การสัมมนาวิชาการระดับสูงในวันนี้ที่ทุกคนต่างจับตามอง ในที่สุดก็มาถึงแล้ว ฉือหว่านตื่นแต่เช้าตรู่ เธอเรียกเย่ฮวนเอ่อร์ "ฮวนเอ่อร์ ไป ฉันจะพาเธอไปเที่ยว""หวานหว่าน เราจะไปเที่ยวที่ไหน? วันนี้เพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็ไปงานสัมมนาวิชาการระดับสูงกันทั้งนั้น ได้ยินมาว่าวันนี้ประธานฮั่วกับอัจฉริยะสาวคนนั้นจะออกงานพร้อมกันด้วย" เย่ฮวนเอ่อร์พูดด้วยน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นฉือหว่านยิ้มมุมปาก "เราก็ไปงานสัมมนานั่นแหละ"เย่ฮวนเอ่อร์ถึงกับตกตะลึง อะไรนะ?ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉือหว่านกับเย่ฮวนเอ่อร์ก็มาถึงสถานที่จัดงาน วันนี้มีเหล่าอัจฉริยะจากทุกวงการมาร่วมงาน บรรยากาศจึงคึกคักเป็นพิเศษฉือหว่านมองไปไกลๆ ก็เห็นคนคุ้นหน้าอยู่หลายคน ฮั่วเสวียนก็มา เธอมากับเพื่อนจากมหาวิทยาลัย Cสองวันก่อน จ้าวอี้สารภาพรักต่อหน้าผู้คนจนทำให้เธอกลายเป็นตัวตลก เธอจึงรีบให้พ่อของเธอใช้เส้นสายหาบัตรเชิญงานสัมมนาครั้งนี้มาให้พวกเพื่อนที่เธอพามาด้วยต่างก็พากันประจบสอพลอเธอ ทำให้สถานการณ์ของเธอดีขึ้นอีกครั้ง วันนี้ฮั่วเสวียนจึงยิ้มหน้าบานตลอดเวลาฉือหว่านยังเห็นคุณนายใหญ่ฉือ ครอบครัวรองอย่างฉือเจียว และหลี่หลัน ครอบครัวสามอ
พ่อของฉือเจียวคือฉือไห่ผิง แต่ฉือเจียวถูกอุ้มกลับมาจากเมืองตี้ตูโดยฉือไห่ผิงที่จริงแล้วฉือเจียวไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของฉือไห่ผิงด้วยซ้ำพ่อแท้ๆ ของฉือเจียว...ฐานะสูงส่งเกินจะเอ่ยถึงฉือเจียวเองก็มีชาติกำเนิดที่ยิ่งใหญ่แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดในใจของคุณนายใหญ่ฉือกับฉือไห่ผิง พวกเขาจะไม่มีวันพูดออกมาในตอนนี้แน่นอนคุณนายใหญ่ฉือมองฉือหว่าน “ฉือหว่าน เธออย่าเรียกฉันว่าย่าอีกเลย ฉันไม่มีหลานสาวอย่างเธอ!”เย่ฮวนเอ่อร์ไม่คาดคิดว่าคุณนายใหญ่ฉือจะไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิด แต่กลับพูดออกมาต่อหน้าผู้คนแบบนี้ด้วย เธอจึงโกรธจนแทบระเบิด “นี่!”แต่ในตอนนั้นเอง มือเล็กนุ่มนิ่มข้างหนึ่งก็กดลงบนไหล่ของเธอ ฉือหว่านก้าวออกไปข้างหน้า เธอมองคุณนายใหญ่ฉือ “คุณย่าต้องการตัดขาดกับหนูใช่ไหม?”คุณนายใหญ่ฉือตอบอย่างมั่นใจ “ใช่!”ฉือหว่านหันไปมองหลี่หลัน “แม่ แม่ก็คิดแบบเดียวกันใช่ไหม?”ฉือหว่านเป็นลูกแท้ๆ ของพวกคุณหรือเปล่า!ประโยคนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหูของหลี่หลัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลี่หลันจ้องมองคุณนายใหญ่ฉือตลอด เธอรู้ดีว่าคุณนายใหญ่ฉือคิดอะไรอยู่แต่หลี่หลันกลับแอบยิ้มมุมปาก เผยรอยยิ้ม
