ร่างสูงใหญ่นั้นก้าวยาว ๆ ออกมาอย่างห้องหอที่มีนางมารร้ายอย่างต้นตาลสิงสถิตอยู่อย่างหัวเสีย ความเดือดดาล เกรี้ยวกราดระเบิดตูมตามอยู่ในอก
เกลียด! โกรธ! อยากจะฆ่าแม่นั่นให้ตายคามือนัก... ผู้หญิงอะไรถูกจูบเข้าหน่อยทำเป็นเนื้อตัวสั่น
“บัดซบ!”
อารมณ์ถึงจุดเดือด ขณะก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาในห้องนอนของตนเอง ร่างกำยำกระแทกตัวลงนั่งบนขอบเตียงแรง ๆ อย่างต้องการระบายอารมณ์
เขาไม่ชอบเลย... ไม่ชอบความรู้สึกในขณะนี้เลย มันอึดอัด คับแน่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ซอกขาของเขากำลังจะระเบิด
แค่จูบ ๆ เดียว... จูบที่ไม่เป็นสับปะรดของต้นตาล ทำไมมันถึงทำให้เขาเดือดดาลได้ถึงขนาดนี้ เขาเกลียดตัวเองนักที่ทำท่าทางราวกับอยากจะกลับไปสมสู่กับแม่นั่น
เขาควรจะขยะแขยง ชิงชัง รังเกียจแม่นั่น...! ไม่ใช่มารู้สึกอยากจะกลับไปฟัดให้หายคลั่งแบบนี้...
“โธ่เว้ย!”
กำปั้นแกร่งทุบลงบนที่นอนอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำไปด้วยไฟโทสะ ขณะก้มลงมองหลักฐานความน่าชิงชังที่ซอกขาของตนเองอย่างไม่พอใจสักนิด
มันผงาดขึ้นจนเป้ากางเกงแทบปริแตก...!
“ฉันไม่มีวันยอมให้ความใคร่มามีอำนาจเหนือสมองของฉันได้หรอก...” น้ำเสียงกระด้างกระเด็นออกมาคล้ายกับให้สัญญากับตัวเอง
“เธอมันก็แค่ผู้หญิงแพศยาเท่านั้น!”
พยายามสั่งหัวใจแบบนั้น แต่ทำไมนะ ทำไมสมองของเขาถึงนึกถึงแต่รสชาติหวานล้ำจากกลีบปากสาวที่เขาพึ่งจะบดขยี้มานั่นไม่จางหาย แถมมันยังมีอำนาจทำให้ร่างกายของเขาร้อนวูบวาบ เลือดในกายเดือดพล่านอย่างที่สาวคนไหนไม่เคยทำได้มาก่อน
อยากจะกลับไปต่อสิ่งที่ค้างเอาไว้ให้จบ...
เปลื้องอาภรณ์ที่ระเกะระกะนั้นออกจากร่างกายของต้นตาลให้หมด จากนั้นก็ผลักให้หล่อนยืนพิงกับผนังห้อง และก็...
ดำดิ่งเข้าไปในกายของหล่อน ทำให้หล่อนร้องครวญครางและตอบสนองอย่างเร่าร้อนเทียมกัน...
ความคิดเตลิดไปไกลสุดกู่จนคิมหันต์ต้องรีบเรียกความคิดน่าวิตกนั้นกลับมาโดยเร็ว เพราะหากไม่รีบตัดไฟเสียแต่ต้นลม หายนะได้มาเยือนครั้งยิ่งใหญ่แน่...
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนตระหง่าน มือใหญ่กระชากเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนเนื้อตัวเปลือยเปล่า ก่อนจะก้าวยาว ๆ เดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
หากไม่ได้น้ำเย็น ๆ มีหวังเขาได้ระเบิดตรงนี้แน่...
