All Chapters of นิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้: Chapter 11 - Chapter 20

“เราจะไปที่ไหนกันเหรอครับ”ชลทิตย์ละมือจากการวาดรูปตรงหน้าหันไปถามเจ้าของดวงตาสีทับทิมที่มายืนข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ วันนี้ชายหนุ่มหอบหิ้วอุปกรณ์วาดรูปพร้อมเฟรมผ้าใบออกมาที่บริเวณน้ำตก“พี่จะพาน้องไปที่ที่หนึ่งและคิดว่าน้องต้องชอบ”หลังจากคืนนั้นคนเด็กกว่ารู้สึกว่านิลคีรีทำตัวดีขึ้นไม่รุ่มร่ามบีบบังคับในสิ่งที่ชายหนุ่มไม่เต็มใจเหมือนก่อน แต่ยังคงติดสัมผัสกอดเจ้าของกลิ่นกายหอมจนจมอกกว้างแบบไม่มีช่องว่างตอนนอนไม่เปลี่ยนสิ่งที่ชลทิตย์ไม่รู้หลังจากเข้าสู่ห้วงนิทราแล้วก็คงจะเป็นการถูกจรดปากลากตั้งแต่หน้าผากมน สันจมูกโด่งรั้นและแก้มนวลในทุกๆคืนแม้จะอยากประทับบนกลีบปากอิ่มแต่ก็ชะงักไว้เสมอเพราะคำพูดของร่างโปร่งตรงหน้าพร้อมกับมีสายใยบางอย่างฉุดรั้งเอาไว้“ได้ครับ งั้นผมขอเอาอันนี้ไปเก็บก่อนนะครับ”ชายหนุ่มกลัวว่าหากมีกระแสลมพัดแรงจะหอบข้าวของกระจายไปเสียก่อน“อยากมาวาดต่ออีกหรือไม่”“เราไปกันนานไหมครับแต่ผมไม่อยากทิ้งไว้เผื่อมีลมพัดแรงมาแล้วจะล้มเอา”“พี่บอกไม่ได้ว่านานหรือไม่นานเพราะหากว่าเจ้าชอบก็คงอยู่ได้สักพักงั้นตรงนี้พี่เก็บให้”คิ้วเข้มเหนือดวงตาหางหงส์เลิกขึ้นอย่างประหลา

เอ่อ..ตอนนี้ชลทิตย์กำลังอยากจะทึ้งหัวตัวเองเป็นอย่างมากติดแค่ว่าถ้าขยับคนที่เขาทาบทับต่างที่นอนจะรู้ตัวทันทีฉิบหายละเผลองีบไปแป๊บเดียวเป็นแบบงี้ได้ไงวะ ไหนว่าให้กลับพร้อมเพลินพาไงแล้วเพลินพาหายไปไหนทำไมถึงไม่ปลุกเขาเล่า!หลังจากที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาภาพแรกที่เห็นหลังจากปรับโฟกัสได้เลยก็คือปลายคางที่ชนกับสันจมูกของคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่อีกจนได้กลิ่นหอมอ่อนที่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเป็นกลิ่นของอะไร พอเงยหน้าขึ้นอีกนิดเจอกับสันกรามและใบหน้าคมคายหลับนิ่งสนิทพร้อมทั้งแกมหมั่นไส้นิดๆแล้วทำไมต้องผิวดีแทบไม่เห็นรูขุมขนาดนั้นล่ะ ดวงตาสีอ่อนคู่สวยไล่ระดับลงมาพวงแก้มเริ่มเห่อร้อนไม่ใช่เพราะเขินแต่กำลังอายมากกว่าที่ทั้งตัวย้ำว่าทั้งตัวจริงๆ ต่างกันเพียงอริยาบทซึ่งชลทิตย์นอนคว่ำอยู่ในแนวระนาบเดียวกันแนบชิดกับคนพี่ไม่มีแม้แต่ช่องว่างแถมกำลังกอดอีกฝ่ายแน่น โดยอุรคหนุ่มเพียงวางแขนทั้งสองข้างก็ประคองช่วงตัวไว้อย่างหลวมๆไม่ให้ร่างโปร่งกลิ้งตกลงไป ในขณะที่คนด้านบนกำลังคิดสะระตะตบตีกับตัวเองอยู่นั้นไม่ทันสังเกตว่ามุมปากของคนเจ้าเล่ห์กำลังยกยิ้มทั

ตำหนักราพณาลัยหลังจากผ่านพ้นงานมนต์พิธีสำนักกลับมาเปิดรับลูกค้ากระเป๋าหนักที่ต้องการพึ่งวิธีทางศาสตร์มืดตามปกติ ผู้คนต่างเข้ามาไม่ขาดสายเช่นก่อนหน้านี้และแน่นอนว่าส่วนใหญ่ให้ช่วยเรื่องที่ผิดศีลธรรมโดยเฉพาะศีลข้อที่หนึ่งกับสาม เมื่อมีการตายเกิดขึ้นทั้งพิสูจน์และเอาผิดตามข้อกฎหมายหรือใช้เป็นหลักฐานไม่ได้แม้จะรู้ตัวผู้กระทำก็ตาม นอกเสียจากว่ากระทรวงแพทยาคมที่ถูกยุบไปแล้วเปิดขึ้นอีกครั้งซึ่งโอกาสมันช่างติดลบเพราะความเจริญทางเทคโนโลยีที่คนรุ่นใหม่มองว่างมงาย แต่กลับสวนทางจนหน้าขันตรงที่ว่าความเจริญทางวัตถุก้าวล้ำแต่ศีลธรรมต่ำเตี้ย ทั้งยังถูกซุกซ่อนภายใต้หน้ากากหน้าเนื้อใจเสือที่มักแปะไว้กลางหน้าผากว่าเพื่อนผู้แสนดีหรือคนในครอบครัวเพียงเพราะความริษยาวันนี้ทางตำหนักราพณาลัยปิดในตอนเช้าและเปิดอีกครั้งในช่วงบ่ายเพราะพ่อหมอจิณณ์ติดดีลธุรกิจผ่านการแนะนำจากลูกค้าคนสำคัญอย่างส.ส.การันต์ ซึ่งเป็นผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ที่ร่วมงานมาตั้งแต่รุ่นปู่เพราะนักการเมืองบ้านนี้เมื่อใดที่เสียผลประโยชน์จากการกอบโกยที่พึงมีย่อมอยากกำจัดคู่แข่งที่อยากเข้ามาพัฒนาด้วยเจตนารมณ์ที่แท้จริงเป็นธรรมดารวมทั้งหาของดีคุ้ม

