บททั้งหมดของ ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลินเยี่ยนจือสงสารคนป่วยเลยเข้ามาดูแลหญิงสาวอยากอยู่ให้ห่างจากเขาเพราะกลัวหัวใจตัวเองว่าจะตกหลุมพรางเขาร้ายกาจยิ่งกว่าอะไร“ทำไมไม่ตายไปเลย” หญิงสาวบ่นออกมาเบาๆ โดยไม่ให้ชายหนุ่มได้ยิน“เธอกำลังด่าฉันอยู่หรือเปล่า” ทำปากแบบนั้นเขาเดาไม่ผิดแน่คนอะไรหน้าตาก็ดีแต่ปากร้ายมาก ตอนนี้อยู่กับเจ้าของร่างตัวจริงจะปากเก่งแบบนี้ไหม“เปล่า”“เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอด่าคนฉันเก่งมากเลย” ที่เจอกันครั้งแรกหลินเยี่ยนจือไม่ใช่คนที่จะมาต่อปากต่อคำอะไรด้วย“เหรอฉันไม่เห็นรู้” เธอไม่รู้จริงๆ ว่ากลายเป็นคนแบบนั้นไปตั้งแต่เมื่อไร“จะทำอะไร!”“อาบน้ำให้ฉันหน่อย” เฉินเหยียนเฟยเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวกลิ่นกายช่างหอยั่วยวนเขามาก ไม่เคยคิดอยากจะแกล้งใครแบบนี้มาก่อน“ถอยออกไปไม่ต้องมาใกล้ขนาดนี้ก็ได้” หญิงสาวจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเฉินเหยียนเฟยจึงเดินตามเข้าไปโดยที่ยังไม่ถอดเสื้อผ้าออก “ถอดเสื้อผ้าสิครับคุณภรรยาคงไม่ให้ผมอาบทั้งชุดหรอกนะ”“คุณพิการหรือไง” ปากได้แต่ต่อว่าเขาสุดท้ายก็ยอมถอดเสื้อเขาออกตามด้วยกางเกงหญิงสาวจึงรีบอาบน้ำให้เขาโดยที่สายตาไม่ยอมมอง“เธอถูกหัวนมของฉันเป็นชั่วโมงแล้ว จนมันแข็งแล้ว”“บะ บ้าที่สุดเลย

เฉินลี่หยางได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของเย่าหยางสิ่งที่เขาสงสัยทั้งหมดก็เป็นเรื่องจริง พี่ชายของเขานั้นตายไปแล้วถึงพี่ชายเลวแค่ไหนแต่ก็เป็นพี่ชายของเขา “คุณชายรองจะทำอย่างไรต่อไปดีครับ” “เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน” ตอนนี้เขามืดแปดด้านไปหมดเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับครอบครัวของเขาแล้วพี่ชายของเขาไปอยู่ที่ไหน คนนี้เป็นใคร “แต่คุณเฉินเหยียนเฟยก็ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรนะครับ” “ฉันรู้แต่ฉันไม่อยากให้เขามาเสี่ยง...” พี่ชายของเขาตายไปคนหนึ่งแล้วผู้ชายคนนั้นจะมีชีวิตรอดได้อย่างไรลำพังยังเอาตัวเองไม่รอดเลย “ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมันเถอะครับ” “แล้วพี่สะใภ้” หลินเยี่ยนจือจะรู้หรือยังว่าคนนั้นไม่ใช่สามีตัวจริง ตอนนี้ยิ่งคิดเขายิ่งปวดหัวไปหมด “คุณผู้หญิงน่าจะทราบดีครับ” “นั้นสิคนสันดานเลวแบบนั้นเปลี่ยนไปใครๆ ต้องรู้” พี่สะใภ้ของเขาจะได้หลุดพ้นจากบ่วงเสียที ขอแค่อำนาจตระกูลเฉินยังคงไม่สั่นคลอนก็พอ เช้าวันถัดมาเฉินลี่หยางพาเฉินเหยียนเฟยออกไปพบคนท่านผู้บัญชาการ สายรายงานว่าอีกไม่กี่วันจะมีการส่งของผิดกฎหมายกันผ่านน่านน้ำ “พ

