Novels by LAbagarinao

Bumuhos ang malakas na ulan, nagising na lang ako na wala siya. Alam ko na hahantong dito, naupo ako saglit sa kama bago tumayo para hanapin si Theo pero sa kahit saang sulok ng bahay, wala na ang bakas niya. He left . . . Theo's gone. Kasabay ng malakas na alon ng dagat, hindi nagpatinag ang lakas ng ulan sa kaniyang pagbagsak. Malayang dumampi ang butil ng tubig sa aking balat. Hindi na gaya ng dati, ramdam ko na ang lamig. Kagabi, yakap pa kita pero sa paggising ko, wala ka na. Mami-miss kita, miss na kita. Naupo ako sa tapat ng mesa, may nakahanda na roong pagkain na malamang ay inihanda niya bago siya umalis. Kagabi pa lang, ramdam ko na aalis na siya, alam ko na iyon na ang huling gabi na magkakasama kami. Tanggap ko na, tanggap ko na wala ka na, pero ang sakit

Ang matulog sa lilim ng buwan nang mag-isa at yakap ang sarili ay tila ba panibagong parusa. Aaminin ko, natatakot ako. Natatakot na baka bukas wala ka na, na baka bukas umalis ka o piliing buuin ang sarili mo nang hindi ako kasama. Natatakot ako na baka bukas, hindi na ako.Hanggang kailan ba ako gigising na ganito? Hanggang kailan ako gigising na malungkot? Hanggang kailan ako mangangamba na baka mawala ka sa 'kin?Pero ano ba'ng kasiguraduhan na hindi mo ako iiwan? Kahit naman maayos mo ang sarili mo, baka sa dulo ay hindi pa rin ako ang piliin mo.Mahal kita.Habang mag-isa akong nag-aalmusal ay lumabas siya ng kuwarto, blangko ang ekspr

Nagising ako na wala na sa tabi ko si Theo, malamang naliligo na 'yon gaya ng lagi niyang ginagawa sa umaga. Bumangon ako para sana magluto sa kusina pero napansin ko na nakapagluto na si Theo. Hinanap ko siya pero wala siya sa banyo. Natagpuan ko siya sa tabing-dagat, nakatayo sa dalampasigan at nakatitig sa kalmadong alon. Hindi siya kumikibo, nakatitig lang sa kawalan.Baka gusto na niyang bumalik ng Manila. Araw-araw, walang oras na hindi siya malungkot. Madali siyang mapangiti pero mas madali siyang malumbay. Baka gusto na niyang bumalik kay Max. Baka lang naman, baka pati sa 'kin, e, malungkot na rin siya.Nagtungo ako sa banyo para magsipilyo at maghilamos, tinitigan ko ang sarili ko sa salamin. Pinilit kong ngumiti, lumabas ako at lumapit sa tabi ni Theo. Nakatitig pa rin siya sa alon, tila ba hindi napansin ang pagdating ko.

Araw-araw, may mga kakaibang bagay akong napapansin mula kay Theo. Tuwing gabi, lagi siyang binabangungot, at tuwing umaga naman ay nakatulala lang siya habang nasa shower. Hinahayaan ko na lang dahil baka doon siya magiging ayos. Baka ang paghihintay na lang na maging maayos siya ang maaari kong maitulong sa kaniya at sa kaniyang paghilom.Napansin ko rin na madalas na siyang nagsusulat, naggagawa ng mga tula at tinutuloy ang kaniyang libro. Malimit na rin siyang kumukuha ng mga litrato gamit ang kaniyang camera. Minsan nga, nahuhuli ko siya na kinukuhanan ako ng mga larawan nang hindi namamalayan.Isang umaga, nagpatulong ako kay Manong Rex na aming caretaker ng bahay sa pag-aayos ng isa pang bangka na matagal na naming hindi nagagamit."Antagal na nito, ah, bakit 'di ninyo ginagamit

Mabagal ang paglipas ng gabi. Ilang mga butil ng luha ang kailangan kong ibuhos para mapawi ang sakit na nararamdaman ko. Umaga na nang lumabas ako ng kuwarto at nakitang natutulog si Max sa sofa. Lumapit ako at kinumutan siya bago binigyan ng halik."Babe? Lipat ka na sa kuwarto para makapagpahinga ka na nang maayos," sambit ko.Naalimpungatan siya at tumalikod sa akin.Ang hirap pala na kaaway mo siya, 'no? Na hindi mo alam kung paano ibabalik ang tiwala niya. Wala ka namang ginawang masama pero bakit ganito? Bumalik ba ang galit sa 'kin ng mundo?"Kapag tumawag si Kim, h'wag mong sasagutin.""Max, itatanong ko lang kung bakit mo kinansel? Hindi ka ba natutuwa? Pangarap mo 'yon, 'd

Naaalala mo ba kung kailan ka huling ngumiti? Naaalala mo ba kung kailan huling hindi ka nag-iisa sa gabi? Kung kailan naging matamis ang pumait mong panlasa? Naaalala mo ba kung kailan mo huling naramdaman na minahal ka? At kailan ka huling nakaramdam na masaya ka na pala?"Theo, ikaw na muna dito sa bahay, ah. Kailangan kong pumunta sa probinsiya, 'yon kasing supplier ko ng kape ay hindi makapunta at nagkaproblema raw. Baka gabihin ako, may ready-to-cook foods na sa ref, ikaw na lang ang bahala kapag nagutom ka. If you need anything, just call me.""Gael, can I come with you?""Seryoso ka ba?""Yeah, I mean kung okay lang naman. Pero kung makakaistorbo lang ako, you can leave me here, it's fine."