“อ้าว ต้นตาลมาทานข้าวด้วยกันสิ เร็วเข้า...”ร่างอรชรในชุดเสื้อยืดตัวสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นพอดีตัวของต้นตาลเดินเข้ามาในห้องอาหาร คุณนายเพลินพิศที่กำลังทานข้าวเช้าอยู่กับครอบครัวร้องเรียกขึ้น และนั่นมันก็ทำให้ต้นตาลถึงกับยืนนิ่งงัน เมื่อสายตาประสานเข้ากับดวงตาคมกล้าที่เงยหน้าขึ้นกะทันหัน
ดวงตาคมกล้าหรี่แคบมองร่างอรชรที่ยืนเซ่ออยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางตะลึงพรึงเพริด ต้นตาลแต่งตัวธรรมดา แต่ทำไมนะ พอเจ้าหล่อนหันมาใส่เสื้อผ้าพอดีตัว ไม่ใหญ่โคร่งแบบเดิมแล้ว ร่างกายของเขาถึงได้ขานรับต่อเสน่ห์ของหล่อนรุนแรงแบบนี้ รุนแรงจนเขาต้องหนีบขาตัวเองเอาไว้ด้วยความอับอาย ก็เจ้าน้องชายเล่นผงาดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
เสื้อยืดพอดีตัวช่วยเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างน่าทึ่ง เอวคอดเล็กได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่มันก็รับกับสะโพกผายกลมกลึงที่ซ่อนอยู่ในกางเกงขาสั้นแสนธรรมดานั้นอย่างลงตัว
ต้นตาลเหมือนนางฟ้าตัวน้อยที่แปลงกายลงมาเดินดิน... ใบหน้างดงามแม้จะซีดเซียวไปบ้าง แต่ความสวยงามของหล่อนก็เจิดจ้าจนเขาแสบตา โดยเฉพาะเจ้าเส้นผมดำขลับที่ถูกปล่อยสยายลงมาที่แผ่นหลัง
เสน่ห์นางแสนมหาศาล ถึงกับทำให้คิมหันต์สบถอย่างดุเดือดอยู่ภายในอก ก่อนจะกัดฟันละสายตาก้มลงมองจานข้าวของตนเองแทน มือใหญ่ตักข้าวใส่ปากคล้ายกับไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งรอบข้าง ทั้ง ๆ ที่ภายในกำลังร้อนระอุ อยากจะลากแม่ต้นตาลขึ้นไปฟัดบนห้องเสียให้รู้แล้วรู้รอด
ให้หายคลั่งเสียที...!
แม่นี่คือตัวมาร... นางมารร้าย... เมื่อคืนเขาก็แทบไม่ได้หลับได้นอนเพราะมัวแต่คิดถึงกลีบปากหวาน ๆ ของเจ้าหล่อน แล้วตอนนี้ยังจะมีหน้ามาให้เขาเห็นอีก
ระยำชะมัด!
ต้นตาลถึงกับสั่นสะท้าน ก้าวขาไม่ออก ร่างกายถูกสายตาคมกล้านั้นตรึงไว้กับที่ ใบหน้างามร้อนผ่าว เมื่อรับรู้ถึงอำนาจของนัยน์ตาคมคู่นั้นที่กวาดมองมาราวกับจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหล่อนให้หลุดร่วงออกจากกาย
“เอ่อ... คือ...”
“มาเถอะตาลจ๋า มาทานข้าวกับเอิงนะ...”
หยาดพิรุณกวักมือเรียก ต้นตาลจำต้องเดินเข้าไป และเพื่อความปลอดภัยหญิงสาวจึงเลือกนั่งข้าง ๆ กับหยาดพิรุณ แต่นั่นมันก็ทำให้หล่อนกับคิมหันต์ต้องเผชิญหน้ากันอย่างไม่มีทางเลี่ยง
“เมื่อคืนนอนไม่หลับหรือจ๊ะ ถึงได้ตื่นสาย...”
