ตอนที่ 85.“น่าเดี๋ยวเดียว นายคอยมองแบบนี้ฉันก็อายเป็นนะ” ริคต่อรอง เจ้ากุ้งแก้วมองเขานิดหนึ่งก่อนจะกระโดดไปนั่งห้อยขาที่หน้าต่างบานสวยมองท้องทะเลอย่างไม่รู้ไม่ชี้เหมือนตอบตกลง จนคนที่มองมันอยู่นึกระอาและเอ็นดูในความแสนรู้ของมัน“แสบจริงๆ นะกุ้งแก้ว” ริคส่ายหัวให้เจ้าลิงน้อยแสนรู้ และรู้มากอย่างขบขันระคนขัดเคือง และแปลกใจตัวเองไม่น้อยที่สามารถฟังและพูดกับมันรู้เรื่องเสียด้วย ชายหนุ่มเริ่มการจัดฉากอันเร่าร้อนทันทีเมื่อเจ้าลิงแสนรู้เปิดโอกาสชายหนุ่มค่อยๆ ปลดเปลื้องชุดเดรสสีหวานออกอย่างง่ายดาย แต่แสนทำใจลำบากเหลือเกินที่จะไม่ก้มลงไปดอมดมเนื้อนวลของสาวน้อยที่หลับใหลด้วยความสุข“ฉันต้องอดทนเพื่อเธอขนาดนี้เลยรึนี่ยัยลูกลิง ยัยแม่มดตัวร้าย” ริคบ่นขณะก้มลงซุกไซร้จมูกคมกับแก้มนวลระเรื่อมาตามลำคอระหงและร่องอกสาวที่ชูช่อเด่นไสวล่อตาล่อใจด้วยยอดทับทิมสีแดงอมน้ำตาลงดงามก่อนจะกดริมฝีปากจุมพิตฝากร่องรอยอันแสนหวามไหวลงเหนือเนินอกสาวก่อนจะตัดใจตวัดผ้าห่มคลุมร่างสาวแสนเย้ายวนแม้เธอเพียงแค่นอนเฉยๆ เท่านั้น จากนั้นริคก็เปลือยร่างแกร่งเข้าห้องน้ำเพื่อปลดปล่อยความร้อนที่อัดแน่นในกายให้บรรเทาเบาบางลงก่อนจะก
ตอนที่ 86.“ไม่จริงๆ เป็นไปไม่ได้ ฮือๆๆ ไม่นะ” สาวน้อยละล่ำละลักขวัญเสียอย่างน่าสงสารจนคนเจ้าแผนการอยากเข้าไปปลอบแต่ก็ต้องทำใจแข็งเพราะแผนการยังไม่สำเร็จ และเรื่องราวยังไม่ทันกระจ่างเสียงร้องเรียกโวยวายอยู่ด้านนอกก็ทำให้สาวน้อยหน้าตื่นและใบหน้าสวยคมนั้นเริ่มแดงและซีดเผือดสลับกันวุ่นวายสาวน้อยหันรีหันขวางอย่างสับสนร้อนรนดูน่าสงสารยิ่งนัก“แม่ พี่ดี พี่ดัง แย่แล้ว” สาวน้อยลนลานน่าสงสารแต่ตัวต้นเหตุกลับทำท่าจะเป็นจะตาย“ฉันจะทำยังไงดีล่ะนี่แย่จริงๆ เลย” ริคทำท่าเป็นกังวลราวกับตัวเองเป็นผู้เสียหายมากมายจนสาวน้อยนึกฉุน“คนที่ควรพูดน่าจะเป็นฉันมากกว่าคุณนะคนบ้า คราวนี้ชื่อเสียงฉันป่นปี้แน่ๆ เพราะคุณคนเดียวไอ้ฝั่งทุเรศนี่แนะๆๆ คนบ้ากาม” สาวน้อยฉุนขาดทั้งโมโหและโกรธจัดโผเข้าระดมกำปั้นทุบอกแกร่ง เธอทั้งโมโหทั้งโกรธและสับสนและหวาดกลัวสารพัดเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายกับแม่ร้องเรียกอยู่หน้าบ้านหลังน้อย เมื่อได้ทีก็เลยหาที่ระบายให้หนำใจ“โอ๊ยๆๆ ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยที” ชายหนุ่มทำเสียงโอดโอย และพลิกร่างหนาทาบทับร่างบางเมื่อเห็นว่าบานประตูกำลังจะเปิดแง้มออกด้วยฝีมือของใครบางคน มือหนาตวัดผ้าห่มคลุมร่างงา
