Novels by หนูกระทิสด

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกให้คนที่กำลังหลับไหลให้ตื่นขึ้น มือเล็กพยายามควานหามือถือ แต่ก็ไม่เจอจึงต้องลุกขึ้นมาหาเสียงต้นเหตุ ทันทีที่ลุกขึ้นซอลลาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนไหบประดังประเดเข้ามา มือน้อยขยี้ผมจนยุ่งเยิงไปหมด "โอ้ย ปวดหัวฉมัดเลย" เมื่อหันไปดูเวลาที่หัวเตียงก็พบว่าสายแล้ว เธอจึงรีบวิ่งไปแต่งตัวไม่ทันได้ดูว่าใครโทรมาด้วยซ้ำ กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง "ฮัลโลยายโซ" "แกอยู่ไหน" "ฉันติดไฟแดงอยู่ ใกล้จะถึงแล้ว" "วันนี้อาจารย์ ยกคลาสนะ" "ห้ะ ยกคลาสเหรอ โอ้ยฉันอุตส่าห์รีบ" "แต่วันนี้มีเฉลยพี่รหัสนะ" "โอเคร ฉันกำลังจะถึง"ซอลลาโยนโทรศัพท์ไว้เบาะข้างคนขับและรีบขับรถออกเพราะไฟเขียวพอดี มหาวิทยาลัยKUBมินิคูเปอร์สีขาวเข้ามาจอดในลานจอดรถซอลลาเช็กความเรียบร้อยของตัวเองและลงจากรถไปหาโซเฟียที่นั่งรออยู่หน้าคณะ " ยายโซ อาจารย์ยกคลาสทำไมไม่โทรบอกฉัน ฉันจะไม่รีบขนาดนี้" " ฉันโทรบอกแกรแล้วนะ ไม่รับสายเอง" "แกโทร"เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเสียงโทรเข้าจริงๆซอลลาเลยไม่ได้พูดต่อ คนตัวเล็กทรุดนั่ง

"ยายโซ วันนี้อยากดื่มจัง ไปเที่ยวกัน" โซเฟียเงยหน้ามองซอลลาอย่างสงสัยเพราะปกติเพื่อนของเธอไม่ชอบเที่ยวกลางคืนสักเท่าไหร่"แกอย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันแค่อยากดื่มเอง" ซอลลาส่งสายตาออดอ้อนจนโซเฟียจนตกลง"โอเคร เจอกันที่ผับKR สองทุ่มนะ""โอเคร เจอกันฉันกลับห้องก่อนนะ บายๆๆ"ซอลลาโบกมือให้โซเฟียและขึ้นรถขับออกไป เมื่อเห็นเพื่อนออกไปแล้วโซเฟียก็รีบขึ้นรถตามออกไปเช่นกันผับKRวันนี้ซอลลาเลือกที่จะใส่ชุดเดรสรัดรูปสีดำสายเดี่ยวรัดรูปเปิดแผ่นหลังโชว์ให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียว ผมยาวสลวยถูกดัดจนเป็นลอนสวยสยายทั่วแผ่นหลัง ใบหน้าสวยแต่งเติมอย่างพอดีจนน่ามอง ผู้คนที่เดินผ่านต่างพากันเมียงมองร่างอรชรที่กำลังยื่นกดโทรศัพท์อย่างไม่ได้ใส่ใจผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาแต่ที่จริง เธอกำลังหลบสายตาราวเสือกระหายเหยื่อของผู้ชายเหล่านั้นต่างหากรอไม่นานโซเฟียก็มาถึงซอลลาจึงเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้น"แกมายื่นอ่อยเหยื่อรึไงยายซอล ทำไมไม่รออยู่รถ". "ก็ฉันกลัวแกหาฉันไม่เจอไง""เห้อแกนะแกมายื่นไม่กลัวโดนฉุดไปรึไง"ทันทีที่โซเฟียพูดจบซอลลาจึงรีบกระโจนเกาะแขนเพื่อนสาวด้วยความกลัว โซเฟียได้แต่ถอนหายใจอย่างเอือมๆ และปล่อยให้ซอลลาเ

