All Chapters of สยบรักมังกรหลงถิ่น: Chapter 11 - Chapter 20

“คงจะเป็นที่นี้พ่ะย่ะค่ะ” เช้าตรู่ของเช้าวันใหม่หลีเหว่ยออกเดินทางมาถึงยังชนเผ่าเฟิงอวิ่นกลิ่นอายของธรรมชาติทำให้ที่หมูบ้านแห่งนี้ดูน่ามองไปหมด เขาลงจากม้าทันที “ข้าอ๋องจางหลีเหว่ยนำกำลังทหารมาตามหาองค์หญิงมิได้มีเจตนามาทำร้ายใคร” “ข้าหลี่เจี้ยนกั๋วผู้นำชนเผ่าเฟิงอวิ่น” หลี่เจี้ยนกั๋วเดินออกมาและแปลกใจว่าท่านอ๋องมาตามหาผู้ใด “ข้ามาตามหาน้องสาวของข้าองค์หญิงจางไป๋หลาน” เขาเดินมาเผชิญหน้าหลี่เจี้ยนกั๋วเขาต้องรีบพาน้องสาวของเขากลับไปยังวังหลวง “ทูลท่านอ๋องคนที่ท่านตามหาคงไม่ได้อยู่ในที่แห่งนี้” “หากพวกเจ้าโกหกข้าจะฆ่าทิ้ง” เฟิ่งที่เห็นเหตุการณ์จึงเข้ามาหาท่านลุงแปลกใจที่มีคนแปลกหน้าเข้ามายังชนเผ่าได้เมื่อพิจารณาแล้วคือท่านอ๋องที่เขาเคยช่วยเหลือเมื่อหลายวันก่อน “เจ้านั้นเอง” หลีเหว่ยแปลกใจไม่น้อยที่ได้เห็นคนที่เคยช่วยเหลือเขาไว้ตอนที่เขาถูกรอยทำร้าย “ท่านลุงคนเหล่านั้นมาทำอะไรหรือขอรับ” “ท่านอ๋องมาตามหาน้องสาว” หลี่เจี้ยนกั๋วกำลังสังหรณ์ใจว่าคนที่ท่านอ๋องตามหาคงไม่ใช่คนที่เขากำลังนึกถึง ทั้ง

ภายในหัวใจของเฟิ่งหวงกำลังเต้นกระหน่ำด้วยความตื่นเต้นเมื่อผ่านประตูเมืองเข้ามาได้ ท่านแม่ให้เขาแอบเข้าไปที่ตำหนักของฮ่องเต้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะผ่านเข้าไปได้เขาต้องรอเวลากลางคืนที่จะแอบเข้าไป “อีกถึงหนึ่งชั่วยาม” เฟิ่งหวงนั่งอยู่บนรั่วและเฝ้ามองเหล่าทหารที่เดินลาดตระเวนอย่างเคร่งครัดสายตาของเขาเหลียวมองกับบุรุษรูปงามผู้หนึ่งซึ่งดูจากการแต่งองค์ทรงเครื่องแล้วคนผู้นั้นต้องเป็นคนที่เขาต้องเข้าไปพบ “ฮ่องเต้เทียนเวิ่น” แต่พอฝ่าบาททรงหันพระพักตร์มาทำให้เฟิ่งหวงต้องหยุดนิ่งใบหน้าของฝ่าบาทช่างเหมือนกับเขาเสียจริงหรือนี่คือสิ่งที่แม่ของเขาปิดบังใจแต่ก็ยังไม่ปักใจเชื้อ “เรื่องอะไรกัน” แม่ของเขาไม่ได้บอกว่าให้มาพบฮ่องเต้ในเรื่องอันใดเพียงแค่บอกว่าหากทุกคนเห็นสร้อยเส้นนี้ก็จะรู้คำตอบเอง เขากำสร้อยข้อมือไว้แน่นและนำขึ้นมามอง “ตั้งแต่เกิดข้าไม่เคยพบเจอท่านพ่อท่านลุงบอกเพียงแค่ว่าท่านพ่อทิ้งข้ากับแม่ไป” นับตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยถามว่าใครคือพ่อของเขาอีกเลยยามซวีเฟิ่งหวงแอบปีนเข้ามาทางหน้าที่เปิดอ้าไว้และแอบอยู่บริเวณเตียงนอนของฮ่องเต้