หยาดพิรุณถามอย่างชวนคุย เพราะรู้สึกสงสารสาวน้อยข้าง ๆ แต่ไม่วายถูกพี่ชายแขวะกลับด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม
“คงเป็นที่นิสัยมากกว่า...”
“พี่คิม เอิงไม่ได้คุยกับผู้ชายใจร้ายแบบพี่สักหน่อย...”
ผู้เป็นน้องสาวหันไปเอ็ดพี่ชายสีหน้าขุ่นเคือง ก่อนจะหันมามองสาวน้อยที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาเวทนา
“อย่าไปฟังคนบ้าเลยนะตาล ลองกินนี่สิ อร่อยนะ หน่อไม้ฝรั่งผัดกับกุ้ง...”
“ขอบคุณค่ะ...”
ต้นตาลเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว เมื่อหยาดพิรุณตักกับข้าวใส่จานให้ หญิงสาวฝืนใจตักข้าวเข้าปากช้า ๆ พยายามทำเหมือนกับว่ามันคืออาหารที่อร่อย แม้ว่าลิ้นของหล่อนจะไม่รับรู้รสเลยก็ตาม
ตอนที่ 4.“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าอาจะให้คนไปส่งที่ไร่ ตอนนี้ก็อยู่กันไปแบบนี้ก่อน กันคนเขาจะครหาเอา...” นายนิพลเอ่ยขึ้นต้นตาลฝืนยิ้มตอบ “ถ้า... เอ่อ... ตาลจะขอกลับไปที่ไร่บ้างในระหว่างนี้... คุณอา...”“ไม่ได้! เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น จนว่าจะครบกำหนดหนึ่งอาทิตย์”ทุกคนทั้งโต๊ะอาหารหันไปมองหน้าคิมหันต์ที่คัดค้านออกมาด้วยความประหลาดใจ จนชายหนุ่มถึงกับทำหน้าไม่ถูก“ทำไมล่ะตาคิม ต้นตาลต้องกลับไปดูไร่ แกจะไปห้ามเขาทำไม...” คุณหญิงเพลินพิศเอ่ยถามอย่างข้องใจ“เอ่อ... คือผม...”“นั่นสิ แต่งก็แต่งกันเพื่อรักษาหน้าเอาไว้ ไม่ได้เข้าหอกันจริง ๆ สักหน่อย นี่ถ้าพ่อไม่รู้จักแกนะคิมหันต์ พ่อคงคิดว่าแกหึงต้นตาล...”“ไม่ใช่ครับ...!”คิมหันต์ปฏิเสธเสียงแข็งกระด้าง หรี่ตามองแม่สาวน้อยตรงหน้าอย่างเดือดดาล เพราะหล่อนทำให้เขาต้องมาตอบปัญหาโลกแตกแบบนี้“ไม่ใช่แล้วอะไรคะ นี่เอิงชักสงสัยว่าพี่คิมจะหลงรักต้นตาลแล้วนะ...” หยาดพิรุณได้ทีล้อเลียน แต่ผู้เป็นพี่ชายก็รีบปฏิเสธเสียงหนักแน่น“อย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ยายเอิง พี่แค่ไม่อยากให้คนอื่นนินทาแค่นั้นเอง เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่ใจร้าย แต่งงานกันวันเดียวก็ให้เจ้าสา
ตอนที่ 5.เจ็บลึกเข้าไปถึงทรวงใน สาวน้อยกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอก ก่อนจะบังคับน้ำเสียงของตนเองให้ราบเรียบปกติ แต่มันไม่ได้ผลเลยสักนิด เพราะมันสั่นสะท้านจนน่าเวทนา“ถ้าคุณคิมหันต์อยากอยู่ในห้องนี้... ตาลไปเองค่ะ...”ชายหนุ่มแค่นยิ้มดูถูก “และอีกอย่างที่ฉันลืมบอกเธอไป... คนอาศัยอย่างเธออย่าบังอาจมาขัดคำสั่งของฉันเด็ดขาด เพราะสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันจะต้องได้มันมา...”