All Chapters of พันธนาการร้ายหัวใจพ่ายรัก: Chapter 21 - Chapter 30

  ห้องพักพิมพ์พิชชา“ปู่เชื่อว่าหลานสาวของปู่จะต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างกังวลเลยหลานปู่”น้ำเสียงแหบชราของท่านสัตยะเอ่ยปลอบใจหลานสาวพร้อมกับลูบศีรษะหลานสาวอย่างรักใคร่ ท่านเดินทางมาที่นี่เมื่อช่วงสายของเมื่อวานและถึงโรงพยาบาลในช่วงค่ำหลังจากที่พิมพ์พิชชาหลับไปไม่นานทำให้ปู่กับหลานได้คุยกันในช่วงเช้านี้“ทรายไม่กังวลเรื่องผ่าตัดหรอกค่ะแต่ทรายกลัวทุกคนจะทุกข์ใจ  ถ้าหลังผ่าตัดทรายเป็นอัลไซเมอร์ระยะสั้นโดยเฉพาะยัยแพร”พิมพ์พิชชาเอ่ยบอกเธอไม้ได้กังวลเรื่องการผ่าคัดแม้แต่น้อยแต่กังวลว่าผลกระทบหลังการผ่าตัดจะเป็นอย่างไรมากกว่าเธอพอรู้ผลข้างเคียงหลังผ่าตัดจากพงศ์พยัคฆ์มาบ้างทำให้นึกห่วงทุกคนจะทุกข์ใจโดยเฉพาะเพื่อนรักอย่างแพรวารินทร์“อย่ากลัวไปเลยลูกก็ไดอารี่ที่หนูทำไว้ไงล่ะถ้าหนูเป็นอะไรไปแม่กับพ่อจะให้หนูดูจะได้เปิดอ่านจะได้จำได้” คุณหญิงพราวกะรัตเอ่ยบอกพรางลูบหลังลูกสาว“ใช่...ส่วนหนูแพรพวกเราก็จะทำให้ลืมความทุกข์ใจและมีแต่รอยยิ้มเพื่อนของหนูและพวกเราจะไม่ทุกข

  เมฆสีขาวหลากหลายขนาดและต่างรูปทรงล่องลอยสวยงาม แสงของพระอาทิตย์ลอดผ่านผ้าม่านส่องแสงจ้าเป็นสัญญาณว่าฟ้าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ท้องฟ้าวันนี้ไร้ซึ่งเมฆฝนมองแล้วช่างเป็นฟ้าวันใหม่ที่สดใสในความรู้สึกของแพรวารินทร์หญิงสาวอยู่ในชุดเสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงยีนดูสบายตา เธอและพิมพ์พิชชาไม่ชอบใส่ชุดที่เรียบหรูนุ่งน้อยห่มน้อยตามที่ผู้หญิงคนอื่นนิยมแต่เสื้อผ้าสบายๆก็ไม่ได้ลดทอนความสะสวยลงได้แพรวารินทร์ยังดูสวยสง่างามใบหน้าหวานปราศจากการเติมแต่งแต่ก็ยังคงดูน่ามองและน่าหลงใหลเช่นเคยหญิงสาวยืนมองดอกกุหลาบสีขาวและดอกลิลลี่สีขาวที่ถูกจัดอยู่ในแจกันที่ตั้งติดกันอย่างมีรอยยิ้ม พิมพ์พิชชาชื่นชอบดอกลิลลี่สีขาวที่สุดเธอจึงวานให้พงศ์พยัคฆ์ออกไปหาซื้อมาให้หมอหนุ่มกลับมาพร้อมดอกลิลลี่ที่ต้องการแต่เธอไม่คาดคิดว่าหมอหนุ่มจะมีดอกกุหลาบขาวของโปรดติดไม้ติดมือมาฝากเธอด้วย ยิ่งนับวันเธอยิ่งรู้สึกแปลกๆกับการกระทำของเขาจนต้องมานั่งคิดว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไรเพราะมัวแต่มองแจกันลิลลี่และกุหลาบที่อยู่ข้างโซฟาจึงทำให้แพรวา