กู้เป่ยเฉินชะงักไป “ฉือหว่าน เธอรู้ได้ยังไงว่าเทพธิดาของฉันไม่ชอบกุหลาบแดง?”คุณนายใหญ่ฉือพูดขึ้น “คุณชายกู้ อย่าไปฟังคำพูดเพ้อเจ้อของฉือหว่านเลย ฉันว่าหล่อนคงอิจฉาที่อัจฉริยะสาวคนนั้นได้รับความสนใจจากคุณชายกู้ เลยตั้งใจจะมาปั่นป่วน”กู้เป่ยเฉินข่มขู่ “ฉือหว่าน เธออย่ามาทำลายแผนของฉันเชียวนะ ฉันกำลังจะเริ่มจีบเทพธิดาของฉันอย่างจริงจังแล้ว!”ฉือหว่านรู้สึกขำ เธอยิ้มมุมปากมองกู้เป่ยเฉิน “งั้นก็ขอให้คุณชายกู้โชคดีละกัน”กู้เป่ยเฉินแค่นเสียงฉือเจียวไม่อยากให้ทุกคนโฟกัสไปที่อัจฉริยะสาวมากเกินไป เธอจึงรีบหันไปเย้ยฉือหว่าน “ซือหาน ฉือหว่านก็มาเข้าร่วมการสัมมนาวิชาการระดับสูงด้วยนะ แต่เธอไม่มีบัตรเชิญ”ฮั่วซือหานมองฉือหว่าน ถามเสียงต่ำ “เธอไม่มีบัตรเชิญเหรอ?”ฉือหว่านส่ายหัว “ไม่มี”ฮั่วซือหานยกมุมปากเล็กน้อย “ดูท่าแฟนคนเก่งของเธอจะไม่เก่งเท่าไหร่นะ แม้แต่บัตรเชิญก็ยังหามาให้เธอไม่ได้”ฉือหว่าน “...…”เขานี่แหละแอบหลงรักแฟนของเธอแน่ๆ ปากซ้ายก็พูดว่าแฟนเธอ ปากขวาก็พูดว่าแฟนเธอ จำได้แม่นยิ่งกว่าตัวเธอเองเสียอีกเย่ฮวนเอ่อร์หันไปมองฮั่วซือหาน “ประธานฮั่ว ฉันกับหวานหว่านไม่มีบัตรเชิญ ค
“ไม่เพียงเท่านั้น คนที่ออกมาต้อนรับฉือหว่านเมื่อกี้ ดูเหมือนจะเป็นผู้บริหารระดับสูงของการสัมมนาวิชาการระดับสูงครั้งนี้ด้วย”คุณนายใหญ่ฉือกับหลี่หลันต่างก็ตกใจอย่างมาก ขณะนั้นเองฮั่วเสวียนพูดขึ้นว่า “ฉือหว่านเลิกเรียนตั้งแต่อายุ 16 แล้ว หล่อนเป็นคนเจ้าเล่ห์ เราอย่าไปตกใจกับลูกไม้ของหล่อนเลย”“ใช่ ฉือหว่านต้องกำลังเล่นกลอะไรแน่ เรารีบเข้าไปข้างในแล้วเปิดโปงหล่อนกันเถอะ”ฉือเจียวเองก็คิดว่าฉือหว่านกำลังเล่นละคร “คุณย่าคะ แม่คะ เราเข้าไปดูกันเถอะว่าฉือหว่านจะทำอะไร!”คุณนายใหญ่ฉือแค่นเสียงเย็น “ดีแล้วที่ฉันมองการณ์ไกล ตัดขาดกับฉือหว่านไปก่อนล่วงหน้า อีกเดี๋ยวถ้าหล่อนก่อเรื่องอะไรในนั้นขึ้นมา ก็จะไม่เกี่ยวกับเรา!”………ฮั่วซือหานเดินเข้าไปในพื้นที่จัดงาน เขามองไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นเงาของฉือหว่านเลยเมื่อครู่เขารีบตามเข้าไป แต่ก็คลาดกันอยู่ดี เธอไปไหนแล้ว?ฮั่วซือหานถามเจ้าหน้าที่ข้างกาย “ใครสามารถใช้ทางเข้า VIP ได้บ้าง?”เจ้าหน้าที่ตอบด้วยท่าทางนอบน้อม “ประธานฮั่ว ทางเข้า VIP ของการสัมมนาวิชาการระดับสูงในครั้งนี้เป็นทางเข้าที่จัดไว้ให้กับนักเรียนหัวกะทิจากแต่ละจังหวัดค่ะ”สำหรับนัก
การสัมมนาวิชาการระดับสูงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว เสียงปรบมือดังกระหึ่มราวกับคลื่นทะเลซัดเข้ามาพิธีกรยิ้มแล้วพูดว่า “การสัมมนาวิชาการระดับสูงในวันนี้ สิ่งที่ทุกคนให้ความสนใจมากที่สุดก็คือการออกงานร่วมกันครั้งแรกของประธานฮั่วและรุ่นน้องอัจฉริยะของเขา เชื่อว่าทุกท่านคงตั้งตารอคอยการปรากฏตัวของอัจฉริยะสาวคนนี้กันอยู่ใช่ไหมคะ”สายตาของทุกคนหันไปมองที่ฮั่วซือหานและเก้าอี้ว่างข้างเขาพร้อมกัน “รอไม่ไหวแล้ว รีบให้อัจฉริยะสาวคนนั้นขึ้นมาเร็วๆ เถอะ”พิธีกรยิ้ม “งั้นต่อไป ขอเชิญอัจฉริยะสาวคนนี้ขึ้นเวที เพื่อกล่าวเปิดงานการสัมมนาวิชาการระดับสูงในครั้งนี้เลยค่ะ”อัจฉริยะสาวกำลังจะปรากฏตัวแล้ว!