ตอนที่ 87.“กรี๊ด ไอ้คนบ้าพูดออกมาได้ยังไงคนหน้าด้าน”“เอาล่ะๆ เรามาตกลงดีๆ ดีกว่าว่าจะเอาไง ว่าไงริค เธอเป็นลูกผู้ชายพาลูกสาวเขานอนค้างอ้างแรมขนาดนี้เธอยังจะปัดความรับผิดชอบอีกหรือ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำอะไรน้ำผึงมากกว่าการกอดจูบ แต่น้ำผึ้งก็ยังเสียหายอยู่ดี” นายใหญ่นิคลอสพูดออกมาเป็นการเป็นงานและมองใบหน้าชายหนุ่มรุ่นลูกจริงจังในขณะที่ทุกคนร่วมสิบชีวิตต่างนิ่งเงียบรอฟังคำตอบจากชายหนุ่มต้นเรื่อง“น้ำผึ้งจะแต่งงานวันนี้ และริคจะต้องเป็นเจ้าบ่าวด้วยไม่อย่างนั้นบ้านแตกแน่ๆ ไม่เชื่อคอยดู” และเหมือนทุกคนจะโล่งใจ เสียงลอบถอนหายใจดังแผ่วเบาจนคนที่โมโหจนสติแตกที่ถูกชายหนุ่มตั้งท่าปฏิเสธจนไม่สังเกตว่าทุกคนต่างก็โล่งใจที่เธอยอมตกลงแต่งงานกับริคแบบง่ายๆเหมือนทุกอย่างจะถูกเตรียมไว้ไม่นานหลังจากคำประกาศของดรุณนุช นายอำเภอก็ถูกเชิญมาพร้อมด้วยทะเบียนสมรส และพยานเพียบพร้อม แต่ถ้าดรุณนุชจะสังเกตสักนิดจะรู้ว่านายอำเภอนั้นมาตั้งแต่เมื่อวานเพราะได้รับเชิญมาร่วมงานเป็นประจำทุกปีและยังไม่ได้กลับแผ่นดินใหญ่เพราะงานใหญ่จริงๆ ยังไม่เรียบร้อย ดรุณนุชนั่งมองทะเบียนสมรสในมืออย่างงงงวยและสับสนเมื่อเธอได้ทุกอย่าง
ตอนที่ 88.“โธ่คุณแม่ใหญ่ ขาคุณนายดวงดีขา จะร้องไห้ทำไมค๊า”“แบบนี้ลูกๆ ก็ร้องตามแย่สิคะ”เสียงแฝดจอมป่วนดังขึ้นแทรกพร้อมกับทั้งสองถลาเข้ามาโอบกอดน้องน้อยของพวกเขาแน่นด้วยความรัก และสองหนุ่มในวันนี้ก็แต่งกายด้วยชุดสีขาวสุภาพสะอาดตา“พี่ดีพี่ดัง”“วันนี้น้องสาวพี่สวยสุดๆ และพวกพี่ก็เป็นพี่เจ้าสาวที่หล่อที่สุดด้วย”“และแม่ก็เป็นแม่เจ้าสาวที่ยังสวยเช้งสุดๆ ด้วย” ทั้งแม่และพี่ชายพูดอย่างอารมณ์ดีอันเป็นเอกลักษณ์ของบ้านนี้ที่หากอยู่พร้อมหน้ากันไม่มีคำว่าเหงา เพราะทุกคนต่างขนมุกและเสียงหัวเราะมาแจกจ่ายให้คนรอบข้างได้ยิ้มหัวไปด้วย“เอาล่ะๆๆ พอเถอะ ไม่รู้เป็นไงสิบ้านนี้ ฮาได้ตลอด ออกไปข้างนอกกันเถอะ เจ้าบ่าวกับแขกรอกันแย่แล้ว” นายหญิงวารินจับจูงมือบางของอรุณนารีนำหน้าออกไปก่อนตามด้วยครอบครัวตัว ด.เด็ก พลีชีพ ที่โอบกอดเจ้าสาวแสนสวยตามมาที่เวทีกลางชายหาดสวยที่ใช้จัดงานฉลองวันเกิดนายหญิงเมื่อคืนแต่ตอนนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นอายของงานวิวาห์สุดแสนโรแมนติกเมื่อขบวนเจ้าสาวมาถึงชายหาดที่ตอนนี้เต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมายที่เป็นชาวเกาะพราวแสงจันทร์ แต่หญิงชายชาวต่างชาติสองคนที่ยืนอยู่ข้างเจ้าบ่าวผู้แส
ตอนที่ 89.มาถึงก็ปากดีเชียว ยัยแอนนี่ชะนีหน้าขาว ดรุณนุชที่กำลังคุยยิ้มหัวกับบรรดาพี่ๆ และเจ้าบ่าวหุบยิ้มทันควันพลางคิดในใจอย่างขุ่นเคืองก่อนมองหน้าของเจ้าบ่าวตาเขียวปัด“เอ่อคือ”“อ๋อยังไม่ท้องหรอกค่ะพี่แอนนี่แค่เรารอไม่ไหว ก็พี่ริคขาน่ะอยากมีลูกทันใช้เลยต้องรีบแต่งค่ะส่วนน้ำผึ้งกลัวว่าเดี๋ยวแก่แร้งทึ้งหาคนแต่งด้วยไม่ได้กลัวเปล่าเปลี่ยวเหี่ยวแห้งเลยต้องรีบแต่งค่ะพี่แอนนี่ รึพี่แอนนี่ว่าไงคะ”ดรุณนุชตอบพลางเกาะแขนแกร่งของสามีไว้แน่นก่อนจะเบียดร่างเย้ายวนนั้นแนบชิดชายหนุ่มอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ จนคนอื่นๆแอบขำกับท่าเก้อๆ ของริค ที่ไม่เคยมีใครเห็น ซาตานร้ายกระอักกระอ่วนใจ “อ๋อเหรอคะ นึกว่าท้องก่อนแต่งซะอีกเพราะพี่แอนนี่คบหาเห็นริคมาตั้งนานไม่เห็นมีวี่แววว่าจะตกลงปลงใจกับสาวไหนแต่ เอ ริคคะคุณแต่งงานแล้วแบบนี้สาวๆ ที่อังกฤษคงไม่อกหักรักคุดกันเป็นแถวเหรอคะ แล้วแม่นางแบบที่แอนนี่เห็นควงกันไปดูคอนเสิร์ตเมื่อเดือนก่อนนี่เลิกติดต่อกันแล้วหรือคะ”“คือผม” ริคอึกอักก่อนหันไปมองสาวน้อยที่เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเอาเรื่องจนเขาแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คนอย่างริคเริ่มส่อแววเกลียมัว (กลัวเมีย)
ตอนที่ 90.“พูดว่าอะไรนะฮันนี่แกล้งแสดงละครงั้นหรือ” ชายหนุ่มกระชากร่างงามเย้ายวนนั้นเข้าหาอกแกร่งทันทีด้วยความโกรธนิดๆ จนเผลอบีบแขนเรียวจนดรุณนุชต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บนั่นแหละชายหนุ่มจึงได้สติแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนแข็งแรง“ว่าไงเจ้าสาวที่รัก ที่พูดเมื่อกี้อธิบายมาสิ”“ทำ ทำไมต้องอธิบายด้วยเล่าปล่อยนะเขาอึดอัด” สาวน้อยพยายามบ่ายเบี่ยง ก้มหน้าหลบสายตาวับๆ นั้นอย่างหวาดๆ ใจเริ่มเสียไปทีละน้อยๆ“ก็ได้แต่ต้องพูดเพราะๆ ให้สามีชื่นใจหน่อย ได้ไหมฮันนี่” เมื่อเห็นหน้าตื่นๆ ซีดๆ ของเจ้าสาวแล้วริคก็ใจอ่อนก้มลงชิดใบหน้างามที่ซุกอยู่กับอกอย่างห้ามใจไม่อยู่ก่อนจะกดจมูกโด่งเข้ากับแก้มนุ่มอย่างมันเขี้ยว“ปล่อยน้ำผึ้งก่อนนะคะพี่ริคขา” สาวน้อยพยายามทำเสียงออดอ้อนเอาตัวรอดอย่างน่ารักแต่มีหรือที่ซาตานที่รอจะงาบเหยื่ออยู่ก่อนแล้วจะพลาด เมื่อใบหน้างามเงยขึ้นออดอ้อนเขาก็จัดการงาบแม่ลูกลิงของเขาทันทีด้วยริมฝีปากร้อนๆ ที่บดคลึงกลีบปากบางอย่างหิวกระหายปิดไม่มิด และไม่อยากปกปิดอีกต่อไปในเมื่อตอนนี้เธอเป็นของเขาอย่างถูกต้องทุกอย่างริมฝีปากร้อนๆ เคล้าคลึงดูดรัดเรียวลิ้นเล็กๆ ที่ถอยร่นด้วยชั้นเชิงท
ตอนที่ 91.“นิ่งซะคนดีของพี่ริคขา ฮันนี่จ๋าไม่เอาไม่ร้องนะคะ พี่ริคไม่ทำอะไรขอแค่ชื่นใจหน่อยเดียวก็ได้”ชายหนุ่มปลอบสาวน้อยที่ตอนนี้สะอื้นเสียงดังจนเขาเริ่มใจฝ่อ นี่เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ แม้รู้สึกสงสารเห็นใจสาวน้อยแต่ร่างแกร่งที่ยังแข็งขึงและร้อนรุ่มรอคอยการปลดปล่อยไม่ยอมสงบ เดือดร้อนเขาต้องพยายามข่มความต้องการของตนเองอย่างสุดความสามารถและแสนทรมาน ไม่นึกเลยว่าเขาจะอดชื่นชมเจ้าสาว ในคืนเข้าหอ“ฮือๆๆ น้ำผึ้งกลัว พี่ริคขาอย่าโกรธน้ำผึ้งนะคะน้ำผึ้งขอเวลาอีกนิดเดียว” สาวน้อยออดอ้อนเมื่อจับความรู้สึกของชายหนุ่มที่พยายามข่มกลั้นอารมณ์พิศวาสที่ลุกฮือขึ้นเพื่อ เธอ ดรุณนุชเงยหน้ามองสามีด้วยน้ำตา ขนตางามงอนเปียกชุ่ม ริมฝีปากเห่อแดงสั่นระริก ริคก้มมองร่างในอ้อมแขนอย่างสงสาร (ตัวเอง) และเพียงเห็นน้ำตาของเธอเขาก็ใจอ่อนยวบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“เอาล่ะฮันนี่ ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ไม่ต้องกลัว” ว่าแล้วชายหนุ่มก็กระชับผ้าห่มคลุมกายร่างบางเสียเองก่อนจะลุกขึ้นอย่างตัดใจจากเนื้อนวลๆ หอมๆ เดินตัวเปล่าเข้าห้องน้ำไปท่ามกลางการมองอย่างตกตะลึงของเจ้าสาวที่อับอายกับภาพร่างแกร่งเปลือยเปล่าที่เดินเข้าห้องน้ำไป เ
ตอนที่ 92.“ไอ้ชลเขต” ชายหนุ่มเอ่ยชื่อนั้นออกมาด้วยความขัดเคืองและไม่สบอารมณ์“เห็นทีฉันคงต้องลงมือเองเสียแล้ว นายอยากได้นักฉันก็จะประเคนให้” เช้าวันรุ่งขึ้นเหมันต์ตื่นแต่เช้าและเร่งรีบออกไปที่ผาแสงจันทร์พร้อมด้วยเด่นดีและเด่นดัง เจ้าคอบร้าก็ตามไปด้วยเพราะมันได้กลิ่นไม่ดี และงานนี้คงต้องพึ่งพามันเหมือนงานสำคัญที่ผ่านๆ มา“คุณแม่คะพี่มาร์คไปไหนแต่เช้าคะเห็นท่าทางเร่งรีบกันจัง” อรุณนารีรู้สึกแปลกใจที่เช้านี้เธอเห็นเขาออกไปโดยที่ไม่รับประทานอาหารเช้าก่อนเหมือนเช่นทุกวัน และท่าทางรีบร้อนพร้อมกับเจ้าคอบร้า“แม่คิดว่าคงมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ แต่ไม่ต้องห่วงจ๊ะเพราะพี่มาร์คของแมงปอจัดการได้ เอาอยู่” นายหญิงวารินเอ่ยกระเซ้าจนหญิงสาวแก้มแดงปลั่งเพราะสายตาล้อเลียนของนายหญิงวารินที่ตอนนี้ทั้งรักทั้งหลงเธอราวกับลูกสาวแท้ๆ สองสาวต่างวัยช่วยกันทำอาหารด้วยความสุข “ทำไมนายขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้าเลยวะริค หักโหมเกินไปไม่ดีนะพวก” เหมันต์ถามริคที่ยืนรอที่ผาแสงจันทร์ก่อนแล้วด้วยความแปลกใจ ที่เจ้าบ่าวหมาดๆ โผล่มายืนขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้าอยู่ตรงนี้แทนที่จะอยู่กับเจ้าสาวที่เขารอจะเชยชมมานานแสนนาน“เพลาๆ หน่อยนะพวก
ตอนที่ 160.“หมอเก่งออกมาแล้ว” เด่นดีร้องอย่างตื่นเต้นและวิ่งเข้าไปหาพลธวัชทันทีด้วยความหวัง“เป็นไงบ้างหมอเด่นดังเป็นยังไงบ้าง” เหมือนทุกๆ คนจะถามคำถามเดียวกัน จนพลธวัชเองไม่อยากบอกในสิ่งที่ทุกคนควรจะรู้ ได้แต่ทำหน้าเหมือนกินยาขมซ้ำยังเป็นยาที่ขมมากๆ ด้วย“เอ่อ...เอ่อ ทุกๆ คนฟังผมก่อนนะครับ” เขาหยุดพูดไปนิดหนึ่งเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของใบหน้าทุกๆ คน“คือกระสุนถูกจุดสำคัญและเด่นดังก็เสียเลือดมาก ตอนนี้เขาก็แค่...