Nobela ni akosipraluemn

"She was diagnosed of anxiety and panic disorder. Matagal na. Pero hindi kailanman ito nangyari kay Nurse Aya na rito mismo sa Hospital siya inatake. Ang pagkakaalam ko ay gumaling na rin siya rito."Unti-unti kong idinilat ang aking mata nang makarinig ng mga boses sa paligid. Sa pagmulat ko ay pamilyar na puting kisame ang bumungad sa akin. "Huwag ka nang mag-alala, Dr. De Zarijas. Magiging maayos din si Nurse Aya sa oras na gumising siya." Dining ko pang sambit ulit ni Nurse Wilma nang hindi sumagot ang kaniyang kausap. Isang malalim na buntong-hininga ang narinig ko bago ako nagpasyang bumangon. Hindi ko pa man sila nililingon ay alam kong kaagad kong nakuha ang atensyon ng dalawa. "Aya," seryosong tawag sa'kin ni Roscoe pagkalapit. Akmang hahawakan niya ako upang alalayan bumangon ngunit suminghap ako at umiwas. Napansin niya iyon na kinatigil niya. "Kumusta na ang pakiramdam mo ngayon?" Si Nurse Wilma ang nagtanong habang may pagtataka rin sa nakitang pag-iwas ko sa lalaki.

"How's school, baby?" tanong ko habang pinapanood si Anya na kumain ng kaniyang ice cream sa shotgun seat. Kakasundo ko lang sa kaniya sa school niya and again, she seems down pagkalabas niya palang ng room. Kaya naman dumaan muna kami ng ice cream store para bilhan siya bago umuwi. "Good, Mommy," sagot niya. I tilted my head."Hmm, how much good? Walang kwento ang baby?" Saglit ko siyang sinulyapan bago muling ibinalik sa daan ang tingin.That was strange. Usually, kapag tatanungin ko siya kumusta ang araw niya sa school ay kaagad siyang magda-daldal, talking about how she played with her classmates, lead a prayer, and how she got so many stars. But today, I noticed she doesn't have any stars. Well, that's fine though. Umuwi man siyang walang stars, para sa akin ay napaka-galing pa rin niya. But still... it was strange. I know how smart Anya is na ultimo, kahit wala pa sa tamang edad ay ginusto niya agad pumasok sa eskwelahan. And I also know how active and competitive she is in

"Oh, wala ka atang pasok ngayon?" Bungad ni Eli sa akin nang maabutan niya akong naghahanda ng breakfast. I gave her a small smile before placing the plates on the table. "Day off ko ngayon. Ipapasyal ko si Anya at napapansin ko lately parang malungkot yung bata, eh," ani ko. Totoo iyon dahil lately napapansin ko na nabawasan ang pagiging jolly ni Anya. Ngumingiti at tumatawa pa rin naman siya sa tuwing ihahatid ko siya sa school niya hanggang sa makauwi ako sa bahay ngunit may mga oras na bigla nalang siyang tatahimik, natutulala, at nagiging pilit ang ngiti sa tuwing tinatanong ko kung ano ang problema. Inisip ko... dahil ba sa sobrang busy ko sa trabaho? Nawawalan na ba ako ng time sa anak ko? Nagkakaroon na ba siya ng tampo sa akin? Jusko, four years old palang si Anya. Sa murang edad ay ayokong pati ang kawalan ng presensya ng ina ay maramdaman niya. "Pansin ko nga rin. Buti naman at naisipan mong mag day off," ani Eli bago naupo na sa mesa. "Oo naman. Medyo pagod na rin sa

"Medyo mahapdi po ito, ha? Kailangan ito para mapigilan ang infection," malumanay kong ani habang ginagamot ang sugat ng pasyente. Bagong umaga na naman sa Hospital. Pagkatapos ihatid si Anya sa school niya ay sabay pa kaming dumating ni Roscoe sa Hospital. Nagkatinginan lang kami bago ako naunang pumasok at gano'n ulit... May awkwardness na naman sa pagitan namin. I sighed. Hindi naman ata mawawala?"Hindi naman mahapdi, neng," nakangiting ani ni Lola sa akin bago marahang hinaplos ang aking kamay. "May asawa ka na ba?" Narinig ko ang mahinang pagtawa ni Nurse Precy sa gilid ko, hawak niya ang mga ointment na nilalagay ko sa sugat ni Lola. Napangiti na lamang ako. "Wala po. May irereto po ba kayo sa akin?" pakikisabay ko. Hindi na kasi bago sa'kin 'to at may nakailang beses na rin sa'kin nagtanong ng ganito, matanda man o ka-edad ko."Ay, sayang naman! Sa ganda mong iyan, neng? Paanong wala?" tanong pa nito. Kinuha ko ang gauze kay Nurse Precy at maingat na ibinalot ito sa sugat

"Ang intense makatingin!"Muntik na ako mapatalon sa aking upuan nang biglang sumigaw si Manny pagkapasok ng ward namin. Paniguradong tapos na rin ang shift niya dahil nililigpit niya na ang mga gamit niya. "Bet mo ba 'yan si Dr. De Zarijas? Kanina pa masama ang tingin mo sa kanila nung bagong nurse, ah?" Nakangisi na si Manny nang lingunin ko ulit siya. Nanlaki ang mata ko. I scoffed. "Ha! A-Ako? May gusto sa doctor na 'yan? Baka ikaw? Atsaka may anak na ako! Wala akong panahon para magkagusto pa sa kahit sino at mas gugustuhin ko nalang–""Ay, ang daming sinabi? Tunog defensive 'yarn?" Mas lumawak ang ngisi sa labi ni Manny habang ang mga mata ay nanunuksong nakatingin na sa akin. What the... Mas lalo ko lang ata siyang napasaya dahil sa naging reaksyon ko. Tunog defensive ba talaga ako? Hindi naman, ah! I'm just telling the truth! O... truth nga ba? "Ikaw, ha... Nakakahalata na ako!" Nanlalaki ang mata niya habang nakaturong lumapit sa mesa ko habang sukbit na ang mga gamit niy

"Is Mommy's okay?" I blinked and looked at my daughter who was sitting in the passenger seat. It's now seven in the morning at ihahatid ko siya ngayon sa kaniyang day care school. Hindi ko man lang namalayan na kanina pa ako tahimik at hindi man lang kinakausap ang anak.I quickly smiled and softly caress her hair. "Yes, baby. Why would you ask that? Does mommy look not okay?" I asked softly. "Yeah... You didn't pway with Anya this mworning. Anya is worried... and sad..." Anya said, her eyes filling with tears.A pang of guilt tugged at my heart as I watched her eyes. Sakto ay nakarating na kami sa kaniyang daycare school kaya naman ini-park ko agad ang kotse. I quickly wiped her tears and gently squeezed her hand."Oh, no my precious baby... there's no need to worry. Mommy's just a little tired, hm? I'm sorry, my love..."She pouted and sniffles. "Really?" she still seemed concerned. Hindi ko mapigilang mapangiti habang pinapanood siyang punasan ng maliit niyang kamay ang sarili