 ไร่พยัคฆ์พิมพ์พิชชายืนมองทุ่งหญ้าสีเขียวชอุ่มอย่างว่างเปล่าไร้ซึ่งความทรงจำใด ๆด้านขวามือมีรณพีร์ยืนอยู่ อีกด้านเป็นแพรวารินทร์และพงศ์พยัคฆ์  ถัดจากรณพีร์มีปัญจวัตร ฟ้ารดาและปรียาภัทรยื่นอยู่อย่างสงบนิ่ง หลังจากที่ทั้งหมดเดินทางมาถึงไร่พยัคฆ์เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนคุณสิงหาและคุณหญิงพราวกะรัตขอพักอยู่ที่เรือนรับรองด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางเช่นเดียวกับลัดดาและคุณหญิงปริศนาที่ขอไปพักผ่อน ท่านสัตยะที่ดูจะเหนื่อยที่สุดเองก็ขอกลับไปพักที่ไร่ตะวันซึ่งอยู่ข้างๆ พงศ์พยัคฆ์จึงเอ่ยชวนคนที่เหลือมาที่นี่...สถานที่หนึ่งที่เขากับปัญจวัตรและสามสาว แพรวารินทร์ พิมพ์พิชชา และปรียาภัทรชอบมาเวลาปิดเทอม ทุ่งหญ้าแห่งนี้อุดมไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ทางธรรมชาติมีเสียงน้ำไหลจากลำธารใกล้ๆเสียงนกร้องเจือยแจ้วน่าฟังที่นี่จึงกลายเป็นที่ที่ทั้ง5มักจะมาเพราะมันไม่วุ่นวายเงียบสงบแต่ยังมีเสียงจากธรรมชาติและตั้งอยู่ในเขตของไร่พยัคฆ์“ที่นี่คือทุ่งพักใจ เมื่อก่อนไม่มีชื่อแต่แกบอกว่าจะไม่เรียกทุ่งหญ้าเลยเปลี่ยนให้เป็นทุ่งพักใจ เวลาที่เหนื่อยจากการทำการบ้านปิดเทอมเรามักจะมาที่นี่

 “เสร็จแล้วเราไปทานข้าวกันดีกว่า”แพรวารินทร์เอ่ยขึ้นหลังจากเธอกับพงศ์พยัคฆ์ได้รับไหว้วานให้ช่วยจัดเตรียมบางอย่างจากปัญจวัตร พงศ์พยัคฆ์ยิ้มให้ก่อนจะยกตะกร้าขนมและผลไม้ขึ้นเมื่องานเสร็จที่เหลือก็คงเป็นหน้าที่ของผู้ไหว้วานให้ช่วย ส่วนเขาก็ได้เวลาอ้อนแพรวารินทร์ซะที“ป้อนพี่เสือหน่อยสิครับ เห็นใจคนป่วยนิดนึง”พงศ์พยัคฆ์ที่มีอาการเจ็บคอตั้งแต่เช้าเอ่ยบอกแพรวารินทร์อย่างออดอ้อน เพราะอาการเจ็บคอเล่นงานทำให้เสียงนุ่มแหบพร่าจนแทบฟังไม่เป็นคำพูด และนอกจากอาการเจ็บคอแล้วหมอหนุ่มยังมีอาการไข้หวัดด้วย งานเลี้ยงเมื่อคืนเลิกเกือบเที่ยงคืนหลังจากงานเลิกทั้งสองก็กลับมาที่เรือนกุหลาบเพราะอากาศที่เหน็บหนาวของภาคเหนือประกอบกับความเมื่อยล้าของร่างกายหลังการเดินทางและการทำงานที่ไม่ค่อยได้มีเวลาพักทำให้พงศ์พยัคฆ์มีอาการร้อนๆหนาวๆขึ้นมาตั้งแต่ช่วงดึกแต่หมอหนุ่มก็ทานยากันไว้แล้ว เช้าที่ผ่านมามีแค่อาการเจ็บคอจากการใช้เสียงเกินกว่าที่ใช้ประจำ แต่ดูเหมือนการเดินเท้ามายังน้ำตกที่อยู่ท้ายไร่ในช่วงเริ่มมีแดดทั้งยังต้องทำบางอย่างที่เพื่อนรักเกือบจะคุกเข่าอ้อนวอนทำให้อาการ

  “หมอปัญจ์ ฉันอยากได้ดอกไม้ตรงนั้นเอาให้หน่อย” ฟ้ารดาเอ่ยบอกขณะเดินตามทางเพื่อกลับไปที่จุดรวมพลพร้อมชี้ไม้ชี้มือไปที่ดอกของไม้เลื้อยชนิดหนึ่งที่เกาะอยู่บนต้นไม้  ปัญจวัตรมองดอกไม้ที่อยู่สูงพอสมควรก่อนจะเอ่ยขึ้น“จัดไปตามคำขอครับ คุณผู้หญิง” เมื่อจบหมอหนุ่มก็ถอดรองเท้าก่อนจะปีนป่ายขึ้นไปบนต้นไม้“ระวังนะหมอปัญจ์”“รับทราบครับผม” ปัญจวัตรเอ่ยบอกและในที่สุดหมอหนุ่มก็มาถึงจุดที่มีดอกไม้ที่ฟ้ารดาต้องการหมอหนุ่มเด็ดมันก่อนจะหันไปเห็นดอกไม้อีกชนิดที่สวยงามไม่แพ้กัน หมอหนุ่มดึงมาทั้งเถาก่อนจะทำเป็นมงกุฏดอกไม้ป่าพร้อมยิ้มสายตาพลันเหลือบไปเห็นน้องสาวที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านล่างหมอหนุ่มจับตามองก่อนจะพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ...คงไม่ได้คุยกับไอ้บอสดี้นั่นอีกนะ“ได้รึยังหมอปัญจ์”เสียงของฟ้ารดาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นหมอหนุ่มเงียบไปนาน ปัญจวัตรละสายตาจากน้องสาวกลับมาสนใจดอกไม้ในมือก่อนจะปีนป่ายหาทางลงไป“นี่ครับดอกไม้ของคุณ ส่