ห้องโถงที่ยังคึกคักเมื่อครู่ กลับเงียบสนิทในทันที ทุกคนกลั้นหายใจด้วยความคาดหวังฮั่วเสวียนกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตื่นเต้นจนพูดว่า “มาแล้วๆ ในที่สุดก็มาแล้ว!”หลังจากคุณนายใหญ่ฉือ ฉือถัง และหลี่หลันเข้ามาในงาน ก็มัวแต่มองหาเงาของฉือหว่าน แต่หายังไงก็ไม่เจอพวกเธอจึงไม่คิดจะเสียเวลากับฉือหว่านอีก เป้าหมายสำคัญที่สุดของพวกเธอก็คืออัจฉริยะสาวคนนั้น พวกเธอต่างอยากเห็นหน้ากันใจแทบขาดฉือเจียวเต็
เทพแห่งการนอน เป็นเรื่องโกหกไม่มีวุฒิการศึกษา ก็เป็นเรื่องโกหกแท้จริงแล้ว ฉือหว่านคืออัจฉริยะสาว!ที่แท้ รุ่นน้องอัจฉริยะลึกลับของฮั่วซือหานก็คือฉือหว่าน!“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอัจฉริยะสาวคนนี้จะสวยขนาดนี้ สวยเหมือนนางฟ้าเลย แถมยังมีทั้งความสามารถและหน้าตาอีกต่างหาก”“แย่แล้ว ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงเลย”มือสองข้างของฉือเจียวที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่นจนสั่น เธอยอมรับความจริงนี้ไม่ได้เลยจริงๆ คนที่เธอมองข้ามมาตลอดอย่างฉือหว่าน กลับกลายเป็นอัจฉริยะสาวที่ทำให้เธออิจฉาจนแทบบ้าหลี่หลันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่รู้ว่าฉือหว่านขึ้นไปบนเวทีพิธีกรได้ยังไง เธอส่งตัวฉือหว่านไปอยู่บ้านนอกแล้วไม่ใช่เหรอ?ขณะนั้นเอง เสียงบ่นอย่างไม่พอใจดังขึ้นจากคนด้านหลัง “พวกคุณสองคนรีบๆ นั่งลงเถอะ บังพวกเราดูอัจฉริยะสาวหมดแล้ว”“ถ้ายังยืนกันอยู่อีก เราจะเรียกเจ้าหน้าที่มาลากพวกคุณออกไปนะ!”ใบหน้าของหลี่หลันเต็มไปด้วยความอับอาย รีบนั่งลงอย่างรวดเร็วหลี่หลันยื่นมือมาดึงฉือเจียว “เจียวเจียว นั่งลงเร็วเข้า”ฉือเจียวนั่งลงแล้ว แต่ถึงแม้จะจิกเล็บลึกลงไปในฝ่ามือ เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดฉือหว่านยืน
ฮั่วซือหานรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ตอนนั้นฝ่ามือกลับว่างเปล่าไป ฉือหว่านได้ชักมือกลับเสียแล้วรอบตัวฉือหว่านเต็มไปด้วยกลุ่มคนหนุ่มสาวผู้มีความสามารถ หนึ่งในนั้นชื่อว่า โจวจิ่น เป็นศิษย์เก่าฮาร์วาร์ด ปัจจุบันเป็นผู้บริหารบริษัทมหาชนรุ่นใหม่ในวงการอินเทอร์เน็ตโจวจิ่นมองใบหน้าอ่อนหวานงามล้ำของฉือหว่านแล้วยิ้มถาม “น้องฉือ ไม่ทราบว่าสถานะความรักตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”ฮั่วซือหานมองฉือหว่าน แล้วก็เห็นฉือหว่านเลิกคิ้วสวยนิดหนึ่ง ก่อนตอบออกมาสี่คำ “โสด เปิดให้จีบ”โสด เปิดให้จีบสี่คำนี้ทำเอาดวงตาของโจวจิ่นสว่างวาบ เขาหยิบมือถือขึ้นมา “น้องฉือ ในฐานะที่เราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน ขอแอดวีแชทไว้ติดต่อกันหน่อยนะ”ฉือหว่านพยักหน้า “ได้ค่ะ รุ่นพี่โจว”ฉือหว่านกับโจวจิ่นจึงแลกวีแชทกันฮั่วซือหานยืนดูอยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็คิดขึ้นมาได้ว่า ตอนนั้นฉือหว่านปฏิเสธคำขอเป็นเพื่อนของเขา บางทีเธออาจไม่อยากแอดเขาก็ได้แต่เธอกลับแอดคนอื่นเธอเรียกโจวจิ่นว่า “รุ่นพี่โจว” อย่างสนิทสนมแต่กับเขา เธอกลับเรียกแค่ “ประธานฮั่ว” ไม่เคยเรียกเขาว่า “รุ่นพี่”หัวใจของฮั่วซือหานพลันว่างเปล่า
เจ้าหน้าที่พูดทันที “ขอให้ทุกท่านออกไปจากบริเวณนี้เดี๋ยวนี้ค่ะ”“หวานหว่าน เธอจะทำกับพวกเราแบบนี้ไม่ได้นะ…”เจ้าหน้าที่โบกมือเรียกการ์ดรักษาความปลอดภัยมาทันที กลุ่มการ์ดรีบวิ่งเข้ามา แล้วก็พาคุณนายใหญ่ฉือ ฉือเจียว ฉือถัง หลี่หลัน และหนีหงออกไปในทันที……คุณนายใหญ่ฉือที่ถูกไล่ออกมาแทบจะล้มลงกับพื้น ฉือเจียวกับฉือถังรีบประคองเธอคนละข้าง “คุณย่า เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”คุณนายใหญ่ฉือปัดมือฉือเจียวกับฉือถังออกทันที ก่อนจะจ้องพวกเธอด้วยสายตาเย็นชา “เห็นหรือยัง ฉือหว่านคืออัจฉริยะสาว!”คุณนายใหญ่ฉือเคยยกให้ฉือเจียวกับฉือถังเป็นดั่งสองดอกไม้ของตระกูลฉือ ไม่เคยพูดจารุนแรงใส่ แต่ตอนนี้กลับพูดออกมายกใหญ่ “พวกเธอสองคน ฉันทุ่มเทไปกับพวกเธอมากแค่ไหนนะ ตั้งแต่เล็กก็มีครูพิเศษหนึ่งต่อหนึ่ง ทุกทางล้วนปูด้วยเงิน แต่สุดท้ายก็แค่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยชั้นต้นกับมหาวิทยาลัยชื่อดัง ดูฉือหว่านสิ เธอถูกส่งไปบ้านนอกตั้งแต่เด็ก แต่กลับกลายเป็นอัจฉริยะสาวที่สามารถยืนเคียงข้างประธานฮั่วได้ พวกเธอนี่มันไร้ความสามารถสิ้นดี!”คุณนายใหญ่ฉือแทบจะกัดลิ้นตัวเองด้วยความเสียใจ เธอเสียใจที่สุดในชีวิต ที่ตัดขาดกับฉือหว่า
ฮั่วซือหานรู้สึกได้ถึงมือเล็กๆ ของฉือหว่านที่เลื่อนไปบนตัวเขา เธอร้อนรุ่มและใจร้อนเกินไป ขณะที่ดึงกระดุมเสื้อเขาจนกระเด็นหลุดไปเม็ดหนึ่งลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง เขารีบจับมือเธอไว้เบาๆ “ฉือหว่าน ช้าหน่อย ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าสำรองนะ”ถ้าเสื้อผ้าของเขาขาดขึ้นมา เขาจะไม่มีเปลี่ยนนะแต่ฉือหว่านกลับไม่ฟัง เธอเพียงต้องการความอบอุ่นมากกว่านี้ มือเล็กๆ ถูกดึงออกไปได้ก็รีบซุกหน้าลงตรงซอกคอเขา “ไม่เอา…หนาว…”เสียงของเธอออดอ้อนอ่อนแรง ปนน้ำเสียงเจ็บไข้คล้ายเด็กน้อยกำลังอ้อนขอแน่นอนว่า ฮั่วซือหานรู้ดีว่าต่อให้เธอไม่ป่วย เธอก็ออดอ้อนเก่งอยู่แล้ว โดยเฉพาะเวลาที่พวกเขาอยู่กันสองต่อสองบนเตียงเธอเหมือนปีศาจน้อยตัวหนึ่งแค่หลังหย่ากัน ก็ไม่ได้ลิ้มลองอีกเลยฮั่วซือหานพยายามกลั้นใจ แต่สุดท้ายเขาก็อดไม่ไหว มือของเขาลูบไปที่กระดุมเสื้อของเธอ ราวกับตั้งใจจะช่วยเธอระบายความร้อนในกายทุกอย่างเริ่มวุ่นวายขึ้นมาเล็กน้อย เขาพลิกตัวทาบลงเหนือเธอ ทั้งสองสลับกันถอดผ้าเสื้อเชิ้ตของเขาถูกดึงออกไปครึ่งตัว กล้ามไหล่และแผ่นหลังแน่นตึงเผยออกชัด ฝ่ามือเย็นเฉียบของฉือหว่านสัมผัสกับร่างกายของเขาร่างของฮั่วซื