รอเวลา...” หมอเก่งพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะมองหน้าทุกๆ คนเหมือนจะขอโทษที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น“ไม่จริงๆ หมอเก่งโกหก ไม่จริงๆ” ดรุณนุชกรีดร้องอย่างไม่อาจยอมรับความจริงที่โหดร้ายได้ เสียงสะอื้นของทุกคนดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายตัวโตอย่างริคกับเหมันต์ที่แทบเก็บกักน้ำตาไว้ไม่ได้ สำหรับเด่นดีนั้นไม่ต้องพูดถึง เขาเหมือนถูกกระชากลมหายใจไป ราวกับว่าสัญญาณชีวิตของคู่แฝดจะส่งผ่านมาถึงเขา เพราะเขารู้สึกเจ็บๆ จนหายใจแทบไม่ออกรู้สึกอื้ออึงไปหมดทั้งใจและกาย“หากแม่ดวงกับ เด่นดีและน้ำผึ้งจะเข้าไปดูใจเด่นดังเป็นครั้งสุดท้ายก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเข้าไปก็แล้ว
ตอนที่ 159. “นายหัวระวัง!” เสียงเด่นดังร้องขึ้นพร้อมกับเสียงปืนที่ดังกัมปนาท ปังๆ !!! “กรี๊ดดด! พี่ดัง! พี่มาร์ค!” สิ้นเสียงปืนที่ดังก้องไปทั่วทั้งดาดฟ้า ร่างของเด่นดังที่โถมทับร่างสูงใหญ่ของเหมันต์ทรุดฮวบลงแทบเท้าชายหนุ่มในลักษณะที่เขาโอบร่างของนายหัวซึ่งเขารักและเคารพสุดหัวใจ โดยไม่คำนึงชีวิตของตนเอง ใบหน้าทะเล้นนั้นฉายแววเจ็บปวดเพียงนิดแต่ริมฝีปากหนาห้อยกลับแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มพร้อมกับคำกระซิบถามอย่างห่วงใยที่มีเพียงเหมันต์ได้ยิน“นายหัวปลอดภัยไหมครับ” เด่นดังยังมีแก่ใจถามในขณะที่เหมันต์ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนถูกสาปจ้องมองใบหน้าที่เริ่มซีดลงๆ ของเด่นดังด้วยความรู้สึกหลากหลายในขณะเด่นดังถูกยิงจนทรุดลง ชลเขตเองก็ถูกยิงเช่นกันโดยกระสุนนั้นออกมาจากรังเพลิงของปืนกระบอกเล็กจากมือเจ้าหน้าที่ตำรวจซึ่งขึ้นมาถึงพอดี และเมื่อเห็นผู้ร้ายมีอาวุธและเป็นภัยร้ายแรงต่อผู้อื่น เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ไม่อาจรอช้าจึงตัดสินใจลั่นไกทันทีเมื่อเห็นว่าชลเขตลุกขึ้นและคว้าปืนซึ่งตกอยู่ไม่ห่างจากร่างของตนนั้นยิงใส่ร่างชายหนุ่มสองคนที่กำลังประคองกันลุกขึ้นกระสุนนัดนั้นของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็แม่นร
ตอนที่ 158. “ฉันเห็นนายยุ่งๆ แล้วเจ้าคอบร้าก็อาการแย่ฉันกับคิมก็เลยยังไม่ทันได้บอก” “เออ พูดถึงคิม นายเห็นมันบ้างไหมตั้งแต่เกิดเรื่องก็หายหัวไปเลย” “คิมอยู่ที่เรือนลีลาวดี คงรู้สึกแย่พอๆ กันกับเราแหละแต่ฉันรู้สึกว่าเขามีอะไรในใจดูซึมๆ ไปมันผิดปกติของคนปากหมาอย่างคิมหันต์” ริคเสริมและอดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมผู้เปรียบเสมือนน้องชายของเขาเช่นกัน “นายก็พูดเกินไปริค คิมไม่ได้เป็นขนาดนั้นมั้ง” “น้อยไปสิไม่ว่า” เมื่อลิฟท์เปิดออกยังชั้นจุดหมายทั้งสองหนุ่มก็รู้สึกว่าบรรยากาศบริเวณชั้นห้าของโรงพยาบาลดูแปลกไป และเหมือนมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้นในใจ เหมันต์รีบวิ่งไปที่ห้องของพักฟื้นของฤดีชลซึ่งตอนนี้อรุณนารีเปลี่ยนเวรมาดูแลฤดีชลแทนดรุณนุช ที่เปลี่ยนไปดูเจ้าคอบร้าทันทีด้วยความรู้สึกแปลกๆ ยิ่งเมื่อพบว่าบอดีการ์ดร่างใหญ่ของริคที่ชายหนุ่มให้คอยดูแลความปลอดภัยให้สองสาวล้มคว่ำไม่ได้สติอยู่หน้าห้องยิ่งทำให้เหมันต์ใจร้อนรุ่มและรู้ได้ทันทีว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับหญิงสาวอย่างแน่นอน “แมงปอ” เหมันต์เปิดประตูเข้าไปโดยเร็วและพบเพียงค