“พี่ชาย!” หลี่ย่าเสียนเดินเข้ามาเห็นพี่ชายตัวเองเหมือนกำลังทำอะไรอยู่จนเธอมองไม่ทัน “ย่าเสียนวันหลังเข้ามาเคาะประตูด้วย” หลี่ซืออี้รีบเก็บของเข้าไปในตู้เซฟ และปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้น้องสาวสงสัยว่าเขาทำอะไร “พี่ชายช่วงนี้ไม่ค่อยเข้าไปทำงานเลย” “พี่ พี่งานยุ่งนะ” ความจริงเขาไม่ได้เข้าไปดูโรงงานนานแล้วเพราะเขามีแห่งหาเงินที่ดีกว่านั้น “มีอะไรบอกน้องได้เลยนะ” “มองอะไร” เขาเห็นหลี่ย่าเสียนมองไปที่ตู้เซฟจึงทำเสียงดุ “ไม่มีอะไรน้องออกไปข้างนอกนะคะ” เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรหลี่ย่าเสียนจึงออกมาจากห้องทำงานของพี่ชาย เธอเองยังสงสัยว่าช่วงนี้พี่ชายเป็นอะไร “เงิน เงินทั้งนั้น” หลี่ซืออี้กำลังหลงมัวเมากับสิ่งผิดกฎหมายโรงงานของเขาขาดสภาพคล่องตัวทางด้านการเงิน เขาจึงหันหน้ามาเพิ่งซ่งห้าวอี้ กริ้ง กริ้ง “ครับ” “นายมาพบฉันที่เดิม” “ผมจะรีบไปครับ” เมื่อวางสายหลี่ซืออี้จึงรีบแต่งตัวช่วงนี้เขาเริ่มทิ้งโรงงานตัวเอง บางครั้งของผิดกฎหมายก็แอบเอาเข้ามาพักไว้ที่โกดังของเขาก่อนจะลำเลียงขึ้นเรือไป “ไม่รวยวันนี้

“คุณจะไปไหนเหรอ” เฉินเหยียนเฟยเห็นหญิงสาวกำลังเตรียมของเหมือนจะออกไปข้างนอก แต่วันนี้เขามีประชุมงานจึงไม่สามารถออกไปได้ “ฉันจะไปหาคุณพ่อค่ะ” “แน่ใจว่าไปแค่นั้น” ไม่ใช่ว่าไปยืนอาลัยให้คนรักเก่าหรอกนะ เขาไม่ยอมเด็ดขาด อยู่กับเขาก็ต้องลืมคนรักเก่า “ค่ะ คุณจะให้ฉันไปไหนได้” “ระวังตัวด้วยนะผมเป็นห่วงคุณกับลูก” “คุณดูแลตัวเองดีๆ นะคะเดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา” หญิงสาวแก้มเขาและส่งเขาขึ้นรถ ส่วนเธอเตรียมตัวออกไปที่หลุมฝั่งร่างของบิดา วันนี้อากาศหนาวกว่าทุกวันและลมแรงทำให้หลินเยี่ยนจือต้องกระชับผ้าคลุมไว้แน่น เธอเดินถือดอกไม้มาวางไว้ที่หน้าชื่อของบิดา “คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะตอนนี้หนูสบายดีค่ะและกำลังจะมีหลานให้คุณพ่อด้วย” หญิงสาวนั่งคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาสักพักเมื่อได้สติจึงจะกลับไปรอเฉินเหยียนเฟยที่บ้าน แต่ไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนมีชายฉกรรค์เดินมาขวางทางเธอไว้ “พวกคุณเป็นใคร!” หญิงสาวมองไปที่ลูกน้องของเฉินเหยียนเฟยที่สลบอยู่ที่พื้นหญ้าไม่ไกลจากรถที่จอดรอรับเธอ หลินเยี่ยนจือรู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย “ไปกับพวกผมดีๆ จะได้

หลินเยี่ยนจือถูกพาตัวออกมาจากบ้านพัก หญิงสาวมองไปรอบๆ เห็นคนของซ่งห้าวอี้กำลังลำเลียงอาวุธขึ้นเรือ ดวงตาสบประสานกันกับหลี่ซืออี้ เวลานี้เธอมองเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีอีกต่อไปไม่ได้ “พามันขึ้นเรือไปด้วย” “ถ้าเราถึงจุดหมายปลายแล้วจะทำยังไงครับ” “ยิงมันทิ้งหรือไม่ก็ยกให้พวกบ้ากาม” ซ่งห้าวอี้มองหลินเยี่ยนจือด้วยแววตาที่สมน้ำหน้า “ไปกันเถอะ” “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” หญิงสาวขยับตัวหนีเพื่อไม่ให้หลี่ซืออี้เข้ามาจับตัว เธอแค่ขอให้เขามาช่วยเธอไว้ได้ทัน “คุณพ่อช่วยลูกด้วยนะคะ” “เจ้านายครับ! รถเที่ยวสุดท้ายถูกตำรวจจับไว้ได้ครับ” เสียงโหวกเหวกโวยวายทำให้หญิงสาวพยายามที่จะฟัง ลูกน้องของซ่งห้าวอี้มารายงานว่ารถบรรทุกเที่ยวสุดท้ายถูกจับได้แล้ว “ไหนมึงบอกว่าตำรวจไม่เคยตรวจจุดนี้วะ” ซ่งห้าวอี้อารมณ์เสียขึ้นมา เพราะมูลค่าความเสียหายนั้นมากพอสมควร “ตำรวจตั้งด่านเต็มเมืองไปหมดเลยครับ เราต้องรีบแล้วไม่น่าจะถึงครึ่งชั่วโมงตำรวจแห่กันมาแน่” “รีบขนขึ้นเรือ!” เขาจะต้องไม่ถูกจับเวลาไม่ถึงสิบนาทีตำรวจหลายสิบนายบุกเข้ามา พร้อมกับคนที่เขาอยากจะเจอหน