All Chapters of ดวงใจทมิฬ: Chapter 1 - Chapter 5

ตอนที่ 1 ความเย็นเยือกของเครื่องปรับอากาศชั้นดีที่ทำงานอย่างต่อเนื่องแต้มผิวกายขาวผ่องของต้นตาลจนสาวน้อยสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นตามไรผมและหน้าผากมนมหาศาล จนมือเรียวต้องยกขึ้นซับมันออกไป “จบสักที น่าเบื่อชะมัด...”และทันทีที่ประตูห้องหอถูกปิดลงตามลงญาติผู้ใหญ่คนสุดท้าย เสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายอย่างรุนแรงของคิมหันต์ก็ระเบิดออกมาหัวใจสาวกลัดหนอง พยายามซ่อนน้ำตาไว้สุดกำลัง รู้ตัวเองดีกว่าเป็นแค่เจ้าสาวตัวแทน แถมพ่อเจ้าบ่าวสุดหล่อที่นั่งทำหน้าเซ็งอยู่ใกล้ ๆ ยังชิงชังหล่อนยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนเสียอีกไม่มีอะไรในโลกที่จะโหดร้ายได้ขนาดนี้อีกแล้ว...ก้อนสะอื้นคาอยู่ในอก สาวน้อยกล้ำกลืนมันลงไปด้วยความยากลำบาก ก่อนจะพยายามขยับตัวออกห่างจากรัศมีอันตรายของผู้ชายตัวโตที่นั่งจ้องเขม็งอย่างทุลักทุเล“ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นหรอก ฉันไม่เคยพิศวาสผู้หญิงอย่างเธอหรอก แม่ร้อยเล่ห์...”คำพูดแสนดูถูกเหยียดหยามกระหน่ำลงมาบนหัวใจสาว ต้นตาลรีบลุกขึ้นยืน เดินหนีไปจนสุดมุมห้องข้างโต๊ะเครื่องแป้ง เพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคิมหันต์ชายหนุ่มแสยะยิ้มชิงช

ตอนที่ 3.ร่างสูงใหญ่นั้นก้าวยาว ๆ ออกมาอย่างห้องหอที่มีนางมารร้ายอย่างต้นตาลสิงสถิตอยู่อย่างหัวเสีย ความเดือดดาล เกรี้ยวกราดระเบิดตูมตามอยู่ในอกเกลียด! โกรธ! อยากจะฆ่าแม่นั่นให้ตายคามือนัก... ผู้หญิงอะไรถูกจูบเข้าหน่อยทำเป็นเนื้อตัวสั่น “บัดซบ!”อารมณ์ถึงจุดเดือด ขณะก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาในห้องนอนของตนเอง ร่างกำยำกระแทกตัวลงนั่งบนขอบเตียงแรง ๆ อย่างต้องการระบายอารมณ์เขาไม่ชอบเลย... ไม่ชอบความรู้สึกในขณะนี้เลย มันอึดอัด คับแน่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ซอกขาของเขากำลังจะระเบิดแค่จูบ ๆ เดียว... จูบที่ไม่เป็นสับปะรดของต้นตาล ทำไมมันถึงทำให้เขาเดือดดาลได้ถึงขนาดนี้ เขาเกลียดตัวเองนักที่ทำท่าทางราวกับอยากจะกลับไปสมสู่กับแม่นั่นเขาควรจะขยะแขยง ชิงชัง รังเกียจแม่นั่น...! ไม่ใช่มารู้สึกอยากจะกลับไปฟัดให้หายคลั่งแบบนี้...“โธ่เว้ย!”กำปั้นแกร่งทุบลงบนที่นอนอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำไปด้วยไฟโทสะ ขณะก้มลงมองหลักฐานความน่าชิงชังที่ซอกขาของตนเองอย่างไม่พอใจสักนิดมันผงาดขึ้นจนเป้ากางเกงแทบปริแตก...!“ฉันไม่มีวันยอมให้ความใคร่มามีอำนาจเหนือสมองของฉันได้หรอก...” น้ำเสียงกระด้างกระเด็นออกมา

ตอนที่ 5.เจ็บลึกเข้าไปถึงทรวงใน สาวน้อยกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอก ก่อนจะบังคับน้ำเสียงของตนเองให้ราบเรียบปกติ แต่มันไม่ได้ผลเลยสักนิด เพราะมันสั่นสะท้านจนน่าเวทนา“ถ้าคุณคิมหันต์อยากอยู่ในห้องนี้... ตาลไปเองค่ะ...”ชายหนุ่มแค่นยิ้มดูถูก “และอีกอย่างที่ฉันลืมบอกเธอไป... คนอาศัยอย่างเธออย่าบังอาจมาขัดคำสั่งของฉันเด็ดขาด เพราะสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันจะต้องได้มันมา...”“แต่คุณคิมหันต์ไม่ได้ต้องการตาล... ดังนั้นกรุณาปล่อยตาลเถอะ ก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า...”แม้ความหวาดกลัวจะกระหน่ำอยู่ภายในอกอย่างรุนแรง แต่สาวน้อยก็ยังฝืนโต้ตอบออกไป และนั่นก็ทำให้ใบหน้าหล่อกระชากใจของคิมหันต์ที่ยิ้มสะใจอยู่เมื่อครู่นี้กระด้างรุนแรงนิ้วแกร่งเลื่อนขึ้นมาตรึงปลายคางมนไว้แน่นจนต้นตาลน้ำตาซึมด้วยความเจ็บ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหัวเราะเยาะใส่ใบหน้างามนั้นอย่างชิงชัง“ใช่! ฉันไม่เคยต้องการผู้หญิงแพศยาอย่างเธอเลย... ไม่เคยต้องการเลย...”เขาหยุดพูด จ้องมองหล่อนอย่างขยะแขยง เข็มเป็นล้านเล่มสาดซัดใส่ร่างจนเลือดกระเซ็น เจ็บจนจุกไปทั้งหัวใจ“แต่ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้... ฉันก็มีวิธีจะทำให้เธอเจ็บจนลืมความบัดซบของตัวเองไม่ลงเลยเ