All Chapters of เมียลับCEO: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากพิมพ์พริมาออกไปทำงานแล้วภาวินท์ก็โทรศัพท์ให้เลขาเอางานมาให้ทำที่ห้องพักผู้ป่วยเพราะถ้าจะให้เขานอนอยู่เฉยๆ ก็คงไม่ดีเท่าไหร่อาการของเขาไม่ได้หนักมากแต่จำเป็นต้องให้ยาแก้อักเสบเข้าทางเส้นเลือดหมอเสนอแนวทางว่าถ้าหากเขาจะพักอยู่ที่บ้านและพอ 12 ชั่วโมงก็มาให้ยาที่โรงพยาบาลครั้งหนึ่งก็ได้แต่ชายหนุ่ม เลือกที่จะนอนโรงพยาบาลเพราะอยากจะอยู่ใกล้ชิดพิมพ์พริมาให้มากขึ้นตลอดเวลาที่เขานอนโรงพยาบาลเป็นเวลาจำนวนห้าคืนพิมพ์พริมามาคอยดูแลเขาตลอดหลังจากเลิกงานหญิงสาวก็ตรงจากบริษัทมาหาเขาที่โรงพยาบาล จากนั้นทั้งสองก็จะรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน คุยกัน ดูทีวีด้วยกันจนกระทั่งเข้านอนพอตอนเช้าพิมพ์พริมาก็รีบตื่นเพื่อกลับไปที่หอพักเพื่ออาบน้ำแต่งตัวและไปทำงานในเวลากลางวันพิมพ์พริมาจะโทรศัพท์มาถามอาการเขาอยู่บ่อยๆ มันทำให้ภาวินท์มีความสุขมากแม้งานจะยุ่งและไม่สะดวก บางวันเขาก็ต้องประชุมออนไลน์กับหัวหน้าแผนกต่างๆ อีกทั้งต้องเลื่อนเวลาที่จะออกไปเจอลูกค้าและไม่ได้ไปตรวจไซต์งานตลอดทั้งสัปดาห์ภาวินท์คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ได้เสียเปล่าเลยเพราะมันทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพิมพ์พริมาพัฒนามากขึ้นอย่างรวดเ

ภาวินท์และพิมพ์พริมาเดินทางมาถึงเกาะเสม็ดในเวลาบ่ายนักท่องเที่ยวที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติมากกว่าทำให้ทั้งสองคนรู้สึกมีความเป็นส่วนตัวมากหญิงสาวเปลี่ยนมาสวมชุดว่ายน้ำทูพิชสีดำและสวมเสื้อยืดตัวโตก่อนจะเดินมาบริเวณชายหาดซึ่งตอนนี้ภาวินท์ใส่กางเกงขาสั้นนั่งรออยู่ก่อนแล้ว“พี่นึกว่าว่านจะใส่ชุดว่ายน้ำ”“ใส่ค่ะ แต่ว่าใส่ไว้ข้างในว่านรบกวนพี่วินอย่างหนึ่งได้ไหมคะ”“ได้สิจะให้พี่ทำอะไรล่ะ”“ช่วยถ่ายรูปไม่ว่านหน่อยค่ะจะเอาไปลงไอจีค่ะ”เขารับโทรศัพท์มาจากหญิงสาวขณะที่เธอถอดเสื้อยืดแล้วยืนโพสท่าด้วยความสดใสภาวินท์มองตาไม่กะพริบเพราะไม่คิดว่าภายใต้เสื้อผ้าตัวโตและเสื้อเชิ้ตกับชุดทำงานที่หญิงสาวใส่นั้นซ่อนความเซ็กซี่ไว้มากแค่ไหน หน้าอกไม่ได้ใหญ่มากจนล้นทะลักหากแต่มันสวยงามและสมส่วน เอวคอดเล็กสะโพกกลมกลึงน่าฟัด เขาแอบกลืนน้ำลายก่อนกดถ่ายภาพแบบรัวๆ ขณะที่หญิงสาวก็โพสท่าราวกับนางแบบมืออาชีพ ผ่านไปนานเกือบสิบนาทีเธอจึงเดินกลับมาขอโทรศัพท์ที่เขาถืออยู่“โอ้โหพี่วินถ่ายได้เยอะมาก”“ก็ว่านสวยทุกมุม พี่พลาดมากเลยที่ไม่ได้เอากล้องมาด้วย”“มือถือก็ถ่ายเหมือนกันค่ะ พี่วินจะถ่ายไหมเดี๋ยวว่านถ่ายให้”“