ตอนที่ 157. “แกเก่งมากคอบร้า แกรู้ไหมว่าเจ้าลิลลี่กับลูกๆ ของมันก็รอแกอยู่ตลอดเลยนะ มันมาเฝ้าหน้าห้องแกทุกๆ วันเลย รีบๆ หายนะ ฉันมีช็อกโกแลตเนยถั่วของโปรดแกเต็มไปหมด ถ้าแกไม่รีบหายนะ จะยกให้เจ้ากุ้งแก้วให้หมดเลยคอยดู” อรุณนารีพูดกับมันเบาๆ ด้วยดวงตาที่รื้นหยาดน้ำตา ด้วยความตื้นตันใจที่เห็นมันยังมีชีวิตอยู่ และเหมือนมันจะรับรู้การมาของเธอและชื่อของของโปรดของมัน และชื่อเจ้าลิลลี่ หมาแสนสวยที่มันตกหลุมรักทันทีเมื่อแรกเจอ กับเจ้ากุ้งแก้วจอมแสบนั้นทำให้มันรู้สึกว่าชีวิตของมันมีค่ายิ่งนัก เจ้าคอบร้าทำเสียงงี้ดๆ ในลำคอ ซึ่งทำให้อรุณนารีดีใจมากก่อนจะหันมายิ้มให้ชายหนุ่มอย่างสดใสน่ารักจนเขาอดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มนวลเบาๆ อย่างอดใจไม่ไหวกับความน่ารักของเธอและเธอเองก็อดไม่ได้ที่จะบิดเนื้อแข็งๆ ที่เอวหนาของเขาเป็นการตอบแทนจนชายหนุ่มถึงกับสูดปากด้วยความเจ็บจากมือเล็กๆ นั้น “คนทะลึ่งคนเขากำลังซึ้งๆ” “ก็แมงปออยากน่ารักทำไมล่ะ พี่มาร์คก็อดใจไม่ไหวน่ะสิ” “ถ้ารักมากขนาดนั้นก็รีบๆ ให้แม่ไปขอเขาสิคนบ้า” อรุณนารีพูดอุบอิบ ก่อนจะเดินหนีไปปล่อยให้คนตัวโ
ตอนที่ 156.อรุณนารีน้ำตาร่วงพรูเมื่อนึกถึงบทที่นั่งเฮลิคอปเตอร์ของหน่วยป่าไม้ซึ่งช่วยเหลือพามันมาส่งโรงพยาบาลเพราะทางที่ชลเขตพาตัวฤดีชลไปนั้นค่อนข้างเดินทางลำบาก รถไม่สามารถเข้าถึงได้และหากเคลื่อนย้ายคนหรือสัตว์ที่ได้รับบาดเจ็บก็เป็นไปได้ยาก แต่ระหว่างทางนั้นเธอโอบกอดร่างใหญ่โตของมันที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด มันเองก็พยายามยื้อชีวิตของมันๆ พยายามอยู่นิ่งๆ เพื่อให้ทุกคนช่ยเหลือมันได้สะดวก แววตาของมันที่มองมายังเธอก็เต็มไปด้วยความรักและห่วงใย เสมือนหนึ่งมันถามเธอว่า เธอปลอดภัยดีไหม ทั้งๆ ที่ตัวมันเองนอนหายใจรวยรินเลือดสดๆ แดงฉานไหลไม่หยุดในขณะที่ทั้งสามกำลังเสียใจเมื่อได้รับรู้อาการที่ทรุดลงอย่างน่าตกใจของของเจ้าคอบร้า ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกมาอีกครั้งพร้อมด้วยพยาบาลสาวเดินเร็วๆ มายังพวกเขาหน้าตาตื่น “คุณหมอคะ คุณหมอต้องไม่เชื่อแน่ๆ เชิญด้านนี้เร็วๆ เถอะค่ะ” พยาบาลกล่าวพร้อมกับผายมือให้พลธวัชตามเธอเข้าไปในห้องผ่าตัดอีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้นคะพี่มาร์ค” “พี่มาร์คก็ไม่รู้จ้ะ แต่พี่ก็หวังๆ ว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นสักครั้ง” เหมันต์มองตามร่างของพลธวัชที่หายเข้า
