All Chapters of ไม่ลาก่อนการจากลา: Chapter 1 - Chapter 10

"ผู้ใหญ่บ้านค่ะ ฉันอยากสมัครตำแหน่งสหพันธ์สตรีที่ทางคอมมูนเสนอมาก่อนหน้านี้"เสียงประหลาดใจของผู้ใหญ่บ้านดังมาตามสายโทรศัพท์:"สาวบ้านเจียง เธอคิดดีแล้วหรือ? สภาพที่หมู่บ้านเราเทียบกับกองทัพไม่ได้เลยนะ ถ้าเธอนำอาเซิงตามไปกับกองทัพก็ทุกอย่างดีหมดแล้วไม่ใช่หรือ?"ใช่ ทุกอย่างดีหมดยกเว้นใจของสามีที่มีเจ้าของ และการที่ไม่ยอมให้ลูกชายเรียกเขาว่า พ่อนอกเหนือจากนั้น ทุกอย่างก็ดีฉันมองไปที่โปสเตอร์ "ทหารและประชาชนเป็นครอบครัวเดียวกัน" บนผนัง พร้อมรอยยิ้มขื่นขม:"ฉันไม่ชิน ขออยู่ที่หมู่บ้านดีกว่า"เพราะกังวลค่าโทรศัพท์ ผู้ใหญ่บ้านจึงไม่ได้พยายามพูดเกลี้ยกล่อมอีก:"ก็ดี เธอเลี้ยงอาเซิงคนเดียวมาตลอดอยู่แล้ว มีหรือไม่มีไอ้ฟู่มันก็ไม่ต่างกัน""กลับมาสัปดาห์หน้าสิ ผมจะพาเธอไปลงทะเบียนที่คอมมูนครับ"หลังจากกล่าวขอบคุณผู้ใหญ่บ้าน ฉันกลับไปที่บ้านชั่วคราวที่ยังไม่คุ้นเคยบ้านเล็กๆ สี่เหลี่ยมจัตุรัสในลานมีแปลงผักที่เพิ่งเตรียมไว้ใหม่สองแปลง มีต้นกล้าผักขึ้นประปรายวันแรกที่มาถึงกองทัพ ฉันขอยืมเมล็ดพันธุ์จากเพื่อนบ้านหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ในที่สุดก็จัดสวนผักเรียบร้อยแล้ว ปลูกผั

เขาวางผ้าลง นั่งยองๆ ตรงหน้าฉัน แล้วยื่นมือออกมา:"มือเธอเป็นอะไรไหม? ให้ผมดูหน่อย"ฉันหดมือกลับโดยสัญชาตญาณ ทำให้มือของเขาจับได้เพียงความว่างเปล่าฟู่เสี่ยวเหยามองฉันด้วยความตกตะลึง อารมณ์บางอย่างในอากาศดูแปลกประหลาดตอนนี้ เหลือเวลาอีกเก้าวันก่อนที่ฉันกับลูกจะจากไปและก็เหลือเพียงเก้าวันเท่านั้น…"พ่อ?"เสียงแผ่วเบาของลูกชายดังขึ้นฉันลุกขึ้น อุ้มลูกชายที่เท้าเปล่ากลับไปที่เตียง"อาเซิง หลับเถอะ"ลูกชายจับมือฉัน ไม่ได้ถามอะไร เพียงแค่ส่งเสียงตอบรับเบาๆ แล้วหลับตาลงฟู่เสี่ยวเหยาเดินเข้ามา สายตาของเขาดูซับซ้อน:"เมื่อกี้ผม... ฉันไม่ได้ตั้งใจ..."ฉันตบผ้าห่มเบาๆ น้ำเสียงแผ่วเบามาก:"อืม"ฟู่เสี่ยวเหยาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วนั่งลงข้างๆ ฉัน สีหน้าที่เคร่งขรึมค่อยๆ ผ่อนคลายลง"ผมไม่ได้หมายความว่าอาเซิงใส่เสื้อผ้าดีๆ ไม่ได้ แค่เขายังเด็ก โตเร็ว ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลือง..."มือที่กำลังตบผ้าห่มของฉันหยุดลง ฉันอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะเขา:"แต่ไม่สิ้นเปลืองที่คุณซื้อครีมขี้ผึ้งให้หยู่โยวโยวใช่ไหม?"ฟู่เสี่ยวเหยาลุกพรวดขึ้นมาทันที ราวกับว่ามีใครไปกดจุดเจ็บของเขา"เจียงเหนี้ยนอั

