1945 pulitzer winning

Sa araw ng kasal ko, dumating ang first love ng fiance ko sa wedding ceremony suot ang parehong haute couture gown na gaya ng sa akin. Pinanood ko silang tumayo ng magkasama sa entrance, binabati ang mga bisita na para bang sila ang bride at groom. Nanatili akong mahinahon, pinuri ko sila, sinabi ko na bagay sila sa isa’t isa—maganda at matalino, itinadhana sila para sa isa’t isa. Napaluha ang babae at umalis. Gayunpaman, ang fiance ko, ay hindi nagdalawang-isip na ipahiya ako sa harap ng lahat, inakusahan niya ako na mapaghiganti at makitid ang pag-iisip. Noong matapos ang wedding banquet, umalis siya para sa dapat sana ay honeymoon namin—at siya ang kasama niya. Hindi ako nakipagtalo o gumawa ng eksena. Sa halip, palihim akong nag-book ng appointment para sa abortion.

“Sigurado ka na gusto mo palitan ang pangalan mo, Ms. Anderson? Kakailanganin mo palitan ang degree certificate mo, documentation, at passport sa oras na gawin mo ito.” Tumango si Noelle Anderson. “Sigurado ako.” Sinubukan siyang kumbinsihin ng empleyado. “Hassle para sa mga matatanda na palitan ang pangalan nila, at maganda naman ang kasalukuyan mo na pangalan. Sigurado ka ba na ayaw mo itong pag-isipan?” “Hindi, napag-isipan ko na ito.” Pinirmahan niya ang form. “Pasensiya na sa abala.” “Sige, kung ganoon. Ang pangalan na ipapalit mo… ay Aria Byrd, tama?” “Oo.” Aria Byrd–ibig sabihin paglipad sa kalayaan.

“Chloe, noong bata ka pa, nag-arrange ng kasal ang pamilya natin para sayo. Ngayong nakakabawi ka na mula sa sakit mo, ayos lang ba sayo na bumalik sa Kingston City at magpakasal?" “Kung ayaw mo pa rin, kakausapin ko ang tatay mo at ikakansela namin ang engagement." Sa madilim na silid, tanging katahimikan lang ang naririnig ni Chloe. Habang iniisip ng tao sa kabilang linya na hindi niya siya makukumbinsi, bigla siyang nagsalita. “Ayos lang sa’kin na bumalik at magpakasal." Ang nanay niya, si Felicia, ay napahinto, malinaw na nagulat siya. “A… Ayos lang sayo?” Kalmado ang tono ni Chloe. "Oo, pero kailangan ko pa ng kainting panahon para asikasuhin ang lahat sa Marina City. Uuwi ako sa loob ng dalawang linggo. Mom, pakiusap simulan niyo na ang paghahanda para sa kasal.” Pagkatapos ng ilan pang salita, ibinaba ni Chloe ang tawag.

"Miss Summers, sigurado ka bang gusto mong burahin ang lahat ng iyong identity records? Kapag nabura 'to, parang hindi ka na nag-exist, at walang makakahanap sa iyo." Nagpahinga si Adele nang sandali bago tumango nang mariin. "Oo, 'yon ang gusto ko. Ayoko nang hanapin ako ng sinuman." May bahagyang pagkagulat sa kabilang linya, ngunit agad silang sumagot, "Naiintindihan ko, Miss Summers. Ang proseso ay tatagal ng mga dalawang linggo. Mangyaring maghintay nang may pasensya."

Ang boyfriend ko ay itinuturing na prince charming sa aming social circle, ngunit sa selebrasyon ng kaarawan ko sa isang yate, tinulak niya ako sa dagat para lang magpakitang-gilas sa isa pang babae mula sa aming university, pinagtawanan nila ang takot ko sa tubig. Lingid sa kaalaman niya, mayroon akong aquaphobia. Dahil dito, sinugod ako sa ICU habang nagawa naman niyang makuha ang puso ng campus belle. Noong nagising ako, nasa tabi ko siya at humihingi ng kapatawaran, ngunit wala akong ideya kung sino siya. “Pasensya na, kilala ba kita?” Tanong ko, takang-taka ako. Pinaliwanag ng doktor na nawala ang ibang alaala ko. Subalit, patuloy niyang ipinagpilitan na siya ang boyfriend ko. Hindi ko napigilang makipagtalo sa kanya. “Imposible! Si Raleigh Landon ang boyfriend ko!” Alam ng lahat na si Raleigh Landon ang pinakamumuhian niyang kaaway.

Pinuntahan ko ang boyfriend ko matapos kong marinig ang tungkol sa pakikipaglandian niya sa college senior niya. Habang papunta ako doon, naaksidente ako at dumaranas ng pansamantalang pagkawala ng memorya pagkatapos ng head injury. Nagmamadali siyang pumunta sa ospital ngunit itinuro ang kanyang dormmate na parang walang emosyon at sinasabing boyfriend ko ‘yon. Gusto niyang gamitin ito para tuluyan makawala sakin. Wala akong kamalay-malay dito kaya hinawakan ko ang kamay ng gwapong dormmate niya at tinitigan siya ng nagningning na mga mata. "So, ikaw ang boyfriend ko." Maya maya ay nabawi ko na ang alaala ko pero gusto ko pa rin makasama ang gwapong dormmate. Gusto kong putulin ang relasyon sa tunay kong boyfriend, ngunit siya ay nag drama.

