All Chapters of Mga Kalansay Sa Tabi Ng Basurahan: Chapter 1 - Chapter 7

Nadiagnose ako ng terminal cancer at gusto ko humingi ng 100 dolyar sa mayaman kong mga magulang para bumili ng burial suit, pero pinagalitan nila ako ng tatlong oras.“Alam mo ba na ang 100 dolyar ay kayang suportahan ang mga bata sa naghihirap na mga lugar ng matagal na panahon? Paano ba ako nagkaroon ng gastador na anak?”“Paano ka magkakaroon ng cancer, buhay mayaman ka buong buhay mo? Kung may sakit ka talaga, sige mamatay ka na. Patunayan mo sa akin na may sakit ka!”Naupo ako ng walang pag-asa sa labas ng ospital, naramdaman ko ang dalawang barya sa bulsa ko—sapat na para sa bus pauwi. Hindi pa ako nakakakain ng buo ng ilang araw na, pero ang mga magulang ko ay gumagastos ng malaking halaga para ispoil ang kapatid kong babae sa pagrenta sa Disneyland para lang sa kanya.Samantala, iniwan nila ako sa malamig, at tagong basement, tinawag nila itong “pagmamahal.”Sa basement, hawak ko ang nag-iisa kong pag-aari, ang laruan na nasa akin na noong bata pa ako, at nangako akong hi

Ngumiti si Yolana, taas noo siya na may dating na mapagmataas.“Sige, pumasok na tayo. Waitress lang siya. Pagkatapos ng party, aasikasuhin siya ng mga magulang ko.”Pinasok ng malamig na tubig ang ilong at bibig ko, at wala na akong lakas lumaban. Hinayaan ko na lang ang pagod kong katawan na lumubog sa ibaba ng pool.Bago ko ipinikit ang mga mata ko, narinig ko pa ang boses ng ama ko. “Welcome sa inyong lahat, sa birthday party ng pinakamamahal kong anak…”…Matapos ko mamatay, ang espirito ko ay nanatili sa bahay.Pinanood ko ang mga magulang ko na nagsasalita. “Ang tagal ko ng hindi nakita si Grace. Kaarawan niya sa susunod na buwan, kaya tawagan natin siya. Magiging labingwalong taong gulang na siya.”“Ang inggratang bata na iyon. Hindi man lang niya sinasagot ang phone. Baka namatay na siya kung saan doon.”Gusto ko sabihin sa kanila na patay na talaga ako. Namatay ako sa malamig na gabi ng winter. Hindi ko na makikita ang ika-labingwalaong taong gulang na kaarawan ko.N

Pumasok sila, may hawak na mga flashlight, at ang nakita nila ay kuwarto na puro basura. Nakakasulasok ang amoy ng basura, mahirap huminga.Sa isang tabi, may luma na at laspag na higaan—ito ang kama ko. Ang nag-iisa kong pagmamayari ay ang lumang manika na dinala ko mula sa bahay.Madumi ang manika na nakalagay sa maduming kapaligiran. Malinaw ang edad nito sa itsura; kupas na ang tela at maraming patches. Pero, malinaw na minsan na pinahalagahan ang manika, mapagmahal na inayos ng may-ari.May bakas ng dugo ang higaan, nakakatakot na paalala ng mga huli kong sandali.Hindi makapaniwalang tinitigan ng mga magulang ko ang eksena, namutal sila. Sa labas, tinawag sila ni Yolana, ayaw niyang pumasok. “Napakadumi!” reklamo niya, matinis ang pandidiri niya.“Tumigil ka kakasigaw,” sigaw ng ama ko, paubos ang pasensiya niya. “Sa tingin mo ba gumagana ang reklamo mo? Wala kaming oras sa iyo. Labas!”Nanigas si Yolana, nagulat sa galit nila. Naluha siya at nagsimula siyang humikbi, nakak

“Grace, pasensiya na! Sa nakalipas na mga taon, maling tao ang pinagkatiwalaan ko at personal kitang dinala sa huling hantungan mo,” iyak niya.“Lucy, may naiwan ba si Grace na kahit na ano?” tanong ng nanay ko.“Nag-iwan siya ng diary. Ibinigay niya sa akin at sinabi na ipakita sa inyo kapag wala na siya.”Sa loob, nakasulat doon, “[Kaarawan ko ngayon. Binigyan ako ni Ama ng manika, at gustong gusto ko ito! Lagi kong kasama ang doll dahil simbolo ito ng pagmamahal ng mga magulang ko sa akin.[Kailan lang, isang bata na nagngangalang Yolana ang tumira kasama namin. Sinabi ni Ama na maging mabait ako sa kanya, at ganoon din ang sinabi ni Ina. Pero kahit na gaano ako kabait sa kanya, ayaw niya sa akin. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero susundin ko ang utos nila at tatratuhin siyang kapatid ko.[Ngayon, nasira ni Yolana ang mahalagang antigo ni Ama. Sinabi niya na kasalanan ko ito. Ginulpi ako ni Ama hanggang sa sumakit ang buong katawan ko. Kahit na paano pa ako magpaliwanag, a