"ยายซอล วันนี้มีประชุมและลานเชียร์นะ" "อีกแล้วเหรอ ฉันอยากกลับไปนอน"ซอลลาโอดควรญทันทีที่ได้ยินเธอรู้สึกง่วงมากเพราะเมื่อคืนดูซีรีย์ดึกไปหน่อย แค่นอนตี5 ตื่น7โมงเช้าเพื่อมาเรียนแค่นั้น "ฮ่า ฮ่า ยายซอลเหมือนหมีแพนด้าเลยอ่ะ"โซเฟียขำพรืดเมื่อมองหน้าเพื่อนสาวจังๆก็พบว่าขอบตาของซอลลาดูคล้ำจนเห็นได้ชัดเพราะวันนี้ซอลลาไม่ได้แต่งหน้าจัดเต็มเหมือนทุกวัน "หยุดขำนะ ยายโซ" ซอลลารีบหยิบกระจกขึ้นมาส่องก็ถึงกับตกใจกับรอยคล้ำใต้ตาที่เห็นได้ชัด "หยุดนะยายโซ"ซอลลายู่หน้างอลจนโซเฟียหยุดล้อแต่ก็ยังแอบขำอยู่ร่างเล็กรีบหยิบแว่นตำในกระเป๋ามาใส่แล้วขาเร่งรีบเร่งเดินออกไปจนโซเฟียเดินตามไม่ทัน "แกจะรีบไปไหนยายซอล"โซเฟียตะโกนไล่หลังเพื่อนสาวที่เดินแกมวิ่งออกไป "ฉันจะไปห้องน้ำ ฝากเช็กชื่อด้วย"โซเฟียได้แต่ขำในท่าทีเพื่อนสาวแต่สายตาเจ้ากรรมดันหันไปเจอรุ่นพี่หนุ่มที่ซอลลาปลื้มยืนมองตามหลังเพื่อนสาวเธอก็ได้แต่สงสัย ทันทีที่สายตาคมหันมาเจอเธอที่ยืนมองอยู่ก่อน คิรินก็รีบเดินออกไปทันที โซเฟียได้แต่มองอย่างสงสัยแต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ ห้องเรียน "อ้าว โซเฟีย ซอลลาไม่มาเรียนเหรอ"โซเฟียที่กำลั

ห้องพยาบาล ซอลลาที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ห้องพยาบาล ร่างเล็กยันตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อนึกถึงใบหน้าคมคายของรุ่นพี่คนนั้นซอลลาก็ยิ้มร่าออกมาอย่างมีความสุข "แกเป็นบ้ารึไงยายซอล ตื่นมาก็ยิ้มเหมือนคนบ้า" โซเฟียลากเกาอี้มานั่งข้างๆเตียงที่มีซอลลานั่งห้อยขาอยู่ "ยายโซ ฉันหลับไปนานแค่ไหนอ่ะ" "ก็ตั้งแต่ที่สิบโมงอ่ะ" " ห้ะ ฉันก็อดเจอรุ่นพี่คนนั้นอ่ะสิ"ซอลลาโอดครวญออกมาทำเอาโซเฟียรู้สึกมั่นไว้เพื่อนสาวไม่น้อย "นี้แกรจะบ้าผู้ชายไปแล้วนะยายซอล" "ก็ฉันชอบของฉันนี้ คอยดูนะฉันจะต้องได้พี่เขามาเป็นแฟนให้ได้" "ก่อนจะได้เขามาเป็นแฟน แกรรู้รึยังว่าพี่เขาชื่ออะไร" "จริงด้วย ฉันลืมไปเลย" โป๊ก โซฟีเขกหน้าผากซอลลาด้วยความมั่นไส้เหลือทน "โอ๊ย ยายโซ เจ็บนะ" ซอลลายู่หน้าด้วยความเจ็บ "เจ็บก็ดี พี่เขาชื่อคิริน ขอเตือนนะ แกอย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า" ซอลลามองเพื่อนสาวด้วยความสงสัย "หยุดมองฉันแบบนั้นเดี๋ยวนี้ ฉันถามเพื่อนในคณะมา" ซอลลายิ้มร่ากระโจนเกาะแขนเพื่อนสาวใบหน้าสวยถูไถบนแขนเรียวของโซเฟียอย่างออดอ้อน "หยุดทำแบบนี้นะ ยายซอลฉันขนลุก" มือเรียวผลักหน้าผากสวยของเพื่อนอย่า

