong malaman, pero pinipilit nilang ipaintindi sayo kahit ayaw mo naman talaga.

Dahil sa history, narealize ko na masarap talaga matulog kapag may bedtime stories ka. Kaya umpisang pasok pa lang ni Ma’am Guarin ay natutulog na ako.

But I don’t think that would ever happen again. Nakakaiyak man, ngunit kailangan ko nang tanggapin na sa mga oras na ito ay hindi na ako pwedeng matulog.

"Sad. Pag-pray na lang natin na gumaling agad sya ghurl. ‘Wag ka nang malungkot." pag alo ko sa kanya.

Alam ko kasi na malungkot siya, dahil siyempre favorite teacher niya yun. Kaya nga nagulat ako nang bigla nyang pitikin ang noo ko. Nakakarami na ‘to ah! Tss.

"ARAY! Para saan na naman iyon gaga ka? King ina talaga nitong babaeng to e! Nakakarami ka na ah!" reklamo ko sa kanya habang hinihimas ang noo kong nasaktan.

"Ang drama mo kase! Sino bang may sabing malungkot ako? Duuuuh!" saad naman niyang muling umirap sakin.

Mahipan sana ng hangin nang magmukang banlag. Sarap tusukin ng mata e! Kanina pa irap ng irap! Hmp.

"Eh bakit? Hindi ba? Diba favorite teacher mo ‘yun?" takang tanong ko sa kanya as I slightly bent my head when I looked at her confusedly.

"Oo nga! Pero feeling ko, ang bago ko ng favorite teacher ay ‘yung papalit sa kanya." parang tanga na naman niyang saad, habang ipinaghugpong ang dalawa niyang kamay habang nakatingin sa taas.

Mukhang nagde-daydream na naman ang gaga. Sasagot pa man din sana ako, at sasabihan siyang mukang tanga, nang walang ano-ano’y bumukas ang pinto ng classroom namin, saka pumasok ang pinaka-gwapong teacher na nakita aking nakita sa tanang buhay ko.

Everyone inside our class was in awe, as we saw an eye candy teacher standing in front, holding a History book in one hand. He's wearing rectangular eyeglasses that really suit him. His hair was blond, while his eyes were gray. He had pinkish thin lips, that really seemed so kissable.

He seemed to be the serious type, yet his gorgeous looks portrayed a very intimidating aura.

Everyone became really silent, as he put his book on the table and rested his both hands on the table edge. It was really unusual, that my classmates were not even saying a bit of words. I was new to this kind of expression I saw from them.

"I told you..." Kezia said with a silly smirk plastered on her small yet pretty face.

"I think I’ll have a new flavor for my favorite teacher now." she whispered in my ear, while still looking intently at the guy in front of us.

I wasn't able to utter even a single word, as my eyes were caught by our professor’s mysterious eye that seemed to pull me inside a different dimension, only he knows about.

He looked intently at me, and I felt Kezia tense up beside me. I wondered what’s happening to her. She seemed disturbed as our teacher looked at us. My heart started beating loudly. I sensed terror building up inside me, for some reason even I don’t know about.

"I am Sir Maxwell Escintosh, your new history class professor, since we all know what happened to Ma’am Guarin."

"She can no longer teach you guys because of her tonsillitis. I'm not quite interested in good introductions that only waste time. I believe that I can know your names if we are able to be with each other for the whole semester." he said, as he looked side by side to see my classmates’ faces.

Everyone seemed to be as shocked as I am now. Well you can't blame us! It was our first time seeing a Greek God in real life.

We just continued to stare at the eye candy in front like a sweet dessert. I agree with him on the introduction part though.

Every year, the “introduce yourself” part has always been a nightmare to me. You may think this is just me exaggerating the word, but yeah! For me, it’s real.

I always felt so awkward in terms of introducing myself because I was never used to it. That's why I'm really glad we didn’t have to do those shitty introductions.

"So let’s start on where you guys ended with Ma’am Guarine. I was told it was about Achilles the Great, if I’m not mistaken?" he asked, which was answered by my classmates with a big "Yes".

It seems that it wasn't just me who was good, with not introducing ourselves anyway.

Sir Maxwell turned his back on us as he faced the board, writing the word "Achilles the Great" in big letters.

He seemed to know every detail in Achilles' history as he didn't even consult his text books. And start talking about Achilles' history.