ตอนที่ 155. “บ้าเอ๊ย เราโดนล้อมไว้หมดแล้ว” ราอูลสบถดังลั่นก่อนจะวิ่งลงไปในเคบินส่วนตัวเพื่อจะสวมชุดดำน้ำหนีไป “นี่แกจะทำอะไร จะหนีเอาตัวรอดเรอะ” ขจรศักดิ์วิ่งตามาและขวางทางไม่ให้ราอูลออกไปจากเคบินได้ทั้งสองมองกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ช่วยไม่ได้มันมีอยู่ชุดเดียวและตอนนี้ฉันก็ใส่มันแล้วด้วย”“ใส่ได้มันก็ถอดได้และแกก็ยังใส่ไม่เสร็จ” ชายทั้งสองคนถกเถียงกันในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจน้ำสองลำสาดไฟสว่างจ้าไปทั่วเรือพร้อมกับประกาศให้ทุกคนปลดอาวุธก่อนที่หน่วยจู่โจมจะโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์และเข้าควบคุมสถานการณ์ แล้วจัดการใส่กุญแจมือของลูกเรือที่ยอมจำนน ในขณะที่นายตำรวจส่วนหนึ่งเข้าไปสำรวจทั่วลำเรือ “ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องวัดดวงกันหน่อย” ด้วยความรักตัวกลัวตายและไม่ปลื้มกับการถูกจับกุมหรือคุมขังให้อยู่แต่ภายในห้องแคบๆ แออัดในสถานที่ๆ เรียกว่าคุก ชายซึ่งอายุล่วงเลยมาสี่สิบกว่าปีก็เข้าห้ำหั่นกันด้วยความดุเดือดไม่มีใครยอมใครบนเส้นทางนี้ ไม่มิตร และศัตรูที่ถาวร... แม้ว่าทั้งสองจะมีอายุกว่าสี่สิบปี แต่ด้วยความที่มีชีวิตโลดโผนและออกกำลังกายสม่ำเสมอร่า
ตอนที่ 154.“เจมส์...ขอบคุณมาก” ดรุณนุชเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อหันไปเจมส์ บอดีการ์ดของริค ซึ่งสั่งให้เขาแอบซุ่มดูอยู่ไม่ห่างจากบ้านหลังน้อยเพราะเขามั่นใจว่าเจมส์จะสามารถดูแลภรรยาของเขาได้“ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มันเข้ามาถึงตัวคุณง่ายขนาดนี้ มันฉลาดพอที่จะล่อผมไปอีกด้านดีที่ผมไหวตัวทัน คุณน้ำผึ้งไม่เป็นไรนะครับ” เจมส์บอกกล่าวและถามเธอด้วยความเป็นห่วงนี่ถ้าหากเขาไม่หลงกลพวกมัน ภรรยาของเจ้านายคงไม่ต้องออกมาเจอเหตุการณ์อุกอาจแบบนี้ เขาเกือบพลาดเป็นครั้งที่สอง เจมส์คิดอย่างโกรธเคืองตัวเอง“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจมส์ตอนนี้น้ำผึ้งก็ปลอดภัย เราไปหาริคกันเถอะ”“ครับ คุณน้ำผึ้งกับคุณชะเอมเดินไปเลยครับผมจะระวังหลังให้” ดรุณนุชกับชะเอมจูงมือกันไปตามทางที่ริคและพรรคพวกอยู่ทันทีด้วยความชำนาญจึงไม่อยากที่เธอทั้งสองจะเร้นกายไปได้โดยมีบอดีการ์ดผู้ซื่อสัตย์คอยเฝ้าระวังความปลอดภัยให้จนพวกเธอไปถึงที่หมาย เมื่อริคเห็นภรรยาเดินมาด้วยสภาพที่เหมือนฝ่าสมรภูมิรบมาเขาก็เข้าไปรวบร่างบางเข้าหาอกกว้างของตนอย่างรักใครห่วงใยและเธอก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมอกอุ่นของสามีโดยไม่เกี่ยงงอน“เด็กดื้อ” ริคเอ่ยเบาๆ กับเรือนผมสล
