All Chapters of หลังคนรักทรยศ ข้าก็ถูกมหาเทพเก็บไปเลี้ยงดู: Chapter 1 - Chapter 9

ในวันเกิดของข้า อี้เฉินเสาะหาไข่มุกราตรีที่ส่องประกายงดงามที่สุด จากทะเลตะวันออกมาเป็นของขวัญให้ข้านี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ร่วมฉลองวันเกิดกับข้าตลอดเวลาที่ผ่านมาพอถึงวันเกิดข้า ชิงเหยาก็จะใช้ข้ออ้างว่าไม่สบายและเรียกตัวเขาไปตลอด ทิ้งข้าอยู่เพียงลำพังข้าประคองไข่มุกราตรีเม็ดนั้นขึ้นมาด้วยความยินดี ก่อนจะโผเข้ากอดอี้เฉินเขาประกบปากจุมพิตข้าอย่างร้อนแรง ระหว่างที่ริมฝีปากของเราประสานกัน มีโอสถเม็ดหนึ่งถูกดันเข้ามาในปากข้าจากนั้น ข้าก็รู้สึกร้อนผะผ่าวไปทั่วร่างกาย อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง คลับคล้ายคลับคลาจะกลับสู่ร่างจริงตอนแรกข้าคิดว่านี่เป็นรสนิยมส่วนตัวของอี้เฉิน จึงปล่อยให้เขาอุ้มข้าไปที่เตียง แล้วโอบกอดข้าจากทางด้านหลัง“ทำไมสามีถึงรีบร้อนเพียงนี้ล่ะ ข้าไม่หนีไปไหนหรอก”อี้เฉินใช้คาถาถอดอาภรณ์บนร่างข้าออก ลมหายใจหนักหน่วงเป่ารดข้างใบหูของข้าข้าครางเสียงต่ำในลำคอ ยังไม่ทันจะได้จะได้ปล่อยกายปล่อยใจไปกับห้วงอารมณ์ มีดโค้งเล่มหนึ่งก็ปักลงบนอกของข้าบรรยากาศร้อนรุ่มภายในตำหนักบรรทมแปรเปลี่ยนเป็นหนาวเหน็บทันทีไอเหมันต์ขุมหนึ่งแผ่ออกมาจากด้านหลังของข้า มีดโค้งเล่มนั้นกดลึกเข้าไ

ตำหนักเหยาฉืองดงามอลังการอย่างยิ่งประตูทางเข้าตำหนักมีม่านไข่มุกระย้า ไข่มุกแต่ละเม็ดที่ห้อยลงมาล้วนเป็นไข่มุกราตรีชั้นยอดข้าถึงได้เข้าใจ ไข่มุกราตรีที่อี้เฉินมอบให้ข้าเม็ดนั้น เป็นเพียงแค่ของที่ถูกชิงเหยาคัดทิ้งแล้วเท่านั้นน่าขันที่ข้าทะนุถนอมมันดุจสมบัติล้ำค่าชิงเหยาสวมอาภรณ์ปุยเมฆของรุ้งกินน้ำ ดวงหน้าเปล่งปลั่งสุกใส กำลังนั่งดีดพิณโบราณอยู่ใต้ระเบียงทางเดิน ไม่มีวี่แววของคนป่วยหนักใกล้ตายอย่างที่อี้เฉินบอกสักนิดส่วนอี้เฉินกำลังยืนกอดกระบี่พิงเสาระเบียง อาภรณ์สีขาวของเขาพลิ้วไหวเบาๆ สีหน้าแววตาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม สายตาจดจ้องเพียงชิงเหยาสายลมเย็นกระจ่างพัดผ่านวูบหนึ่ง กลีบดอกท้อพลันร่วงหล่นช่างเป็นภาพของคู่รักที่งดงามเหลือเกิน รักใคร่กลมกลืนและเงียบสงบข้ามองจนเหม่อลอยเมื่อบทเพลงจบลง ชิงเหยาก็คลี่ยิ้มแล้วหันไปโผกอดอี้เฉิน“เป็นอย่างไรบ้าง? ไพเราะหรือไม่?”อี้เฉินลูบศีรษะของชิงเหยาแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน“พิณที่เจ้าดีด ต้องไพเราะอยู่แล้ว”ชิงเหยาดีใจที่ถูกเอาอกเอาใจ นางเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบอี้เฉินแต่เขากลับผงะถอยหลังหลบโดยสัญชาตญาณ เอ่ยปากอย่างกระอักกระอ่วน“นับแต่

