2. His Future

Highschool ako noon nang magkagusto ako sa isang lalaking sobrang gwapo pero mahirap naman. Naging malaking dagan iyon sa bata kong puso. I'm spoiled. Lahat ng gusto ko dapat makuha ko!

Pero ayaw sa kanya ng parents ko. They said 'ano bang maipagmamalaki ng taong ganun? Mahirap lang. Malay natin may ibang habol saiyo yun!' Kontra sila dahil mahirap lang 'yong nagugustohan ko.

Kaya tinigil ko na lang, kahit masakit.

Doon ko na realize na kung para sa akin, akin talaga kung hindi, bakit ko pipilitin?

In that day, pinangako ko sa sarili kong dapat mayaman ang boyfriend ko. 'Yong may kaya at maipagmamalaki. 'Yong Kaya akong buhayin at higit sa lahat— Kaya kong iharap sa parents ko na nakataas noo.

Lahat ng manliligaw ko basted. Wala naman kasing mayaman dito sa amin e! Kaya sabi ni mommy kailangan kong pagbutihin ang pag-aaral nang sa ganun ay pwede akong mag-abroad at doon na maghanap ng mapapangasawa na sinang-ayunan ko naman.

Hanggang nagkolehiyo ay ganun parin— NBSB parin. May nagtatangkang manligaw pero pagtatanungin ko kung ' Kaya niya ba akong buhayin?' umaatras. Ang sabi'y magkasintahan lang daw muna— pero umiling-iling lang ako.

Wala naman palang planong pakasalan ako, bakit nanliligaw pa? Kung sana kaya niya akong buhayin. E, 'di hindi ako malulugi kong ihaharap ko siya kay mommy at daddy! Handa akong masampal para sa kanya! Tapos siya? Wala palang plano para sa aming dalawa. Ay mali Yun!

Hanggang 3rd year college ay wala akong sinasagot at wala rin akong nagugustohan.

Not until...

May transferee na dumating— galing sa ibang bansa. At first wala naman talaga akong pakialam sa kanya. Pero no'ng nakita ko siya lumabas sa kotse niya! Parang nagkurting puso ang mga mata ko.

'Mayaman siya!' isip ko.

Doon nagsimula ang pagkahumaling ko sa kanya. Pinagtatanong ko siya— Ang sabi'y ay 'Josephius Alejandros Villanueva' daw ang pangalan at mayaman daw'ng tunay. Marami raw'ng eskwelahan ang pamilya niya sa ibat-ibang panig ng bansa, lalo akong namangha sa kanya.

Hindi naman ako sobrang mukhang pera— slight Lang. Kasi hindi lang naman iyon ang nagustuhan ko kay Joseph. Kasi kahit binata palang siya mukha na siyang mature! He has this fair white skin na malayong malayo sa akin kahit na ang dami kong apply! He is so handsome. Thick eyebrows. Hazel brown eyes. Proud nose. And kissable lips.— that hunts me in my wildest dreams.

Kaya hindi nakakapagtakang habulin siya ng babae. Well, ganun naman talaga sa probinsya— ignorante. Pag may 'transferee' agad na napapansin! Pero Joseph is not like the others who like fame and social media.

He likes books and all. Alam ko yon dahil naclassmate ko siya sa isang subject na hindi ko alam kung swerte ba ako o malas! Paano ba naman Kasi! Kung papalarin ka nga naman bobo ka na nga malas ka pa!

Nakakahiya tuwing may oral recitation! Ako lagi ang tinatawag! Nakakahiya minsan kasi siya ang sumasalo sa tanong para sa akin— kikiligin sana ako pero naisip ko na baka he just aimed bigger grades kaya ganun siya. Gustong-gusto ko siyang kausapin pero English speaking siya no'ng panahon na iyon. Kaya hindi nalang. I'm suddenly wishing na sana nag-aral nalang ako ng mabuti noon!

At dahil study person siya, Ang friends niya rin ay ganun! Nerds! Pero iba si Joseph sa kanila kasi marunong manamit si Joseph! Kumbaga, beauty with brains. Naiinis ako dahil doon, bakit niya pipiliin ang ganung kaibigan?