"Achilles was the son of King Thadeus II and Queen Nefelli. A very stubborn and hard headed boy who resented his father in his early life" he stated.

Sir Maxwell was talking in such a way na para bang kilalang kilala niya ito, not as someone who’s in the book, but someone na nakakasalamuha nya talaga. But that’s impossible since Achilles was born on July 20, 356 B.C.E. and we are now in the present time where the reign of the said emperor ended too many centuries ago.

Sir Maxwell had this way of telling stories that makes you feel as if you’re actually inside the story which was quite amusing.

Hindi ko alam kung ako lang ba yung nakakaramdam ng ganito, o sadyang ganoon talaga yung way niya ng pagkukwento. Nagtuloy-tuloy pa siya sa pagsasabi sa amin ng mga trivias and facts about Achilles. And I don't know kung bakit kinikilabutan ako sa klase ng pagtuturo niya.

Yung tipong mapapa-“OO” ka na lang bigla, without knowing the real deal behind your answer.

Do you guys get me? I’ve never liked history since the first day I was born in this world. I believed that history and I will never be best friends just like Kezia and Kuya Kit.

But what is this feeling that I didn’t feel sleepy, and couldn’t stop listening to our new professor’s story about the great king of Asia, Babylon and Persia?

Bakit hindi ko magawang isara ang mga mata ko, para tulugan ang lesson ni Sir Maxwell?

What is it about him and his mysterious way of storytelling that keeps pulling me inside his book and feels like I was born in that era too?

“Achilles the Great was known for his achievements and different expeditions in his early life, conquering the whole of Greece except Sparta, and being the king of three huge kingdoms. Asia, Babylon and Persia. During his leadership at 336-323 B.C.E., he united the Greek-City-State and led the Corinthian league,” he added in his story.

“Achilles Phaedra Andreas Dominianos Agathangelou, or was known today as Achilles Agathangelou or Achilles the Great was a well-known King in his era, for these great achievements.”

“But that’s not the only thing which made him famous. He was also an irrational psychopath King, who murder thousands of slaves during his reign.”

“He died from an assassination attempt in Babylon on June 13, 323 B.C.E.” he said, before the bell rang, a sign that our history class is already done.

“Ok, that would be the end of our discussion for now. Please read the next chapter of the book, which is the history of Adolf Hitler, of Germany. That would be all for today. Class dismissed.” With that, he took his book, and started walking out of the door.

Our whole class was left speechless for some reason. We were all in awe of his way of discussing. We were like...

“Anong nangyari?”

“Did you feel goosebumps while listening to his lessons too?”

“I felt like I was inside his story just a while ago.”

“Akala ko ako lang yung nakafeel n’on kanina!”

“GOSH! I never thought history would be this exciting!”

“Dude! I think I already love that new teacher! He’s cool as fuck!”

“Oh fuck! Dude lumayo-layo ka nga sa akin! YOU’RE GAY!”

Ilan lang iyan sa mga usap-usapan ng mga kaklase ko after makaalis ni Sir Maxwell. Kung ganoon ay hindi lang pala ako ang naka-feel ng parang hinihigop sa loob ng libro.

Nilingon ko ang katabi kong si Kezia, and saw her gawking.

She’s so silent that was quite new to her. Kaya siniko ko na lamang siya para mabalik sa ulirat.

“Hey ghurl! Galaw-galaw! Baka pumanaw!” saad ko saka siya siniko ng malakas, nang hindi tumalab ang nauna kong siko.

“WHAT THE FREAKING F IS WRONG WITH YOU CELIZIA?” inis na sigaw nito saka hinila ang buhok ko.

Gaga as always.

“Duuuuh! Kanina pa kaya kita kinakausap, tas tulaley ka lang d’yandyan. Anyare ba sayo?” kakamot-kamot ng ulo na tanong ko sa kanya.

Pakiramdam ko ay nabunot pati ang anit ko sa lakas ng pagkakahila niya sa buhok ko. Ang brutal talaga ng babaeng to as always!

Kakaurat! Masyadong mapanakit!

Pasalamat na lang talaga siya at lab ko siya! Kundi...

Hmp!

“Eh kasi naman ghurl! Hindi ko alam kung ako lang ba, or talagang may something sa mata ni Sir Maxwell kanina, n’ong nagdidiscuss siya about sa history ni Achilles!” di makapaniwala at parang nakakita ng multong turan ni Kezia, saka dumukdok sa mismong armchair niya at ginulo-gulo ang mahaba at alon alon nyang buhok.