“แต่คุณคิมหันต์ไม่ได้ต้องการตาล... ดังนั้นกรุณาปล่อยตาลเถอะ ก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า...”แม้ความหวาดกลัวจะกระหน่ำอยู่ภายในอกอย่างรุนแรง แต่สาวน้อยก็ยังฝืนโต้ตอบออกไป และนั่นก็ทำให้ใบหน้าหล่อกระชากใจของคิมหันต์ที่ยิ้มสะใจอยู่เมื่อครู่นี้กระด้างรุนแรงนิ้วแกร่งเลื่อนขึ้นมาตรึงปลายคางมนไว้แน่นจนต้นตาลน้ำตาซึมด้วยความเจ็บ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหัวเราะเยาะใส่ใบหน้างามนั้นอย่างชิงชัง“ใช่! ฉันไม่เคยต้องการผู้หญิงแพศยาอย่างเธอเลย... ไม่เคยต้องการเลย...”เขาหยุดพูด จ้องมองหล่อนอย่างขยะแขยง เข็มเป็นล้านเล่มสาดซัดใส่ร่างจนเลือดกระเซ็น เจ็บจนจุกไปทั้งหัวใจ“แต่ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้... ฉันก็มีวิธีจะทำให้เธอเจ็บจนลืมความบัดซบของตัวเองไม่ลงเลยเ
ตอนที่ 1 ความเย็นเยือกของเครื่องปรับอากาศชั้นดีที่ทำงานอย่างต่อเนื่องแต้มผิวกายขาวผ่องของต้นตาลจนสาวน้อยสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นตามไรผมและหน้าผากมนมหาศาล จนมือเรียวต้องยกขึ้นซับมันออกไป “จบสักที น่าเบื่อชะมัด...”และทันทีที่ประตูห้องหอถูกปิดลงตามลงญาติผู้ใหญ่คนสุดท้าย เสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายอย่างรุนแรงของคิมหันต์ก็ระเบิดออกมาหัวใจสาวกลัดหนอง พยายามซ่อนน้ำตาไว้สุดกำลัง รู้ตัวเองดีกว่าเป็นแค่เจ้าสาวตัวแทน แถมพ่อเจ้าบ่าวสุดหล่อที่นั่งทำหน้าเซ็งอยู่ใกล้ ๆ ยังชิงชังหล่อนยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนเสียอีกไม่มีอะไรในโลกที่จะโหดร้ายได้ขนาดนี้อีกแล้ว...ก้อนสะอื้นคาอยู่ในอก สาวน้อยกล้ำกลืนมันลงไปด้วยความยากลำบาก ก่อนจะพยายามขยับตัวออกห่างจากรัศมีอันตรายของผู้ชายตัวโตที่นั่งจ้องเขม็งอย่างทุลักทุเล“ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นหรอก ฉันไม่เคยพิศวาสผู้หญิงอย่างเธอหรอก แม่ร้อยเล่ห์...”คำพูดแสนดูถูกเหยียดหยามกระหน่ำลงมาบนหัวใจสาว ต้นตาลรีบลุกขึ้นยืน เดินหนีไปจนสุดมุมห้องข้างโต๊ะเครื่องแป้ง เพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคิมหันต์ชายหนุ่มแสยะยิ้มชิงช