The night's still young. Napakaraming tao sa paligid. Mula sa kotse ni Eden, sabay kaming bumaba. Suot ang silver na fitted gown, pulang stilettos at pulang lipstick, nagtinginan ang lahat ng mga nadadaanan namin. Kahit ako ay hindi rin makilala ang aking sarili ng mapatingin ako sa salamin."You look different, you look beautiful," said Eden.Hindi ko rin ikakaila ang ganda ni Eden, ang tuwid na blonde at maikli niyang buhok ay bumabagay sa kasuotan niya, a gorgeous and ridiculously expensive red fitted dress. She's the Goddess of the night, the queen of the moon, and the apple of the party."Nahihiya ako," bulong ko sa kaniya."Just chin up and smile."Pumasok kami sa loob, sabay na bumaba mula sa napakahabang hagdan ng venue. Doon natanaw ko si David, he's wearing a dark green formal coat and black pants. Halatang pinaghandaan niya ang gabing ito. Hawak niya ang isang baso ng alak at kausap ang mga bisita.Hindi niya nap

Magkasama kaming nanonood ni David ng TV, siya nakaakbay sa akin at ako naman ay hawak ang mangkok ng popcorn. He kissed me on my forehead and scratched my shoulder."Do you still love me?" I asked."Ano bang klaseng tanong 'yan?""It's just a yes or no question, David. Hindi ganoon kahirap ang sagot.""I mean, ofcourse Hon. Mahal na mahal kita.""Napansin ko lang lately , hindi tayo nakakapag-usap ng ayos. Are there things na gusto mong ikuwento sa akin? Or mga bagay na dapat nalalaman ko? ""Paulit-ulit lang ang nangyayari sa araw ko, wala namang bago."Hinawak niya ang palad ko

Alas otso ng umaga, lumabas si David ng kwarto at halatang kagigising lamang. Nakaupo ako sa sofa, nakatulala sa kisame habang hawak ang tasa ng tsaa. He smiled at me, naglakad siya palapit sa akin at niyakap ako, hinalikan niya ako sa labi, "Good morning Hon," he whispered.Pilit akong ngumiti sa kaniya."Mukhang masarap ang agahan ah," lumapit siya sa mesa at naupo para mag-agahan.Paano ba magkunwaring masaya? Paano itago na alam ko na? Paano itago ang sakit?The way he smiled at me, parang wala siyang sekreto. Ano pa bang kulang? Ano pa bang dapat kong gawin?You know what irritates me the most? His smile, his sweet

Araw-araw napapansin ko ang pagmamadali ni David na pumasok sa opisina, bukod rito ay lagi naman siyang ginagabi kung umuwi. Sa pagkakaalam ko ay6 p.mdapat tapos na ang kaniyang trabaho ngunit minsan ay inaabot siya ng alas dose sa iba't-ibang dahilan.Sino ba naman ang hindi maghihinala sa ganitong sitwasyon ?Maliban sa oras ng kaniyang pag-alis at pag-uwi, madalas ko rin siyang makitang may katawagan sa cellphone. Ayos lang naman sana pero sa hindi malamang dahilan ay agad niyang pinuputol ang linya sa oras na palapit ako. Parang may itinatago.Ilang araw pa ang lumipas na ganito ang sitwasyon, para akong mababaliw sa pag-iisip. Ayaw ko mang itanong sa kaniya ay para namang may kung anong pwersa ang nagtutulak sa akin para mas maghin

Habang nasa mahimbing na pagtulog naalipungatan ako ng may nahiga sa aking tabi, niyakap niya ako ng mahigpit.Napatingin ako sa wall clock at napansin na 12:30 na pala ng hating-gabi, malakas ang pagbagsak ng ulan at ngayong oras lamang nakauwi si David."Oh, hon, bakit ginabi ka na?""Nagising ba kita? Sorry. Nagkaroon kasi ng farewell party para sa isa naming katrabaho, palipat na siya sa Dubai, kaya ayon nagkainuman."Naramdaman ko ang mainit niyang paghinga sa aking batok, sunod niyang hinalikan ito. Doon alam ko na kung anong nais niya.Humarap ako sa kaniya at lumaban ng halikan. Naging malaya ang aming mga dila sa pakikipaglaro sa kapwa isa. Hinaplos ni David ang aking buhok,

Hindi ko na namalayan pa ang pag-alis ni David ng mga oras na 'yon.Alas tres na ng hapon ng magising ako, napakatindi ng sinag ng araw. Agad akong tumayo para hanapin si Ashley, sandali, nasaan na nga ba si Ashley?Agad akong lumabas ng kwarto, doon ko nakita ang aking anak na nakaupo sa sofa, nanonood ng TV."Are you okay? I'm sorry, sobrang tagal ba ng naitulog ko?" Tanong ko sa kaniya."Oh, you're back. Where have you been? " She confusedly asked.Tumingin ako sa kaniya at bakas ang takot mula sa mga mata niya. Her eyes turned teary, a sign of being nervous and afraid."I'm just a little confuse po sa suot ninyo, are you going to a funeral? Who are you?"