เหล่านักศึกษาต่างพากันวิ่งอย่างมักเขม้นเพื่อให้ไปถึงลานเชียร์ให้ตรงเวลา ไม่อย่างนั้นอาจจะถูกทำโทษอย่างแน่นอน "ยายซอลลา แกรสายอีกแล้วนะ"ทันทีที่ฉันวิ่งมาอย่างกระหืดกะหอบยังไม่ทันได้หายเหนื่อย ยายโซเฟียก็บ่นฉันทันที "แฮะๆ ขอโทษที่แกรฉันตื่นสายนิดหน่อยเอง" โซเฟียได้มองเพื่อนสาวอย่างเอือมระอา ทันที่ที่สองสาวมาถึงลานเชียร์ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเหล่านักศึกษานั่งอยู่เต็มบริเวณ สองสาวได้แต่มองหน้ากันอย่างสิ้นหวัง "น้องสองคนนั้นอ่ะ เชิญมาข้างหน้าครับ"เสียงรุ่นพี่ตะโกนขึ้นมาทำให้เหล่านักศึกษาหันมามองทำเอาทั้งสองรู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่คนอย่างซอลลา เธอไม่เคยรู้สึกอายใคร เพราะเธอเป็นคนสวยและรวยมาก ความมั่นใจเกินร้อย หญิงสาวร่างเล็กผิวใสใบหน้าราวตุ๊กตาในชุดนักศึกษาพอดีตัวกับกระโปรงพีชสั้นเลยเข่าเผยให้เห็นขาขาวเนียนน่าสัมผัสกับอีกคน หน้าคมสวยผิวน้ำผึ้งเรียบเนียนน่าลูบไล้ในชุดนักศึกษาพอดีตัวกับพีชตัวยาว สองสาวที่รสนิยมต่างกันสุดขั้วแต่กับเข้ากันอย่างน่าทึ่ง เมื่อทั้งสองสาวมายืนอยู่หน้าลานเชียร์ทำเอาหนุ่มๆต่างพากันตลึงในความสวยน่ารักของทั้งสอง ทั้งลานเชียร์ต่างเต

2ปีต่อมา ฉันกำลังนั่งมองคนตัวโตที่กำลังโดนลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนแต่งหน้ามัดผมให้อยู่ ส่วนลูกชายคนโตนั้น นั่งเล่นของเล่นอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้โลตัสกับใยบัวก็ได้ขวบกว่าแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผู้ชายตรงนี้ทำหน้าที่พ่อและสามีได้ดีที่สุด ถึงแม้ตอนนี้เราทั้งสอง จะยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานตามธรรมเนียมประเพณีก็ตาม "พ่อสวยไหมคะ" "จ๊วย จ๊วย"ใยบัวพยักหน้างึกงัก ยิ้มกว้างจนเห็นฟันน้อย "ทำอะไรกันคะพ่อลูก" ฉันเดินมาทรุดนั่งข้างๆน้องใยบัวที่กำลังแต่งหน้าให้พ่อของเขา นิคโคลตินที่กำลังตาหลับตาพริ้มให้ลูกแต่งหน้า รีบเปิดตาขึ้นทันควัน "ฮ่า ฮ่า คุนพ่อสวยจังเลยค่ะ" ฉันถึงกับหัวเราะร่วน คนตัวโตที่ใบหน้าเคร่งขรึมนาาเกรงขามเมื่อก่อนบัดนี้กับมาเป็นเพื่อนเล่นของลูกสาวตัวน้อย เป็นภาพที่ดูอบอุ่นหายากจริงๆ "หนูก็ อย่าแซวกันสิ" มือหนาพยายามปิดบังใบหน้าที่ลูกสาวละเลงจนเปรอะเปื้อน "ฮ่า ฮ่า ค่ะ ได้เวลาอาหารเช้าแล้วไปทานข้าวกันดีกว่า" "เย้/เย้" เด็กทั้งสองตื่นเต้นทันทีเมื่อพูดถึงอาหารเช้า ต่างพากันชูขึ้นเพื่อให้อุ้มไปทานข้าว ฉันอุ้มน้องโคลัสขึ้นส่วนน้องใยบัว เป็นหน้าท

ผมและมะลิหันไปตามเสียง ก็เห็นคุณลุงมาตินยื่นตระหง่านหน้าเข้มอยู่ ผมมองร่างเล็กที่ดีดตัวถอยหลังออกจากตัวผมถึงแม้จะรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างต้องเก็บมันเอาไว้ในตอนนี้ ผมยังมีความผิดอยู่ "ตื่นนานแล้ว" เสียงเข้มเอ่ยถามผม ในตาจ้องเขม็งมาอย่างเรียบนิ่ง ยากที่จะเดาอารมณ์ได้ "ครับ" "มะลิไปตามหมอมาดูที" มาตินหันไปสั่งลูกสาวที่ยื่นอยู่ มะลิหันมามองผมอย่างกับไม่อยากไป "ไปตามหมอไปหาป๋าทีนะครับ" แต่ถึงผมจะเป็นคนบอกเธอก็ไม่ยอมที่จะออกไป "ป๋าอยากลุกนั่งแล้ว หนูไปเรียกหมอให้หน่อยนะครับ" ผมมองร่างเล็กที่ดูลังเลในที่สุดเธอก็ยอม "ค่ะ" ร่างเล็กรับคำหมุนตัวเดินออกไปปึ้ง เสียงปิดประตูดังขึ้นมาตินหันไปมองที่ประตู ปากหนาเผยอรอยยิ้มจางๆก่อนจะหันไปจ้องเขม็งยังคนที่นอนอยู่บนเตียง "ฉันอยากขอให้แกเลิกยุ่งกับลูกสาวฉัน" ใบหน้าเรียบนิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน แต่กับนิคแล้วเขาไม่ได้รู้สึกกลัวอีกฝ่ายเลยสักนิด ห่างไม่ใช่ว่ามาตินเป็นพ่อของมะลิ เขาคงไม่ยอมถึงขนาดนี้ "คงไม่ได้หรอกครับ ยังไงเมียกับลูกผม ผมต้องดูแล " นิคก็ไม่ยอมลดละ ตาคมจ้อ