ตอนที่ 153. ร่างตะคุ่มๆ ของคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทางที่มืดสนิทอย่างชำนาญมันค่อยๆ ย่องย่างไปที่หมู่บ้านของชาวบ้านที่ปลูกสลับลดหลั่นกันตามเนินเขาและตอนนี้บ้านช่องต่างๆ ก็ปิดสนิทและมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากดวงไฟรายทางที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น และไม่ไกลกันกลุ่มคนอีกประมาณห้าคนก็ค่อยๆ เคลื่อนกายตามมาพร้อมด้วยอาวุธในมือที่พร้อมปลิดชีพทุกชีวิตที่โผล่มาขวางทาง แต่ไม่ไกลกันนั้นหลังพุ่มไม้หนาและบนต้นไม้ใหญ่หรือหลังโขดหินใหญ่ก็มีร่างของอีกหลายคนที่พรางกายเพื่อรอคอยเช่นกัน วี้ดดดด ฉึก เสียงบางอย่างหวีดหวิวผ่านสายลมพร้อมกับร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคนๆ “เฮ้ยพวกมันรู้ตัวแล้ว” เสียงผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นอย่างตะหนกเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีอย่างเงียบๆ เพราะตามแผนที่ๆ ได้และจุดยุทธศาสตร์ที่คาดว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือป้องกันการบุกรุกนั้นจะมีการวางแผนรับมือกับพวกมัน “ลงมือได้” นั่นคือสัญญาณที่ริคส่งให้คนของเขาและการต่อสู้อย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนของผู้ได้รับบาดเจ็บจากคมกระสุนและดาบคมกริบของนักสู้ฝีมือฉมังกร้านแกร่งในสมรภูม
ตอนที่ 152. “ตายซะเถอะนังหน้าจืด” แอนนิต้ากัดฟันพูดอย่างสติแตกพร้อมเล็งปืนไปทางร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับลั่นไกทันทันที ปัง! / กรี๊ดดด... “ไม่นะ แมงปอ!” เสียงปืนแผดก้องไปทั่วทั้งผืนป่าเหมันต์ร้องออกมาสุดเสียงแล้ววิ่งมาหาหญิงสาวทันทีโดยไม่สนใจร่างปวกเปียกยับเยินของชลเขต ฝ่ายอรุณนารีที่ล้มลงกับพื้นนั้นนอนแน่นิ่งเพราะเจ็บจนจุก แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวและหัวหมุนติ้วๆ ไปชั่วขณะเธอรู้สึกได้ถึงแรงกดทับบนร่างเล็กๆ ของตนเอง และเมื่อได้สติก็เห็นว่าสิ่งที่ทับร่างของเธอนั้นคือเจ้าคอบร้าซึ่งคร่อมทับร่างเล็กๆ ของเธอจนเกือบมิด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากกลางลำตัวของมันราวน้ำป่าเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไรเธอถึงกับกรีดร้องอย่างขวัญเสียดวงตาอาบไปด้วยน้ำตา “ไม่นะคอบร้า...คอบร้า แกต้องไม่เป็นอะไรนะ”“ตายซะได้ก็ดีไอ้หมาบ้าๆ ทั้งคนทั้งหมาและคนต่อไปก็แกนังสารเลว” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครตั้งตัวและเหมือนแอนนิต้าสติแตกกระเจิงไปแล้ว เธอคลุ้มคลั่งจนควบคุมสติตนเองไม่ได้แต่สิ่งหนึ่งที่ฉายแววออกมาจากดวงตาของเธอคือความหวาดกลัว เธอก