พิมพ์พริมาพยุงตัวไม่อยู่เธอไม่เคยได้รับการจูบอย่างลึกซึ้งแบบนี้มาก่อน หญิงสาวคล้องแขนไปบนลำคอแกร่งเพื่อพยุงลำตัวขณะที่เขากอดเธอแน่นมากขึ้นริมฝีปากบดขยี้จนหญิงสาวแทบจะขาดอากาศหายใจก่อนจะยอมผละออกมองหน้าเธออีกครั้ง“พี่ว่าช็อกโกแลตเมื่อกี้หวานแล้วแต่จูบของว่านหวานกว่าช็อกโกแลตอีก”เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะจูบลงมาอีกครั้งริมฝีปากเล็กตอบรับเขาไปตามสัญชาตญาณที่ซ่อนลึกอยู่ในกายเธอไม่รู้หรอกว่าแบบไหนคือการจูบที่ถูกต้องรู้แค่ว่าร่างกายของเธอมันตอบสนองจูบของภาวินท์ไปตามใจปรารถนาทั้งสองยืนจูบกันอยู่หน้าประตูก่อนที่เขาจะอุ้มเธอเข้ามาในห้องนอนแล้ววางเธอลงบนเตียงร่างสูงใหญ่ของภาวินท์คร่อมทับสองมือประคองใบหน้า ก่อนจะมอบจูบหวานลงมาอีกครั้ง“อื้อ....พี่วิน”หญิงสาวครางประท้วงเมื่อจูบของเขาทั้งเร่าร้อนและหนักหน่วงจนเธอหายใจแทบไม่ทัน“ให้พี่นะว่านพี่สัญญาจะทำให้ว่านมีแต่ความสุข”“พี่วินคะ ว่านเปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหม” เธอถามด้วยลมหายใจหนักๆ หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นจนสั่นไปทั้งตัว“ไม่ทันแล้วว่านเรามีความสุขด้วยกันนะ”ภาวินท์มองใบหน้าหญิงสาวด้วยสายตาหื่นกระหาย เขาสอดฝ่ามือร้อนเข้าใต้ชุดนอนสัมผัสกับอกอวบอิ่มอย่า

“เป็นอะไรเหรอว่าน”“เมื่อคืนพี่วินไม่ได้ป้องกัน”“ทำไมจะต้องตกใจด้วย ถ้าท้องก็แต่งงานเร็วขึ้นแค่นั้นเอง”“นี่พี่วินคิดถึงเรื่องแต่งงานแล้วเหรอคะ”“คิดสิว่าน พี่ก็บอกว่าแล้วนี่ว่าเราคบกันอย่างจริงจังและคำว่าจริงจังมันก็คือการแต่งงานการใช้ชีวิตคู่นะ”“แต่ว่ายังไม่อยากท้องตอนนี้” พูดจบหญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมาเปิดดูปฏิทินแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก“เป็นอะไรครับ”“ว่านดูว่าประจำเดือนมันจะมาวันไหนค่ะ”“แล้ววันไหนล่ะ”“อีกสามวันค่ะ แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยว่าไม่ท้อง”หญิงสาวพูดแล้วยิ้มเพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะเป็นแม่คนในตอนนี้“ว่านไม่อยากมีลูกเหรอ”“อยากมีค่ะแต่ไม่ใช่ตอนนี้เพราะว่านเพิ่งเข้าทำงานบริษัทใหม่ ยังอยู่ในช่วงทดลองงานด้วยซ้ำ”“พี่เข้าใจครับ แล้วว่านทำงานที่บริษัทไหนเหรอ วันไหนพี่เลิกงานเร็วพี่จะได้ไปรับว่านที่บริษัทบ้าง”“บริษัทพีวีคอนสตรัคชั่นค่ะ”“อะไรนะ” ภาวินท์พูดเสียงดังจนคนในร้านหันมามองเขายกมือขอโทษก่อนจะหันมามองหน้าคนรักของตนอีกครั้ง“ว่านบอกพี่อีกทีสิว่าเป็นพนักงานบัญชีอยู่บริษัทอะไร”“บริษัทพีวีคอนสตรัคชั่นค่ะ พี่วินรู้จักไหม” พิมพ์พริมาบอกเขาอีกครั้งด้วยคำตอบเดิมแ

การกลับมาทำงานอีกครั้งในเช้าวันอังคารทำให้พิมพ์พริมารู้สึกตื่นเต้นและระแวงเป็นอย่างมากเธอกลัวจะเจอกับภาวินท์ในที่ทำงานและจะแสดงพิรุธออกมาทำให้คนอื่นรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอและซีอีโอหนุ่มพิมพ์พริมารู้ว่าการเก็บความลับในเรื่องนี้มันค่อนข้างยากแต่ก็จะพยายามทำให้ได้เพราะไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับภาวินท์ หญิงสาวกลัวว่ามันอาจจะมีผลกับการประเมินในช่วงทดลองงานอีกทั้งคนอื่นก็คงจะคิดว่าที่เธอได้เข้ามาทำงานที่นี่เพราะใช้เส้นสายของภาวินท์แม้จะรู้ดีว่าความจริงคืออะไรแต่บางครั้งก็ยากที่จะห้ามเสียงนินทาของคนอื่น“สาวๆ จ๊ะ วันนี้ตอนกลางวันไม่ต้องลงไปกินข้าวข้างล่างนะ” สุกัญญาหัวหน้าแผนกเดินมาบอกกับลูกน้องอีกสามคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่“ทำไมล่ะคะพี่สุหรือว่าวันนี้พี่สุใจดีซื้ออาหารมาเลี้ยงพวกเราคะ” นารีรัตน์ถามหัวหน้าด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วตอนกลางวันแบบนี้ทุกคนจะแยกย้ายกันลงไปรับประทานอาหารก่อนจะกลับขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถึงเวลาทำงานในช่วงบ่าย“มีคนใจดีเลี้ยงอาหารพวกเราน่ะ แต่ไม่ใช่พี่หรอกนะ”“ใครเหรอคะพี่สุ” พิมพ์พริมาถามบ้างเพราะตั้งแต่มาทำงานที่นี่ก็ไม่เห็นจะมีการเลี้ยงอาหารกลางวันแบบ