“Paano bang something ang sinasabi mo sa mata ni Sir Maxwell? His eyes seemed normal naman sa paningin ko kanina,” I said wrinkling my forehead.

Ano ba kasing pinagsasabi nitong babaeng to? Wala namang iba sa mata ni Sir kanina n’uong nagdidiscuss sya.

“His eyes seemed to light up in my eyes. Parang umiilaw, and nagiging kulay gold?”  kwento niya sakin habang nasa ganoon pa ring posisyon.

Ano ba kasing pinagsasabi ng babaeng to?

Nailaw daw mata ni Sir Maxwell?

Ano ‘yun? Naglalabas ng laser beam gan’on? Parang tanga lang e.

“Alam mo Kezia? Kinakain ka na ng sistema ng anime! Gutom lang yan! Tara na ghurl! Ikain mo na lang yan!” tapos ko sa kabaliwan niya, saka siya niyayang pumunta ng canteen, at kumain.

***FAST FORWARD***

Tatlong linggo na ang nakakalipas magmula nang ang lesson namin ay about sa history ni Achilles the Great. At nakapagtataka na hanggang ngayon ay hindi pa din ako nakaka-move on sa history nya.

I’ve been reading books about his biography and his history to feed all of my curiosity. Kase hanggang ‘di ko siya ginagawa, ay hindi rin ako pinapatulog ng king inang curiosity ko. In fact, hanggang sa panaginip ay dinadalaw ako ng history niya. Feeling ko tuloy ay nanggaling ako sa time zone niya nung nakaraang buhay ko.

In my dreams I am always beside an old well with different sequence on its wood

base. Tapos palagi ko raw kasama yung lalaking may itim na buhok at nakasuot ng pang royalty na damit.

Ewan ko kung sino ‘yong kumag na palaging bumibisita sa panaginip ko.

Baka naman soulmate ko yun? Wish ko lang talaga na soulmate ko yon! Sa panaginip ko kasi super gwapo daw n’ung lalaking iyon. Kaso blurred yung mukhamuka niya! Ang daya lang!

Paano ko naman kasi malalaman na gwapo talaga siya diba?

But to make the story short, palagi ko lang siyang kasama habang tumutugtog siya sa akin gamit ang kaniyang hawak na flute, sa panaginip ko sa may gilid ng pamilyar na balon.

And since curious nga ako sa history ni Achilles, ay naisipan kong sumama kay Kuya Kit nang malaman na magpupunta siya sa isa sa mga Vatican Museum dito sa Rome.

Pagdating na pagdating namin sa nasabing Museum, ay agad na nag- umpisa si Kuya Kit sa pag- aaral ng artifacts, at nakalimutan na yatang nag-eexist pa ako sa tabi niya.

Since pansin ko na super busy sya sa pagno-notes niya sa mga artifacts ay nagpaalam na lang ako kay Kuya na maglilibot-libot lang sa Museum.

“Don’t wander off too much! Text me kapag nagugutom ka na.” with that ay muli ng nag-focus si Kuya Kit sa pagno-notes niya, saka ako tinalikuran.

So kaya naglibot-libot na lang ako sa Museum. I was in awe, as I saw different artifacts.

Ang cool lang kasi na marami-rami rin silang na-preserved na mga gamit in shipshape.

I was walking alone in some corridor in Rome. Sayang nga at hindi ko kasama rito ang loka-lokang si Kezia.

Siya ang bff kong may saltik sa utak, na paulit- ulit na nagsasabing kung nabuhay daw siya sa panahon ni Xerxes ay papatayin niya raw ito habang bata pa.

Baliw diba? But she’s really a great friend.

I know you guys think that she’s crazy!

It’s okay, because everyone who doesn’t know her would say how weird of a person she is.

And I’m not going to wash hands off it, dahil kahit ako ay napa-praning din sa history this past few days.

No wonder were friends right?

Because I too, feel the same way towards someone from history.

Kung si Kezia ay napa-praning na sa history ni Xerxes tulad niya, ako naman ay napa-praning na ako sa history ni Achilles Agathangelou.

You guys know him?

Siya lang naman ang pinakamagaling na hari ng Macedonia noong 336-323

B.C.E. Sino ba naman kasing hindi maku-curious at ma-amaze sa klase ng pamumuno niya diba?

Ha?

