CHAPTER THREE: Lemery

Siguro ay nagtataka kayo kung anong nangyari pag tapos bumisita rito ni Miss Avon.

Actually, hindi ko rin alam. Ang alam ko lang ay wala akong nagets. I mean, yung idea? Alam na alam ko. If I ever agreed to accept her offer to join Miss Night and be one of the girls, I have to sell my self to a billionaire. And, yes, gets na gets ko iyon.

Pero ang hindi ko lang magets ay kung bakit ako papayag na ibenta ang sarili ko? Hindi ako baliw at lalo nang hinding hindi ako desperada kahit na ano pa ang sitwasyon ko. Mahirap ang buhay pero hindi ko gusto na kahit kailan ay ibenta ang katawan o ang buhay ko para sa malaking pera.

"Seriously? Ayan talaga sinabi? Word by word?" Gulat na gulat si Sean sa haba ng kwento ko. Halos siya, hindi rin talaga makapaniwala. "Sinong baliw naman gagawa niyan? Baka naman kasi scam talaga."

Nag labas ako ng malalim na hininga, "Hindi, promise. Kung nakita mo lang ang mga pinakita sakin ni Miss Avon, you would know na legit talaga."

Totoo naman. From the red card up to the pictures Miss Avon presented me, talagang alam kong legit. I worked for a few months sa fraud department ng office kung saan kami tumitingin ng dokumentong peke. Kaya alam ko at confident ako na totoo nga ang Miss Night.

Mula sa pagkakaupo ay humiga ako sa lapag, nilaro ko rin ang red card ng Miss Night na nasa kamay ko. "Naaalala mo ba si Lemery? Yung kinwento ko sa iyo na kaibigan ko na kasabay ko lumawas dito galing probinsya?"

Nagtatakang tumingin sa akin si Sean. "Yun ba yung biglang yumaman tas di ka na binalikan?" Tanong niya. Noon, nung kinwento ko kay Sean ang tungkol kay Lemery, mas galit pa siya sa akin. Hindi raw tama na iniwan ako ni Lemery at hindi tinulungan lalo na at sabay kaming lumuwas ng maynila.

Kako nga ay wala akong sama ng loob. Basta maayos na ang buhay ni Lemery, masaya na rin ako.

"Nakita ko siya sa isa sa mga pictures doon sa Miss Night. Kasama siya sa batch noong mismong taon na lumuwas kami sa maynila at sa taon mismo kung saan siya yumaman." Pagkasabi ko nito, kumunot ang noo ni Sean na para bang nagegets na niya ang punto ko.

"Ibig sabihin ba eh yumaman siya dahil sa pag sali dyan sa Miss Night na yan?" Tanong niya, tumango naman ako. Agresibong siyang sumandal sa sofa at tinuro ako. "Beh, wag ka namang maniwala agad hangga't di nanggaling kay Lemery mismo. Ay sorry, you will never know pala ano? Iniwan ka pala niya sa tae ng kalabaw." At bahagya siyang tumawa.

Inirapan ko nga. Kahit kailan talaga, totoo mag salita itong si Sean. Kung hindi lang ako lumaking hindi pikunin ay siguro kanina ko pa kinurot at pinatikom ang bibig niya. Pero sa totoo lang, kahit na ganito si Sean, siya lang naman ang kaibigan na totoo sa akin at maaasahan ko.

"Sakit mo naman mag salita." Pabiro kong hinawakan ang dibdib ko na para ba akong nasasaktan talaga.

"Sus naman. Di ka pa nasanay. Tsaka wala ka namang choice kung hindi masanay kasi ako lang naman kaibigan mo. Unemployed ka na nga mataray ka pa, be thankful at natitiis kita."

Dahil sa sinabi ni Sean, ay naibato ko sakanya ang hawak kong red card. nasalo niya ito. "Oo na, Sama ng ugali mo talaga."

Ilang minuto kaming tila dinaanan ng anghel sa tahimik. Muling binasa at iniscan ni Sean and red card. "Ang sketchy naman kasi. Bukod sa nakapagtataka na yung approach nila sa iyo, wala man lang contact details dito na nakasulat. Kahit address, wala rin. Paano natin madodouble check kung safe talaga?"

"Pero sa tingin mo ba hindi siya worth it subukan?" Tanong ko.

Agresibong umiling si Sean. "Nope. If safety ang concern, boto ko ay no." akala ko ay natapos na siyang magsalita. "Pero, what if subukan nating hanapin yung kaibigan mo? Si Lemery? Confirm it from her."

It seems like a light bulb just shined at the back of my head. Tama si Sean. Kanino pa nga bang mas better i-confirm kung totoo ang Miss Night kung hindi mismo kay Lemery? Ang problema lang ay hindi ko alam kung saan siya hahanapin.

Ang last na pagkikita pa namin ay noong nagaapply pa lamang kami sa iba't-ibang kompanya, pag tapos namin mareject sa limang kompanya, hindi ko na siya nakita. Bigla ko na lang nalaman na sumama at nagpa kasal na siya sa mayamang lalaki. Posibleng dahil nga sa Miss NIght.

Bumalik ako sa pagkakaupo sa sofa. Hinarap ko si Sean. "If ever man na mahanap natin siya, anong sasabihin ko sa kanya?"

Nag kibit balikat naman si Sean. "Aba malay ko sa iyo. Pero siguro, diretsuhin mo na lang ang tanong mo. Itanong mo agad kung totoo ba o hindi."

Lumipas na ang araw at tsaka lang umuwi si Sean. Hindi na nga namin namalayan na madilim na pala sa labas. Day off kasi niya kaya malakas tumambay bago dumiretso sa gimik.

Ilang minuto rin akong tumulala bago nagawi ang mata ko sa akin laptop. Hindi ko na namalayan na binuksan ko na ito.

Kailangan kong mahanap si Lemery. Bukod sa itatanong ko sa kanya, gusto ko rin malaman kung ano na ang nangyari sa kanya.

Sinearch ko ang pangalan niya sa f******k. Friends pa rin pala kami pero hindi na active ang f******k niya. Ang last post niya pa ay noong taong lumuwas kami rito sa Maynila. Parehas na taon kung kailan siya nakapang asawa at naglaho nang para bang bula.

Ang picture pa namin ang last post niya. Tandang tanda ko pa ito. Ito yung first time naming kumain sa fast food noon. Kahit mahal, inisip namin na deserve namin yon lalo na sa hirap na pinagdaanan namin sa pag luwas sa Maynila.

Nag labas ako ng malalim na hininga, nakaramdam din ako bigla ng lungkot. "Hay, Lemery. Kumusta ka na kaya? Di mo ba ko namimiss?" Pagka usap ko sa picture naming dalawa.

Tinignan ko ang f******k niya, wala naman masyadong makikita. Kakaunting picture lang ang andito. Karamihan pa ay yung andon kami sa probinsya.

Para may magawa, tinignan ko na lang ang mga likes niya sa picture.

Isang bagong pangalan ang andito. Karamihan kasi na naglalike ay mga kaibigan at kakilala namin sa probinsya. Pinindot ko agad ang profile niya.

Skyler Han - Owner at Han Cars

Hindi lang iyon ang kinagulat ko. Biglang pamilyar na mukha ang nakita ko sa kanyang cover photo.

Si Lemery at Skyler sa wedding shot.

"Lemery."