ตอนที่ 2.แม้จะพยายามขัดขืน พยายามห้ามตัวเองยังไง แต่ก็สู้ความช่ำชองของคิมหันต์ไม่ได้ ในที่สุดปลายลิ้นใหญ่ก็ได้ชำแรกเข้าไปซอกซอนในอุ้งปากสาวที่หอมหวานไม่ต่างจากสวนดอกกุหลาบสมใจ ชายหนุ่มดูดเกี่ยวลิ้นเล็กที่พยายามหลบหนีอย่างกระหายจัดทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวคล้ายกับถูกตัดขาดไปจนหมด ความตั้งใจเดิมว่าจะไม่แตะต้องผู้หญิงคนนี้ถูกกลบทับด้วยความหอมหวานปานน้ำผึ้งเสียจนมืดมิดคิมหันต์จูบเอา จูบเอา หนักหน่วง เรียกร้อง ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ ไม่สนแม้กิริยาขัดขืนของสาวน้อยในอ้อมแขนแม้แต่นิดเดียว“อย่า... ปล่อย...ตาล...”ร้องแทรกจุมพิตร้อนออกมา เมื่ออกสาวถูกมือใหญ่กอบกุมผ่านชุดแต่งงานเกาะอก แรงบีบเคล้น ขยี้ขยำอย่างเอาแต่ใจ สร้างความอับอายไปทั่วสรรพางค์ น้ำตาสาวไหลอาบแก้มลงมาคิมหันต์ที่กำลังหลงระเริงอยู่กับกลีบปากหวานถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อริมฝีปากของเขาได้สัมผัสกับรสเฝื่อนของน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม“ระยำ!”ร่างอรชรถูกผลักออกห่างอย่างรุนแรงจนแผ่นหลังเปลือยกระแทกเข้ากับผนังห้องแรง ๆ ขณะที่ร่างสูงใหญ่นั้นก้าวถอยหลังออกไปหลายก้าว“นังแม่มด...!”ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยไฟโทสะ ต้นตาลได้แต่
ตอนที่ 5.เจ็บลึกเข้าไปถึงทรวงใน สาวน้อยกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอก ก่อนจะบังคับน้ำเสียงของตนเองให้ราบเรียบปกติ แต่มันไม่ได้ผลเลยสักนิด เพราะมันสั่นสะท้านจนน่าเวทนา“ถ้าคุณคิมหันต์อยากอยู่ในห้องนี้... ตาลไปเองค่ะ...”ชายหนุ่มแค่นยิ้มดูถูก “และอีกอย่างที่ฉันลืมบอกเธอไป... คนอาศัยอย่างเธออย่าบังอาจมาขัดคำสั่งของฉันเด็ดขาด เพราะสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันจะต้องได้มันมา...”“แต่คุณคิมหันต์ไม่ได้ต้องการตาล... ดังนั้นกรุณาปล่อยตาลเถอะ ก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า...”แม้ความหวาดกลัวจะกระหน่ำอยู่ภายในอกอย่างรุนแรง แต่สาวน้อยก็ยังฝืนโต้ตอบออกไป และนั่นก็ทำให้ใบหน้าหล่อกระชากใจของคิมหันต์ที่ยิ้มสะใจอยู่เมื่อครู่นี้กระด้างรุนแรงนิ้วแกร่งเลื่อนขึ้นมาตรึงปลายคางมนไว้แน่นจนต้นตาลน้ำตาซึมด้วยความเจ็บ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหัวเราะเยาะใส่ใบหน้างามนั้นอย่างชิงชัง“ใช่! ฉันไม่เคยต้องการผู้หญิงแพศยาอย่างเธอเลย... ไม่เคยต้องการเลย...”เขาหยุดพูด จ้องมองหล่อนอย่างขยะแขยง เข็มเป็นล้านเล่มสาดซัดใส่ร่างจนเลือดกระเซ็น เจ็บจนจุกไปทั้งหัวใจ“แต่ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้... ฉันก็มีวิธีจะทำให้เธอเจ็บจนลืมความบัดซบของตัวเองไม่ลงเลยเ