Kami ng mga kaibigan ko ay bully sa school kaya napagpasyahan kong abangan si Eya mamaya sa labas ng school. Si Eya ang laging kasama ni Joseph at malaki ang inggit ko sa kanya— hindi ko alam kung bakit, I just hate nerds.

Paawa kasi sila. Feeling ko kunwari lang silang mabait pero hindi naman talaga! Iniisip ng marami na may 'hidden beauty' sila, pure and innocent! Kaya ayaw ko sa ganoong tao— mapagpanggap.

Pero no'ng kinompronta ko siya ay nandoon naman si Joseph para ipagtanggol siya! Takot na takot ako no'n. Madilim kasi ang titig ni Joseph sa akin tila hindi nagustuhan ang ginawa ko kay Eya!

Kaya ang ginawa ko sa araw na iyon ay nagsorry kay Eya— sa harap niya mismo. At nakipagkaibigan kay Eya. Ang plano ay kaibiganin si Eya para matulungan niya ako kay Joseph. At nagtagumpay naman ako naging kaibigan kami ni Joseph pero hindi parin nag-iiba ang trato niya sa akin.

Cold and distant.

I feel like he hates me...

Kaya pinabayaan ko na lang siya...

Bakit ko pag-aaksayahan ng oras ang mga taong ayaw sa akin?

Hindi ko alam kung napapansin niya ba ang paglayo ko sa kanya pero parang wala Lang naman siya. Infact, he looked happier.

Gusto ko siya dahil parehong may kaya ang pamilya namin, kaya 'di ako mahihiyang ipakilala siya kay mommy at daddy. 'Yon lang yun! Tinigil ko rin naman bago pa lumalim...

Pero ang makita siya ngayon ay... Ewan! Something is different now, something strange. It's about what? A year? No? Maybe almost 2 years. Nagpapansin ako sa kanya but then failed. He maybe likes someone else that time at nirerespeto ko iyon.

Pinagmasdan ko siya. Mas gwapo sya ngayon. He's features looked finer. He looked more gorgeous! May mga muscle na rin siya at tumakad din! Mabuti pa siya! I bet he has abs too. Ilan kaya? He has muscles now. He is like a greek god with brains in jeans and a shirt. Ang lakas ng dating niya kahit simple lang siyang manamit.

Bumalik ako sa katinuan nang marinig ko siyang tumikhim. I smiled at him. Kanina ay iniwan niya lang akong nakatunganga doon! Kaya sumunod ako sa kanya dito sa loob. Hindi ko na masyadong pinansin ang mukha ng opisina— sa kanya lang kasi ang titig ko.

"Are we going to start or not? Kasi, it's time for lunch, Miss Entelestes," he said like a boss.

Natigilan ako, ngayon lang pumasok sa kukute ko na hindi pala landi ang pinunta ko dito kundi interview! Bigla akong kinabahan— natameme. Feeling ko lahat ng preparation ko nabura sa utak ko!

Mental Block! Gosh?! May utak pala ako?

Hilaw akong napangiti sa panimula niya. Grabe parang 'di kami nagklassmate no'ng college, ah? Masyadong pormal. Well, part of the job. Kailangan maging professional, Hindi dapat hinahalo ang trabaho sa personal na mga bagay.

Nakakabilib! To think na last year lang din siya grumaduate tapos nakaya niya na ang responsibilidad bilang admin. Ang hirap noon, and to think that he will handle adult and young teachers, I'm sure malaking responsibilidad iyon.

The pressure is in his shoulders lalo pa't bata pa siya— Wala pang naniniwala at napapatunayan. Kahit pa sabihin nating matalino siya at maraming achievements meron paring qu-question sa pagiging deserving niya bilang admin— especially old teachers who aimed for the position.

I fastly composed myself and smiled at him. He begun to interview me, sa kanya lang ako tumitingin hindi naman ako masyadong nahirapan kasi natural akong matalino— este, nagresearch ako!

"Why would we hire you?" he begins to ask.

Gusto ko sanang sagutin siya na 'kasi may hiring!'— Wala lang gusto ko lang siyang sagutin nang ganun. Nakita ko sa YouTube e!