Anong sabi mo?

Ikaw?

‘Di ka curious at wala kang paki?

Paki ko rin ba? Charot! Hahahahaha. E ‘di sana all na lang tayo! Charot ulit.

Hahahahahaha!

See? Sabi sa inyo’t nababaliw na ako e.

Actually I’m not really into history class. I’m more into science, kaya di ko rin maintindihan kung bakit ako nagkakaganito over Achilles’ history.

So like what I was saying a while ago...

I was walking alone in some corridor in the Vatican Museum in Rome.

Dito kasi ako dinala ni Kuya Kit para samahan siya sa kanyang study, about history.

Sosyal ng pag- aaral ni Kuya, ‘no?

Inggit ka naman?

Wag ka mainggit. Ang boring ng course niya actually. Sa sobrang boring ‘di ko

na nga matandaan kung ano yung tine-take niya eh. All I know is that he’s studying history, as one of his major subjects, and he dreamed of being a famous archeologist.

As I walked around the Vatican Museum, I just found myself standing in front of a mysterious well.

Nilulumot na ito sa sobrang kalumaan. But you can still see those interesting sequence and details na nasa may dalawang kahoy na nakatusok rito, para maging stand, sa sabitan ng timba.

Halatang-halata na ang kalumaan nito.

Nilapitan ko pa itong mabuti nang mapansin ang kakaibang marking sa may parihabang batong na nagkukumpuni rito para maging isang ganap na balon.

I looked at the markings, and saw something familiar.

For some reason, I got curious so I decided na tanggalin ang mga lumot na nagtatakip rito gamit ang tissue na nakuha ko sa pouch bag ko.

Matapos matanggal ang mga lumot ay lumabas ang mga letrang tila ba ay kumikinang sa aking mga mata.

Matapos kong matanggal ang lumot mula sa balon, ay nakakapagtatakang bigla kong narinig ang sarili kong boses, na nagsalita.

“I will always love you, Achilles...”

“No time nor mountain nor even death could ever change that love I have for you,” saad ng sarili kong boses na labis na nakapagpataka sakin.

Dahil sigurado akong hindi ako ‘yon.

I mean, bakit ko naman sasabihin yun diba?

For Pete sake, wala akong kilalang Achilles na existing, bukod sa talanding hari ng Asia, Babylon at Persia.

At imposible namang sabihin ko ‘yon sa kanya, dahil ‘di ko siya type. At naniniwala akong isa siyang malanding hari, na nag- iisip na mula siya sa Panginoon.

A rude irrational psychopath na pumatay sa libo-libong mga alipin noong panahon niya, dahil trip niya lang!

Luminga-linga ako sa paligid, para masiguradong hindi ako pina-prank lang ng Kuya kong kulokoy na isa pa ring malakas mang-trip.

Parehong-pareho talaga sila ni Kezia. May pagka-abnormal. Mabuti na lang talaga at hindi ako mana sa kanila. Hahahahahahahaha.

Nang makitang wala namang ibang tao sa paligid ay kibit-balikat ko na lamang na pinakatitigan ang kumikinang na mga letra na nakamarka sa may gilid na bahagi ng bato.

“A love that has no bounds” basa ko sa nakasulat, saka napakunot ang noo nang makita ang sariling pangalan na nakasulat sa gilid nito.

“Celezia Alcantara” kunot noo kong basa sa sariling pangalan, saka umakmang hahawakan ito nang may kung anong pwersa ang humigop sa akin papasok sa loob ng balon.

Nilamon ako ng dilim mula sa balon, at nang aking buksan ang aking mga mata ay may tatlong gintong pinto na bumungad sakin.

Bukod sa tatlong gintong pinto, ay wala nang iba pang makikita sa madilim na paligid. Sinubukan kong pumasok sa pinto na nasa gitna ko, nagbabakasakaling ito na nga ang lagusan para makalabas ako sa madilim na lugar na aking kinasasadlakan.

Nang subukan ko itong buksan ay agad akong nilamon ng liwanag.

Napapikit ako dahil sa nakakasilaw na liwanag na tumatama sa aking mga mata.

Nang oras na buksan ko ang aking mga mata ay bumungad sakin ang makitid na loob ng balon na aking kinasasadlakan.

Tinignan ko ang aking mga paa, dahil nilalamig ito. Hanggang bewang ko lang ang lamang tubig ng balon. Sinubukan kong itingala ang aking ulo para makita ang nasa itaas at para sana humingi ng tulong para maiangat ako.