ฮั่วซือหานหันไปมองกู้เป่ยเฉิน “นายพักผ่อนให้ดี เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้”คืนนี้ฉือหว่านกับกู้เป่ยเฉินต้องการพักฟื้นก่อน เรื่องการกลับออกจากหมู่บ้านค่อยคิดพรุ่งนี้อีกทีกู้เป่ยเฉินได้พี่รองอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกอุ่นใจทันที เขาพยักหน้า “ได้ครับ”ฮั่วซือหานอุ้มฉือหว่านออกมาจากกระท่อม หลิวชุนฮวาที่ยืนรออยู่ข้างนอกก็รีบเข้ามา “พี่ซือหาน น้องสาวพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”“เธอเป็นไข้สูงครับ น้องชุนฮวา รบกวนช่วยจัดหาห้องพักให้เราได้ไหม?”พอได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบของฮั่วซือหานเข้าเต็มตา สาวบ้าหน้าตาอย่างหลิวชุนฮวาจะปฏิเสธได้อย่างไร? เธอรีบใช้อำนาจลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน จัดหาห้องพักสะอาดเรียบร้อยให้เขาทันทีฮั่วซือหานอุ้มฉือหว่านไปวางลงบนเตียง ร่างกายเธอเย็นเฉียบ หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เส้นผมปอยหน้าม้าเปียกชื้นแนบอยู่กับหน้าผากขาวเนียนจนดูน่าสงสารจับใจเขาเอื้อมมือไปเกลี่ยผมออกจากหน้าผากของเธอเบาๆ“พี่ซือหาน” ขณะนั้นเอง เสียงหลิวชุนฮวาก็ดังขึ้นฮั่วซือหานถึงเพิ่งนึกได้ว่ายังมีเธออยู่ในห้อง เขาหันไปถามตรงๆ “น้องชุนฮวา มีพี่ชายด้วยใช่ไหม?”หลิวชุนฮวาพยักหน้า “ใช่ค่ะ พี่ชายฉันชื่อหลิว
หลิวชุนฮวาหันไปมองเลขาจ้าวกับคนที่ตามมาด้วย “หมู่บ้านเราห้ามคนนอกเข้า พวกเขาเข้าไปไม่ได้ แต่ฉันจะแอบพาคุณเข้าไปได้คนเดียว”เลขาจ้าวรีบเอ่ย “ท่านประธาน เข้าไปคนเดียวมันอันตรายนะครับ”ฮั่วซือหานถามกลับเรียบๆ “อันตรายอะไร?”เลขาจ้าวพูดเบาๆ “ชุนฮวาคนนี้เหมือนจะหลงคุณนะครับ ระวังเธอล็อกตัวคุณไว้เป็นเจ้าบ่าวประจำหมู่บ้านล่ะ”ฮั่วซือหานเหลือบตาเย็นๆ ไปมองเลขาจ้าวแวบหนึ่งเลขาจ้าวรีบหุบปากเงียบแทบทันทีฮั่วซือหานสั่งการ “พวกนายพักอยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันจะติดต่อไปเอง”เลขาจ้าวพยักหน้า “รับทราบครับ”ฮั่วซือหานหันไปทางหลิวชุนฮวา “น้องชุนฮวา รบกวนด้วยนะครับ พาผมเข้าไปที”“ไปกันเถอะ”หลิวชุนฮวาพาฮั่วซือหานเข้าไปในหมู่บ้าน ระหว่างเดินอยู่ข้างเขา หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนกวางน้อยวิ่งในป่า “คุณชื่ออะไรเหรอ?”“ฉันชื่อฮั่วซือหาน”“งั้นฉันเรียกคุณว่าพี่ซือหานได้ไหมคะ?”“…ถ้าคุณชอบแบบนั้นก็เรียกได้”“คุณทำงานอะไรเหรอ?”“เปิดบริษัทน่ะ”“แล้วทำไมยังไม่แต่งงานล่ะ คุณชอบผู้หญิงแบบไหน?”เมื่อหลิวชุนฮวามองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง ฮั่วซือหานก็ยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก “ฉันชอบผู้หญิงที่จิตใจดี เชื
