จู่ๆฉันก็กลายเป็นตัวแทนของพระเจ้า의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

 ณ แทบทะเลทางตอนเหนือ สายลมกระโชกแรง มวลน้ำทะเลม้วนตัวเป็นคลื่นพายุพัดโหมกระหน่ำชายฝั่งทำให้ท่าเรือในละแวกนั้นไม่สามารถสัญจรไปได้ แต่ทว่าร่างของเด็กหญิงผมสีฟ้าครามก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางพายุที่พัดกระหน่ำรุนแรง “เข้าใจเลือกดีนี่ นายจงใจเลือกที่ๆ ฉันไม่สามารถหายตัวไปไหนได้ เพราะไม่รู้พิกัดที่แน่นอน” แปะ..แปะ… เสียงปรบมือดังขึ้นจากด้านหลังของเด็กสาวซึ่งสวมเสื้อคลุมเอาไว้จนมิดศีรษะทำให้อีกฝ่ายเหยียดยิ้มออกมาช้าๆ “ยินดีต้อนรับ ตัวแทนพระเจ้า คุณยอมมาถึงที่นี่จริงๆซะด้วย เพื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นงั้นหรอ หรือเพราะว่าผมกันล่ะ” ร่างขาวเนียนสวมเสื้อบลูฮาวายสีดำสนิทแววตาสีแดงฉานเรือนผมสีชมพูอ่อนเดินเข้ามาหมายจะแตะต้องไหล่บางของอีกคนซึ่งกำลังเดือดเต็มที่ “ใจเย็นๆ ก่อนสิครับ ไอความเย็นของคุณแช่แข็งมือของผมหมดแล้วนะครับ ยูโร ชิยูอิน” ไอความเย็นยะเยือกแผ่กระจายไปทั่วบริเวณที่ทั้งคู่ยืนอยู่ สร้างความประห

 “ประธานค่ะ คุณอีเมลมาขอเข้าพบค่ะ” “ให้เธอเข้ามา” ปวดหัวฉันชะมัด ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่กล้าไปพบหน้าจีราญาอีกเลย เธอมาหาก็เอาแต่หลบหน้า ทำไงดี เกิดกลัวความรู้สึกขึ้นมาดื้อๆ ไอ้ความรู้สึกชอบเนี่ย ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจ... ตาโหล....เนื่องจากอดนอน.... “สวัสดีค่ะ คุณยูโร” คนร่างบางสวมกางเกงขายาวสามส่วนพร้อมกับชุดน้ำตาลสีเข้มเข้ามาหาฉันที่นั่งจดจ่อกับเอกสารพลางเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอีกคน “สวัสดีค่ะ คุณอีเมล” ฉันส่งยิ้มให้เธอนิดๆตามมารยาท ก่อนจะยื่นเอกสารฉบับเต็มซึ่งมีลายเซ็นต์ของฉันเรียบร้อยให้กับอีกคน “อันนี้เป็นเอกสารสัญญาเพิ่มเติมของคุณอีเมลที่ฉันร่างไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าคุณต้องการเพิ่มเติมอะไรบอกฉันได้เลยนะคะ” “ค่ะ ขอบคุณนะคะ ว่าแต่คุณยูโร เป็นอะไรรึเปล่าคะ” “ฉันหรอคะ ก็ไม่นี่น่า....”

 “เดี๋ยวค่ะ! ยูโร ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ! มันเป็นอุบัติเหตุ” คนร่างบางรีบวิ่งออกมาด้วยท่าทางร้อนล่นพลางคว้าแขนเสื้อของฉันไว้เพราะตกใจที่คนหน้าสวยรีบเดินออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าว “ก็ไม่ได้คิดอะไรนี่คะ ฉันไม่ได้คิดอะไรสักนิด” โกหก อันที่จริงฉันคิดมาก คิดจริงจัง คิดจนปวดหัวไปหมดแล้ว ทำไมทั้งสองคนนั้นถึงได้ไปนอนคร่อมกันในห้องของฉัน ท่าทางล่อแหลม ไหนจะอาการเห่อร้อนนั่นอีก! “หันมานี่ก่อนสิคะ” คนตัวเล็กพยายามง้อฉันที่พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหันไปสบตากับคนร่างบางด้วยรอยยิ้มปลอมๆ “คุณยูโร เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด” “ค่ะ” ฉันตอบกลับเสียงแข็ง บ้าจริง ฉันเกิดรู้สึกน้อยใจขึ้นมาได้ไงกัน “นี่หรือว่ายูโรจะ...” “จะอะไรคะ” คนตัวเล็กยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจ

 คนร่างบางสบตาฉันนิ่งและไม่ปรากฏรอยยิ้มใดๆ จากเจ้าตัวเลย ที่พูดว่าจะฆ่า เธอคงไม่ได้โกหกสินะ ตัวฉันเริ่มสั่นเทาไปด้วยความกลัวขึ้นมาดื้อๆ ทำไมคนที่มีอำนาจขนาดนั้นถึงได้มาหาฉันได้ล่ะ แต่แล้วเสียงของรินคุก็ทำให้ฉันมีสติขึ้นมา “ยูโร!!” “หืม นายคงเป็น ตัวแทนลำดับที่เก้ามิคาเอล รินคุ” “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เขาหันมามองฉันอย่างเป็นห่วง ในขณะเดียวกันสีหน้าของรินคุก็ไม่สู้ดีนัก ทำให้ยูแอลต้องคลายแรงกดดันลง “เธอคงตกอยู่ในอาการหวาดกลัวน่ะ เพราะไม่เคยเจอแรงกดดันแบบนี้มาก่อน ว่าแต่นาย-” “ขออภัยที่กระผมเสียมารยาท ถ้าเธอทำอะไรผิดไปยกโทษให้ยูโรด้วยเถอะครับ! ท่านยูแอล” “ยกโทษ...งั้นหรอ ตลกดีนะ เด็กคนนั้นไม่คิดจะขอโทษฉันด้วยซ้ำไป” “ท่านยูแอล!” “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่คิดจะทำร้ายเธอหรอก เพราะฉะนั้น เด็กคนนี้ฉันจะอบรมเอง

 ก็ไม่ได้เกลียดกับการถูกติดหนึบจากคนที่ไม่รู้จักหรอกนะ แต่แบบนี้มันก็ดูจะเกินไปหน่อย ฉันแลสายตามองเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันซึ่งกำลังควงแขนของฉันด้วยรอยยิ้มสดใสแตกต่างจากพี่ชายของเธอลิบลับ “ไปก่อนนะคะพี่” “อืม ไปดีมาดีล่ะ” เอริคพูดขึ้นพลางยื่นกระเป๋าส่งมาให้ฉันซึ่งทำหน้าหนักใจหนักกว่าเดิมเพราะเขายังคงยืนนิ่งไม่ขยับตัวไปไหน “เอ่อ คือ” ฉันพูดพลางคิ้วกระตุกนิดๆ เมื่อพยายามดึงกระเป๋าออกจากฝ่ามือของเขาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมันสักที สรุปจะให้หรือไม่ให้กันแน่ “พี่จะถือกระเป๋ายูกิจังอีกนานไหมคะ ปล่อยได้แล้วนะ” “อ่ะ โทษที เดินทางปลอดภัยนะ” “อื้ม! ยูกิจังไปกันเถอะ” “ยูกิจัง?” “ ขอเรียกยูกิจังได้ไหม ตอนเด็กๆ เราก็เรียกกันแบบนี้ไง แง ทำไงดี รู้สึกแย่จัง เมื่อไรจะจำฉันได้ล่ะ&rdq