Lahat ng Kabanata ng Our White Little Secrets: Kabanata 1 - Kabanata 7

Makalipas ang ilang buwan.Hindi pa rin mawaglit sa isipan ni Levim ang aksidenteng nangyari sa kanya. Sa linya ng kanyang trabaho at estado sa buhay, hindi malayong isipin na may koneksyon ito sa kanyang mga kaaway.Araw-araw, hindi maitatago sa bugnot niyang mukha ang pagkainip. Pilit siyang pinapaalalahanan ng doktor na manatili sa ospital hanggang sa tuluyan siyang gumaling. Hindi niya gustong magtagal pa rito, pero dahil na rin sa pakiusap ng kanyang ama, wala siyang magawa.Sa loob ng kanyang pribadong kwarto sa ospital, nakatayo siya malapit sa bintana, nakasuksok ang mga kamay sa bulsa ng puting pantalon habang nakatanaw sa labas. Blangko ang ekspresyon niya, tila malalim ang iniisip.Sa kama niya, nakakalat ang ilang dokumento at litrato—mga kuhang-liko ng mga hindi pamilyar na mukha. May ilan na malinaw, ngunit karamihan ay malabo, sapat lang para makilala ang mga nasa larawan.Naputol ang katahimikan nang bumukas ang pinto sa likuran niya. Hindi siya nag-abala pang lumingon

Sa labas ng ospital, nakaparada ang ilang police car, kasama ang iba pang sasakyan na sinakyan ni Mr. Francelia at ng kanyang mga tauhan. Ang mga taong naroon ay nagbubulungan, nagtataka kung ano ang kaguluhang nagaganap."May kriminal daw na nakapasok sa gusali," usap-usapan ng ilan. Ngunit walang may alam sa tunay na dahilan ng kaguluhan.Samantala, si Loid, na katatapos lang makipag-usap sa telepono, ay agad na nagmamadaling umakyat patungo sa itaas. Ngunit bago pa siya makalampas, hinarang siya ng isang pulis."Sir, utos po sa amin na huwag munang magpapasok ng sibilyan."Napabuga ng hangin si Loid at umatras. Sinubukan niyang pindutin ang elevator ngunit naalala niyang inaayos pa rin ito hanggang ngayon. Wala siyang nagawa kundi ilabas ang kanyang cellphone at subukang tawagan si Levim.Ngunit bago pa masagot ang tawag, natigilan siya nang makita niyang bumababa mula sa hagdanan ang isang grupo ng mga tao.Si Mr. Francelia. Kasama ang mga pulis at kanyang tauhan.Pasimpleng tumal

Sherry's Point Of ViewHindi ko alam kung hanggang kailan niya ako tititigan nang ganito. Iyong para bang handa niya akong kagatin o sunggaban anumang oras niya gustuhin.Samantalang ako naman ay halos maging kaisa na kami ng bagay na kinasasandalan ko. Mas lalo lang tuloy akong nahiya nang bumaba ang kanyang mga mata sa aking labi. Para bang may naglalaban sa utak niya sa klase ng kanyang titig. Hindi ko alam kung nagugustuhan ba niya ang nakikita niya o hindi. Wala kasi siyang ekspresyon sa mukha at hindi man lang nagsasalita.Muli akong napalunok. Umiwas ng tingin. "Pwede bang mag-banyo muna ako sandali?" Nagpapanggap akong girlfriend niya kaya hindi ko gugustuhing magtunog bastos dito. Lagot talaga ako kapag may nahalata siyang kahit kaunti sa ikinikilos ko.Nasulyapan ko siyang muli at dito'y nakita ko kung paano magtama ang paningin naming dalawa. Grabe, nakakapangilabot talaga ang ka-guwapuhan ng isang 'to. Hindi ko naman talaga puwedeng itanggi na nakabibighani talaga ang its