All Chapters of เถาวัลย์รัญจวน: Chapter 1 - Chapter 10

“อ๊า อ๊า อ๊า โอ๊วส์ อืมมม อืมมม...” เขาอ้าปากหวอหายใจหอบกระสันจนแผ่นอกกระเพื่อม ก้มลงจูบปากแลกลิ้นกับเมียรักอย่างเร่าร้อน ดื่มด่ำกับรสสวาทที่ถ่ายเทให้แก่กันอย่างสุขสม“โอววว....” ความรักแสนหวานระหว่างเธอกับเขายังไม่เสื่อมคลาย ยังผูกพันมั่นเกลียวสมกับเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาของอำเภอเทียมดาว พิสูจน์ได้จากหัวใจและบทรักที่มอบให้กันอย่างสม่ำเสมอ...เธอกับธราเทพอายุเท่ากัน พบรักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัย แต่งงานกันตอนอายุยี่สิบห้า ขณะเขาทำงานฝ่ายจัดซื้อที่บริษัทส่งออกแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ส่วนเธอทำฝ่ายการตลาดในบริษัทเดียวกัน กระทั่งเมื่อห้าปีก่อนนี่เอง เขาในวัยสามสิบก็สามารถสอบติดปลัดสำเร็จ เธอก็เลยต้องย้ายตามเขาไปอยู่ที่ใต้ราวสี่ปี ก่อนจะย้ายมาที่อำเภอเทียมดาวแห่งนี้ได้ปีเศษ ซึ่งเป็นจังหวัดบ้านเกิดของเขาเองแม้จะครองคู่กันมาเกือบสิบปีแล้ว แต่เธอกับเขาก็ยังไม่มีลูกด้วยกัน เนื่องจากตกลงกันว่าจะไม่มีลูก จะอยู่ด้วยกันแบบสองคนผัวเมียไปแบบนี้สำหรับธราเทพ เขาเป็นสามีที่ดีมาก ดูแลเธอดีทุกอย่าง ไม่เคยขาดตกบกพร่อง ให้เกียรติเธอทั้งในและนอกบ้าน ให้ความรักอย่างหมดหัวใจ และให้เงินใช้ไม่เคยขาดมือ เรียกว่

“มีกุญแจแล้วนี่ เจอกันที่ห้องรับแขกนะ”ม่านนภานอนฟังเสียงฝีเท้าของผัวที่กำลังเดินลงบันไดบ้านพักลงไปยังชั้นล่าง ด้วยหัวใจที่แหลกสลาย มันเหมือนฝันร้ายที่เข้ามาจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวเขาวางยานอนหลับเธอทำไม?และเขานัดกับใครไว้ที่ห้องรับแขก?“อาจเป็นนายอำเภอก็ได้นี่???” เธอพยายามปลอบใจตัวเอง พยายามบอกตัวเองให้ไว้ใจและเชื่อใจยอดสามีผู้เป็นที่รัก แต่เสียงผิวปากอารมณ์ดีของผัวที่ดังแว่วเข้ามาในหัว กลับทำให้เธอทนนอนต่อไปไม่ไหว“เอาวะ!! เป็นไงเป็นกัน ฉันจะต้องลงไปดูให้เห็นกับตา!! ว่าคุณยังเป็นผัวแสนดีของฉันอยู่ หรือว่ากำลังเล่นเป็นชู้อยู่กับใคร!!!”ม่านนภาปาดน้ำตาทิ้ง พยายามตั้งสติให้อยู่กับเนื้อกับตัว ปรับอารมณ์ให้นิ่งสงบเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้จิตใจแข็งแกร่งพอ หากต้องเผชิญกับภาพบาดตาบาดใจที่อาจทำให้ล้มทั้งยืนได้“เอาล่ะ ยังไงความจริงก็คือความจริง...” แม้ความจริงมันโหดร้ายจนเกินจะรับไหว แต่ยังไงก็ดีกว่าเป็นคนโง่เขลาที่หลงคิดว่าชีวิตของตัวเองโชคดีนักหนาสองเท้าก้าวเดินอย่างเงียบเชียบออกจากห้องนอน ก้าวลงบันไดทีละขั้นอย่างมีสติ เหยียบย่างเบาหวิวราวกับนินจา แม้ใจจะเต้นแรงจนได้ยินชัด“อร๊ายย...ฮิฮิ

“ฮ่าๆๆๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำเสียงสะใจสุดๆ เหมือนตัวเองเอาชนะคู่แข่งได้ “นี่ถ้าเมียอามาได้ยินเข้า ไม่อกแตกตายเหรอ อาม่านบอกแตตลอดเลยว่าอาทามรักอาม่านมากกกกกก หลงอาม่านจนหัวปักหัวปำ ไม่เคยนอกลู่นอกทางเลย”ใช่...เพราะสนิทกัน เธอก็เลยเล่าเรื่องส่วนตัวให้เด็กสาวคนนี้ฟังบ่อย ๆ ไม่คิดเลยว่ากำลังเผยไต๋ให้ศัตรูรู้ เจ้าหล่อนคงรู้สึกหมั่นไส้และแอบยิ้มเยาะใส่เธอ ที่ไม่รู้เลยว่าผัวแสนดีหักหลังเธอยังไง “ยอมรับว่าเคยหลง...แต่ตอนนี้หลงคุณแตมากกว่า ผู้หญิงอะไรทั้งน่ารักทั้งแซ่บ แถมยังหวานไปทั้งตัว ให้ทำทั้งวันทั้งคืนก็ไม่เบื่อเลยนะเนี่ย”“อาทามอ่ะ ปากหวานเพราะอยากได้แตอ่ะสิ ไม่รู้พูดอย่างนี้กับผู้หญิงอีกกี่คน”“นอกจากเมียแก่ ก็มีแค่คุณแตคนเดียวครับ อาไม่ได้ยุ่งกับคนอื่นเลย แค่คุณแตอาก็มีความสุขจะแย่ เสร็จแล้วเสร็จอีก จนน้ำจะหมดตัวอยู่แล้ว”“อืมม...แต่เราคงเป็นอะไรกันไม่ได้มากไปกว่านี้ใช่มั้ยคะ อาทามคงไม่เลิกกับเมียเพื่อแตหรอก”อะไรนะ...อย่าบอกนะว่ายัยงูพิษหน้าใสหลงรักผัวเธอจนอยากจะสานสัมพันธ์อย่างจริงจัง“คุณพ่อของคุณกระแตก็คงไม่ยอมเหมือนกัน”“แต่คุณพ่อท่านชอบอาทามมากนะคะ ท่านยังเคยบ่นเลยว่าเสียดายท

