All Chapters of Isinumpa ng Hipag Ko: Chapter 1 - Chapter 8

Nasa palengke ako ng may matandang babae na hindi ko kilala ang kumapit bigla ng mahigpit sa kamay ko. Napahawak agad ako sa tiyan ko para protektahan ito, pero ang sinabi niya, “May sumumpa sa pagdadalantao mo gamit ang salamangka ng pagpapalit, at ang hindi mo pa naipapanganak na fetus sa loob mo ay magsisimula na kainin ang katawan mo.”Tulad ng inaasahan ko isa lang siyang scammer, idinagdag niya, “Dapat mo isuka ang kinain mo na isda hanggang sa kaya mo.”…“Isda?” sambit ko ng gulat, napatakip ako ng bibig.Isda ang kinain ko kanina, at mabilis ang takbo ng isip ko habang iniisip kung paano niya iyong nalaman. Maingat akong umatras at tinitigan siya ng masama na tila ba manloloko siyang ako ang pinupuntirya.Bago pa ako may masabi, inilagay niya ang kanyang kamay sa sikmura ko, hindi binigyan pansin ang reaksyon ko. Sinubukan ko siyang itulak palayo, pero sa hindi maipaliwanag na dahilan, hindi ako makakilos—nanigas ako sa puwesto ko, napilitan akong hayaan ang payat niya at

Sinabi ng matandang babae, “Ang espirito ng hindi pa naisisilang na sanggol ay nagsasabi sa kanya kung nasaan ka.”Habang nagsasalita siya, ipinasok niya ang daliri niya sa clay na banga at hinalo ang itim na lupa. Hindi nagtagal, ilang makintab at mamantikang mga insekto ang lumabas mula sa mga daliri niya. Kinilabutan ako.Pagkatapos, dinurog niya ang insekto sa kamay niya at binudbod ang mga labi sa baso ng malinaw na tubig bago ito ibinigay sa akin. Inutos niya, “Inumin mo ito.”Nag-alinlangan ako, pero ipinaliwanag ng matandang babae, “Kahit ang mga sumpa ay may kahinaan. Ang pag-inom nito ay pansamantalang pipigilan ang masamang espirito sa loob mo.”Napalunok ako habang hindi mapakali. Sa oras na iyon, isa pang text ang dumating galing kay Vanda sa phone ko: “Dadating ako dyan sa loob ng 15 minuto!”Dahil sa takot, ininom ko ang tubig at inubos ng isang bagsakan. “Paano ang baby ko?” tanong ko, nanginginig ang aking boses. “Paano ko ibabalik ang baby ko?”Nagdilim ang eksp

Tinignan ko ang orasan—siguradong nakapasok na sa trabaho si Hector. Huminga ako ng malalim, at bumulong, “Babalik ako at hahanapin ito ngayon.”Sa oras na makauwi ako, tumakbo ako papunta sa kuwarto at nagsimulang maghanap. Tinignan ko ang mga drawer, ang ilalim ng kama, at mga aparador. Tinignan ko ang lahat ng posibleng puwedeng pagtaguan nito, pero wala akong nakita.Dahil pagod na ako, bumagsak ako sa sahig at kung ano-ano na ang naiisip. Bigla, naalala ko ang sinabi ng matandang babae—ang Twin Hex ay mga insektong kailangan ng dugo para mabuhay.Habang nakakagat ako ng madiin, kinuha ko ang maliit na patalim mula sa bag ko. Habang nanginginig, hiniwa ko ang aking daliri, kung saan nagkaroon ng sugat.Agad na lumabas ang dugo at tumulo sa sahig. Pinigilan ko ang paghinga at nakinig ng mabuti, naghihintay sa kahit anong bakas ng kilos. Hindi nagtagal, may mahinang echo mula sa pader, na parang may gumagapang.Noong tinignan ko ang direksyon ng tunog, napansin ko na nagmumula i

Ibinuka ni Vanda ang bibig niya para may sabihin, pero inunahan ko siya at inabutan ng sandwhich. Nanatiling malambot ang tono ko, ang dating ko ay nag-aalala ng sabihin ko, “Napansin ko na hindi ka pa kumakain buong araw, kaya ikinuha kita nito.”Hindi niya ito kinuha, sa halip, naghihinala niya itong tinignan. “Hindi ako gutom.”Pinilit ko na nag-aalala ang itsura ko, habang sumisinghal sa loob ko. “Sige na, kumain ka na. Hindi ka dapat nagpapalipas ng kain, hindi ito maganda para sa kalusugan mo.”Umiwas ng tingin si Vanda, ayaw niyang sumagot. Nanatili siyang nakatitig sa kisame, hindi ako binibigyan ng pansin.Sa oras na iyon, isang nurse ang may dalang isa pa na sandwhich. Sinabi niya, “Dr. Watson, kailangan mo talaga kumain. Hindi maganda para sa baby ang magpalipas ng pagkain!”“Heto, kunin mo ang akin,” alok ng nurse sa kanya, inabot ang sandwhich niya.Nag-alinlangan si Vanda, tinignan ang sandwhich na inaabot ng nurse at sandwhich na inaalok ko. Matapos maramdaman na n