I pouted.

But I answered, "Because I am confidently deserving for the job." Taas noong sabi ko.

Tumaas ang kilay niya. " And why is that?" he follows up.

"I completed my studies. I maybe don't have achievements but I am sure I can handle the job."

Tumango naman si Joseph, " What do you think are your edges among the others?"

Napaisip ako. " Kasi mas maganda ako." I simply said— Wala akong maisip, e. Pero kaya ko 'yong ipaglaban. Bobo man, pandak man, Maganda naman!

Nakita ko ang pagtaas niya ulit ng kilay. " Why do you think being beautiful is enough for you to stand out, Miss Entelestes? "

Para akong nahamon sa tanong niya. " Mas gusto ng mga bata iyong magaganda sa mata! Mas madali silang matutu kung maganda rin ang magtuturo. It is based on my research! Kaya credible ako." I debated.

Totoo naman kasi iyon kung pagbabasihan mo ang mga bata mas gusto nila ang mga bagay na maganda sa mata. Mas madali mong makukuha ang atensiyon nila. Come on, Sino bang gusto ng teacher na mukhang aswang?

I secretly rolled my eyes.

I saw him smirked. " And what are your references, Miss Entelestes? How can you make sure that your research is credible? And enough to strengthen your stand?" he challenged.

Nastress ako bigla.

Kasali pa ba Ito sa interview? I suddenly wanted to ask him kung ganito din ba siya sa ibang applicants, para kasing may hidden 'galit' siya sa akin.

"What are you trying to imply, Joseph? That my research is not credible?!" The truth is, ayaw kong kinu-question ako.

Napahinga nang malalim si Joseph, " It is 'Sir Joseph' for you Miss Entelestes."

Napanganga ako nang tumayo na siya. Tapos na ba? Tanggap ba ako?

"Joseph!" I called.

Lumingon naman siya sa akin. " Hintayin mo na lang ang desisyon ng headmaster, Miss Entelestes."

Ganun nalang iyon?!

" Hoy!" Tinawag ko ulit siya.

Kunot ang noo niyang bumaling sa akin. I smiled at him. " May trabaho ka pa?" I ask sweetly.

Kunot parin ang noo niya sa akin. Hindi siya sumagot, kaya dinagdagan ko pa ang sinabi ko. " Lunch naman tayo, oh!" Ngumuso ako— nagpapacute.

" I'm sorry, busy," he plainly said at umiwas ng tingin, tila hindi sanay o komportable sa akin. Napangiwi ako, parang hindi kami nagkausap noong college, ah?!

Mas tumulis pa ang nguso ko. " E, mamaya?" I hopefully ask.

"Busy din."

"Bukas! Nalang linggo!" pamimilit ko.

Hindi siya sumagot. 

Nalukot ang mukha ko. " E, sa Lunes? Martes? Meyerkules? Huwebes? Bernes? Sabado—"

" Okay fine. Pero huwag ngayon. I'm busy," he said. I just smiled at him.

Ibang-iba na talaga siya sa Joseph na kilala ko way back college, kahit pa almost 2 years lang iyon. He's is more mature now. Handsome too... May mga muscles na rin siya! I really want to touch it!

I giggled at my thoughts. Ang manyak lang!

Umalis si Joseph at iniwan ako dito sa office na mag-isa kaya lumabas nalang ako at naglakad-lakad habang naghihintay sa desisyon ng headmaster— Nang may nakita akong pamilyar na babae.

She is wearing a plain polo shirt and jeans. Nakalugay ang medyo kulot niyang buhok— Magandang-maganda na siya ngayon. Malayong malayo sa 'nerd' na kilala ko noon!

Nanlalaki ang mata kong tiningnan siya at nang lumiko siya ay automatikong lumapad ang ngisi ko. Hindi nga ako nagkakamali!

"Eya!" I shouted not caring if maraming tao ang nakatingin sa akin.

Eya was my nerd classmate noon pero sobrang ganda na ngayon kaya I suddenly want to be friend with her na! Para may kaibigan na ulit akong maganda!

Nanlalaki ang matang binalingan nya ako. My smiled widen. "Hope?" she ask, tila hindi makapaniwala na makikita niya ako.