Isang puwesto na lang ang natira sa lifeboat nang lumubog ang yate, ako ang pinili ni Hendrix Zuckerman. Nailigtas ako, pero hindi ko kasing palad si Yana Bridgeton. Hindi na niya nahintay ang ikalawang lifeboat nang malunod siya sa karagatan, tuluyan na ring nawala ang kaniyang katawan. Nagkunwari si Hendrix na wala siyang pakialam habang ipinagpapatuloy niya ang aming kasal nang naaayon sa aming plano. Sa limang taon naming pagsasama pagkatapos naming ikasal, inginudngod niya ako sa dumi habang sinisisi niya ako sa pagkamatay ni Yana. At nang manghingi ako ng divorde dahil hindi ko na ito kaya pang tiisin, napagdesisyunan niyang mamatay kasama ko. Nang muli kong imulat ang aking mga mata, bumalik ako sa araw kung kailan nangyari ang aksidente sa yate. Pero sa pagkakataong ito, napagdesisyunan ko na bigyan ng tiyansang mabuhay ang taong pinakamamahal niya.

Pagkatapos ng tatlong taon naming pagdadate ni Nathan Foster, inakala kong alam ko na kung saan kami tutungo. Pero hindi siya kailanman nagpropose sa akin. At sa halip ay nagawa pa niyang malove at first sight sa aking stepsister. Naging direkta at walang tigil ang ginawa niyang panliligaw dito na hindi nagiwan ng pagdadalawang isip sa aking isipan. Pero sa pagkakataong ito, hindi na ako nagbreakdown o naghintay pa sa mga mangyayari habang umaasa na babalik pa siya gaya noon. Napagdesisyunan ko nang makipaghiwalay. Itinapon ko ang lahat ng regalo niya sa akin, pinagpunit punit ko rin ang wedding dress na lihim kong binili at noong kaniyang kaarawan, iniwan ko sa aking nakaraan ang Riverdale. Nang sasakay na ako sa aking flight, nagmessage si Nathan sa akin: “Nasaan ka na? Hinihintay ka ng lahat.” Ngumiti ako, pero na ako nagreply sa kaniya habang binoblock ko siya sa bawat platform. Wala siyang ideya na dalawang linggo na ang nakalilipas mula noong tanggapin ko ang proposal ng aking college senior na si Eustace Cooper. Nang lumapag ang eroplano sa bagong siyudad na aking titirhan, nakahanda na kami ni Eustace na simulan ang bagong yugto ng aming mga buhay nang magkasama—bilang magasawa.

Ang first love ng asawa ko ay nag-post ng isang video sa kanyang social media. Sa video, nagpapasa silang dalawa ng playing card gamit ang kanilang mga labi. Nang mahulog ang card ay nagtagpo ang kanilang mga labi sa isang halik. Hindi sila huminto—parang nawala sa sandaling iyon, mapusok silang naghalikan sa loob ng isang minuto. Ang caption niya: [Still the same clumsy piggy! PS: Ang mga skills ni Steve ay kasing galing tulad ng dati!] Tahimik kong ni-like ang post at nag-iwan ng komento: [Congrats.] Sa sumunod na segundo, tumawag ang asawa ko, galit na galit na sumigaw, "Walang ibang babaeng kasing drama mo! Nakipaglaro lang ako kay Lanie. Bakit naman ummakto ka na parang baliw?" Noon ko napagtanto na ang pitong taon ng pag-ibig ay walang kahulugan. Oras na para umalis ako.

Anibersaryo ng kasal namin nang mag-post ang high school sweetheart ng asawa ko ng sonogram picture sa kanyang social media, na may caption na public thank-you sa asawa ko: [Salamat sa lalaking nandiyan para sa akin sa loob ng sampung taon, at sa pagbibigay sa akin ng anak.] Umikot ang kwarto, at namuo ang galit sa akin habang mabilis akong nagkomento: [So, proud ka sa pagiging homewrecker?] Halos kaagad, tumawag ang asawa ko, puno ng galit ang boses. "Paano mo nagawa na mag isip ng nakakasuklam na bagay? Ang ginawa ko lang ay tulungan siya sa IVF, natupad ang pangarap niyang maging single mom.” "At oo nga pala, kailangan lang ni Ruby ng isang subok para mabuntis, habang ikaw ay may tatlong round ng walang resulta. Walang kwenta ang katawan mo!" Tatlong araw lang ang nakalipas, sinabi niya sa akin na pupunta siya sa ibang bansa para sa negosyo—hindi pinapansin ang aking mga tawag at mensahe sa buong panahon. Akala ko busy lang siya. Gayunpaman, sa huli ay kasama niya pala si Ruby, dumadalo sa prenatal checkup nito. Makalipas ang kalahating oras, muling nag-post si Ruby, na ipinakita ang isang mesa na puno ng masasarap na pagkain. [Nagsawa ako sa French food, kaya ginawa ni Ash ang lahat ng paborito kong pagkain. The best talaga siya!] Napatitig ako sa pregnancy test sa kamay ko, ang saya na naramdaman ko kanina, ngayon ay tuluyan ng nawala. Matapos ang walong taong pag-ibig at anim na taon ng paglunok ng aking pride para lang manatiling buhay ang kasal, sa wakas ay handa na akong bumitaw.