Nang walang ano-ano ay may matigas na bagay ang tumama sa aking ulo. Inis akong napakamot sa parte na nasaktan saka masamang tinignan ang kung sino mang naghagis ng matigas na bagay sa aking ulonan.

Nang aking tignan ang matigas na bagay na ito, ay kusang umangat ang gilid ng aking labi na pumorma sa isang ngisi nang makaisip ng magandang ideya.

Kinuha ko ang kahoy na baldeng tumama sa ulo ko, saka tinanggal ang pagkakatali dito at ibinuhol ko ito sa paraang makakatungtong ako sa tali. Kaya nang mag- umpisa ang kung sino man sa taas na kukuha sana ng tubig mula sa balon ay nakasakay na ako.

Sa umpisa ay mukhang hindi ito agad maiangat ng kung sino man sa labas ng balon. Ngunit hindi rin nagtagal ay naramdaman kong umaangat na ako.

Nang maabot ko na ang bukana ng balon kung saan ako nahulog, ay isang batang lalaki na nanlalaki ang itim na mga mata ang siyang sumalubong sa akin.

Itim ang kulay ng buhok nito na may pagkakulot, habang nakasuot ng katulad sa mga royalty noong unang panahon.

Anong nangyayari? Hindi naman ganito ang itsura ng Museum na pinanggalingan ko! Asan ako?

Nilinga- linga ko ang aking paningin at nakita ang tatlong kabalyero na nakahawak sa taling nag angat sakin. Katulad ng batang lalaki sa aking harapan ay nanlalaki rin ang mga mata ng mga ito.

“Poios eísai? Kai ti káneis kalá sto paláti?” tanong ng isa sa mga kabalyero, kaya naman agad akong naalarma, mukha silang susugod sakin anytime.

(Sino ka? At anong ginagawa mo sa balon ng palasyo?)

“Ti eídous roúcha eínai? Giatí moiázeis me aftó?” takang tanong ng batang lalaki na sa tingin ko ay nasa labing dalawang taong gulang palamang.

(Anong klase ng pananamit ‘yan? Bakit ganyan ang itsura mo?)

Hindi ko magawang makapagsalita, dahil natatakot akong baka hindi rin naman nila ako maintindihan.

Nakakapagtaka nga na naiintindihan ko ang mga sinasabi nila, gayong ang salita nila ay salita ng ancient Roman.

“MILO! Eíste dolofónos pou ésteile i álli aftokratoría gia na dolofonísei ton agapitó prínkipa?” saad ng isa pang kabalyero, saka nila ako tinutukan ng kanilang mga espada.

(MAGSALITA KA! Isa ka bang mamamatay tao na ipinadala ng kabilang imperyo para paslangin ang mahal na prinsipe?)

Ano na gagawin ko? Kapag nagsalita ako, sigurado naman na di rin nila ako maiintindihan. Like duuuuh! Kelan pa ba sila natuto magsalita ng Tagalog?

Nang akma na nila akong susugurdin ay nagsimula na akong tumakbo papalayo.

Hindi ko na alam kung saan ako pupunta. Pinaubaya ko na lamang sa aking mga paa ang landas na aking tatahakin. Kailangan ko humanap ng kahit anong tubig. Baka sakaling paglumusong ako rito ay mapunta ako sa kasalukuyan.

Nang may makita akong parang sapa, ay agad akong tumalon at lumusong roon. Lalo na nang makitang marami na ang mga kawal na humahabol sakin.

Ngunit pag-ahon ko, ay nandito pa rin ako sa king inang kastilyong ito.

“EINAI!”malakas na sigaw ng isa sa mga kawal na nakakita sa pag- ahon ko.

(NAROON SYA!)

Kaya naman dali-dali ako muling umahon sa paliguan na kinaroroonan ko, saka muling tumakbo papalayo.

Kung hindi gumana ang tubig, baka naman sa balon ulit ako makakabalik sa sarili kong time zone?

Kaya naman dali-dali akong pumunta pabalik sa balon na pinanggalingan ko. Palinga-linga ako sa paligid, sinisiguradong walang kahit na sino ang naroon.

Nang makitang marami pang mga kawal ang nasa paligid ay minabuti ko na lamang na magtago sa isang malaking kahon na hindi ko alam kung para saan.