ตอนที่ 4.“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าอาจะให้คนไปส่งที่ไร่ ตอนนี้ก็อยู่กันไปแบบนี้ก่อน กันคนเขาจะครหาเอา...” นายนิพลเอ่ยขึ้นต้นตาลฝืนยิ้มตอบ “ถ้า... เอ่อ... ตาลจะขอกลับไปที่ไร่บ้างในระหว่างนี้... คุณอา...”“ไม่ได้! เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น จนว่าจะครบกำหนดหนึ่งอาทิตย์”ทุกคนทั้งโต๊ะอาหารหันไปมองหน้าคิมหันต์ที่คัดค้านออกมาด้วยความประหลาดใจ จนชายหนุ่มถึงกับทำหน้าไม่ถูก“ทำไมล่ะตาคิม ต้นตาลต้องกลับไปดูไร่ แกจะไปห้ามเขาทำไม...” คุณหญิงเพลินพิศเอ่ยถามอย่างข้องใจ“เอ่อ... คือผม...”“นั่นสิ แต่งก็แต่งกันเพื่อรักษาหน้าเอาไว้ ไม่ได้เข้าหอกันจริง ๆ สักหน่อย นี่ถ้าพ่อไม่รู้จักแกนะคิมหันต์ พ่อคงคิดว่าแกหึงต้นตาล...”“ไม่ใช่ครับ...!”คิมหันต์ปฏิเสธเสียงแข็งกระด้าง หรี่ตามองแม่สาวน้อยตรงหน้าอย่างเดือดดาล เพราะหล่อนทำให้เขาต้องมาตอบปัญหาโลกแตกแบบนี้“ไม่ใช่แล้วอะไรคะ นี่เอิงชักสงสัยว่าพี่คิมจะหลงรักต้นตาลแล้วนะ...” หยาดพิรุณได้ทีล้อเลียน แต่ผู้เป็นพี่ชายก็รีบปฏิเสธเสียงหนักแน่น“อย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ยายเอิง พี่แค่ไม่อยากให้คนอื่นนินทาแค่นั้นเอง เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่ใจร้าย แต่งงานกันวันเดียวก็ให้เจ้าสา
ตอนที่ 3.ร่างสูงใหญ่นั้นก้าวยาว ๆ ออกมาอย่างห้องหอที่มีนางมารร้ายอย่างต้นตาลสิงสถิตอยู่อย่างหัวเสีย ความเดือดดาล เกรี้ยวกราดระเบิดตูมตามอยู่ในอกเกลียด! โกรธ! อยากจะฆ่าแม่นั่นให้ตายคามือนัก... ผู้หญิงอะไรถูกจูบเข้าหน่อยทำเป็นเนื้อตัวสั่น “บัดซบ!”อารมณ์ถึงจุดเดือด ขณะก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาในห้องนอนของตนเอง ร่างกำยำกระแทกตัวลงนั่งบนขอบเตียงแรง ๆ อย่างต้องการระบายอารมณ์เขาไม่ชอบเลย... ไม่ชอบความรู้สึกในขณะนี้เลย มันอึดอัด คับแน่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ซอกขาของเขากำลังจะระเบิดแค่จูบ ๆ เดียว... จูบที่ไม่เป็นสับปะรดของต้นตาล ทำไมมันถึงทำให้เขาเดือดดาลได้ถึงขนาดนี้ เขาเกลียดตัวเองนักที่ทำท่าทางราวกับอยากจะกลับไปสมสู่กับแม่นั่นเขาควรจะขยะแขยง ชิงชัง รังเกียจแม่นั่น...! ไม่ใช่มารู้สึกอยากจะกลับไปฟัดให้หายคลั่งแบบนี้...“โธ่เว้ย!”กำปั้นแกร่งทุบลงบนที่นอนอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำไปด้วยไฟโทสะ ขณะก้มลงมองหลักฐานความน่าชิงชังที่ซอกขาของตนเองอย่างไม่พอใจสักนิดมันผงาดขึ้นจนเป้ากางเกงแทบปริแตก...!“ฉันไม่มีวันยอมให้ความใคร่มามีอำนาจเหนือสมองของฉันได้หรอก...” น้ำเสียงกระด้างกระเด็นออกมา