Muntik na akong mapairap sa kanya. Agad akong tumango at yumakap sa kanya. Hindi kami ganon kaclose pero ganito talaga akong tao, I always treat everyone fairly and bubbly!— siguro dala ng kakapalan ng mukha ko.

Nagtatakang mga mata ang ibinaling nya sa akin. " Bakit ka nandito?"

I rolled my eyes and folded my arms. " Ano pa ba? Edi nag-aaply ng trabaho! Alangan namang mag-aral diba? Really? Dito sa elementary?' I said as a matter-of-fact tone.

Akala ko ba matalino itong si Eya?

Natawa naman parang ang saya-saya niya. " Of course, that's not what I mean, you know. I thought hindi ka magtatrabaho dahil mayaman kayo?" she said with amusement.

Alam lahat ng kaklase ko kung ano akong klaseng Tao at kung gaano kababaw ang mga pangarap at prinsipyo ko sa buhay. Well, that's me, mas mabuti nang mababaw kaysa mataas nga kakayanin kaya? Diba?

Tawagin man akong mababaw pero 'di ko mapagkakailang kontento ako sa ganito. Why would I seek and compete on top kung wala naman akong kalaban dito sa baba? I could be the queen here.

Bow down to the Queen of losers, people!

Napanguso ako. "Yes, mayaman parin naman. But my mom wants me to stand on my own. Kaya no choice." I pouted more.

Natawa siya sa sagot ko na para bang sinasabing 'buti nga sayo'. Napangiwi ako nang pagmasdan ko siya, malayong malayo na siya sa Eya'ng nakilala ko. Hindi na siya 'nerd'. She is very confident now. Tinataasan na niya ako ng kilay.

Napabuntong hininga ako. Change is indeed constant. Good or bad. It depends on the person and the situation. Kung ano man ang rason ng pagbabago ay hindi ko alam.

Siguro ay hindi siya kontento? Kasi ako dati na akong ganito— maganda, at kontento sa pagiging ako at kailanman ay hindi ako nangarap ng milagrong tumalino ako kasi ang pagbabago, choice yan. May tumulak man saiyong gawin yan. Choice mo pa rin kaya pangatawanan mo.

Gumanda si Eya— maganda ang kinalabasan ng 'change' niya. Ewan ko lang sa ugali niya...

"But may masayang nangyari!" Agap ko agad.

"What?" she smirked. Napangiwi ako sa reaksiyon niya.

"Nakita ko si Joseph!" I shrieked, like a teenager I was, a few years ago.

Si Eya naman ang nakangiwi ngayon. "Yes, of course, sa kanila itong school diba? Don't tell me di mo alam e, stalker ka kaya!" she teased.

" Of course, I know kaya!" Pagsisinungaling ko. Hindi ko naman talaga alam kasi hindi naman apelyido nila ang pangalan ng school! Pero ayaw kong inaasar!

Napanguso ako. "Ang akin lang, is I never thought na  dito siya magtatrabaho, diba may school pa sila sa Manila?"  palusot ko, pero syempre curious din ako kasi kung ako si Joseph sa ibang bansa ako magtuturo.

Napabuntong hininga si Eya. Kumunot ang noo ko sa kanya. "Because her mom wants to...Gusto kasi din ni Joseph na magsimula sa maliit hanggang lumaki." she said na para bang ang proud niya dito.

Lumalim ang gitla ng noo ko. Hindi ko nagustuhan ang tono ng pananalita niya, "May gusto ka ba sa kanya?" I bravely ask.

Namula Ito. " H-hindi no!" she defense.

I rolled my eyes. " I don't care, Kung gusto ka niya o gusto mo sya. Mas maganda at mayaman naman ako sa iyo kaya talo ka parin" I arrogantly said.

Namutla sya. Napangisi ako. Akala ko masisindak siya pero nabigla ako nang tumawa siya ng malakas na tila nang-aasar. Napataas ang kilay ko. Parang demonyo lang, ah?

