Все главы ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์: Глава 11 - Глава 20

การกลับมาทำงานหลังจากไปร่วมงานเลี้ยงที่โรงเรียนชีวิตของปราญติญาไม่เป็นปกติอีกต่อไปเพราะในทุกวันภาณุวิชญ์จะโทรศัพท์มาหาเธอทั้งเช้าทั้งกลางวันและเย็นหญิงสาวพยายามอธิบายว่าเธอทำงานและไม่สะดวกคุยแต่ชายหนุ่มก็เปลี่ยนมาเป็นการไลน์มาหาซึ่งเรื่องที่เขาไลน์มันก็ไม่พ้นเรื่องที่เขากับเธอมีความสัมพันธ์กันวันนี้ภาณุวิชญ์นัดให้เธอออกมาเจอเขาที่ร้านอาหารแต่หญิงสาวก็ปฏิเสธเพราะเธอขึ้นเวรบ่ายและเผลอบอกเขาไปว่าเลิกงานในเวลาเที่ยงคืนอันที่จริงชายหนุ่มก็นัดให้เธอออกมาเจอหลายครั้งแต่ปราญติญาก็ไม่กล้าออกไปเจอเขาตามลำพังเพราะกลัวเรื่องแบบคืนนั้นจะเกิดขึ้นอีก ถึงแม้รู้ดีว่าคืนนั้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ยาแต่หญิงสาวก็รู้สึกหวั่นไหวเมื่อได้อยู่ใกล้เขาแต่เธอจะให้เขารู้เรื่องนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาดหญิงสาวจะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของเขาถึงแม้เขาจะเอาคลิปมาขู่เธอก็ตามปราญติญาพยายามพูดให้เขาเห็นถึงผลดีผลเสียของการปล่อยคลิปเพราะถ้าคลิปนั้นเผยแพร่ออกไปไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่จะเสียหาย เขาเองก็จะเสียหายไปด้วยแต่ดูเหมือนภาณุวิชญ์จะไม่ค่อยเข้าใจอะไรเลยเขาบอกว่ายังไงวันนี้ก็จะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง ปราญติญาขอเลื่อนนั

พอได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มเช้านี้ปราญติญาก็เลยรู้สึกสดชื่นมาก หญิงสาวอาบน้ำและเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อจะหาชุดมาสวมแต่ในตู้ก็มีแต่ชุดกระโปรงกับกางเกงขาสั้นเท่านั้น เธอเลือกหยิบกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดมาสวมจากนั้นก็ออกมานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่ห้องรับแขกเพราะตอนนี้เจ้าของห้องยังคงนอนหลับอยู่หญิงสาวรู้สึกดีมากๆ ที่เมื่อคืนเขายอมให้เธอนอนหลับโดยไม่ได้ทำอะไรถ้าหากเธอหลบเลี่ยงเขาแบบนี้ได้ไปตลอดมันก็น่าจะดีกับตัวเองมากเธอนั่งเล่นมือถือไปเรื่อยๆ ไม่นานนักเจ้าของห้องก็เดินตามออกมาเขานุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวลำตัวยังมีหยดน้ำเกาะ“ทำไมป่านตื่นเช้าจัง ผมตกใจมากที่ตื่นมาแล้วไม่เจอป่านอยู่ข้างๆ ปกติป่านตื่นเช้าเหรอ”“ป่านก็ตื่นเช้าแบบนี้แหละณุล่ะปกติตื่นเช้าไหม”“ถ้าวันเสาร์ส่วนใหญ่ก็เกือบเที่ยง”“ถ้างั้นไปนอนต่อก็ได้ ป่านจะอยู่เงียบๆ ไม่ทำเสียงดังหรอก”“ไม่ล่ะตอนนี้ตื่นแล้วก็ไม่อยากนอนต่อ ป่านหิวหรือยัง”“ยังเลยณุไปใส่เสื้อก่อนดีไหม”“ทำไมล่ะเห็นหุ่นผมแล้วรู้สึกหวั่นไหวเหรอ”“ไม่หรอกป่านเห็นมาเยอะแล้ว”“เห็นของใคร” ภาณุวิชญ์มองหน้าเธอด้วยความแปลกใจ เขามั่นใจว่าตนเองเป็นคนแรกของเธอเพราะฉะนั้นปราญติญาไม่

กว่าบทรักจะจบลงก็เกือบจะห้าโมงเช้า ภาณุวิชญ์ไม่เคยอึดขนาดนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน อย่างมากเขาก็แค่สนุกกับเธอไม่กี่ครั้งแต่กับปราญติญายิ่งได้ร่วมรักยิ่งได้สอดประสานความต้องการก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆชายหนุ่มเข้าไปอาบน้ำจากนั้นก็เอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาเช็ดตัวให้หญิงสาวเพื่อจะให้เธอหลับอย่างสบายเขาสั่งอาหารขึ้นมาทานที่ห้องและรอเวลาให้ปราญติญาได้นอนพักก่อนจะปลุกเธอขึ้นมาทานอาหารในเวลาเกือบบ่ายโมง“ป่านตื่นได้แล้ว” ชายหนุ่มนั่งข้างเตียงแล้วเรียกเธอเบาๆ“กี่โมงแล้วณุ”“บ่ายโมงแล้วลุกมากินข้าวนะ”“ขอนอนต่อได้ไหมป่านไม่ไหวจริงๆ”“ถ้างั้นให้ผมอุ้มไปดีไหมล่ะ”“ไม่เป็นไรขอนอนต่ออีกครึ่งชั่วโมง”“ถ้างั้นผมไปรอข้างนอกแล้วอีกครึ่งชั่วโมงผมจะมาตามไปกินข้าวนะ” เขาจูบหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปภาณุวิชญ์เข้าไปทำงานในห้องจากนั้นเมื่อครบครึ่งชั่วโมงก็เดินออกมาซึ่งตอนนี้ปราญติญาก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินออกมานั่งรอเขาที่ห้องรับแขกแล้ว“ป่านตื่นนานหรือยัง”“เพิ่งตื่นเมื่อกี้”“ทำไมไม่ไปตามผมล่ะ”“ป่านไม่อยากรบกวนณุทำงานเหรอ”“พอดีมีงานต้องเคลียร์นิดหน่อย”“ถ้ายังงั้นกินข้าวเสร็จแล้วป่านขอกลับเลยนะ”“จ