"เหนี้ยนอัน เหนี้ยนอัน!""อาเซิง!"ฟู่เสี่ยวเหยาผลักประตูเปิดออก ตรวจดูแต่ละห้องทีละห้องไม่มี ไม่มี ยังไม่มีอะไรเลยฉันกับลูกจากไปจริงๆ แล้วโดยไม่แม้แต่จะบอกลาฟู่เสี่ยวเหยานั่งลงบนโซฟา ความรู้สึกซับซ้อนนี่ไม่ใช่ความสงบที่เขาต้องการหรอกหรือ?แต่ทำไมใจถึงไม่สงบเลย?หรือบางที ภายในเจ็ดวันสั้นๆ นี้เขาอาจจะเคยชินกับการมีฉันและลูกอยู่แล้วแต่ไม่ใช่หรอกหรือว่าคนที่เขารักคือหยู่โยวโยว?ใช่ ผมชอบหยู่โยวโยว มีเพียงผู้หญิงแบบหยู่โยวโยวเท่านั้นที่คู่ควรกับความรักของผมเจียงเหนี้ยนอันเป็นเพียงสาวบ้านนอกจากหมู่บ้านแค่สาวบ้านนอกคนหนึ่งก็เท่านั้นฟู่เสี่ยวเหยากล่อมตัวเองให้เชื่อ กลับไปที่ห้องนอนและหยิบเครื่องนอนออกจากตู้เสื้อผ้าในวันแรกที่ฉันกับลูกเข้ากองทัพ ฟู่เสี่ยวเหยาบอกฉันอย่างชัดเจน"เจียงเหนี้ยนอัน ห้องนอนให้เธอ แต่เราอยู่ห้องเดียวกันไม่ได้""ผมเก็บเครื่องนอนเก่าไว้แล้ว เธอพาลูกไปซื้อใหม่ซะ"ตอนนั้น ฉันมัวแต่จมอยู่กับความสุขของการได้อยู่พร้อมหน้ากับครอบครัว จนไม่ได้ยินน้ำเสียงดูถูกของเขาต่อมาฉันถึงเข้าใจ แต่ก็ไม่ใส่ใจอีกแล้วเมื่อวางเครื่องนอนบนเตียง ฟู่เสี่ยวเหยาเร

ฟู่เสี่ยวเหยาไม่รู้ปฏิกิริยาของหยู่โยวโยว แม้ว่าเขาจะรู้ เขาก็คงไม่มีแรงจะคิดถึงมันเมื่อเดินออกจากหอประชุม ฟู่เสี่ยวเหยาพิงกำแพงอย่างหมดอาลัย เขาหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋าและจุดไฟหลังจากสูดควันเข้าไปแล้วพ่นออกมา เขาจึงถอนหายใจยาว ราวกับกลับมามีชีวิตอีกครั้งเสียงดนตรีจากหอประชุมยังคงดังอยู่ แต่ฟู่เสี่ยวเหยาเพียงเหลียวหลังไปมองแวบหนึ่งก่อนเดินจากไปเขาคิดว่าเขาก็รู้สึกคิดถึงบ้านเหมือนกันเขาผลักประตูรั้วเข้าไปคืนนี้แสงจันทร์ส่องสว่างเป็นพิเศษใต้แสงจันทร์ ฟู่เสี่ยวเหยามองเห็นแปลงผักที่ค่อนข้างรกในลานบ้านได้ทันทีสองแปลง ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่เห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลจากคนที่มีประสบการณ์ในการทำไร่ ดินถูกจัดเรียงอย่างเรียบร้อยมากมีเพียงต้นอ่อนเล็กๆ ที่ขึ้นกระจัดกระจายทำให้ความเป็นระเบียบเสียไปเล็กน้อยมือที่อยู่ในกระเป๋ารู้สึกคันขึ้นมาอีกครั้งฟู่เสี่ยวเหยาหยิบไฟแช็กออกมา แต่หยุดไว้ก่อนที่จะจุดไฟฉันกับอาเซิงต่างก็ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เมื่อตอนกลับบ้านเพื่อร่วมงานศพ ด้วยความเศร้าและหงุดหงิด เขามักจะนั่งสูบบุหรี่หน้าบ้านเก่าไม่หยุดทุกครั้งที่ฉันกับอาเซิงเดินผ่าน เราจะขมวดคิ้วโดย

ใบหน้าของหญิงสาวดูดีขึ้นเล็กน้อย"ฉันไม่รู้คนอื่น แต่สามีของฉันไม่ใช่คนแบบนั้น""จริง ๆ แล้ว ตอนแรกฉันกังวลว่าฉันจะทำให้เขาอับอาย พวกหนุ่มสาวที่มีการศึกษาที่มาอยู่ในหมู่บ้านแทบไม่เคยมองเราดีเลย""แต่..."หญิงสาวก้มหน้าลงและมองทารกในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน"แต่สามีของฉันบอกว่าตั้งแต่เขาแต่งงานกับฉัน เขาจะดูแลฉันให้ดีตลอดชีวิต เขาบอกว่าเขาเป็นหัวหน้าครอบครัวและมาจากชนบทเหมือนกัน ถ้ามีใครดูถูกฉัน แปลว่าพวกเขาดูถูกเขาก่อน""เขายังบอกอีกว่า ตั้งแต่เขาต้องไปเป็นทหารและฉันเป็นคนดูแลทุกอย่างที่บ้าน เขาเป็นหนี้ฉันมาก ต่อให้พยายามชดเชยให้เป็นสองเท่าในอนาคต มันก็คงไม่พอ"ทารกที่กินอิ่มแล้ว ยื่นมือเล็ก ๆ ออกไปถูตาหญิงสาวค่อย ๆ ดึงมือของทารกออกและร้องเพลงกล่อมเบา ๆ"เจ้าแมวน้อย จงหลับฝันดี""ถ้าแมวเฒ่ามา ฉันจะไล่มันไป"......ฟู่เสี่ยวเหยาจับลมหายใจของตัวเองไว้ เงาร่างตรงหน้าเขาราวกับเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งเขาเห็นตัวเองนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านเก่า อุ้มอาเซิงไว้ในอ้อมแขนและฮัมเพลงเบา ๆ :"เจ้าแมวน้อย จงหลับฝันดี""ถ้าแมวเฒ่ามา ฉันจะไล่มันไป"......รถไฟมาถึงสถานีหญิงสาวที่นั่งตรง