Gawa ito sa kahoy, at may takip sa ibabaw. Matatagpuan ito sa may lilim ng puno. Sakto lamang ang laki nito para sakin, kung isasadya kong ibaluktot ang aking katawan.

Inabot na ako’t lahat-lahat ng gabi, ngunit kita kong hindi pa din nababakante ang balon na aking pinanggalingan.

Marami pa rin ang mga kawal na nasa paligid nito, at matamang nagbabantay. Sumasakit na ang aking leeg sa pagkakayuko at nangangalay na rin ang aking mga binti at likod. Naiiyak na ako dahil gustong-gusto ko na talaga makatayo man lamang o di kaya ay makahiga.

Ano ba kasikase talagang nangyayari? Paano nangyari ang nakarating ako rito? Base sa paglibot ko sa buong palasyo at sa klase ng kasuotan ng mga tao, ay halatang bumalik nga talaga akong tunay sa nakaraan. Ang ipinagtatakapinagtataka ko ay kung paano nangyarie ‘yon. At higit sa lahat! Kaninong time zone to?

Agad kong nahigit ang aking hininga nang maramdamang may kung sino man ang umupo sa may takip ng kahon na kahoy. Kita ko sa pahabang butas nito ang binti ng kung sino mang umupo rito.

“Xéro óti eísai ekeí,” mahinang turan ng boses ng batang lalaki kanina.

(Alam kong nariyan ka.)

Agad akong kinabahan dahil sa narinig. Mukhang ito na ata ang magiging katapusan ko. Mukhang dito na ata ako mapapatay.

King ina naman! Mamamatay na agad ako? Ni hindi ko pa nga nararanasan magkajowa man lang! Masyadong unfair yun!

Naipapaiyak na talaga ako, konting-konti na lang! Ayoko pa mamatay ‘no! Ayoko pa!

‘Di ko pa nga nakikitang ikasal si Kezia sa crush niyangna si Vladimir eh!

“Min klais ekeí. Oi stratiótes den tha mas anaféroun,” muling saad ng batang lalaki.

(Wag ka na dyan umiyak. ‘Di naman kita isusumbong sa mga kawal.)

“Gia tóra as periménoume na fýgoun. Zítisa voítheia apó tin Beerus. Tha érthei argótera gia na sas voithísei na xefýgete.” dagdag muli ng batang lalaki.

(Sa ngayon ay mag- antay na muna tayo na makaalis sila. Humingi na ako ng tulong kay Beerus. Maya- maya ay darating na ito para tulungan kang makatakas.)

Hindi ko alam kung maaari ko bang pagkatiwalaan ang batang lalaking na nakaupo sa itaas ng kahoy na aking pinagtataguan, ngunit nananalangin ako na sana ay totoo nga ang kanyang mga sinabi.

“Efcharistó!” nagulat ako nang ang salitang lumabas sa aking bibig ay tulad sa klase ng salita nila.

(Salamat!)

Paanong nangyare yun?

“Parakaló. Theá tou pigadioú.”

(Walang anuman. Dyosa ng Balon.)

Totoo sa sinabi ng batang lalaki, ay mayroon ngang isang lalaking na nakasuot ng kalasag na pang Heneral ang siyang lumapit sa mga bantay. At maya-maya lamang ay nagsimula na ngang magsialisan ang mga kawal na nagbabantay sa may balon.

Sobrang sakit ng aking buong katawan nang makaalis ako sa mismong kahoy na kahon. Nakangiti akong sinalubong ng batang lalaki.

“Ngayon ay ligtas ka na. Taga saang bayan ka ba para maihatid ka na namin sa pinanggalingan mo?” saad ng lalaking tinawag ng batang lalaki na Beerus.

“Hindi ako galing sa mundong to. Aksidente akong dinala sa mundong ito ng balon, pasensya na. Ang nais ko lamang ay muling makapasok sa balon na pinanggalingan ko,” saad kong hirap na hirap sa pagta-Tagalog.

Oo Tagalog, nakakapagtaka, pero Tagalog na din ang salita nila sa pandinig ko.

“Kung ganon ay malaya ka na. Hanggang sa muli nating pagkikita. Dyosa ng Balon” nakangiting saad ng batang lalaki.

Hindi ko na lang pinanasin ang muling pagtawag niya sakin ng Dyosa ng Balon. Saka ako muling tumalon papasok sa balong pinanggalingan ko.