ตอนที่ 2.แม้จะพยายามขัดขืน พยายามห้ามตัวเองยังไง แต่ก็สู้ความช่ำชองของคิมหันต์ไม่ได้ ในที่สุดปลายลิ้นใหญ่ก็ได้ชำแรกเข้าไปซอกซอนในอุ้งปากสาวที่หอมหวานไม่ต่างจากสวนดอกกุหลาบสมใจ ชายหนุ่มดูดเกี่ยวลิ้นเล็กที่พยายามหลบหนีอย่างกระหายจัดทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวคล้ายกับถูกตัดขาดไปจนหมด ความตั้งใจเดิมว่าจะไม่แตะต้องผู้หญิงคนนี้ถูกกลบทับด้วยความหอมหวานปานน้ำผึ้งเสียจนมืดมิดคิมหันต์จูบเอา จูบเอา หนักหน่วง เรียกร้อง ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ ไม่สนแม้กิริยาขัดขืนของสาวน้อยในอ้อมแขนแม้แต่นิดเดียว“อย่า... ปล่อย...ตาล...”ร้องแทรกจุมพิตร้อนออกมา เมื่ออกสาวถูกมือใหญ่กอบกุมผ่านชุดแต่งงานเกาะอก แรงบีบเคล้น ขยี้ขยำอย่างเอาแต่ใจ สร้างความอับอายไปทั่วสรรพางค์ น้ำตาสาวไหลอาบแก้มลงมาคิมหันต์ที่กำลังหลงระเริงอยู่กับกลีบปากหวานถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อริมฝีปากของเขาได้สัมผัสกับรสเฝื่อนของน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม“ระยำ!”ร่างอรชรถูกผลักออกห่างอย่างรุนแรงจนแผ่นหลังเปลือยกระแทกเข้ากับผนังห้องแรง ๆ ขณะที่ร่างสูงใหญ่นั้นก้าวถอยหลังออกไปหลายก้าว“นังแม่มด...!”ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยไฟโทสะ ต้นตาลได้แต่
ตอนที่ 1 ความเย็นเยือกของเครื่องปรับอากาศชั้นดีที่ทำงานอย่างต่อเนื่องแต้มผิวกายขาวผ่องของต้นตาลจนสาวน้อยสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นตามไรผมและหน้าผากมนมหาศาล จนมือเรียวต้องยกขึ้นซับมันออกไป “จบสักที น่าเบื่อชะมัด...”และทันทีที่ประตูห้องหอถูกปิดลงตามลงญาติผู้ใหญ่คนสุดท้าย เสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายอย่างรุนแรงของคิมหันต์ก็ระเบิดออกมาหัวใจสาวกลัดหนอง พยายามซ่อนน้ำตาไว้สุดกำลัง รู้ตัวเองดีกว่าเป็นแค่เจ้าสาวตัวแทน แถมพ่อเจ้าบ่าวสุดหล่อที่นั่งทำหน้าเซ็งอยู่ใกล้ ๆ ยังชิงชังหล่อนยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนเสียอีกไม่มีอะไรในโลกที่จะโหดร้ายได้ขนาดนี้อีกแล้ว...ก้อนสะอื้นคาอยู่ในอก สาวน้อยกล้ำกลืนมันลงไปด้วยความยากลำบาก ก่อนจะพยายามขยับตัวออกห่างจากรัศมีอันตรายของผู้ชายตัวโตที่นั่งจ้องเขม็งอย่างทุลักทุเล“ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นหรอก ฉันไม่เคยพิศวาสผู้หญิงอย่างเธอหรอก แม่ร้อยเล่ห์...”คำพูดแสนดูถูกเหยียดหยามกระหน่ำลงมาบนหัวใจสาว ต้นตาลรีบลุกขึ้นยืน เดินหนีไปจนสุดมุมห้องข้างโต๊ะเครื่องแป้ง เพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคิมหันต์ชายหนุ่มแสยะยิ้มชิงช