3วันต่อมา มะลิตื่นแต่งตัวแต่เช้าวันนี้เป็นวันที่ทุกคนนัดหมายกันไปเพื่อเยี่ยมนิโคลติน "วันนี้เราจะได้เจอพ่อของพวกหนูแล้วนะ" มะลิยิ้มกว้างในตาฉายแววประกายแห่งมีความสุข มือสวยลูบท้องไปพลางๆ ภาพสะท้อนในกระจกฉายให้เห็นว่าเธอมีความสุขจนล้นอก ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นมะลิหันไปตามเสียงเคาะเป็นแม่ของเธอที่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม "สดใสจริงเชี่ยว ลูกสาวแม่" คุณหญิงมาหยุดยื่นอยู่ข้างร่างเล็กที่นั่งอยู่ มือนุ่มลูบผมลูกรักอย่างเอ็นดู "วันนี้เป็นวันที่หนูมีความสุขที่สุดเลยค่ะแม่" มะลิเงยหน้ามาพูดกับแม่ของเธอ ใบหน้าบัดนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างที่สว่างไสวเหมาะกับใบหน้าหวานมากกว่าที่เธอเอาแต่ทำหน้าเศร้าสร้อย 3วันก่อนหน้าที่กลับมาจากโรงพยาบาล เธอได้เปิดใจคุยกับพ่อแม่ของเธอและเริ่มคุ้นชิน ความอบอุ่นที่ได้รับเริ่มโอบอุ้มในใจที่ขาดหายจนมันเติมเต็มจนเธอสามารถ พูดได้เต็มปากว่า พวกเขาคือ พ่อแม่ที่แสนดีจริงๆ และเธอยังได้รู้ว่าหมอกรไม่ได้ปล่อยเขาทิ้งไว้ หน่ำซ่ำยังเป็นคนช่วยนิคจนมาถึงมือหมอ เธอรู้สึกผิดมากเมื่อรู้ความจริงจึงรีบไปขอโทษ ปรับความเข้าใจกัน ตอนนี้ ครอบครั

โรงพยาบาลขาเล็กก้าวเดินตามเส้นทางมายังหน้าห้องICU โดยมีพ่อแม่ของเธอเดินตามหลังมาอย่างเป็นห่วง ขาเล็กที่สั่นก้าวเดินราวจะล้มอยู่ตลอดเวลา มือสวยกำเข้าหากันแน่น ยิ่งเดินใกล้ปลายทางเท่าไหร่เหมือนกับขามันเริ่มจะอ่อนลงเรื่อยๆ เธอไม่อยากก้าวเดินไปต่อเลยซักนิด ตลอดระยะทางที่นั่งรถมา ได้แต่ภาวนาว่าเรื่องทั้งหมด มันไม่ใช่เรื่องจริง ภาพเบื้องหน้าที่ครูซยืนกอดภรรยาร้องไห้อยู่ข้าวหน้ายังมีหมอกรที่ยื่นมองอยู่ไม่ไกล มันทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่า เรื่องทั้งหมดนั้นเป็นเพียงเรื่องโกหก เสียงร่ำไห้ดังก้องไปทั่วบริเวณ ทุกย่างก้าวที่เดินไปเหมือนกำลังนับเวลาหัวใจของคนในห้อง กำลังหยุดเต้นลงไป "ใจเย็นๆนะคุณหญิง"ครูซพยายามปลอบภรรยาที่ร้องไห้ราวจะขาดใจ ขาเล็กมาหยุดยื่นอยู่ที่ข้างหลังทั้งสองคนไม่กล้าแม้แต่ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า "ไปเถอะลูก ไปลาพี่เขาเป็นครั้งสุดท้าย เขาจะได้หมดห่วง" ฝ่ามือบางแตะเบาๆที่ไหล่เล็กอย่างเป็นห่วง มะลิที่ยื่นตัวแข็งทื่อขาแถบจะขยับไม่ได้ ตาสวยมองเข้าไปยังหน้าประตูห้องอย่างชั่งใจ ถึงแม้ว่าอยากกอดเขาอย่างสุดใจแต่เมื่อรู้ว่าจะเป็นกอดสุดท้าย เธอก็ไม่อยากที่จ

ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนจากความมืดมิดเริ่มมีแสงสว่างของดวงอาทิตย์ แสงสุริยันเจิดจรัสส่องสว่างทั่วฟ้านกน้อยบินว่อนส่งเสียงเจื่อยแจ๊วไปทั่วบริเวณ "เช้าแล้วเหรอเนี้ย หลับไปตั้งแต่ตอนไหนนะ" มือเรียวขยี้ตาเบาให้คลายงงงวยจากการตื่นนอน เธอพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง แสงแดดที่สาดส่องผ่านหน้าต่างกระทบเข้าใบหน้าสวยจนต้องหรี่ตาลง มือเล็กลูบท้องนูนเบาๆ "รอแม่เดี๋ยวนะ แม่ขออาบน้ำก่อนจะได้ไปกินข้าวกัน วันนี้แม่จะพาพวกหนูไปหาพ่อ" ใบหน้าสวยประดับไปด้วยรอยยิ้มมือเรียวลูบท้องนูนแผ่วเบา ขาเล็กก้าวลงจากเตียงตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อรีบจัดแจ้งทำธุระส่วนตัว 30 นาทีต่อมา มะลิเดินออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำ มืออีกข้างยังคงเช็ดผมที่เปียกชื่น ขาเล็กก้าวมาหยุดที่ตู้เสื้อผ้าพอเปิดออกก็ต้องตกตะลึงเสื้อผ้ามากมายถูกอัดไว้เต็มตู้ มือเรียวแหวกดูเสื้อผ้าไปมาก็ต้องมาสดุดตากับชุดเดรสยาวสีชมพูลายดอกไม้เล็กๆดูแล้วน่ารักและคงจะใส่สบาย ไม่รัดท้องที่เริ่มนูนออกมาของเธอ ความโอ่อ่ากว้างขว้างของบ้านหลังนี้ทำให้มะลิรู้สึกตกตะลึง ตากลมมองไปทั่วบริเวณบ้านเหล่าแม่บ้านมากมายต่างพากันทำงานอย่างตั้งใจไม่ต่างกันกับบ้านของนิโคลต

โรงพยาบาลครูซกับภรรยาต่างเฝ้ารออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเกือบห้าชั่วโมง แต่ยังคงไร้วี่แววว่าการผ่าตัดจะเสร็จสิ้น "ใจเย็นๆนะคุณหญิงลูกจะต้องปลอดภัย" มือหนาบีบมือภรรยาแน่นเพื่อปลอบใจ "ฉันก็อยากใจเย็นอยู่คะครูซ แต่นี้ก็ผ่านไปจะชั่วโมงแล้ว" "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" ไม่นานหมอกรที่เข้าช่วยผ่าตัดก็เดินออกมาด้วยใบหน้าไม่สู้ดีหนัก "ตานิคเป็นยังไงบ้าง หมอกร" "เอากระสุนออกได้หมดแล้วครับแต่ก็เสียเลือดมาก แถมยัง กระสุนยังโดนจุดสำคัญ คุณลุงคุณป้าต้องทำใจไว้บ้างนะครับ"ตาคมมองคุณหญิงอย่างรู้สึกผิด ถ้าหากเขาไม่อคติเกินไปบางทีนิคอาจจะยังมีโอกาศรอด "ไม่จริงใช่ไหม ฮึก ฮื่อ คุณคะ ลูกเรา" คุณหญิงปล่อยโฮลั่นถึงกับขาอ่อนแรงดีที่ครูซรับไว้ทัน "ใจเย็นๆนะคุณหญิง ลูกจะต้องไม่เป็นไร" "คุณลุงคุณป้ากับไปพักผ่อนเถอะครับ ช่วงนี้ยังไงก็คงยังเข้าเยี่ยมไม่ได้ พี่นิคต้องอยู่ICU จนกว่าอาการจะดีขึ้น" "ขอบคุณมากนะหมอกร ยังไงลุงฝากด้วย ลุงกลับก่อน" ดวงตาคมน้ำตาเอ่อคลอมองไปทางประตูห้องผ่าตัด มือที่โอบภรรยาไว้ก็เริ่มสั่น คนเป็นพ่อต่อให้เข้มแ