บทที่ 15 ผู้เป็นนายท่านของเขาเปลี่ยนไป

หลังจากที่เขาแน่ใจว่าเด็กน้อยได้หลับไปแล้วจริงๆ เขาก็เดินออกมาจากบ้านหลังสีขาวเงียบๆและเดินตรงดิ่งไปห้องเชือดเพื่อที่จะจัดการไอ้เสี่ยชาติต่อทันที

" นายท่าน " เมื่อลูกน้องเห็นเขาเดินกลับมาด้วยสีหน้าที่แตกต่างไปจากเดิมที่เขาได้อยู่ด้วยกันกับเจ้าหญิงเมื่อสักครู่ ก็ทำให้ผู้เป็นลูกน้องถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว และพวกลูกน้องเหล่าบอดี้การ์ดที่ดูแลและอยู่ประจำการที่บ่อนคาสิโนก็มารวมตัวยืนเรียงรายกันมากกว่าหนึ่งร้อยกว่าชีวิตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

" ไอ้เสี่ยชาติมันเป็นยังไงบ้าง " เขาถามกลับพวกลูกน้องไปด้วยสีหน้าและแววตาที่ตอนนี้เหมือนเขาพร้อมที่จะฆ่าทุกชีวิตได้ทุกเมื่อ

" ตอนนี้สลบไปแล้วครับนายท่าน " กิตลูกน้องคนสนิทของเขาเป็นฝ่ายที่ตอบแทนลูกน้องคนอื่นๆที่ตอนนี้พวกเขาได้แต่ยืนก้มหน้าก้มตาเพื่อที่จะได้รอรับบทลงโทษจากผู้เป็นนายท่านของเขา

" งั้นมึงจัดการไอ้พวกนี้แทนกูแล้วกัน " เมื่อลูกน้องทุกคนรวมแม้กระทั่งกิตด้วยที่ได้ยินคำพูดเรียบนิ่งของนายท่านของเขาถึงกับพากันเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจกับการกระทำของนายท่านในครั้งนี้

เพราะปกติแล้วเวลาที่พวกเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดทำงานผิดพลาดแม้กระทั่งงานเล็กๆ เขาก็จะลงโทษและจัดการมันด้วยมือของตัวเขาเอง แต่กลับในวันนี้ความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงของพวกเขาแต่ผู้เป็นนายท่านของเขากลับเพิกเฉยที่จะไม่ลงโทษสถานหนัก แต่ดันให้กิตลูกน้องคนสนิทจัดการพวกเขาด้วยการลงโทษสถานเบาแทน

" นายครับ พวกผมผิดพลาดไปแล้วจริงๆ ได้โปรดนายท่านลงโทษพวกผมด้วย " เหล่าบรรดาลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนเรียงรายกันอยู่พูดขึ้นมา

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าแม้พวกเขาจะทำงานผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง แต่แค่เศษเงินพวกนี้ไม่ได้กระทบและมีผลกับนายท่านของพวกเขามากนัก แต่กลับเป็นพวกเขาเองที่รู้สึกผิดที่ทำให้บ่อนคาสิโนที่ทำรายได้ดีที่สุดในเหล่าบรรดาธุรกิจมือหรือธุรกิจผิดกฎหมายได้พังทลายลง

" หรือพวกมึงอยากตาย ถ้าพวกมึงยังไม่อยากตายก็ให้ไอ้กิตจัดการซะ! " เขาตวาดพวกลูกน้องไปเสียงดังลั่นเพ้นท์เฮ้าน์

" ขอโทษ และขอบคุณครับนาย!! " เหล่าบรรดาลูกน้องกล่าวคำขอโทษและก็ขอบคุณผู้เป็นนายที่ครั้งนี้ได้เมตตาพวกเขาอย่างไม่น่าเชื่อนัก เพราะปกติเขาไม่เคยละไว้ในการลงโทษแบบนี้มาก่อน

หลังจากที่เขาสั่งงานกิตลูกน้องคนสนิทไปเรียบร้อยแล้ว แทนที่เขาจะเดินกลับมาที่บ้านหลังใหญ่แต่เขาดันเดินกลับไปบ้านหลังเล็กสีขาวที่อยู่ข้างๆกันซะงั้น จนทำให้พวกลูกน้องที่ยืนเรียงรายกันอยู่ แม้กระทั่งที่ยืนอยู่ประจำจุดในที่ต่างๆถึงกับหันหน้าไปมองอย่างตกใจทันที

" นายท่านเข้าไปในบ้านคุณเจ้าหญิงว่ะ " เสียงเหล่าบอกี้การ์ดที่ยืนเรียงรายรอรับการลงโทษจากกิตพูดขึ้นมา

" นี่เหรอวะคือเหตุผลที่นายท่านไม่ลงโทษพวกเราด้วยน้ำมือของนายท่านเอง " บอดี้การ์ดอีกคนพูดขึ้นมา พร้อมกับกิตที่ตอนนี้ได้ตกอยู่ในห้วงภวังค์ของเขา เพราะเขาไม่เคยเห็นผู้เป็นนายท่านของเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

" อยู่กันมาตั้งหลายปีไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้เลย " กิตพึมพำออกมาเบาๆ ให้ได้ยินแต่เพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน

" พวกมึงหยุดนินทาเจ้านาย หรือพวกมึงอยากจะตายแทนการโดนซ่อม!! " กิตที่ได้สติกลับมารีบเบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขากลับมาสั่งพวกกอดี้การ์ดเสียงดังลั่น

กิต หนุ่มหล่อเหลาในอายุ 25 ปี ซึ่งเขาเป็นเด็กกำพร้าที่ผู้เป็นนายท่านของเขา ก็คือ บทร้าย ได้มาช่วยชีวิตของเขาเอาไว้เมื่อ 5 ปีก่อน

พวั้กกกกก

เสียงทั้งฝ่ามือและฝ่าเท้าทั้งตบและกระทืบไปที่เด็กวัยรุ่นชายคนหนึ่งที่มีเพียงอายุ 20 ปี

" ผมขอเวลาอีก 1 สัปดาห์ 1 สัปดาห์เท่านั้นครับ ผมจะรีบหาเงินไปคืนพวกคุณทันที " กิตที่ใส่ชุดนักศึกษาชายยกมือไหว้เหล่าบรรดาลูกน้องของเสี่ยผู้ทรงอำนาจในย่านนั้น ก็เพราะว่าเขาที่เป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องคอยส่งเสียให้เรียนหนังสือ เขาถึงได้ไปกู้เงินนอกระบบมาเพื่อใช้จ่ายในการเล่าเรียนของเขา ถ้าถามว่าทำไมเขาไม่ไปกู้เงินที่ธนาคารหรือที่ถูกกฎหมายกว่านี้ เขาตอบได้เลยว่าเขาไม่มีปัญญาไปกู้หรอก เพราะดูจากสภาพแล้วเด็กเสิร์ฟในร้านเหล้าอย่างเขาธนาคารคงจะอนุมัติเงินให้เขาได้กู้หรอกมั้ง และดูจากเงินที่เขากู้มาเพื่อจะจ่ายค่าเทอมตลอด 4 ปีในการศึกษานี่สิ จำนวนเงินก็เป็นหลักแสนเข้าไปแล้ว

สิ้นเสียงคำร้องขอของเขาได้ไม่เท่าไหร่นัก เหล่าบรรดาลูกน้อง 4-5 คน ก็รุมกระทืบเขาไม่หยุด จนกระทั่ง...

" พวกมึงทำอะไร " เสียงนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยพลังอำนาจเอ่ยขึ้นมา จนทำให้เหล่าบรรดาลูกน้องที่กระทืบเขาอยู่ถึงกับหยุดชะงักไปทันที และหันไปที่ต้นเสียงที่พูดออกมาเมื่อสักครู่

" มึงเป็นใคร อย่ามาสาระแนเรื่องของพวกกู " เสียงเหล่าบรรดาลูกน้องหนึ่งในห้าคนพูดขึ้นมาเมื่อพวกเขาเห็นผู้ชายร่างสูง ผิวขาวสะอาดสะอ้าน แต่ร่างกายบึกบึนเหมือนคนที่เข้าฟิตเน็ตอยู่ตลอดเวลายืนออร่าเปล่งประกายอยู่คนเดียว

" หึ แค่พวกอยากจะทำตัวเป็นคนดีมาช่วยเหลือสังคมก็เท่านั้น จัดการมันซะ! " เสียงหนึ่งพูดออกมาในบรรดาเหล่าลูกน้อง พร้อมกับที่ทุกคนวิ่งตรงดิ่งไปทางบทร้ายที่ยืนหล่อๆไม่รู้สึกสะทกสะท้านหรือกลัวอะไรทั้งสิ้น

เพียงไม่กี่วินาที เขาก็จัดการลูกน้องทั้ง 5 คนไปนอนกองกับพื้นอย่างสะบักสะบอมจนพวกเขาไม่มีเรี่ยวแรงที่ลุกขึ้นมาต่อต้านเขาอีก

" เป็นอะไรมากไหม " เขาเดินเข้าไปหาเด็กวัยรุ่นคนนั้นที่ตอนนี้มีแต่เลือดอาบเต็มใบหน้าและชุดนักศึกษาของเขาไปหมด

กิตสลัดความคิดเมื่อ 5 ปีที่แล้วทิ้งไป และก็หันหน้ามาจัดการเหล่าบอดี้การ์ดที่ทำงานผิดพลาดให้แทน ครั้งนี้เขากะว่าจะลงโทษแทนผู้เป็นนายท่านของเขาให้หนักกว่าที่เขาเคยทำในทุกๆครั้ง เพราะการที่ผู้เป็นนายท่านของเขาไม่ลงมือเองนั้นก็ถือว่าพวกมันชะตาไม่ขาดในวันนี้

แกร๊กกกกก

บทร้ายเปิดประตูห้องนอนของเด็กน้อยเข้าไป เขาก็พบกับร่างบางที่นอนหลับปุ๋ยและกอดหมอนข้างอยู่

" หึ " เขาแสยะยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางน่ารักของเด็กน้อยที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งนั้น ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปสอดร่างกายอันบึกบึนของเขาไปนอนข้างๆเธอ พร้อมกับห่มผ้าผืนเดียวกันกับเธอ แล้วเขาก็เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าเช่นเดียวกัน