ภายใต้ม่านน้ำตกขนาดใหญ่เป็นโถงกว้างเดิมเป็นเพียงถ้ำที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติแต่ทว่ากลับสวยงามราวกับประติมากรรมภาพวาดด้วยริ้วเส้นสีแดงสลับทองทอลวดลายแปลกประหลาดอยู่ตรงผนังถ้ำทั้งความอบอุ่นยังแผ่ซ่านในอกตั้งแต่ยังไม่ก้าวเข้ามาด้านใน ตอนนี้นิลคีรีได้เนรมิตจากถ้ำเปล่าเปลี่ยนเป็นที่พักผ่อนใหม่ให้กับเจ้าของกลิ่นกายหอมที่กำลังหลับพริ้มในอ้อมกอดเขา อุรคหนุ่มจรดปากหยักลงบนหน้าผากมนพร้อมกระชับวงแขนแม้ยามนี้ความเจ็บปวดทางกายกำลังเข้าจู่โจมอย่างหนักแต่บรรเทาแทบหมดสิ้นเมื่ออยู่ใกล้ดอกราชาวดีแสนเย้ายวนตรงหน้า“...คิดถึง”“ทะเล ทะเล”แต่แล้วคนตัวเล็กที่ปกตินอนหลับสนิทถึงเช้านอกเหนือจากวันนั้นที่ร้องไห้โดยไม่ทราบสาเหตุอยู่ๆก็กระสับกระส่ายไปมากลางดึกพร้อมกับละเมอออกมา วันนี้เป็นคืนแรกที่ย้ายมานอนก่อนคืนเดือนดับแค่เพียงพ้นเที่ยงคืนไปเท่านั้นไม่ว่าปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นจึงคิดเข้าไปยังห้วงจิตเพื่อดึงชลทิตย์ออกจากความฝัน“ทำไม…ฮึก”อึกนอกจากพลังของอุรคผู้ปกปักษ์มีไม่มากพออีกทั้งยังถูกสายพลังสีทองที่โอบล้อมคนในอ้อมกอดนั้นต่อต้านจับตรึงทั้งตัวจนเขาขยับไม่ได้“ปล่อย!”ในขณะที่ร่างแกร่งกำลังฟาดฟันด้วยความเดื

เพลินพาเจ้าพาทะเลหนีไปซ่อนตัวที่บึงสัตตบงกชเดี๋ยวนี้!บึงสัตตบงกชที่นิลคีรีเอ่ยถึงเป็นบึงบัวขนาดใหญ่แนวเขตติดต่อกับผืนป่าต้องห้ามรุธิระสิงขรในบึงจะมีบัวที่สามารถบรรจุห่อหุ้มคนได้สองถึงสี่คนกระจายคละไซซ์ออกดอกอย่างสวยงามเพื่อหลบซ่อน ทั้งยังมีสายพลังงานบริสุทธิ์คอยปกป้องไหลเวียนเพียงแค่ตรงจุดนั้นมีพวกสัตว์มีพิษเยอะมากไม่เหมาะสมต่อสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นให้อาศัย จึงเป็นสาเหตุที่ไม่ได้พาคนเด็กกว่าไปตั้งแต่แรกอีกอย่างก็ไม่คาดคิดว่าไอ้พวกเดนมนุษย์มันจะเหลือรอดจากน้ำมือและเขาไม่ได้สาหัสแบบนี้ ข้าห้ามท่านทะเลไม่ได้ขอรับเกิดอะไรขึ้นอสูรกายกลายเป็นฝุ่นผงเพียงแค่มองสบตาข้าถามว่าทะเลอยู่ที่ใดเพลินพา ข้าถาม ท่านนิลคีรีข้าห้ามไม่ได้…จากตอนแรกที่สื่อสารทางจิตด้วยโทนเสียงเรียบขรึมสะกดข่มความเจ็บปวดทั้งจากแส้อาลัมพายน์และอาการทรมานจากคำสาปที่ส่งผลหนักในวันนี้มากที่สุดเพื่อให้ผู้ที่อยู่ใต้อาณัติพาชลทิตย์ไปหลบยังสถานที่ที่ปลอดภัย หลังเพลินพาบอกเล่าเหตุการณ์นิลคีรีรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกลยิ่งนาคราชหนุ่มอ้ำอึ้งด้วยแล้วนั้นความร้อนรนในจิตใจยิ่งนัก หากถามว่าพวกเดรัจฉานวิชาที่เจ้าของตำหนักราพณาลัยส่งผล