พอกดวางสายปุ๊บก็ถอนหายใจปั๊บ เหมือนหนักอกหนักใจนักหนา ก่อนจะหันกลับมาแล้วตกใจเอื้อก เพราะเจอคุณนายปลัดยืนอยู่ตรงหน้า “ว๊ายคุณม่าน ตกใจหมดเลยค่ะ”ม่านนภาลังเลนิดหน่อยว่าจะถามดีหรือไม่ เพราะมันดูเสียมารยาทที่แอบฟังคนคุยโทรศัพท์กัน“ขอโทษนะป้า ฉันได้ยินป้าพูดถึงเถาวัลย์...เถาวัลย์อะไรเหรอ??”“อ๋อ เถาวัลย์รัญจวนน่ะค่ะ” ป้าพะยอมหันมองรอบกายเหมือนกลัวจะมีใครได้ยินเข้า เหมือนเรื่องที่แกกำลังจะพูด เป็นสิ่งต้องห้าม“คุณปลัดไปทำงานแล้วหรือคะ”“ค่ะ ตอนนี้ในบ้านมีแค่เราสองคนเท่านั้น...ได้ยินว่าลูกสาวของป้าอยากได้เถาวัลย์...ไอ้เถาวัลย์ที่ป้าพูดถึงเนี่ย มันมีสรรพคุณยังไงหรือคะ”ป้าพะยอมยิ้มมีเลศนัย กระซิบกระซาบอารมณ์เดียวกับตอนนินทาชาวบ้านเป๊ะ “มันเป็นของหายากค่ะคุณม่าน มีแค่ในหุบเขารัญจวนกลางป่าลึก ผลของมันมีฤทธิ์เดชช่วยให้เครื่องเพศสตรีเปล่งปลั่งเหมือนสาวบริสุทธิ์ ถ้าสตรีคนใดได้ใช้เถาวัลย์รัญจวนสักครั้ง เครื่องเพศจะฟิตเปรี๊ยะไปเป็นสิบปี หากชายใดได้เสพสังวาสด้วยก็จะติดอกติดใจ ไม่มีทางลืมรสลืมกลิ่นได้เลย”“เรื่องจริงหรือคะ” ม่านนภาถามอย่างตื่นเต้น“จริงสิคะ แต่คนสมัยนี้ไม่ค่อยมีใครรู้หรอก แม่ของป

“ฉันมาหาพรานพยัคฆ์ค่ะ” เธอตัดสินใจบอกไปตรงๆ เพราะไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ และค่อนข้างมั่นใจว่าคนตรงหน้าคือเจ้าของชื่อ...เธอจำสายตาคู่นี้ได้ ถึงมันจะดูเยือกเย็นดุดัน แต่ก็แฝงไว้ด้วยความร้อนแรงอย่างลึกเร้น เป็นสายตาที่ดูลึกลับ แต่ก็น่าค้นหา !คิ้วหนาเข้มของชายตรงหน้าขยับนิดหน่อย ดวงตาดุดันจ้องมองหญิงงามตรงหน้าอย่างสงสัย คุณนายปลัดอย่างเธอมีธุระอะไรกับพรานป่าเช่นเขาแน่นอน...เขาจำเธอได้แม่นเลยล่ะ แม้จะเจอกันเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนที่เธอมาทำบุญไหว้พระกับพี่สาวตัวแสบของเขา เพราะใบหน้างดงามและรูปร่างอรชนของเธอ ทำผ้าเหลืองของเขาร้อนอยู่หลายคืน“มาหาเขาทำไมครับ” ถามเสียงเรียบ“ฉันมีธุระส่วนตัวอยากคุยกับเขาค่ะ” เธอจ้องดวงตาเขาตอบอย่างไม่เกรงกลัว หากจะสู้กับเสือดุก็ต้องทำตัวเป็นนางแมวป่ากร้านโลก “ไม่ทราบว่าฉันจะไปพบเขาได้ที่ไหนคะ”เขายิ้มกริ่มซ่อนร้าย “ผู้หญิงที่มาหาพรานพยัคฆ์มีแค่ 2ประเภทเท่านั้น หนึ่งคือมาขอนอนแบบชั่วคราว กับสองมาขอค้างคืน ไม่ทราบคุณ... ”“ชิส์!” เธออ้าปากหวอ เบิกตาโต ไม่คิดเลยว่าเสือดุจะกะล่อนขนาดนี้ “หลงตัวเองไม่เบาเลยนะคะ แต่คราวนี้ต้องขอโทษด้วยที่ฉันไม่ได้ง่วงเหมือนผู้ห