Lahat ng Kabanata ng ขอคุณเพื่อนเลื่อนเป็นภรรยา: Kabanata 1 - Kabanata 7

หลังจากทำแผลเสร็จ ปิ่นปักยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ เมื่อเห็นจอมทัพลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงปรี่ไปล็อกประตูอย่างมิดชิด ก่อนจะเดินกลับมาปิดม่านหน้าต่างปิ่นปักเบิกตากว้างเมื่อร่างหนาเดินมาคว้าเอวเธอ ด้วยแขนที่แหลือของเขาอีกข้าง ก่อนจะทิ้งตัวเองลงนั่งบนโซฟา จากนั้นจึงจับร่างบางนั่งลงบนตักของเขาแทน แล้วล็อกกอดเธอไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว“ไอ้จอม!..ไอ้บ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”ปิ่นปักโวยวายนั่นแหละ แต่ก็ไม่กล้าเสียงดังเท่าไหร่ ไม่งั้นใครต่อใครคงจะพากันแห่มาที่นี่แน่ ๆยิ่งเวลาเกือบจะตีสามแล้วอย่างนี้ เป็นเวลานอนของผู้ป่วยใน รวมไปถึงญาติ ๆ ของคนไข้ มันทำให้เธอไว้ใจอะไรไม่ได้เลยรอบ ๆ ตัวมีแต่ความเงียบสงัด แสงไฟก็เปิดเอาไว้บ้าง แต่เฉพาะบริเวณที่จำเป็นเท่านั้นฟ่อด!“อื้ออ..ไอ้ทุเรศ!”“ชู่ว์!..เงียบ ๆ ได้มั๊ยวะ..”“แต่แผลแก..”“ไม่เป็นไร..ฉันใช้แค่ปาก..อยากจูบแกว่ะ”!!!“กับจับอะไรบ้างงี้..นะ”“มะ..ไม่...อื้ออ~~”จอมทัพยื่นหน้าเขามาจูบปิ่นปักอย่างหนักหน่วง รุกเร้า อย่างรุนแรงก่อนจะเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งจนอีกฝ่ายรู้สึกได้แล้วมันไม่ใช่แค่นั้น เพราะไม่ใช่เพียงแค่ริมฝีปากแต่ร่างกายของหญิงสาว กำลังถูกเขารุ

“แค่ฉันอยากจะเห็นหน้าแกก่อนไป...แล้วก็อื้ม~~”เป็นปิ่นปักเองที่เป็นคนรั้งต้นคอของจอมทัพ ลงมารับกับริมฝีปากของตัวเอง...เป็นฝ่ายจูบเขาก่อนอย่างที่เจ้าตัวไม่เคยทำ...“อื้ออ~~”ปิ่นปักครางอือ เมื่อถูกอีกคนเป็นฝ่ายรุกกลับอย่างหนักหน่วง ทั้งดูดดึงขบเม้มริมฝีปากของหญิงสาว จนทำให้อีกฝ่ายหายใจตามแทบไม่ทัน แต่จอมทัพก็รู้จังหวะเป็นอย่างดี เขาผละออกให้อีกฝ่ายได้หายใจบ้าง ก่อนจะเริ่มใหม่สลับกันอยู่อย่างนั้นฝ่ามือหนาลูบไล้เคล้นคลึงไปทั่วเนื้อตัวของเธอ จากนั้นจึงจัดการกับเสื้อผ้าของคนตรงหน้าอย่างง่ายดายอื้อ~~”ร่างบางครางอืออีกครั้ง หลังจากถูกวางลงบนที่นอน ก่อนที่ร่างหนาจะตามลงมาทาบทับ พร้อมกับริมฝากปากหยักที่กำลังสำรวจไปทั่วร่างกายของอีกฝ่ายอย่างโหยหา ก่อนจะค่อย ๆ เพิ่มอัตราความหนักหน่วง จนอีกคนต้องร้องประท้วงออกมา“อ๊ะ!เบาๆให้ฉันหน่อยสิวะ..แกนี่มันชอบเสพติดความรุนแรง..ทำฉันเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้วนะเว้ย!?”“ถามเพื่อ? ในเมื่อแกก็รู้ดี...แล้วฉันก็กำลังจะทำให้แกชอบเหมือนกับฉันด้วยไง...”!!!หงับ!“อ๊ะ!..ไอ้..อ๊า!..อื้ออ~~จอม~~”จอมทัพทำคล้ายกับจะรุนแรงเพื่อต้องการจะแกล้งหญิงสาว เพราะเขารู้สึกมันเขี้ยวเ

ปิ่นปักยิ้มกับโทรศัพท์ เมื่อเห็นชื่อจอมทัพโทรเข้ามาปรากฏบนหน้าจอมือ เจ้าของโทรศัพท์ปล่อยให้เสียงโทรเข้าดังอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะกดรับสาย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ถูกอีกฝ่ายรัวคำพูดเข้ามาใส่โดยไม่เว้นช่องไฟให้อีกคน(“ปิ่น...ทำไมแกถึงไม่โทรหาฉันอีก ในเมื่อแกก็รู้ดีว่าบางทีฉันไม่ว่างจะอ่านข้อความ แล้วตอนนี้แกทำอะไรอยู่ที่ไหน แกห้ามกินเหล้าอย่างเด็ดขาดเลยนะก่อนที่ฉันจะไปถึง รู้ใช่มั๊ยว่าเวลาแกเมาน่ะรั่วมากขนาดไหน แกคงไม่อยากได้ผัวโดยไม่รู้ตัวตอนเมาหรอกนะ...ใช่ป่ะ?”)“โอ๊ยไอ้บ้าจอม!.ไอ้ปากหมา..แกพูดใส่หูฉันจนชาไปหมดแล้ว ฉันเพิ่งมาถึงเกาะพะงันเว้ย...แล้วหมาตัวไหนมันบอกให้ฉันทิ้งข้อความเอาไว้แล้วจะเข้ามาอ่านวะ นี่มันวันที่เจ็ดแล้วมั๊ย? ว่างแล้วว่างั้น? ถึงจะตามฉันมาถึงที่นี่ได้...หรือว่าแกอยากจะมาดูสาวๆ ใส่ทูพีชมากๆ ขนาดยอมทิ้งการทิ้งงาน ก็บอกกันมาตรงๆ ดี้ ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นเสียงแข็งใส่ฉันหรอกน่า แกเขินใช่ป่ะรู้หรอก ฮ่าๆ...” ปิ่นปักรีบพูดออกไปเมื่อได้โอกาส โดยไม่เว้นจังหวะให้เช่นเดียวกัน ก่อนจะกลั้วหัวเราะลั่นในตอนท้าย แต่อีกฝ่ายดันไม่ตลกตาม(“อย่าพูดมากได้ป่ะรำคาญว่ะ แกอยู่ส่วนไหนขอ