ฮั่วซือหานพาเลขาจ้าวและทีมงานเข้ามาในหมู่บ้านผิงซี เขาเห็นชาวบ้านกลุ่มหนึ่งจึงรีบเดินเข้าไปถาม “สวัสดีครับ ขอถามหน่อย วันนี้มีคนแปลกหน้าเข้ามาในหมู่บ้านสองคนหรือเปล่า?”ชาวบ้านมองเขาด้วยสายตาระแวดระวัง “พวกคุณเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่?”ฮั่วซือหานตอบอย่างสุภาพ “พวกเรามาตามหาคนครับ”ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ชาวบ้านก็ส่ายหน้าแทบจะพร้อมกัน “ไม่มีใครเข้ามาที่นี่ทั้งนั้น หมู่บ้านเรารับแต่คนใน อย่ามาวุ่นวาย รีบออกไปซะเถอะ”แล้วชาวบ้านก็เริ่มออกปากไล่ฮั่วซือหานเลขาจ้าวกำลังจะอธิบาย “พวก…”แต่ฮั่วซือหานยกมือห้ามไว้ “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”เขาหันหลังกลับอย่างไม่ลังเลเลขาจ้าวเดินตามอย่างมึนงง “ท่านประธาน ทำไมเราต้องถอยล่ะครับ? ผมรู้สึกว่าคุณฉือหว่านกับคุณชายกู้ต้องอยู่ในนั้นแน่ๆ!”แววตาเฉียบคมของฮั่วซือหานเหมือนเหยี่ยวล่าเหยื่อ “ไม่ใช่แค่รู้สึก ฉันมั่นใจว่าพวกเขาอยู่ในนั้นแน่นอน”“แล้วเราจะออกมาทำไมล่ะครับ?”“เมื่อกี้นายไม่เห็นเหรอ? ชาวบ้านที่นี่ต่อต้านคนนอกอย่างชัดเจน ฉันเห็นมีคนกลับเข้าไปเรียกคนแล้วด้วย ตอนนี้เราคนน้อย อยู่ในพื้นที่ของเขา ถ้าปะทะขึ้นมาจะไม่คุ้
ฉือหว่านสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของเขากู้เป่ยเฉินยกแขนขึ้นกอดเธอแน่นขึ้นอีก “ฉือหว่าน อดทนไว้นะ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นแล้ว”…ทางด้านของฮั่วซือหาน หลังจากที่ฉือหว่านหายตัวไป เขาก็สั่งระดมคนออกตามหาโดยทันทีในเวลาไม่นาน เลขาจ้าวก็นำภาพจากกล้องวงจรมาส่งให้เขา “ท่านประธาน พบแล้วครับ คุณฉือหว่านกับคุณชายกู้ขึ้นเรือยอชต์ลำเดียวกันไป”ฮั่วซือหานมองภาพจากกล้องวงจรปิด เห็นกู้เป่ยเฉินขึ้นเรือยอชต์ ส่วนฉือหว่านขึ้นไปก่อนแล้วใบหน้าหล่อเหลาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งจนแทบหยดน้ำออกมาได้ “กู้เป่ยเฉินมาที่เวยไห่ได้ยังไง?”ไม่มีใครรู้ว่ากู้เป่ยเฉินมาที่เวยไห่ตั้งแต่เมื่อไหร่เลขาจ้าวพูดต่อ “ท่านประธาน ผมเดาว่าคุณชายกู้น่าจะตามคุณฉือหว่านมา”“แล้วเจอเรือยอชต์ลำนั้นหรือยัง?”“ส่งคนไปตามหาที่ทะเลแล้วครับ แต่เรือยอชต์ลำนั้นระเบิดกลางทะเลแล้วครับ”ฮั่วซือหานลุกพรวดจากเก้าอี้ “อะไรนะ? ระเบิด?”เลขาจ้าวพยักหน้า “ใช่ครับ มีคนวางระเบิดบนเรือยอชต์”ขณะนั้นเอง ฉือเจียวก็เดินเข้ามา “ซือหาน ระเบิดนั่นต้องเป็นฝีมือของเป่ยเฉินแน่ เขาคงอยากฆ่าฉือหว่าน ฉันรู้ว่าเขาเกลียดฉือหว่านมาก แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะโหดเหี้ยมขนาด