“มึงกับป่านแปลกๆ ว่ะณุ” ศุภโชคพูดขึ้นหลังจากที่ภาณุวิชญ์อาสาไปส่งปราญติญาที่หอพักก่อนจะกลับมานั่งดื่มที่ผับกันต่อซึ่งตอนนี้เพื่อนผู้หญิงยังคงพูดคุยกันอยู่ที่ร้านอาหาร พวกเขาสามคนเลยขอแยกมานั่งดื่ม“กูก็ว่ามันแปลก” เขตแดนก็เห็นด้วยกับศุภโชคอีกคน“เพื่อนไปส่งเพื่อนมันแปลกตรงไหนล่ะ”“แล้วทำไมมึงไม่ยอมให้กูเป็นคนไปส่งป่านว่ะ” เขตแดนถามเพราะในตอนแรกพี่ปราญติญาบอกว่าจะต้องกลับก่อนเพราะต้องไปขึ้นเวรเขตแดนอาสาไปส่งหญิงสาวที่หอแต่ภาณุวิชญ์กลับรีบเป็นคนอาสาและบอกทุกคนว่ามีธุระต้องไปทำต่อ แต่เขตแดนก็รู้ว่าเพื่อนไม่มีธุระไปทำอย่างที่บอก“ก็กูคุ้นเคยกับเส้นทางดีให้กูไปส่งนะไวกว่า” ภาณุวิชญ์รีบอธิบายเหตุผลเพราะรู้ว่าเขตแดนชอบขับรถหลงทางอยู่บ่อยๆ“เหตุผลมันก็พอฟังขึ้นนิดหน่อย แต่กูว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นมึงคิดแบบกูไหม” เขาหันมาถามศุภโชคเพื่อหาคนสนับสนุนความคิดของตนเอง“อืมกูก็ว่ามึงชอบป่านว่ะ” ศุภโชคออกความเห็น“กูก็ว่ามันชอบ” เขตแดนเองก็เห็นด้วยกับศุภโชค“กูไม่ได้ชอบ” ภาณุวิชญ์รีบปฏิเสธ“ถ้ามึงไม่ชอบงั้นกูจีบ”“ไม่ได้นะ” เขารีบหันมาบอกเพื่อนเสียงเข้ม“มึงจะห้ามมันทำไมวะณุในเมื่อมึงไม่ได้ชอบป่าน

การแอบคบกันของปราญติญาและภาณุวิชญ์ผ่านไปสองเดือนแล้วแต่ก็ยังไม่มีเพื่อนคนไหนในกลุ่มรู้เพราะพวกเขาแทบจะไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนกันเลยจนกระทั่งถึงวันนี้วันที่ทั้งสองคนกำลังจะเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศปราญติญาตื่นเต้นมากๆ แม้ว่าจะเคยออกไปเที่ยวกับพรชนกมาแล้วแต่ความรู้สึกมันก็ต่างจากครั้งนี้มากตลอดระยะเวลาที่อยู่ญี่ปุ่นภาณุวิชญ์ปฏิบัติกับเธอราวกับเป็นคู่รักกันจริงๆ หญิงสาวเริ่มรู้สึกหวั่นไหวกับการกระทำของเขา แต่เมื่อคิดได้ก็พยายามบอกกับตัวเองเสมอว่ามีเวลาเหลือที่จะคบหากับชายหนุ่มอีกแค่หนึ่งเดือนหลังจากนั้นเธอจะต้องลืมเรื่องทุกอย่างให้หมดภาณุวิชญ์เองก็รู้สึกหวั่นไหวปราญติญาอยู่ไม่น้อยเขาไม่เคยทำดีกับใครและตามใจใครเท่ากับหญิงสาวมาก่อนไม่รู้ว่าที่ทำเพราะเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนหรือเพราะตอนนี้หัวใจของเขามันมีเธอเข้ามานั่งอยู่ข้างในแล้ว“วันนี้เราไปช้อปปิ้งกันนะ ป่านอยากจะซื้ออะไรไปฝากเพื่อนไหม”“คงไม่ซื้ออะไรมากหรอกป่านว่าจะซื้อพวกขนมไปนะ”“แล้วของอย่างอื่นล่ะป่านไม่สนใจจะซื้อเลยเหรอ”“ไม่ล่ะ แล้วณุล่ะมีอะไรอยากซื้อหรือเปล่า”“ผมว่าจะซื้อรองเท้าผ้าใบสักคู่เห็นว่าเพิ่งออกใหม่ไม่รู้ว่าที่เมืองไทยมีห