Call me arrogant, bitch, too proud—na maganda at mayaman nga, wala namang utak. I don't care. 'Yon lang naman ang mga bagay na mayroon ako and I'm proud of it. Wala akong talino tulad nang iba, special skills ay wala rin in short sa makeup at pera lang ako kumukuha ng confidence, I pity myself sometimes.

Pero may makukuha ba ako kung maaawa ako sarili ko? Wala. Sasaya lang ang mga bashers ko sa f******k kung ganun. Gusto ko silang mamatay....sa inggit!

In my 23 years of existence, ay wala parin akong boyfriend na siyang kagustuhan ko. Kasi gusto ko galing sa magandang pamilya para less complications. Kasi kapag bagay kami, walang magtatangkang manghusga...

"Miss, ipinatawag ka nang headmaster" Napakurap-kurap ako nang sabihin sa akin iyon nong babaeng nakayellow polo shirt kanina. Umalis kasi ako doon kanina dahil naaasar na ako sa tawa ni Eya! Patience naman akong tao pero pikon ako kapag inaasar ako— iba pa man din ako maasar. Nanununtok.

Napabuntong hininga ako. "Okay, I'm going."

Iginiya niya ako papunta sa headmaster's office. Nakasunod lang ako sa kanya. Hindi ko maiwasang hindi kabahan...

Huminto kami sa isang enclosed office na katabi lang ng office na pinasukan ko kanina. Binuksan niya ang pinto at pumasok ako. Pinalibot ko ang tingin ko. Mas malaki ang office na ito kaysa doon kanina.

Pagpasok ko, nandoon na ang headmaster. Nagbabasa ng kung ano. Kinabahan ako. 

"You're late," she said, still eyeing the papers.

"I'm sorry, po," I answered.

Hindi ko siya kilala kaya tiningnan ko ang lamesa niya at doon sa teachers desk ay may nakalagay na 'Maria Victoria Villanueva'. Napanganga ako. Villanueva? Kaano-ano niya si Joseph?

" Ahm, excuse me po. Mawalang-galang na, kaano-ano niyo po si Joseph?" Alanganin akong ngumiti.

Natigilan din siya. Kinabahan ako, pero kalaunan ay ngumiti rin siya. " Si Alejandros? Anak ko bakit?" malumanay ang boses niya.

Lumapad ang ngiti ko. " Talaga, tita?! Parang magkapatid lang po kayo, ah!" totoo naman ang ganda ng mama ni Joseph! Walang halong bola! Pero shoot parin!

Natawa naman si 'Tita' at umiling-iling, tila siyang-siya. " Maka'tita' tayo, ah. But thank you. You're beautiful too." Malumanay niyang sabi.

'Bagay po ba kami ni Joseph?' tanong ko sa isip ko.

"Thank you, tita." I giggled, bet ko na siyang 'e-tita' ngayon! Dahil mama siya ni Joseph! Practice ba.

Tumango lang sya at pinaupo ako. Agad akong tumalima. Nangingiti pa ako pero nang makita ko ang pagbabago ng expression niya. Kinabahan ulit ako.

Huminga siya nang malalim bago nagsalita. " If I would be honest with you, Miss Entelestes ay hindi ka papasa sa mga qualifications namin dito. Your grades are low. Walang experience at basi sa interview ay hindi kapa handa sa ganitong tungkulin. Being teacher is a serious work, Miss Entelestes. It needs hark work at patience, iniiwasan nga namin ang kumuha nang mga dalaga dito kasi they don't have much experience in handling the children. But then you are suggest by my friend but that doesn't mean na hindi mo kailangan patunayan ang sarili mo dito. Well, I give you 9 months para diyan. But I want you to give me one reason, Miss Entelestes. Why would I hire you?" she ask seriously.

I smiled at her. "Because I will be your son's future wife"

Hindi siya naimik, hatala ang pagkabigla sa mga mata niya, " Im sorry, miss? Ano iyong sinabi mo?" malumanay niya paring saad, kahit alam kong narinig niya naman ako.

I just smirked. "Ako po, future anak niyo, " sabi ko, sabay turo ko sasarili ko.

"WHAT?!" she exclaimed now, she seems can't believe what I am saying. 

Natawa lang ako. "Hi, future mama," I said.