กู้เป่ยเฉินเคยคบผู้หญิงมาหลายคน กอดเอวก็แล้ว ทำอะไรลึกซึ้งกว่านั้นก็เคยแต่จู่ๆ พอได้โอบเอวของฉือหว่าน หัวใจเขากลับเต้นแรงอย่างไม่เป็นธรรมชาติแต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้ รีบเขย่าร่างเธอเบาๆ พร้อมเรียก “ฉือหว่าน เธอเป็นอะไรไป?”ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ว่า หน้าผากของเธอร้อนจัด อุณหภูมิร่างกายก็ผิดปกติ เธอกำลังเป็นไข้สูงมันช่างเหมือนคำว่า เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไม่ผิดเพี้ยนฉือหว่านลืมตาขึ้นช้าๆ เธอพยายามลุกขึ้น “ฉันไม่เป็นไร”“ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก? เธอเป็นไข้สูงเลยนะ เดินยังไม่ไหวแน่ เดี๋ยวฉันอุ้มเธอกลับไป”ฉือหว่านมองไปที่ขาขวาของเขาที่บาดเจ็บ “นายจะอุ้มฉันไหวเหรอ?”กู้เป่ยเฉิน “…”กู้เป่ยเฉินรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเขาเนี่ยนะ จะอุ้มผู้หญิงตัวแค่นี้ไม่ไหว? ดูยังไงเธอก็ไม่ถึง 45 กิโล!เห็นเขาทำหน้าเหวอ ฉือหว่านก็หัวเราะน้อยๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านเองกู้เป่ยเฉินเดินตามเธอกลับไปเงียบๆฉือหว่านเอาสมุนไพรมาบด จากนั้นก็ยัดใส่ปากหลิวว่างไป ก่อนจะกินสมุนไพรลดไข้เองเล็กน้อยกู้เป่ยเฉินมองเธอ เธอยังคงทำโน่นทำนี่ไม่หยุด ทั้งที่ร่างกายอ่อนแอแทบยืนไม่ไหว เธอก็ยังฝืนลากสังขาร
“ฉันเห็นว่าด้านนอกมีสมุนไพรอยู่ เดี๋ยวจะออกไปเก็บ นายพักผ่อนก่อนเถอะ”ฉือหว่านพูดพลางเก็บกล่องปฐมพยาบาล จากนั้นก็เดินออกไปตอนมาถึง เธอสังเกตภูมิประเทศโดยรอบไว้แล้ว ที่นี่มีสมุนไพร เธออาจใช้มันทำยาช่วยให้หลิวว่างความจำเสื่อมได้ฉือหว่านย่อตัวลงเริ่มเก็บสมุนไพร แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลัง พอหันไปดู ก็เห็นว่าคือกู้เป่ยเฉินกู้เป่ยเฉินตามมาฉือหว่านเอ่ยอย่างแปลกใจ “นายตามมาทำไม? นายเสียเลือดไปเยอะ ควรจะรีบพักผ่อนนะ”กู้เป่ยเฉินยืนอยู่ มองเธอจากมุมสูง ใบหน้าเล็กเรียวสวยแม้จะสวมเสื้อผ้าหยาบของชาวบ้าน แต่ก็ยังไม่อาจบดบังความงามอันสง่างามราวเทพธิดาได้ “ฉันว่าฉันตามมาเถอะ กลัวว่าจะมีหลิวว่างคนที่สองโผล่มาอีก”ฉือหว่านยิ้มมุมปากอย่างจริงจัง “ฉันกับพี่นายหย่ากันแล้ว ต่อให้ฉันมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นก็ไม่เรียกว่านอกใจ ไม่ต้องตามฉันก็ได้”กู้เป่ยเฉินเม้มริมฝีปาก “ไม่ใช่เพราะพี่ฉัน”ฉือหว่านมองเขา กู้เป่ยเฉินหน้าตาหล่อเหลาจริงๆ ในฐานะทายาทคนเดียวของตระกูลกู้ในไห่เฉิง ชีวิตของเขาก็เหมือนเจ้าชายในวังทองคำแม้ตอนนี้จะดูซอมซ่อ มีบาดแผลทั้งที่ขาและแขน ใบหน้าซีดเซียว แต่ความหล่อ
ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นกู้เป่ยเฉินชายหนุ่มที่หลับอยู่ลืมตาตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงวุ่นวาย เขากระโดดลงจากเตียงแล้วกระชากตัวหลิวว่างออกจากร่างของฉือหว่านหลิวว่างซึ่งกำลังคลุ้มคลั่งด้วยไฟราคะ ไม่ทันตั้งตัวเลยเซล้มไปกระแทกกับผนังใบหน้าของกู้เป่ยเฉินซีดขาว แต่อารมณ์กลับแข็งกร้าวและเย็นเฉียบ เขาหันมามองฉือหว่าน “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ฉือหว่านส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”เขาจึงเบนสายตาไปยังหลิวว่าง มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูด “ไอ้สารเลว!”หลิวว่างที่โดนขัดจังหวะกลางคัน หน้าก็ยิ่งบูดบึ้ง เขาตวาดลั่น “ฉันเป็นคนช่วยพวกแกไว้เองนะ ถ้าไม่มีฉัน ขาแกก็พิการไปแล้ว! แกยังกล้าว่าฉันอีก?”“ตอบแทนฉันหน่อยจะเป็นไรไป? ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ซะหน่อย แต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ? จะนอนกับผู้ชายสักคนหรือสิบคนมันก็เหมือนกัน!”คำพูดของเขาทั้งหยาบคายและไร้ยางอายสิ้นดีกู้เป่ยเฉินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เส้นเลือดปูดทั่วแขน เขาเงื้อหมัดใส่หลิวว่างทันทีหลิวว่างก็ไม่ยอมแพ้ เขาจ้องกู้เป่ยเฉินเขม็ง พอกู้เป่ยเฉินพุ่งเข้ามา ทั้งสองก็เข้าต่อสู้กันอย่างดุเดือดฉือหว่านรีบลุกขึ้นยืน มองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว
ฉือหว่านเดินหนีออกมาหลิวว่างมองตามเงาร่างอ่อนช้อยของเธอ ใบหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงอย่างชัดเจน…ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน กู้เป่ยเฉินยังคงนอนหลับหมดสติอยู่ ส่วนฉือหว่านนั้นไม่กล้าหลับตาแม้แต่นิดเดียว เพราะเธอต้องเฝ้าระวังหลิวว่างชัดเจนว่าการอ้างว่าตนแต่งงานแล้วไม่ได้ช่วยทำให้หลิวว่างเลิกล้มความคิดสกปรกนั้นเลยสักนิด เขายังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ไม่เลิกราเธอไม่กล้านอน เพราะเธอรู้ว่าทั้งเธอและกู้เป่ยเฉินอาจตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อฉือหว่านนั่งอยู่คนเดียวที่หน้าประตู กลางดึกของหมู่บ้านบนภูเขาเงียบสงบจนเกือบวังเวง มันเงียบเสียจนเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่งหลังหิมะหยุดตก บรรยากาศในหมู่บ้านยิ่งเย็นยะเยือกไปทั่ว เหมือนเธอถูกทิ้งไว้ที่ปลายสุดของโลกใบนี้ร่างกายของฉือหว่านหนาวจนสั่น เธอรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย ตัวเริ่มร้อนราวกับจะเป็นไข้หลังจากแช่น้ำทะเลเย็นเฉียบอยู่นาน แม้แต่ร่างกายแข็งแรงอย่างเธอก็แทบจะทนไม่ไหวฉือหว่านได้แต่หยิกฝ่ามือตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองหลับไป เพราะเธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยในความมืดเงียบ เธอเผลอคิดถึงฮั่วซือหานขึ้นมา ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?