เพล้ง เสียงของแตกกระจายในตำหนักของหลานซวนเขากำลังโมโหถึงขีดสุดเมื่อมีคนมารายงานว่าพรุ่งนี้ฮ่องเต้จะทรงแต่งตั้งองค์รัชทายาท นั้นแปลว่าฮ่องเต้ได้เจอกับลูกชายแล้ว “มันเข้ามาในวังในอย่างไรท่านลุงปิดบังข้า” ตอนนี้ในวังไม่มีข่าวคราวอะไรเขาคิดว่าทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผนที่วางไว้แต่สุดท้ายก็มีองค์รัชทายาทตัวจริง “เหมือนว่าฝ่าบาทจะทรงรู้อะไรมาพ่ะย่ะค่ะ” “พวกเจ้าออกไปให้หมด” “ตายยากตายเย็น” หลานซวนพยายามอยู่หลายครั้งที่จะลอบวางยาฮ่องเต้แต่ก็พลาดทุกครั้งไป คิดว่าฮ่องเต้โง่เขลาที่ไหนได้เขากำลังโดนหลอก “ไปตำหนักฝ่าบาทข้าอยากไปเจอหน้าองค์รัชทายาทเสียหน่อย” เฟิ่งหวงกำลังเจรจากับฮ่องเต้หากเสด็จพ่อจะให้เขาขึ้นรับตำแหน่งองค์รัชทายาทก็ต้องแลกกับข้อเสนอของเขา “เจ้าจะให้ข้าออกราชโองการอีกครั้งหรือ” ไม่อยากจะเชื่อเพราะความรักเฟิ่งหวงจึงยอมทุกอย่างแม้แต่เดินทางมาหาเสด็จพ่อเทียนเวิ่นนับถือลูกเสียจริง “ลูกต้องการเข้าพิธีอภิเษกกับองค์หญิงไป๋หลานที่ลูกเข้ามาในวังก็เพราะนาง” ชาตินี้หรือชาติไหนเขาไม่ยอมให้ใครมาพรากนางไปจากอ้อมกอดของ

เฟิ่งหวงทรงลืมตาขึ้นมาด้วยความยากลำบากและนึกคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านเขาถูกยิงด้วยธนูที่ต้นแขนแล้วไป๋หลานนางปลอดภัยหรือไม่ “องค์รัชทายาทฟื้นแล้วเพค่ะ” นางกำนัลรีบมากราบทูลฮ่องเต้ที่ทรงนั่งรออยู่หน้าตำหนักจึงรีบเข้ามาดูองค์รัชทายาท “หวงเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้างหมอหลวงตรวจดูอาการองค์รัชทายาท” “ไป๋หลานทรงปลอดภัยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” หากนาวงเป็นอะไรไปเขาจะอยู่อย่างไร ราวกับมีเข็มเป็นพันหมื่นเล่มทิ่มแทงหัวใจของเขา “องค์หญิงทรงมิได้เป็นอะไรนางเฝ้าไข้ลูกทั้งคืนเพิ่งกลับไปพักผ่อนลูกวางใจเถิด” มุมปากหยักโค้งขึ้นน้อยๆ คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มองค์รัชทายาทถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่อไม่มีผิด “ข้าอยากพบหน้านาง โม่โฉวเจ้าไปตามองค์หญิงมา” เมื่อได้ยินดังนั้นความวิตกเล็กน้อยสลายไปจนสิ้น “พ่ะย่ะค่ะ” “ลูกพักผ่อนเสียเถิดเอาไว้หายดีแล้วค่อยมาพูดคุยกัน” ไป๋หลานเดินทางมายังตำหนักของเฟิ่งหวงอีกครั้งสีหน้านั้นเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ “โอ้ยย ไป๋หลานข้าเจ็บเหลือเกิน” เฟิ่งหวงเมื่อเห็นนางเดินเข้ามาจึงแทรกทำเป็นร้องโวยวายออกมาในยามที่หมอหลวงกำลังทำแผล

“เฟิ่งหวง อ๊ะ” ไป๋หลานครางออกมาเมื่อเฟิ่งหวงใช้มือกอบกุมเต้าคู่งามไว้และขย้ำหน้าอกของนางอย่างแรงจนนางต้องตีมือเขาไว้ “เจ้าดูมังกรของข้าสิ” เฟิ่งหวงนำมังกรมาถูไถบริเวณแผ่นหลังของนาง “เจ้าคนหื่น” ไป๋หลานได้แต่บนเขาในใจไม่รู้ว่าเฟิ่งหวงอดอยากมาจากไหนถึงได้ตะกละตะกลามกินนางอย่างมูมมามและกินไม่อิ่มเสียที “ไยเจ้าถึงไม่ท้องเสียที มีโอรสหรือธิดาให้ข้า” เฟิ่งหวงขมวดคิ้วอย่างสงสัยเพราะมั่นใจว่าเขาสามารถทำให้นางท้องได้แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าไป๋หลานจะตั้งท้อง “ขะ ข้า” “หรือเจ้ามีอะไรปิดบังข้า” ไป๋หลานเงียบเพราะนางคุมกำเนิดทุกครั้งยามที่สุขสมตอนนี้นางอยากให้ทุกอย่างสงบสุขก่อน “ข้าคุมกำเนิด” “เจ้าทำย่างนั้นทำไมเจ้าไม่อยากมีลูกกับข้าหรือ” เฟิ่งหวงให้นางหันมาเผชิญหน้ากัน เขาเฝ้ารอที่นางจะตั้งท้องแต่ทุกอย่างก็พังลงแววตาเสียใจทำให้ไป๋หลานหันหน้าหนี “บ้านเมืองของเจ้ายังไม่สงบสุขเจ้าคิดว่าหากคนเหล่านั้นย้อนกลับมาทำร้ายข้าและลูกเจ้าจะทำอย่างไร” ไป๋หลานอยากให้เฟิ่งหวงมีเหตุผลมากกว่าที่เป็นอยู่ “ข้าจะไม่ให้ใครมาทำร้ายเจ