มหาเทพตี้ซื่อพาข้าไปที่คุนหลุนเขาบอกว่าหกวิญญาณปราณจิตของข้ากระจัดกระจายไปในสี่สมุทรแปดดินแดนแล้ว ตามเก็บกลับมาได้ยากข้าต้องอยู่ที่เขาคุนหลุนเพื่อดูดซับพลังวิญญาณแห่งฟ้าดินที่นี่ แล้วค่อยหาวิธีสร้างกายเนื้อขึ้นใหม่ขณะเดียวกันเขาก็ช่วยรักษาแผลให้ข้า แต่มีเงื่อนไขหนึ่งอย่างนั่นคือการให้ข้าเป็นนางกำนัลรับใช้เขาเพราะขัดขืนไม่ได้ ข้าจึงต้องกัดฟันยอมรับเงื่อนไขเทพเซียนล้างแค้นหมื่นปีไม่สาย เมื่อไหร่ที่ข้าปลุกสายเลือดให้ตื่นได้ จะต้องท้าประลองกับมหาเทพตี้ซื่อสามวันสามคืน!ข้าพักอาศัยอยู่ในเขาคุนหลุนทุกวัน เริ่มรู้สึกได้ว่าพลังปราณในร่างกายคืนกลับมาไม่น้อยแล้ววันหนึ่งอากาศดีมาก ข้าเลยแอบหนีออกจากเขาคุนหลุน ได้ยินเซียนน้อยสองคนที่เข้ามาหาสมุนไพรวิเศษคุยกันว่า“เทพอี้เฉินคนนั้นเป็นบ้าไปแล้ว เขาออกตามหาภรรยาทั่วทุกพิภพทั้งสวรรค์นรก”“นั่นสิ ได้ยินว่าถึงขั้นไปขอร้องกับจักรพรรดิสวรรค์ แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า”“ไม่ใช่แค่นั้นนะ ข้ายังได้ยินมาอีกว่าเทพอี้เฉินคนนั้นใช้ตบะที่บำเพ็ญมาพันปีของตัวเอง แลกเปลี่ยนคันฉ่องเรียกวิญญาณมาจากเซียนเสวียนซวงด้วย...”ข้าชะงักไปเล็กน้อย อดรู้สึกขบขันไม

ข้าถูกมหาเทพตี้ซื่อพากลับเขาคุนหลุนเขาจ้องหน้าข้าด้วยสีหน้าอึมครึม ข้าถูกเขาจ้องจนรู้สึกใจแป้ว ทำได้เพียงหมุนตัวไปนั่งเล่นปลาคาร์ปในสระบัวข้างๆเนิ่นนาน เขาก็ถอนหายใจออกมา“ไม่ใช่ว่าข้าอยากจำกัดอิสรภาพของเจ้า แต่เจ้าในตอนนี้ต้องใช้พลังวิญญาณในเขาคุนหลุนมาบำรุงรักษา มิฉะนั้นเศษเสี้ยวจิตวิญญาณสุดท้ายของเจ้าจะสลายเอาได้”ข้ารู้อยู่แล้วล่ะว่าเขาทำเพื่อข้า วันนี้ข้าเป็นคนที่มองผิดเองข้าหันหน้ากลับไปแล้วเอ่ยขอโทษอย่างจริงจัง“ข้าสำนึกผิดแล้ว”สีหน้าของมหาเทพตี้ซื่ออ่อนโยนลงในพริบตา เขาโบกมือเบาๆ ดอกบัวที่อยู่ในสระก็ค่อยๆ ผลิบานออกมา โดยมีแสงสีทองอ่อนๆ โอบล้อม เป็นภาพที่ดูงดงามมากแม้แต่ปลาคาร์ปที่อยู่ในสระยังดูสดใสมีชีวิตชีวาเลยมหาเทพตี้ซื่อยืนประกบด้านหลังข้า กระซิบเบาๆ ว่า“ข้าไม่โทษเจ้า...”“ข้าผิดเอง”ที่ไม่ได้อยู่ข้างกายคอยปกป้องเจ้าให้ดีสมาธิของข้าจดจ่ออยู่ที่ปลาคาร์ปหมดแล้ว เลยไม่ได้ยินสิ่งที่มหาเทพตี้ซื่อพูดเพียงรู้สึกว่าพลังวิญญาณในร่างกายย้อนกลับมาอีกแล้ว ทำให้รู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัวหลังจากนั้นไม่กี่วัน ข้าก็พักอยู่ในเขาคุนหลุนอย่างสงบเสงี่ยมข้าถูกมหาเทพตี้ซื

ชิงเหยาหันกลับไปอย่างทันควัน พบกับอี้เฉินที่เหมือนคนไร้วิญญาณนางตกใจจนกรีดร้องสุดเสียง น้ำตาไหลพรากออกมา นางแทบจะคลานไปคุกเข่าแทบเท้าของอี้เฉิน สองมือสั่นเทาลูบไล้ใบหน้าของเขา“อี้เฉิน เจ้า ทำไมเจ้าถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?”ข้าที่อยู่ข้างหลังจึงเอ่ยเตือนความจำนาง“ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ? เขาสละตบะทั้งหมดเพื่อชดเชยให้ข้า ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดาแล้ว”ชิงเหยาตกตะลึงจนตาค้าง แววตานางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นางผลักอี้เฉินจนล้มลงกับพื้นแล้วกระเสือกกระสนลุกขึ้นยืน“เจ้ารักนางมากขนาดนี้เลยหรือ! เพื่อนางแล้ว เจ้ายอมเสียสละพลังตบะนับหมื่นปีจนหมดสิ้น!”“อี้เฉิน เจ้าทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดต่อข้าบ้างหรือไง! เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ!”ชิงเหยาคว้าคอเสื้อของอี้เฉินขึ้นมาแล้วเขย่าร่างเขาอย่างแรงทว่าร่างของคนธรรมดา จะทนรับการกระทำที่รุนแรงของเทพเซียนได้อย่างไรอี้เฉินตกลงพื้นเหมือนเศษผ้าเก่าๆ กระอักเลือดออกมาคำโต“อี้เฉิน! เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม!”ชิงเหยาคุกเข่าแล้วคลานไปหาเขา ร้องไห้ปานใจจะขาด“ข้าไม่ได้ตั้งใจ อี้เฉิน ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้...”ทว่าอี้เฉินกลับไม่ชายตามองนางแม้แต่นิดเดียวเขากำลั